Hij ging achter me staan om mijn jas aan te nemen maar hoe lief ik het ook vond, het voelde toch een beetje ongemakkelijk. Terwijl hij onze jassen ophing in de gang, schonk ik wat te drinken voor ons beide in. Toen ik uit de keuken naar de woonkamer liep zag ik dat hij daar een beetje verloren stond, alsof hij niet wist wat hij moest doen. ‘Ga maar gewoon zitten , het is ook jouw huis.’ zei ik terwijl ik de glazen op tafel zette. Een beetje onwennig zaten we samen op de bank. Het was heel gek, aan de ene kant voelde het zo vertrouwd om naast hem te zitten, maar aan de andere kant voelde het ook heel erg raar. Hij kuchte en begon te praten. ‘Ik wil je vertellen wat er is gebeurd.’ ‘Frank, ik wil het niet weten, het is.. .’ ‘Je moet het weten..’ onderbrak hij me. ‘Ik wil het je vertellen zodat het niet meer tussen ons instaat. Ik wil voor één keer eerlijk tegen je zijn Mar.’ Ik knikte en liet hem zijn verhaal doen. ‘Ze heet Claire en is een stagiaire bij ons op de afdeling. Kijk niet zo vies Marit, ze is 25, geen 18. Begrijp me niet verkeerd, want jij hebt mij alles gegeven en ik ben bij jou nooit wat tekort gekomen. Maar het laatste jaar was zo verschrikkelijk druk en hectisch dat ik meer op mijn werk was dan bij jou.’ Ik zuchtte, dat was inderdaad één van de punten geweest waar we altijd ruzie over gehad hadden in het laatste jaar. Hij was altijd maar hele dagen op zijn werk. Hij vertrok om 6 uur in de ochtend en kwam soms pas om 10 uur in de avond weer thuis waarna hij kapot was en meteen naar bed ging. ‘Ik had het gevoel dat we in die periode wat vervreemd van elkaar raakten. We zagen elkaar zo ontzettend weinig dat ik soms het gevoel had dat ik naast een vreemde in bed stapte. Toen we in de ochtend ruzie kregen en ik boos naar mijn werk vertrok was Claire daar. Ze vroeg me wat er was en ineens kwam bij mij het hele verhaal eruit. Ik vertelde over onze ruzies, over dat we elkaar nooit meer zagen en dat je soms als een vreemde voor mij voelde. Daar maakte ze handig gebruik van, ze deed alsof ze het begreep en toen ze die avond ineens naakt voor me stond toen iedereen weg was en ik nog zat te werken kon ik me niet inhouden. Ik zat vol schuldgevoel in de auto terug naar jou en besloot dat het bij één keertje moest blijven. Maar in die weken daarna gebeurde het weer en weer en nadat ik het aan jou had verteld wilde ik dat het zou stoppen en dat lukte me ook een hele tijd, tot die ene keer laatst. Ze kwam weer naar me toe en even wilde ik toegeven, maar ik wees haar af. Echt Marit, er is niets gebeurd. Geloof me alsjeblieft’
Inmiddels deed ik mijn uiterste best om maar niet weer te gaan huilen. Ik merkte nu pas hoeveel pijn het me had gedaan in de afgelopen maanden. Elke keer dat hij weer weg was en ik wel een vermoeden had waar hij zat maar het bewoon niet wilde weten. Elke keer dat hij weer naar parfum rook of dat hij lippenstift op zijn kraag had zitten. Ik voelde me zo verschrikkelijk dom. Hoe had ik het nou niet door kunnen hebben? Was ik dan zo verschrikkelijk naïef? Ik wist hoe vrouwen altijd naar Frank keken, ik wist dat hij nooit aandacht tekort kwam. ‘Waarom vertel je dit Frank. Het doet alleen nog maar meer pijn nu ik het weet.’ zei ik zachtjes terwijl er een traan over mijn wang rolde en op mijn schoot belande. ‘Ik wil dat het niet eer tussen ons in staat. Ik wil dat we gewoon eerlijk tegen elkaar kunnen zijn over onze gevoelens. Ik wil je niet kwijt Marit. Ik weet dat het verschrikkelijk moeilijk gaat zijn, maar ik denk dat er nog hoop voor ons is als je het me ooit kunt vergeven.’ ‘Maar ik heb het je al een keer vergeven en je hebt het opnieuw gedaan. Je hebt weer die stomme fout gemaakt! Ik ben zo ontzettend bang dat je het nog een keer zult doen.’ Hij kwam iets dichterbij zitten en pakte mijn hand. Ik wilde hem zo graag wegtrekken, maar zijn hand voelde zo warm en vertrouwd dat ik hem liet liggen. ‘Geloof me, echt alsjeblieft. Ik spreek de waarhied, er is niets gebeurd.’zei hij zachtjes. ‘Ik moet er echt even over nadenken.’ zei ik. Hij veegde een traan van mijn wang en toen ik naar hem keek voelde ik ineens een vleug van liefde. Ik wilde echt een hekel aan hem hebben na alles wat hij had gedaan, maar ik hield zo ontzettend veel van hem. Diep in mijn hart wilde ik hem helemaal niet kwijt. Ik wist dat hij er echt spijt van had en als we eraan zouden werken dat het goed zou komen. Maar mijn hoofd zei iets heel anders, dat ik hem nooit meer kon vertrouwen. Maar ik merkte dat ik hem miste, ik miste het om hem om me heen te hebben, om grappige berichtjes van hem te ontvangen of om snachts naast hem te liggen. Dus ik luisterde nar mijn hart en deed iets wat ik nooit meer had verwacht te zullen doen. Ik kuste hem
