In Tweestrijd, hoofdstuk 5.

Vandaag alweer deel 5 van in Tweestrijd.

Heb je de vorige delen gemist? Je vind ze allemaal hier: Deel 1, deel 2, deel 3. deel 4.

In Tweestrijd

hoofdstuk 5

In de deuropening stond Frank, met zijn enorme lach en een prachtige bos bloemen. ‘Nou Maartje! Ik had wel een leukere begroeting van jou verwacht! Ben je niet blij om me te zien?’ Ze vloog hem om de hals en knuffelde hem helemaal plat. In haar ogen welden meteen tranen op, ze had hem zo ontzettend gemist. Samen liepen ze naar binnen en terwijl ze op de bank ploften vertelde ze het hele verhaal. Frank was zo’n zeldzame man die echt luisterde als je iets vertelde en die haar altijd goed advies kon geven. Toen ze klaar was met haar verhaal en ook had verteld over de zwangerschap en wat er in de afgelopen nacht gebeurd was, schoof hij naar haar toe om haar een flinke knuffel te geven. Precies wat ze nodig had.

‘Net goed voor dat kreng dat ze van jullie weet!’ zei hij. ‘Maar hij is jou ook niet waard hoor als hij jou zo bedriegt!’ Hij stond op en liep naar de keuken om een kop thee voor haar te maken. ‘Je hebt waarschijnlijk meer behoefte aan een glas wijn, maar vanwege het tijdstip en die enorme hoeveelheid lege flessen daar in de hoek, kun je nu beter een kop thee drinken!” lachte hij. ‘Hoe kan het dat je al zo vroeg terug bent? Ik had je van het vliegveld willen halen.’ zei ze terwijl ze haar handen warmde aan de mok met thee. ‘We hadden wind mee en het leek me leuk om je te verrassen!’   De rest van de middag praatten ze een heleboel en vertelde hij over zijn reis van de afgelopen twee maanden. Hij had een meisje leren kennen op reis, maar het was niks geworden vanwege de afstand. Ze wist hoe erg hij dat vond, want als er iemand was die zich graag zou willen settelen en kinderen wilde krijgen was hij dat wel.

‘Moet je ons nou zien zitten.’ zei ze. ‘Allebei zijn we eind 20, hebben een goede baan, alles wat we willen hebben en het enige wat we willen is trouwen en kinderen krijgen. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om een partner te vinden die dat ook met ons wil?’ Ineens voelde ze zich boos om de afgelopen twee jaar die ze aan Robert verspilt had. Ze had echt verwacht dat hij de ware zou zijn en dat ze binnen een jaar zouden trouwen, een huis zouden kopen en samen zouden gaan wonen. Om de een of andere reden wilde hij nooit samenwonen totdat ze op zijn minst verloofd zouden zijn, dus ze had verwacht dat die ring elk moment zou komen. Was dat even een domper.

‘We zouden eigenlijk gewoon met elkaar moeten trouwen.’ zei Frank ineens. ‘Wat zeg je nou?’ zei ze verbaasd. ‘Ja, nou, kijk ons! We zijn al jaren vrienden, zouden perfect bij elkaar passen en we houden van elkaar. Er is 1 ding dat we allebei het liefste willen en dat is trouwen en een gezin. Het zou kunnen werken toch?’ Even was ze stil, ze moest nadenken. Nee, met Frank zou het nooit echte liefde zijn, niet de passie waar ze naar verlangde, maar zou het genoeg zijn? Ze zou dan wel kunnen hebben waar ze altijd naar verlangd had, een gezin. ‘Maartje, je hoeft niet nu te beslissen, maar ik denk dat dit wel dé oplossing kan zijn. Ik word deze maand 33 en jij wordt volgend jaar 30. Misschien kunnen we dat als ultimatum stellen. Als we op jouw 30ste verjaardag nog geen serieuze relatie hebben, gaan we ervoor!’ Stiekem begon ze steeds meer te voelen voor dit idee. Frank en zij, zou dat kunnen werken? Iedereen zei altijd al dat ze het perfecte stel zouden zijn en ze hielden toch van elkaar? Frank zou behalve een geweldige man, ook een geweldige vader zijn. Bovendien had ze nog bijna anderhalf jaar de tijd voor ze 30 werd. ‘Oké, we doen het!’ zei ze. ‘We proberen komend jaar een serieuze relatie te krijgen en als het niet lukt, mag jij mij op mijn 30ste verjaardag ten huwelijk vragen.

De rest van de middag praatten ze over hoe leuk het zou zijn, ze praatten over hoe ze elkaar als ouders zagen en bedachten voor de grap al namen voor hun kinderen. Frank gaf aan dat hij bij een dochter graag zijn overleden moeder wilde vernoemen en Marit schrapte alvast een paar namen van zijn namenlijstje. Tegen 7 uur kwamen ze erachter dat ze best wel honger hadden gekregen en besloten ze een hapje te gaan eten. Er was in de stad net een nieuw restaurant geopend en ze had er graag een keer met Robert willen eten, maar elke keer als ze het voorstelde, wilde naar een ander restaurant.

Terwijl ze aan Frank zijn arm over straat liep, voelde het eigenlijk heel erg vertrouwd, hier zou ze wel aan kunnen wennen. Bij het restaurant aangekomen, hielp hij haar uit haar jas en schoof hij haar stoel aan. ‘We zijn net een echt stel he?’ zei hij met een knipoog.De menukaarten werden opgeslagen en samen besloten ze om gewoon een aantal gerechten te bestellen die ze samen konden delen. Ze lachten en kletsten wat af. Ze grapten over hoe hun huwelijk zou zijn. Ze zouden gaan trouwen in het buitenland, op een eiland ofzo, met alleen de mensen die ze er echt bij wilden hebben. Daarna zouden ze op wereldreis gaan en eenmaal thuis zouden ze zijn appartement te koop zetten en samen op zoek gaan naar een écht volwassen huis.

De avond was helemaal perfect, tot ze over Frank zijn schouder keek en recht in de kwade ogen van een blonde vrouw keek. Een vrouw die ze meteen herkende, ook al had ze haar nog maar één keer gezien. Het was Jolanda die net samen met Robert en een ouder echtpaar binnenkwam. Een moment lang keken ze elkaar recht in de ogen. Ze kon wel door de grond zakken van schaamte.