In Tweestrijd, het vervolg. Hoofdstuk 3

In de weken daarna hadden we eigenlijk alleen nog contact als het om Julie ging en eerlijk? Ik vond het verschrikkelijk. Wat hij ook gedaan had, ik miste hem verschrikkelijk. Ik miste het om samen met hem op de bank te zitten ‘s avonds, om naast hem wakker te worden in de ochtend en zelfs zijn verschrikkelijk valse gezang onder de douche miste ik. Maar elke keer als ik hem zag voelde ik weer dat verdriet. Ik kende de vrouw met wie hij vreemd was gegaan niet en ik wist niet hoe ze eruit zag, maar toch zag ik steeds dat beeld van hem voor me met een andere vrouw en ik kon dat niet verkroppen. Inmiddels was de herfst aangebroken en werd het steeds kouder buiten. Terwijl Julie naar school was, zat ik hele dagen in mijn kantoor te schrijven. Wat was ik op zulke momenten blij dat ik mijn werk gewoon thuis kon doen. Als mijn bazin Brenda me elke ochtend met dikke opgezette ogen van het huilen op mijn werk zou zien verschijnen had ik niet kunnen doen alsof er niks aan de hand was. Want tja, dat toneelstukje hielden we nog steeds vol. We hadden aan niemand verteld dat we uit elkaar waren, omdat we eerst voor onszelf wilden besluiten wat we nou eigenlijk wilden. Inmiddels was Julie er ook aan gewend dat ze haar vader minder zag. Of nouja, veel minder dan normaal was het eigenlijk niet, het enige verschil was dat hij nu in het weekend ook niet thuis was. Maar hij kwam haar elke zaterdag halen om iets leuks te doen dus ze klaagde niet.

Voor Julie probeerden we alles zo normaal mogelijk te laten verlopen. Dus toen er een uitnodiging voor een ouderavond op de mat viel, besloten we ook gewoon samen te gaan. Het was die avond ijskoud en de regen viel met bakken uit de hemel. We zetten Julie af bij een vriendinnetje waar ze ook zou blijven slapen en reden samen naar school. Oh wat was het moeilijk om weer naast hem in de auto te stappen alsof er niks aan de hand was. Ik had het ontzettend warm en keek zoveel mogelijk uit het raam om een gesprek met hem maar te vermijden, omdat ik niet wist of ik me in kon houden. Het gesprek met de juf ging goed, Julie deed het zoals we al verwacht hadden super goed op school en tijdens het gesprek leek ik ook een beetje te ontdooien. Zie je? Het lukte me prima om normaal tegen hem te doen en we konden ook prima ouders zijn zonder dat we bij elkaar waren. In de auto naar huis praatten we wat met elkaar.

‘Wat doet ze het goed he?’ zei Frank trots. Ik knikte, ‘Ja! Ik had niet verwacht dat ze zo goed in rekenen zou zijn! Dat heeft ze niet van mij!’ Hij lachte en legde zijn hand op mijn knie en trok hem meteen weer terug. ‘Sorry, oude gewoonte.’ mompelde hij. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen.’ zei ik zachtjes. ‘Jawel Marit, ik moet wel sorry zeggen. Zelfs als ik 100 keer sorry zou zeggen is het nog niet genoeg. Ik heb iets verschrikkelijks gedaan en ik kan dit nooit goedmaken, maar ik hoor dat je het me ooit kan vergeven.’ ‘Frank ik wil het er nu niet over hebben.’ zei ik terwijl hij de auto bij ons huis parkeerde. ‘Wanneer wil je het er dan over hebben? Marit alsjeblieft, ik probeer je echt met rust te laten en je de ruimte te geven, maar ik kan dit zo niet meer.’ Ineens werd ik boos. ‘Jij kunt dit zo niet meer? En ik dan? Jij bent degene die steeds vreemdgaat Frank, jij hebt niet genoeg aan mij en neukt met andere vrouwen. Heb je enig idee hoe gebruikt ik me voel?’ Met zijn handen kneep hij in het stuur en ik zag dat hij zich inhield om niet te gaan huilen. ‘Frank, je hebt me maanden bedrogen. Het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost om je dat te vergeven. Ik kan het niet nog een keer. Het spijt me.’

Ik maakte mijn gordel lost en stapte uit de auto. Meteen stapte hij ook uit en liep hij me achterna. ‘Marit, ik snap het echt dat je me geen kans meer wil geven, ik ben een lul en ik heb zoveel fouten gemaakt, ik zou het mezelf ook niet vergeven, maar alsjeblieft. Praat met me.’ Ik keek hem aan en zag de verslagenheid in zijn ogen. Daar stond hij, de man van wie ik zoveel had gehouden maar die twee keer mijn hart op een verschrikkelijke manier had gebroken. ‘Alsjeblieft, ik wil niets van je, alleen praten.’ zei hij zachtjes terwijl hij dichterbij kwam. Ik knikte en hij liep achter me aan naar binnen. Praten was wel het laatste wat ik wilde, maar het moest er toch eens van komen.