Vakantiekriebels 

Gaan, niet gaan. Gaan, niet gaan. Ik krijg er de kriebels van. Onze vakantie naar de Costa Brava stond al een heel jaar gepland. We waren namelijk vorig jaar ook al op deze camping en het was geweldig. Prachtig huisje, direct aan het strand. Klein zwembad voor de deur die we met maar een paar huisjes deelden. Leuke strandtentjes op loopafstand. Dus toen we zelf het huisje konden kiezen en vrienden het huisje naast ons wilden reserveren, twijfelden we geen moment. Hoe lekker is het dat je geen stress meer hebt voor het uitzoeken van je zomervakantie. Want laten we eerlijk zijn, het is best een gedoe om iets leuks te vinden voor een gezin van vijf. En dan maar afwachten of het net zo leuk is als op de foto’s als je er eenmaal bent.

Maar goed… In kannen en kruiken… Tenminste, dat dacht ik. En toen kwam Corona even full force voorbij. Ik woon namelijk in het epicentrum van de uitbraak. De vakantie in mei naar Ibiza met een vriendinnetje ging niet door. Maar we hadden altijd nog Spanje. Toen de grenzen open gingen waren wij dolblij. We konden gaan! We hadden al besloten dat we lekker op de camping zouden blijven en niet veel zouden ondernemen. We hebben elkaar en met wijn en de BBQ komt het allemaal goed en kunnen we lekker bijkomen.

Maar nu rukt Corona weer op in de Costa Brava. We zitten op een uur rijden van Barcelona, dat wederom in lock-down zit. Er was even sprake van dat we op het strand en bij het zwembad met mondkapjes zouden moeten zitten. Dat zag ik echt niet zitten. Nu hebben we bevestigd gekregen van de camping dat we alleen een mondkapje op hoeven bij de receptie, in de winkels en bij verplaatsing. En dat geldt ook voor Pepijn, omdat hij al ouder is dan zes. Philou heeft geluk, want die wordt precies na de vakantie zes.

Dus we hebben een gesprekje gehad met Pepijn. Hoe hij deze regel vindt en of dit hem tegen houdt. Maar hij wil zo graag op vakantie dat hij alles zou doen, als we maar gaan. Aangezien de vakantie van zijn neefjes naar Thailand niet door gaat, komen die namelijk ook naar dezelfde camping. Een groot feest! Toch? Jawel! We hebben dus de knoop doorgehakt om te gaan. Maar spannend vind ik het wel.

Spannend omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren. Ik maak me nog niet eens zo zorgen om ziek te worden. Ik heb de huisarts mee en die krijgt me zeker weten thuis. Maar wat als hij ziek wordt? Wat als code oranje gaat gelden? Wat als we stel op sprong naar huis moeten? Krijgen we dan een deel van ons geld terug? Zo veel vragen spoken door m’n hoofd.

Kortom, vakantiekriebels. En niet het goede soort. Maar ik ben wel van het glas halfvol. Wie niet waagt, wie niet wint. Het zal niet hetzelfde zijn als vorig jaar. Maar zoals ik al zei, we hebben elkaar en we kopen de wijn groot in. En dan maar hopen dat het de juiste beslissing is! Maar dat weten we pas achteraf.