In Tweestrijd, hoofdstuk 7.

Vorige week konden jullie lezen over hoe het fijne etentje tussen Frank en Marit verpest werd doordat Robert en Jolanda net dat restaurant binnen kwamen lopen met haar ouders om de zwangerschap bekend te maken. Toen ze haar jas wilde pakken stond Robert ineens achter haar die haar beschuldigde van het hebben van een relatie met Frank, waarop Frank haar een kus gaf en deed alsof ze nu een stel waren. Na een woedende uitval van haar, liet ze hem alleen achter op straat.

De vorige delen gemist? Je vindt ze hier! Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6.

In Tweestrijd

hoofdstuk 7

‘Ik moet echt eens stoppen met mezelf in slaap huilen’ sprak ze zichzelf toe terwijl ze voor de zoveelste keer die week haar dikke ogen en wallen probeerde weg te werken met concealer. Het was twee dagen geleden dat ze voor het laatst van Frank had gehoord. Hij had haar een berichtje gestuurd of ze wel veilig thuis was gekomen. Ze had er niet op geantwoord omdat ze nog steeds boos was. Op Facebook zag ze dat hij inmiddels voor een spoedklus naar het buitenland vertrokken was en dat het niet duidelijk was hoelang hij weg zou blijven. Ze had met Brenda afgesproken dat ze tijdelijk thuis mocht werken terwijl het kantoor gerenoveerd werd. Enige tijd geleden had het kantoor van het bedrijf boven hun lekkage gehad, waardoor ook hun vloerbedekking en plafons waren aangetast. Die dag was ze op haar werk gekomen en direct uit de lift stapte ze op de natte vloerbedekking.  Brenda wilde het pand al een tijdje laten renoveren en nu de verzekering rond was, pakte ze het meteen groots aan. Gelukkig kon Marit vrijwel al haar werkzaamheden ook thuis doen, dus was het voor haar geen probleem om thuis te werken.

Ze bracht haar dagen door als een soort kluizenaar en vluchtte in haar werk. Ze kwam alleen buiten om boodschappen te doen en om af en toe eens een vriendin te bezoeken, maar altijd was ze snel weer weg als het gesprek over Robert ging. Ze had nog een keer op zijn Facebook proberen te kijken, maar na die bewuste avond in het restaurant, had hij haar geblokkeerd en kon ze niets meer zien. Van haar moeder ( die hij niet geblokkeerd had) hoorde ze dat ze een bruiloft op Ibiza aan het plannen waren bij het vakantiehuis van haar ouders. Haar moeder hield er maar niet over op wat een prachtige vrouw Jolanda was en dat ze vast een prachtige blozende bruid zou zijn. Of Marit ook niet dacht dat ze er mooi uit zou zien in een strakke jurk waarin haar babybuik mooi uitkwam. Ze mompelde wat en verbrak de verbinding, omdat ze geen behoefte had aan het geluk van Robert. Niet nu ze zich zelf zo ongelukkig voelde.

De dagen verstreken tot die ene dag daar ineens was. Haar 29ste verjaardag. De verjaardag waar ze sinds de break-up vreselijk tegenop zag. Het was altijd haar droom geweest om voor haar 30ste moeder te worden en toen ze na jaren scharrelen op haar 27ste Robert ontmoette en eindelijk een serieuze relatie had, leek die droom voor het grijpen te liggen! Nu was ze 29, had ze nog een jaar tot ze 30 werd en leek die wens verder weg dan ooit. Natuurlijk was het geen ramp als ze later moeder zou worden of een relatie zou krijgen. Ze wilde ook niet zwanger worden van de eerste de beste one night stand. Maar ze was zo bang dat ze altijd alleen zou blijven. Haar moeder was 45 toen ze haar gekregen had. Een nakomertje uit haar 4e huwelijk. Marit had nog twee zussen en een broer uit 2 van de vorige huwelijken van haar moeder, maar die waren het huis al uit toen ze geboren werd en inmiddels woonden ze allemaal in het buitenland. Vroeger zat ze alleen maar bij meisjes met jonge moeders in de klas. Moeder die mee op schoolreis gingen, die meededen met in plassen springen en ze meenamen naar pretparken. Dan voelde ze altijd die jaloezie. Haar moeder reed dan wel in de duurste auto en ze kreeg alles wat ze maar wilde hebben, maar ze had zo graag een goede band met haar moeder gehad in plaats van al die dure spullen.

Inmiddels was het 10 uur in de ochtend en ze had nog geen berichtje of felicitatie gehad. Ze sleepte zichzelf uit bed om bij haar brievenbus te gaan kijken om te kijken of ze misschien nog een kaartje van haar oma had gehad. Haar eigen oma’s leefden al jaren niet meer, maar de buurvrouw van het huis waar ze opgegroeid was, stuurde haar elk jaar een kaartje. De buurvrouw was misschien 10 jaar ouder dan haar moeder, maar had al een hele bos met grijs haar en ze wist eigenlijk niet beter dan dat zij haar oma was. Ze wist zelfs haar eigen naam niet.

In de brievenbus lag inderdaad een kaartje. Een kaartje met een poes die een ballon vasthield en op de achterkant stond in een keurig handschrift:

Gefeliciteerd met je 29ste verjaardag Marit! 

Dat er nog maar vele hele gelukkige jaren mogen volgen!

Veel liefs, Oma.

Ze zette het kaartje op de kast en liep naar haar kledingkast, wat voor kledingstijl moest een 29 jarige hebben. Kwam een bijna dertiger weg met een jeans en een t-shirt? Twijfelend voor haar kast bedacht ze dat ze zichzelf best wel mocht verwennen voor haar verjaardag. Ze pakte haar portemonnee, jas en tas en liep de deur uit. Haar telefoon op tafel achterlatend.

Uren later kwam ze weer binnen gelopen. Ze durfde niet op haar rekening te kijken want ze wist dat ze daar niet vrolijk van zou worden. Toch was ze ontzettend blij met haar nieuwe aankopen! Ze had een prachtige lange zwarte trenchcoat gekocht van wol, twee paar laarzen, een paar blouses, die pumps die ze al tijden wilde hebben en een hele tas make – up. Moe plofte ze op de bank en zag ineens haar telefoon knipperen. Ze had 23 gemiste oproepen, o.a. van een paar nummers die ze niet kende. Het nummer dat haar het vaakst had geprobeerd te bellen was van Oma en meteen belde ze terug. Met bibberende stem hoorde ze de vrouw opnemen en vertellen wat er aan de hand was. Geshockt gleed ze van de bank op haar knieën op de grond..

Haar moeder had een ongeluk gehad en was overleden…