Die nacht sliep ik heel erg slecht. Ik bleef maar draaien en toen de wekker naast mijn bed 5 uur aan gaf en ik nog naar het plafon lag te staren besloot ik maar uit bed te gaan. Ik trok mijn dikke ochtendjas over mijn dikke pyjama heen aan en liep zachtjes naar beneden. Ik hoorde de regen zachtjes tegen het raam tikken en hoorde in de verte het zachte gehinnik uit de stallen komen. Ik woonde in het huis waar ik in mijn jeugd met mijn moeder had gewoond. In het maanlicht zag ik buiten de schommel nog hangen waar ik vroeger uren op had doorgebracht, kijkend naar de paarden in de wei. Mijn moeder was een aantal jaren terug vrij plots overleden en Frank was destijds mijn grote steun en toeverlaat geweest. Ik heb nog halfzussen en een halfbroer uit de vorige huwelijken van mijn moeder, maar toen ze te horen kregen dat ze niets zouden krijgen van de erfenis van mijn moeder en dat alles naar mij zou gaan, vertrokken ze weer even snel als dat ze gekomen waren. Ik erfde het huis van mijn moeder, een prachtig groot wit landhuis met een enorm stuk land erachter. Hoewel ik er was opgegroeid en er jaren had gewoond, schrok ik af en toe nog wel eens van de grootte van het huis. Frank en ik hadden regelmatig discussie gehad over of het net beter voor Julie zou zijn om terug naar de stad te verhuizen. Het grote huis lag aan de rand van een klein dorpje met een piepklein schooltje waar maar heel weinig kinderen op zaten. Hoe vaak hij wel niet had gezegd dat we het huis moesten verkopen en hoe vaak hij wel niet thuis kwam met brochures van nieuwbouwprojecten in de stad die hij overal liet slingeren. Ik was de tel inmiddels kwijtgeraakt.
Ja het huis was enorm en het kostte heel erg veel onderhoud. Mijn moeder had er sinds ze het kocht nooit wat aan laten moderniseren dus mijn deel van de erfenis was vrijwel helemaal opgegaan aan de renovatie van het huis. Ik denk ook zeker dat ik het huis zo kwijt zou zijn als ik het zou verkopen. In de loop der jaren hadden er al regelmatig mensen aangegeven dat ze het huis heel erg graag van me zouden overkopen en dat ik dan alleen maar mijn prijs zou hoeven noemen. Maar nu ik hier zo stond in de vroege ochtend, met het geluid van de regen die tegen de ramen tikte en de warme mok thee in mijn handen, wist ik dat ik hier nooit meer weg wilde.
Toen Julie om 8 uur wakker werd had ik het hele huishouden al gedaan en kon ze meteen aanschuiven voor het ontbijt. Ik vond het heerlijk om naar haar te kijken als ze net wakker was. Ze was zo schattig met haar grote slaperige blauwe ogen en haar warrige bos blonde krullen. ‘Wat wil je vandaag doen lieverd?’ vroeg ik haar terwijl ik een slokje van mijn thee nam. ‘Papa zei dat hij me mee zou nemen naar de boot. Maar hij is nog steeds niet thuis zeker?’ Shit! Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik moest haar natuurlijk ook vertellen dat Frank voorlopig niet thuis zou komen. ‘Liefje, je weet dat papa en mama heel erg veel van je houden toch?’ Ze keek me onverschillig aan en knikte. ‘Nou, papa en mama houden ook heel erg veel van elkaar, maar we denken allebei dat het beter is als papa een tijdje ergens anders woont.’ Verbaasd vroeg ze: ‘Maar waarom dan?’ Jeetje wat was dit moeilijk, waarom was Frank er nou nooit gewoon als ik zulke gesprekken met haar moest voeren.? ‘Nou, weet je nog toen je ruzie had gehad met Kim en dat jullie een tijdje niet met elkaar wilden spelen? Papa en mama hebben ook een beetje ruzie gehad en we moeten allebei even goed nadenken, vandaar dat papa hier even niet is. Maar jij kunt gewoon met hem afspreken en naar hem toe als je dat wilt.’ Ze dacht even na en glimlachte : ‘Maar Kim en ik zijn nu weer vriendinnen, dus papa en jij zijn over een tijdje dan ook weer vrienden?’ Ik lachte en aaide door haar krullen heen. ‘Ja lieverd, wie weet zijn we over een tijdje gewoon weer vrienden.’
Ze stond op en gaf me een grote knuffel. ‘Mag ik dan naar Witje toe? Om haar te voeren?’ Ik knikte en zag hoe ze naar haar kamer rende om haar oude kleren aan te doen. Witje was een witte shetlandpony die we voor haar verjaardag hadden gekocht. Doordat we zo afgelegen woonden had ze niet zo veel vriendinnetjes in de buurt en verveelde ze zich heel erg vaak. Sinds ze Witje had was ze vaak in de stal te vinden waar ze op een baal hooi bij haar zat en haar boekjes voor las. Wanneer het mooi weer was nam ze haar vaak mee naar buiten om te wandelen. Het was heel grappig om te zien hoe het dier haar altijd volgde als een hondje en ik genoot ontzettend van het gekwebbel dat er altijd uit de stal kwam.
Ik ruimde de keuken op en keek naar mijn telefoon. Ik had een gemiste oproep van Frank. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om hem te spreken, maar ik besloot hem toch maar terug te bellen.
‘Marit.’ zei hij zachtjes toen hij de telefoon opnam. ‘Frank, ik zag dat je gebeld had, wat is er aan de hand?’ Ik hoorde een zachte snik. ‘Marit, het spijt me echt verschrikkelijk. Ik ben zo ontzettend dom geweest. Maar gisteren is er niets gebeurd Mag ik alsjeblieft komen om te praten?’ Ik zuchtte en keek om me heen of Julie me kon horen. ‘Frank, was je weer bij die vrouw? Wat heeft zij dat ik niet heb? Wat kan ik jou niet geven dat zij wel kan?’ Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Niets Marit, ik weet niet waarom ik dat gedaan heb. Ik voel helemaal niets voor haar, ik hou alleen van jou. Maar er is echt niks gebeurd gisteren!’ Ineens voelde ik me verdrietig, als hij zoveel van me hield, waarom ging hij dan elke keer de fout in? Ik geloofde niet dat het deze keer niet gebeurd was. ‘Dat je niet van haar houdt maakt het nou juist nog erger Frank. Als je verliefd op haar zou zijn dan zou ik het ergens nog begrijpen, maar waarom wil je het bed delen met iemand waar je niet eens van houdt? Ik hoef je voorlopig even niet te zien, sorry.’ Ineens hoorde ik voetstappen achter me en toen ik me omdraaide zag ik Julie verdrietig naar me kijken. ‘Komt papa helemaal niet meer thuis?’ piepte ze. Ik drukte Frank weg en knuffelde haar. ‘Papa heeft iets gedaan waardoor mama een beetje verdrietig is en hij moet dat eerst goedmaken. Maar hij houdt wel nog heel erg veel van jou.’ ik veegde de tranen van haar wangen en gaf haar een kus. ‘Ik heb in de la nog wortels liggen, neem maar eentje voor Witje. Terwijl ik haar na keek hoe ze met een wortel in haar hand naar de stallen wandelde barstte ik ineens in tranen uit. Zou het vanaf nu steeds zo zijn? Alleen wij tweetjes?