Michel| Verliefd op je kind?

Ik sluit de deur. Weer een hoofdstuk afgerond. Een hoofdstuk van teleurstelling. En uiteraard helpt de factuur van 181,50 van de glashandel daar niet bij. Een steen door een ruit van een Portugees gezin die net twee maanden in Nederland zijn komen wonen omdat mijn oudste zoon dacht dat hij de dakrand van het schoolgebouw bij ons achter niet kon raken, en hij had gelijk. Met tranen over zijn wangen zat hij daar met mij in de woonkamer van het Portugese gezin, zijn excuses aanbieden terwijl ik mij kapot schaamde.
Welkom in Nederland.

Michel| Verliefd op je kind.

Shit! Ze lijken alle vier op mij!

14 jaar oud en dan begint de lol nog maar net. Ik staar soms in bed naar het plafond en denk, shit ik heb er nog drie die ooit 14 jaar worden, en ze lijken alle vier op mij. Alleen ik was nooit bang voor mijn vader, als ik echt te ver was gegaan dan kreeg ik van hem de eeuwige zwijg. Dat deed pijn maar je kon er in principe mee leven. Het was alleen lastig als je iets nodig had zoals eten of een afstandsbediening die te ver weg lag. Dit kon soms wel een week duren voor hij weer een woord met mij sprak en aangezien ik wekelijks wel iets nieuws bedacht om indruk te maken op mijn vrienden sprak ik mijn vader dus niet veel in die tijd.
Mijn moeder daarentegen, daar was ik dan weer wel bang voor. Die begon altijd alsof je dacht dat het allemaal wel goed ging komen maar dan ineens…. Zie het als dat je toekijkt hoe een peuter in alle rust met een ballon speelt. Je weet dat de ballon zal knappen en je weet dat je gaat schrikken. Maar wanneer?

Toch denk ik nu ik zelf kinderen heb vaak aan mijn ouders, dat geeft mij hoop dat het allemaal wel goed komt. De band die ik met mijn ouders heb wil ik later ook met mijn eigen kinderen en blijkbaar hoef je daar helemaal niet veel voor te laten in je puber jaren. Al denken de grijze haren van mijn moeder daar anders over.

Het is een constante strijd tussen schattig en lui.

Maar leuk is anders, vooral nu ik in een fase zit waar ik bij alles wat mijn oudste puber doet ik kan vergelijken met alles wat mijn jongste van 2 jaar oud doet. Het is een constante strijd tussen schattig en lui. Want heel eerlijk na een bepaalde leeftijd zijn je kinderen gewoon echt niet meer schattig. Het levert wel leuke verhalen op als je met je plakje leverworst op een verjaardag zit, maar op het moment zelf zal je niet zo snel meer een verliefd gevoel momentje krijgen. Zelfs niet als je dochter trots komt vertellen dat ze de wc heeft ontstopt met in haar linkerhand een soeplepel. Ik durf dan ook niet te vragen of ze al eens eerder een wc heeft ontstopt.

In de bouw had ik een collega die mij eens vertelde over zijn pasgeboren zoontje. Hij vertelde mij dat hij over zijn oren verliefd was en ik vond dat maar raar. Nou is dat hoe dan ook raar op de bouw waar wij nooit meer dan 3 tot 5 woorden in een zin gebruiken en minstens 1 van die woorden terug te vinden is aan de binnenkant van de wc deur. Maar toch is mij dat al die jaren bij gebleven. Verliefd worden op je eigen kind… en ik weet nog goed dat ik in de tram zat naar mijn werk met een gevoel in mijn buik wat toch wel erg veel weg had van verliefdheid. Joshua was toen nog schattig en wat duurde de werkdagen tergend lang. Schattig is niet meer, maar gelukkig komt trots daarvoor in de plaats.

De sportieve BMW 3 deurs die in geruild zal moeten worden voor een stationwagen.

Op de bouw vertel ik nog graag over deze verliefdheid aan mannen die mij blij of niet blij komen vertellen dat ze vader gaan worden. En het is dan gaaf om te weten wat ze zelf nog helemaal niet zien aankomen. Een vrouw voelt alles al vanaf dag 1 van de 9 maanden, een man pas bij de eerste keer vasthouden. Je kan het ze dan ook niet duidelijk maken wat voor gevoel een kleintje je geeft zonder dat het verhaal afdwaalt naar de sportieve BMW 3 deurs die in geruild zal moeten worden voor een stationwagen. Tot een enkeling die durft toe te geven dat ze nu begrijpen na de bevalling wat ik bedoel met verliefd worden op je eigen kind.
Ik laat ze hier nog maar even van genieten voordat ik vertel wat mijn kinderen allemaal deden toen ze eindelijk die eerste stapjes leerde zetten. Ik kan je verklappen dat de rekening van 181,50 niks is in vergelijking met de rekening die ik kreeg toen ik alle sloten van mijn bus moest laten vervangen omdat mijn dochter in de ik gooi alles in de prullenbak fase zat. Maar ook dit verhaal doet het erg goed op verjaardagen.

Ik zit hier dus nu mijn frustratie weg te schrijven met de factuur rechts naast mij en de in beslag genomen playstation links van mij. Ondanks dat mijn kinderen dit op deze momenten niet van mij zullen horen ben ik trots op alles wat ze (goed) doen. En misschien dat ik daar ooit een stukje over zal schrijven, maar voor nu hebben ze mij van genoeg materiaal voorzien om Tamara haar blog te blijven spammen tot ze haar bad ass mommy imago zal moeten inruilen voor steunzolen en een rollator. Nu hebben jullie in ieder geval een idee van mijn blog over mijn leven met kids. Vind je het leuk vertel het door want blijkbaar kan ik een heus mommy pakket winnen en tja daar zit ik dan ook echt op te wachten.