De vorige keer kon je lezen hoe Marit naar het overlijdensbericht van haar moeder meteen nar haar moeders huis ging. Hier ontmoette ze haar zussen die ze al 25 jaar niet had gezien.
Heb je de vorige delen gemist? Je vind ze hier! Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8.
In tweestrijd, Hoofdstuk 9.
Toen Marit haar moeder zag, herkende ze haar eigenlijk niet. Haar moeder was altijd een prachtige vrouw geweest, zelfs in de 70 had ze nog amper rimpels en zelfs een beter figuur dan Marit zelf. Maar ze had nooit die rust uitgestraald die ze nu had. Ze had altijd een norse uitstraling, vriendinnetjes van vroeger durfden vaak niet eens gedag te zeggen omdat ze altijd zo boos keek. Haar gezicht had er nooit zo ontspannen uitgezien als nu. Als ze haar moeder niet gekend had, dan had ze kunnen zweren dat dit een ontzettend liefdevolle en aardige vrouw was geweest. Zacht raakte ze met haar vingertoppen de hand van haar moeder aan. Met nog altijd de vlijmscherpe acrylnagels die ze elke week liet opvullen. Haar hand voelde ijskoud en ze schrok een beetje van de kou tegen haar vingers. Op de achtergrond hoorde ze haar zussen met de notaris praten over de erfenis, maar die wilde niks loslaten tot hun broer er ook was.
Ze liep via de woonkamer naar de hal en nam de enorme trap naar boven. Ze telde de deuren aan haar rechterkant en bij de derde deur stopte ze. Haar naambordje hing nog aan de deur. De deur klemde een beetje, maar met een beetje kracht kreeg ze hem open en de kamer die ze binnenstapte was nog precies zoals ze hem herinnerde. Dit was haar kamer. De kamer waar ze tot ze ging studeren in had geslapen en waar al haar spullen van vroeger nog stonden. Al haar knuffels stonden nog op bed, de posters van haar favoriete boyband van vroeger hingen nog aan de muur en zelfs al haar oude kleding hing nog in de kast. Op het bureautje waar ze vroeger haar huiswerk aan maakte, stonden nog de foto’s van haar en haar vriendinnen, een foto van haar op Tjibbe, een foto van haar toen ze net een beugel had en een foto van haar en Frank. Ze pakte de foto van hun tweetjes op en plofte op haar bed. God, wat mistte ze hem verschrikkelijk. Ze had hem nu zo ontzettend hard nodig. Voor het eerst had ze spijt van hun ruzie. Hij had volkomen gelijk gehad dat ze niet moest verwachten dat zij en Robert ooit nog bij elkaar zouden komen. Wat was ze ontzettend dom geweest. Ze durfde hem niet te bellen, hij zat nu vast niet op haar te wachten. Ze slikte een keer en ineens begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Ze drupten op de foto en met haar mouw veegde ze eraf. Ze had zich al vaak eenzaam gevoeld, maar nog nooit zo erg als nu.
In de dagen daarna moest er vooral veel geregeld worden. Haar moeder had heel precies op papier gezet hoe ze alles wilde hebben en ze had eigenlijk al ontzettend veel zelf geregeld. Elke dag kwamen er mensen bloemen brengen en elke dag mopperden haar zussen dat ze hun deel van de erfenis wilden hebben, omdat ze graag weer naar huis wilden. Nog geen traan hadden ze gelaten om het verlies van hun moeder. Lia zat vaak afwezig in een hoekje met haar ipod in haar handen en Anna liep de hele dag te bellen of zat achter haar laptop te werken. In al die dagen hadden ze nog steeds niks van hun broer Brent gehoord en niemand wist ook eigenlijk waar hij was. De laatste keer dat de zussen hem gesproken hadden zat hij in Afrika, maar dat was maanden terug.
De begrafenis van haar moeder zou op maandag zijn en Marit probeerde zoveel mogelijk te doen en elk moment dat het nog kon bij haar moeder door te brengen. S’nachts sliep ze op haar oude kamer in haar oude bed en soms duurde het even voor ze doorhad waar ze was. De maandag brak aan en het huis stroomde vol mensen die haar moeder de laatste eer wilden bewijzen. Steeds keek ze uit of er ook iemand was die ze kende, maar van al die tientallen mensen die het huis binnenliepen kende ze niemand. Anna en Lia kenden daarentegen bijna iedereen. Ze beheerden een deel van het bedrijf van hun vader en hadden het flink uitgebreid. Ze bleven maar mensen groeten en de hand schudden, maar niemand nam de moeite zich aan Marit voor te stellen. Ineens zag ze een boomlange zongebruinde man in een strak zwart pak binnenlopen, ze had haar zussen niet herkend, maar deze man herkende ze wel van foto’s. Het was haar broer Brent. Kennelijk herkende hij haar ook, want zodra hij haar zag kwam hij naar haar toe en gaf hij haar een knuffel. Meteen voelde het heel vertrouwd, terwijl ze de man nog nooit ontmoet had. voor iemand die al 30 jaar de wereld overtrok had hij wonderbaarlijk genoeg geen accent, Ze kletsen wat en hij vertelde dat hij getrouwd was geweest en 2 dochters had, Sacha en Emily. Die woonden samen met zijn ex-vrouw in Italië en na de begrafenis zou hij naar hun toe gaan. Al snel was het tijd om naar de kerk te gaan waar de afscheidsdienst gehouden werd en stroomde het huis weer leeg.
In die paar uur leerde ze haar moeder beter kennen dan in de afgelopen 29 jaar. Mensen vertelden over haar goede daden, dat ze een donateur was van vele goede doelen en dat ze zelfs een stichting had opgericht om kinderen uit arme gezinnen te laten studeren. Allemaal mensen die goede herinneringen aan haar hadden als een warme en hartelijke vrouw, niet de afstandelijke vrouw die zij haar hele leven had gekend. Had ze niet willen zien dat haar moeder ook een andere kant had? Of had haar moeder die kant gewoon nooit aan haar laten zien? Vooral de toespraak van Brent was prachtig geweest. Als eerste kind kende hij haar het langste en vertelde hij over een liefdevolle moeder die nooit de moed op gaf, zelfs niet toen ze het echt heel erg krap hadden.
Terwijl ze in een grote groep om de kist heen stonden en een paar mensen nog hun laatste aardige woorden zeiden, pakte iemand haar hand ineens vast. Geschrokken keek ze op. Hé? Ze kon niet geloven wie er naast haar stond. Hij was gekomen!
(ben je benieuwd wie er naast haar stond? Dat lees je vanavond in deel 10!)
