In Tweestrijd, hoofdstuk 6.

Vorige week konden jullie lezen hoe Marit een hele domme zet maakte door Jolanda te vertellen over haar nacht met Robert. Hoe Frank eindelijk na 2 maanden Amerika weer thuiskwam en ze de afspraak maakten dat wanneer ze op haar 30ste verjaardag beide nog geen serieuze relatie hadden, ze het samen gingen proberen. En natuurlijk hoe ze in een restaurant zaten en ze ineens recht in de ogen van Jolanda keek, die samen met haar ouders en Robert binnen kwam lopen.

De vorige delen gemist? Je leest ze hier! 1,2,3,4,5.

In Tweestrijd

hoofdstuk 6

Ze kon wel door de grond zakken van schaamte, daar aan de overkant van het restaurant bij de garderobe stond een woedende Jolanda kwaad naar haar te kijken. Je kon duidelijk aan haar gezicht zien dat ze gehuild had en zelfs vanaf deze afstand kon ze een spiertje bij haar slaap zien trillen. Frank zag dat ze naar iets achter hem keek en stopte met praten. Hij keek om en meteen kijk hij weer naar Marit. ‘Zo, dat is die feeks dus? Zo te zien heeft ze het goede nieuws niet goed opgevat!’ grijnsde hij. ‘Sssst, wat moet ik nou? Straks komt ze hierheen!’ zei Marit. Ineens zag ze dat Robert ook naar hun keek, eerst verschrikt en daarna ook boos. Hij was één van de weinige mensen die niet had gelooft dat zij en Frank alleen vrienden waren. Hij had het er altijd over, dat Frank zodra hij de kans zou krijgen, meer zou willen. Zij had dat altijd weggewimpeld, maar aan zijn gezicht kon ze zien dat hij dacht dat hij gelijk had.

Robert en Jolanda werden door een ober samen met haar ouders aan een tafeltje ergens aan de andere kant van het restaurant neergezet. Ze konden elkaar nog steeds zien, maar ze konden elkaar niet meer horen. Het wast zo’n leuke avond geweest, waarom hadden hun het nou zo verpest? Ze wilden nog even blijven zitten om wat te drinken, maar ze zagen dat zowel Jolanda als Robert de hele tijd boze blikken naar hun aan het werpen waren. Ineens zag ze dat Jolanda een pakketje aan haar vader gaf en nadat haar vader het geopend had, sprong het hele stel op om elkaar te omhelzen. Robert legde een hand op de buik van Jolanda en Jolanda’s vader maakte een foto van het stel. ‘Laat ze joh!’ zei Frank. ‘Ze zijn je echt niet waard!’ Marit schudde haar hoofd en zei dat ze wel naar huis wilde, de avond was toch al verpest. Frank stond op om de rekening te betalen en zij liep vast naar de garderobe om haar jas te pakken.

Toen ze haar jas gevonden had, voelde ze dat er iemand achter haar stond. Ze wilde Frank zijn jas geven, toen ze ineens zag dat het Frank helemaal niet was. Het was Robert die met een woedende blik naar haar stond te kijken. ‘Zo, dus jij en die stumper zijn nu een stel he? Ik wist wel dat hij je meteen zou pakken zodra hij de kans zou krijgen! Heb je het vandaag ook al met hem gedaan? Jij vuile sloerie?’ Ze wilde haar mond opendoen om iets te zeggen toen Frank binnenkwam en meteen een arm om haar heen sloeg. Hij trok haar dicht tegen zich aan en gaf haar een kus. Vervolgens liep hij naar Robert, die elk moment leek te kunnen ontploffen en gaf hem een por tegen zijn schouder. ‘Dat jij haar hebt laten lopen zeg! Ze is toch de meest geweldige vrouw op deze wereld? Maar ehh, bedankt! Want als jij haar niet had laten gaan, had ik haar nu niet gehad.’ Marit kon aan Robert zien dat hij kwader en kwader werd en dat hij van woede niks meer kon uitbrengen. Frank pakte de jassen van haar aan, hielp haar in haar jas en pakte haar hand om naar buiten te lopen.

Eenmaal buiten barstte hij in lachen uit. ‘Zag je die kop van hem? Hij wist niet meer waar hij het zoeken moest!’ Een beetje beduusd van Robert zijn uitval en de kus van Frank was het enige wat ze kon uitbrengen:’ Waarom deed je dat nou? Zo wordt hij alleen maar bozer op me!’ Verward keek Frank haar aan. ‘Maar dat maakt toch niets uit? Je wil toch niet zeggen dat je nu nog naar hem terug zou willen toch?’ Boos keek ze hem aan. ‘Nou en als ik dat wel zou willen? Dan had jij daar toch niks mee te maken? Hij ziet vroeg of laat wel in dat ik de ware voor hem ben en dan gaat hij bij dat blonde mens weg hoor!’ Ze zag de verwarring in zijn ogen en dat maakte haar eigenlijk alleen maar bozer. Waarom dacht hij dat ze hem op zou geven? Was er geen kans meer voor hun dan?

‘Ja, zeg Maartje’ zuchtte Frank ‘Ik dacht dat het nu klaar voor je was, zoals je vanavond was, was je echt weer jezelf, de Marit die ik de laatste twee jaar niet heb gezien. Ik denk echt dat je veel gelukkiger zult worden als je hem kunt loslaten. Ze is zwanger van hem Maar, ZWANGER! Hij gaat echt niet zomaar bij haar weg nu!’ Nu werd ze pas echt echt nijdig, ‘Hoezo niet dan? Als je mij de afgelopen twee jaar anders dan normaal vond dan ken je me gewoon niet goed genoeg. Echt jammer dit Frank. Fijne avond. ‘

Ze beende weg in het donker richting haar huis, Frank verward op straat achterlatend. Toen ze de hoek om was voelde ze de tranen alweer over haar wangen lopen, alsof ze wist dat ze haar beste vriend nu ook kwijt was.