Vlak na Jake zijn vertrek had Maria me gebeld met de vraag of we één van de paarden misten. Maria was de buurvrouw en woonde in het hotel dat vlak naast ons huis stond. Maria was de reden dat ik Jake had ontmoet. Het was een beetje een lang verhaal, maar ik was mijn baan kwijtgeraakt en Maria had iemand nodig om de administratie van het hotel op orde te krijgen. Ze was ongeveer de enige die me aan wilde nemen en ik was haar nog steeds dankbaar voor die kans. Tijdens mijn verblijf bij haar had ik Jake ontmoet en ik was meteen stapelverliefd op hem geworden. We waren inmiddels al bijna twee jaar verder, maar nog steeds voelde ik me elke keer als ik hem zag, nog precies hetzelfde als die ene eerste keer.
Na het telefoontje hadden ze Minka weer veilig in de stal gezet en iets zwaars tegen de deur aan gezet, zodat ze niet weer zou kunnen ontsnappen. Meteen daarna had ik Jake een berichtje gestuurd, waarop hij reageerde dat hij weer naar huis zou komen. Stiekem was ik daar wel blij mee, want ik vond het maar een eng idee dat hij met dit weer buiten was. Ik voelde een kramp in mijn buik en ging op de bank zitten. Ik had inmiddels al weken last van harde buiken en voorweeën, maar zo pijnlijk als vanavond waren ze nog niet eerder geweest. Ik was blij dat ik komende week zou worden ingeleid, want dit zou ik niet nog veel langer volhouden. Ik zuchtte een krampje weg en leunde achterover in de kussens. Waar bleef Jake nou? Hij was nog maar net tien minuten weg geweest toen ik hem een berichtje stuurde, waar bleef hij nou zo lang?
Ik hees mezelf weer overeind van de bank en ging bij het raam staan, waar ik tot mijn grote opluchting net twee grote koplampen zag schijnen. Meteen opende ik de deur en tot mijn grote verbazing zag ik dat hij niet alleen was. Hij droeg een bewusteloze vrouw in zijn armen. Ik opende snel de deur en terwijl hij haar op de bank legde, pakte ik een stapel warme dekens uit de kast. De vrouw haar kleren waren helemaal doorweekt en ze zat onder de schrammen. Op haar voorhoofd had ze een grote blauwe plek en ze voelde ijskoud aan. Terwijl ik de pijn in mijn buik negeerde, trok ik haar natte jas uit en wikkelde ik haar zoveel mogelijk in de warme dekens.
Ik zag hoe Jake met een man in zijn armen binnen kwam lopen die er hetzelfde aan toe was. We trokken samen ook zijn doorweekte jas uit en legde dekens over hem heen, in de hoop dat ze week bij zouden komen.
‘Wat is er gebeurd Jake? Wie zijn deze mensen?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik was daar bij die plek waar ik dat ongeluk met Juliette heb gehad. Ik dacht dat ik gehinnik hoorde, maar het bleek getoeter te zijn. Ik kon ze nog net uit de auto krijgen voordat de auto helemaal onder water kwam te staan.’
Ik wilde iets zeggen, maar ik voelde ineens zo’n kramp in mijn buik opkomen dat ik even moest gaan zitten. ‘Gaat het wel?’ vroeg Jake, terwijl hij een deken over me heen legde. Ik wilde hem net vertellen over de pijn die ik al de hele avond had, toen de man ineens zijn ogen opende en kreunde. ‘Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Isa? Nee, wat is er met haar?’ Hij stond op en wankelde naar de bank waar de vrouw op lag. Jake liep naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. ‘Jullie hebben een ongeluk gehad, doe maar rustig aan, je hebt een flinke klap gemaakt.’ De man stond op en stak zijn hand uit naar Jake. ‘Ik ben Joris. Heb jij ons gered? Ik weet nog dat we over een weggetje reden en dat het ineens heel glad was. Daarna herinner ik me niets meer.’
De vrouw kreunde en hij hing meteen naast haar zitten. Ze omhelsden elkaar en leken beide gelukkig in orde te zijn.
Ik daarentegen moest me ontzettend inhouden. Mijn buik en rug verkrampten en hoewel ik dolgraag wilde dat het niet zo was, kon ik niet meer verstoppen dat de bevalling begonnen was.
