Tessa.
Het ging allemaal zo ontzettend snel dat ik niet eens echt tijd had om na te denken over de bevalling. Isa had de telefoon op luidspreker gezet en deed precies wat de verloskundige haar opdroeg. Het was heel gek, ik kende Isa niet eens. Maar op dat moment was ik dolblij dat ze er was en had ik niemand er liever bij willen hebben dan zij. De verloskundige was net na de geboorte van de tweede baby binnengekomen en had het van Isa overgenomen. Ze had mij en de baby’s nagekeken en omdat het zo goed met ons ging, hoefden we niet alsnog naar het ziekenhuis ter controle. Ze had de jongens aangekleed en nu lagen ze samen op mijn borst te slapen. Hoewel ik dood op was door alle inspanningen, stond ik stijf van de adrenaline en kon ik niet slapen. Ik wilde alleen maar naar die twee prachtige ventjes op mijn borst kijken. Jake lag naast me op bed en ook hij kon zijn ogen niet van de twee jongetjes af houden. Ze waren zo perfect allebei, met hun kleine handjes en hun kleine wipneusje.
Er werd zachtjes op de deur geklopt en Isa vroeg of ze binnen mocht komen. Ik knikte en glimlachte toen ik haar tranen zag. ‘Sorry hoor! Ik moet altijd huilen bij bevallingen.’ lachte ze terwijl ze haar tranen wegveegde. ‘Wat een nacht he?’ Ik knikte en pakte haar hand. ‘Ontzettend bedankt voor je hulp Isa. Ik weet niet wat ik zonder jou had moeten doen.’ Ze legde een hand op mijn arm: ‘Dat is wel het minste wat ik kon doen. Ik vond het ontzettend bijzonder dat ik erbij mocht zijn. Ik zal dit nooit vergeten.’
Ik keek door het raam naar buiten en zag dat de storm was gaan liggen en dat de zon scheen. Jake stond op en rekte zich uit. ‘Ik ga even met Joris naar het dorp om wat dingen te halen en een sleepwagen te huren. Ik ben zo terug.’
Isa ging naast me zitten en aaide zachtjes over de rug van één van de jongetjes. ‘Hoe heten ze eigenlijk?’ Ik lachte en dacht terug aan het gesprekje dat ik vanmorgen met Jake had gehad. We hadden altijd al in ons hoofd gehad dat we één van de baby’s naar Juliette wilden vernoemen, zijn vrouw die overleden was bij een auto-ongeluk. Maar tot vanmorgen, hadden we het niet eens kunnen worden over de naam van de tweede baby.
Ik knikte en wees de baby’s aan. ‘Deze kleine man hier heet Julian Mike en deze hier heet Joris Isaac.’ Ik wachtte even tot ze het doorhad en meteen begon ze weer te huilen.
‘Dat zijn prachtige namen.’
Epiloog.
Één jaar later.
Isa.
‘Neehee, we moeten hier links en dan rechts en dan zijn we bij hun huis.’ Joris zuchtte en stuurde de auto naar links. ‘Je weet waar jouw eigenwijsheid de vorige keer toen we hier reden toe geleid heeft he?’ Ik gooide een koekje naar zijn hoofd en rolde met mijn ogen. ‘Ik dacht dat je inmiddels wel beter zou weten dan een zwangere vrouw eigenwijs te noemen?’ Ik hoorde gegiechel van de achterbank en zag dat Mia ook een koekje naar Joris gooide. Hij wreef over de plek waar het koekje hem geraakt had en grinnikte: ‘Het is maar goed dat ik binnenkort wat versterking krijg. Het komt niet goed met die twee dames hier in huis.’ Ik legde mijn hand op mijn buik en voelde onze zoon trappelen. Ik zou het nog lastig krijgen met nog zo’n knappe man in huis.
Het was alweer een jaar geleden dat we een ongeluk kregen, we gered werden door een man en ik mocht helpen bij een bevalling. Door die gebeurtenis waren we niet alleen heel wat ervaringen rijker, maar hadden we ook vrienden voor het leven gemaakt. Het duurde niet lang voordat we waren teruggegaan om samen met Mia op kraamvisite te gaan en ze waren inmiddels ook een aantal keren bij ons thuis geweest. Sinds het ongeluk was ik minder gaan werken. Ik reisde niet zoveel meer en was meer tijd bij mijn dochter. Ik realiseerde me heel goed dat ik bijna dood was geweest en daardoor wist ik dat het leven te kort was om altijd maar weg te zijn en zoveel te missen. Ik vond een baan bij hetzelfde kantoor waar Tessa ook werkte en dus waren we inmiddels niet alleen vriendinnen, maar ook collega’s.
Vandaag gingen we naar hun toe omdat de tweeling één jaar oud werd. We grapten wel eens dat de baby’s op die dag waren geboren omdat Jake dan nooit Valentijnsdag zou vergeten en hij vertelde dat Valentijnsdag nu wel zijn favoriete feestdag was.
In alle opzichten was het ook een bijzondere dag voor ons. Het was de dag dag we een wake up call kregen, een tweede kans. De dag dat we onze beste vrienden leerden kennen en ook de dag dat we besloten voor een tweede kindje te gaan.
Het was de dag van de liefde en nu nog meer dan ooit.
