In Tweestrijd, hoofdstuk 8.

Vorige week kon je lezen dat Marit jarig was en helemaal door niemand gefeliciteerd werd. Om zichzelf te trakteren ging ze winkelen en kocht ze allemaal mooie dingen voor zichzelf. Toen ze uren later terug kwam, had ze heel veel gemiste oproepen en toen ze haar oma aan de telefoon kreeg, bleek dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Haar moeder had een ongeluk gehad en was overleden.

In Tweestrijd

hoofdstuk 8

Minuten tikten voorbij maar het leken wel uren. Haar moeder was dood. De moeder  waar ze nooit een goede band mee had gehad en waarbij ze de laatste dagen niet eens meer opnam als ze belde. De moeder aan wie ze de afgelopen jaren steeds meer een hekel had gekregen en die ze eerder als een last had gezien, dan als iemand waarvan ze hield. Die moeder was er niet meer. Ze had Oma niet lang aan de telefoon gehad, maar wat ze ervan had begrepen was ze in haar eentje gaan paardrijden toen er ineens een vrachtwagen langs reed. Tjibbe, het paard waar op Marit als klein meisje nog gereden had, was geschrokken, had haar afgeworpen en was op haar borstkas gaan staan. Ze was op slag dood.

In een waas pakte ze wat spullen bij elkaar, gooide ze in een koffer en trok haar jas aan. Ze stapte in haar auto en reed naar de stad waar ze was opgegroeid. In het uur dat ze in de auto zat dacht ze eigenlijk nergens aan. Op de automatische piloot reed ze de lange oprijlaan op naar het enorme huis waar haar moeder woonde. Er stonden een paar auto’s, 1 van haar moeder en 2 auto’s die ze niet herkende. Ze parkeerde haar auto naast die van haar moeder en stapte uit. Ze liep om het gebouw heen naar de zijingang en zag in de tuin de schommel aan de grote eik hangen. De schommel waar ze bij gebrek aan vriendjes en vriendinnetjes, uren op had doorgebracht toen ze klein was. Ze stapte bij de zijingang naar binnen en rook meteen de geur van het parfum van haar moeder. Ze had altijd zoveel parfum op gehad,  dat ze overal waar ze kwam een vleugje parfum achterliet. Zelfs weken nadat ze op bezoek was geweest, zat haar parfumgeur nog in de kussens van de bank.

Ze liep via de keuken naar de woonkamer en verbaasde zich erover dat er in al die jaren niks veranderd was. Haar moeder had het huis gekocht na haar derde scheiding en was er daarna nooit meer weggegaan. Elk meubelstuk en elke decoratie stond al zeker dertig jaar hetzelfde en toch leek alles nog als nieuw. Het was vier jaar geleden dat ze voor het laatst bij haar moeder op bezoek was geweest, op haar zeventigste verjaardag. Maar toch voelde het huis nog net als vroeger echt als thuis. In de woonkamer zaten twee vrouwen die haar bekend voorkwamen, een man in pak en Oma. Oma liep meteen naar haar toe, zo snel als een vrouw van haar leeftijd kon lopen en omhelsde haar. ‘Fijn dat je er bent meisje!’ fluisterde ze in haar oor. ‘Jeetje Marit, wat ben je groot geworden! Ik herken je helemaal niet!’ zei  één van de vrouwen die op de bank zaten. Het duurde even voor het tot haar doordrong, maar op de bank zaten haar zussen Anna en Lia. De laatste keer dat ze hun had gezien was toen ze vier jaar was, net voordat ze naar Australië vertrokken. Haar broer, die Brent heette, had ze zelfs nog nooit in het echt gezien omdat die net voor ze geboren was naar Amerika was verhuisd. Het was heel gek om haar zussen te zien en eigenlijk voelden ze helemaal niet als familie. Ze kende zelfs haar buurvrouw mevrouw Peters beter.

‘Waar is mama?’ was het eerste dat ze zei. ‘Mama ligt in de kamer hiernaast, ze zijn haar nu aan het aankleden en klaarmaken, we mogen haar straks zien.’ zei 1 van haar twee zussen. Ze had geen idee wie wie was. De één droeg een kleurige maxi-rok en slippers, had dreadlocks met kraaltjes en een enorme ring in haar neus, terwijl de ander een net mantelpak aan had met enorme hakken en gitzwart haar dat als een gordijn om haar heen viel. ‘Ze weet niet wie we zijn’ zei zus in mantelpak. Meteen stond zus met dreadlocks op en gaf haar een hand. Ik ben Lia en dat is Anna. Wij zijn je zussen! Of nouja halfzussen. Je weet wel, uit mama’s huwelijk met Bart.’ Bart had ze nooit ontmoet aangezien hij al overleden was voor ze geboren werd. Maar ze had wel veel over hem gehoord. Hij was degene die moeder een fortuin na had gelaten en het haar mogelijk had gemaakt om dit enorme huis te kopen.

De man in pak stond ook op en stelde zich voor als de notaris. ‘Je moeder heeft alles heel goed geregeld de laatste jaren en in het contract stond dat ik meteen moest komen zodra ze zou overlijden. ‘ De man leek een beetje ongemakkelijk in het huis en met de stilte tussen de familieleden. Hij excuseerde zich en liep de kamer uit. ‘Zijn jullie hier al lang?’ vroeg Marit aan haar zussen. ‘Nee we zijn meteen op het vliegtuig gestapt toen we het nieuws  hoorden. We waren toevallig voor ons bedrijf in Duitsland, anders had het veel langer geduurd.’ zei Lia. Anna haalde haar handen met felrode nagels door haar lange haar en tikte de Ipad die op tafel lag aan. ‘Heb je al enig idee wat je wil hebben? We kunnen de erfenis maar het best zo snel mogelijk regelen, zodat wij weer naar huis kunnen. ‘ Verbijsterd keek Marit haar zussen aan. Hoe konden ze nou zo koud zijn? Haar moeder was net dood en ze zaten nu al op haar spullen te azen? Gelukkig kwam er een vrouw in een zwarte jurk binnen die gebaarde dat ze mochten komen om naar hun moeder te kijken.

Wat ze zag had ze nooit verwacht..