Vera* was draagmoeder voor haar beste vriendin.

Al sinds ik mijn vriendin kende wist ik dat ze nog een kinderwens had, ik vond dit lastig voor haar, want het was voor haar niet meer mogelijk om nog een kindje te dragen. Zelf wilde ik destijds ook nog graag een tweede. We hadden het wel eens over haar kinderwens en het feit dat ze een draagmoeder zocht en hoewel ik er over na dacht heb ik nooit iets beloofd of concreet gezegd. Ik wilde eerst mijn eigen gezin voltooien en er 100% zeker van zijn dat ik het kon, er emotioneel aan toe was. Er gingen zo wat jaren voorbij en ik hoopte dat er iemand was die zou aanbieden haar kindje te dragen, maar helaas.. Ik snapte het eerlijk gezegd niet, die 9 maanden zijn toch zo om? En kijk wat je er iemand voor teruggeeft. Misschien dacht ik er te makkelijk over, maar ik had me voorgenomen als niemand het zou doen ik het sowieso ooit zou doen.

Vera* was draagmoeder voor haar beste vriendin.

Ik wilde haar gelukkiger zien dan ze al was, zeker na alle teleurstellingen. En zo kwam de dag dat ik wat wijntjes op had en we een heel serieus gesprek hadden. Mijn jongste was al bijna 1 jaar en ik wist zeker dat ik geen kindje meer wilde. We hadden het weer over haar kinderwens en ineens rolde het er uit; ik wilde het gewoon doen. Ik twijfelde wel even toen ik het zei, want belofte maakt schuld en ik vond het toch wel een beetje eng. In de loop van de weken werd het concreter en we planden een datum voor de terugplaatsing. We vroegen een van onze beste vriendinnen om mee te gaan om te ondersteunen en te bemiddelen tussen ons mocht het mogelijk zijn.

Een paar weken van te voren begon ik met hormonen en toen was het zo ver; daar gingen we.. We moesten uitwijken naar het buitenland, omdat mijn vriendin zelf al kinderen had en de embryo’s waren daar ook al ingevroren. We maakten er een super leuk vriendinnen uitje van en we hadden en paar dagen vol met lol. De dag van de terugplaatsing was spannend, ik moest huilen van de spanning en omdat ik het ook zo super vond dat het nu eindelijk voor haar ging gebeuren. Er werden twee embryo’s teruggeplaatst en toen begon het wachten. Onze vriendengroep was er van op de hoogte, net als mijn ouders en iedereen was super benieuwd of het gelukt was.

Ik en de moeder deden alles samen.

Ruim voor de datum dat we eigenlijk mochten testen deden we dit. Het was spannend want we zagen natuurlijk nog niks. De dag daarna ook nog niet, alhoewel sommige een dun lijntje schenen te zien, terwijl ik alleen maar tuurlijntjes zag. Na een paar dagen was het duidelijk: er was wel degelijk een lijntje! Het was in een keer gelukt! Ik geloofde het haast niet, zomaar in een keer gelukt! Er volgde een super mooie tijd. We deden alles samen ondanks dat we beide aan de andere kant van het land wonen. We gingen samen naar echo’s, de verloskundige en op het eind naar de gynaecoloog. Het was altijd super gezellig en ik ben flink in de watten gelegd. Het meisje dat ik droeg deed het super goed en ik was zo blij dat zij zo uitkeken naar dit lieve meisje. Dat maakte me zo gelukkig!

Ik heb tijdens de zwangerschap bewust afstand genomen van wat er in m’n lijf afspeelde. Natuurlijk voelde ik haar trappen en soms legde ik mijn hand er wel eens op als ze heel hard trapte. Maar emotioneel gezien ben ik daar heel vlak in gebleven; dit kindje was niets van mij, logeerde bij mij. Dat was voor mij makkelijker dan ik dacht en daar ben ik heel blij mee. Het was tevens ook de vraag die mensen het meeste stelde; ‘hecht je je nog niet aan haar?’ Maar nee, ik kon 100% eerlijk zeggen dat dit niet het geval was.

Op het eind van de zwangerschap raakte ik het wel een beetje zat. Ik was onwijs moe. Na zo’n 28 weken spugen was ik een paar weken opgewekt en daarna sloeg de vermoeidheid toe. Daarnaast begon ik het spannend te vinden. Ik ben misschien een doemdenker maar ik dacht alleen maar: ‘wat als het nu nog fout gaat?’ Dat kan natuurlijk! Ik wilde zo graag kunnen zeggen dat ik het goed had afgerond. Dus met een van de gesprekken op het eind met de gynaecoloog gaven aan dat we graag een datum wilden. Zeker ook omdat ik bang was dat als het een keer spontaan zou gebeuren ze er niet op tijd bij waren (ze woonden wat uurtjes rijden van mij vandaan) en dat leek me verschrikkelijk. Zodoende werd er een datum gepland.

Het was een prachtige bevalling.

Hoewel ik doodzenuwachtig was, was het een prachtige bevalling. Ik vroeg me soms af waarom ik ook al weer zoveel pijn vrijwillig doorstond, maar als ik dan naar hen keek wist ik dat het goed was zo. Het moment dat ze geboren werd en op de borst van haar moeder werd gelegd was een van de mooiste momenten uit mijn leven. Ik werd helemaal warm van binnen en wist het zeker: het is goed zo. Meer dan goed. Mijn herstel ging vlot en het babymeisje doet het super goed. Het is een van de mooiste dingen die ik aan iemand heb kunnen geven en als ik het over had moeten doen zou ik het weer precies zo doen. Zeker de beslotenheid in het traject (alleen mensen die mij aan het hart lagen wisten het) was heel fijn. Natuurlijk zagen mensen na een tijdje dat ik zwanger was, dan legde ik het ook gewoon uit, maar online heb ik het tot na de bevalling stil gehouden. Het was perfect zo. Meer dan mooi.

Beste Vera* bedankt voor het vertellen van je verhaal. Ik vind het echt heel erg knap hoe je zoiets moois voor een ander kunt doen. 

( De schrijfster van dit verhaal wil anoniem blijven)

Afbeelding via Shutterstock