In Tweestrijd, Hoofdstuk 17. Het einde.

Daar is hij dan! Het allerlaatste deel van het verhaal waarbij jullie de afgelopen anderhalve maand een kijkje kregen in toch wel de reeks van meest persoonlijke blogs die ik ooit heb geschreven. Ik weet nog hoe dood en dood eng ik het vond om het eerste hoofdstuk online te zetten. Er kwamen een heleboel positieve en ook een paar negatieve reacties op die ervoor zorgden dat ik eigenlijk de rest niet eens wilde plaatsen. Maar wat ben ik blij dat ik dat wel gedaan heb! Ik vond het zo leuk hoe jullie elke keer meeleefden en hoe jullie uitkeken naar de volgende delen! Het bleef spannend elke keer, maar jullie reacties maakten het het heel erg waard! Inmiddels is het tweede verhaal zo goed als klaar en aangezien de lat behoorlijk hoog ligt na de lovende woorden voor dit verhaal, vind ik het stiekem nog spannender dan toen ik dit anderhalve maand geleden voor het eerst deed!

Goed, genoeg gekwebbeld! Bedankt voor jullie support! Het betekent ontzettend veel voor me!

Hierbij Het aller, allerlaatste deel van In Tweestrijd.

De vorige delen gemist?

Je vind ze hier! Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8. Deel 9, deel 10. deel 11, deel 12, deel 13. Deel 14, deel 15, Deel 16.

In Tweestrijd,

Hoofdstuk 17. Het einde.

Die dagen die daarop volgden haalden ze alle gemiste tijd samen in. Uren lang lag ze tegen hem aan te slapen terwijl hij zachtjes over haar haren aaide en wanneer ze wakker was, hadden ze hele gesprekken over de afgelopen tijd  Hij vertelde dat hij een wrak was nadat ze hem weg had gestuurd en  dat hij geen andere uitvlucht wist dan weer naar Amerika terug te gaan. Daar aangekomen had hij Cassie aangetroffen in zijn huis, kennelijk had ze nog een reserve sleutel gehad en had ze al die tijd in zijn huis gewoond. Ze had verteld dat ze zwanger was, maar ze wilde niet zeggen van wie en elke keer als hij er naar vroeg vertelde ze smoesjes om er onder uit te komen. Ze had hem gesmeekt om haar weer terug te nemen, maar het was voor hem duidelijk dat er maar één vrouw voor hem was en dat was Marit.  Hij wilde haar zo graag terug maar hij wist niet hoe hij het ooit nog goed kon maken na wat er allemaal gebeurd was. Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets van haar hoorde, tot de dag kwam dat hij dat ene telefoontje kreeg. Hij was zo ontzettend blij geweest dat ze hem belde, ookal was het gesprek maar heel erg kort geweest,  het horen van haar stem had hem weer nieuwe hoop gegeven. Hij moest wat dingen afronden in Amerika voor hij terug naar Nederland kon, maar daar zou hij zijn uiterste best gaan doen om haar terug te krijgen.

Op een van die laatste dagen was hij thuis aan het werk, zijn koffers waren al ingepakt en ergens die week zou hij weer terug vliegen. Cassie zou wat laatste spullen ophalen en daarna weggaan. Weer hadden ze ruzie gehad over het feit dat hij haar niet terugwilde en omdat hij geen zin in haar gezelschap had, was hij boven in zijn kantoor gaan zitten.  Toen hij Cassie beneden de voordeur hoorde openen, dacht hij dat er een verkoper aan de deur was. Er kwamen de laatste dagen nogal wat kinderen aan de deur om dingen te verkopen. Toen hij haar de  deur keihard hoorde dichtslaan keek hij uit het raam van zijn kantoor. Verbijsterd keek hij naar buiten, hij kon niet geloven wat hij daar zag. Hij zag Marit naar de auto rennen en hij bonsde op het raam maar helaas hoorde ze hem niet. Hij zag dat ze in de auto stapte en hij rende naar beneden. Net toen hij zijn sleutels wilde pakken,  kwam hij een woedende Cassie tegen die boos naar hem riep dat ‘die hoer’ hem nu toch niet meer zou willen. Kwaad had hij gezegd dat ze haar spullen moest pakken en weg moest zijn als hij terugkwam. Snel stapte hij in zijn auto, maar hij zag Marit nergens meer en hij wist ook niet welke kant ze op was gegaan. Na een paar rondjes in de buurt gereden te hebben, besloot hij de stad uit te rijden, in de hoop dat ze daar heen was gegaan, toen hij ineens een ambulance voorbij zag racen. In de verte zag hij alle zwaailichten al en terwijl hij uitstapte kon hij nog net zien hoe Marit in een ambulance gelegd werd. De afgelopen week had hij aan haar zijde doorgebracht in het ziekenhuis.

Zij vertelde hem alles, over de periode na hun ruzie, dat ze zoveel verdriet had gehad dat ze niet had verwacht dat het ooit nog goed zou worden. Over de brief van haar moeder met al haar prachtige woorden en over het prachtige huis dat nu van haar was. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, ‘Kom je met me mee naar huis?’ Ze schrok van haar eigen woorden, had ze dat nou echt gezegd? Ze waren nog niet eens weer écht bij elkaar. Hij keek haar aan en streek wat haar uit haar gezicht: ‘Wil je dat dan?’ vroeg hij. Ze knikte en hij pakte haar hand vast terwijl hij zei: ‘Ik wil niets liever. Nooit meer wil ik zolang van jou gescheiden zijn. ‘

Een week later werd ze ontslagen uit het ziekenhuis en met de eerste vlucht die beschikbaar was, vlogen ze terug naar huis. Na een hele lange terugreis, kwamen ze aan bij het prachtige huis en het voelde voor haar meer dan ooit als thuiskomen. Per dag herstelde ze wat meer en dankzij de goede zorgen van Frank, die haar letterlijk op handen droeg, werd ze al snel weer de oude. Elke keer als ze naar hem keek werd ze warm van binnen, eindelijk durfde ze aan zichzelf toe te geven hoe ontzettend verliefd ze was geworden in het laatste jaar. Haar gevoelens voor hem waren zoveel sterker dat alles wat ze ooit eerder had gevoeld. Regelmatig lag ze dromerig op de bank naar hem te kijken en kon ze eigenlijk niet geloven dat hij er echt was, dat hij eindelijk weer terug was! Het enige wat ontbrak was de seks. Het was alsof ze bang waren dat het nooit zo perfect zou zijn als die ene nacht maanden terug.

Overdag werkte hij thuis aan de dingen die hij nog moest doen en zorgde hij dat ze niks te kort kwam.  S’avonds praatten ze uren en haalden ze alle verloren momenten in. Ze vond het heerlijk om hem zoveel thuis te hebben. Elke ochtend als ze naast hem wakker werd realiseerde ze zich hoe erg ze hem gemist had. Toen ook de laatste blauwe plekken wegtrokken, voelde ze zich weer helemaal zichzelf. Ze was gelukkig en haar leven voelde compleet.

Julian had niets meer van zich laten horen en dus kwam de zorg voor de paarden op haar schouders terecht. Ze nam zich elke keer voor iemand in dienst te nemen om haar te helpen,  maar stiekem genoot ze ontzettend van het verzorgen van de dieren waar haar moeder zoveel van gehouden had. Vaak ging ze voor ze naar bed ging nog even bij de paarden kijken. Op een avond regende en stormde het keihard. De wind waaide door de bomen en om het huis en toch liet dat haar er niet van weerhouden om nog even te gaan kijken.  Ze had gemerkt dat één van de veulens een beetje onrustig was door de storm en ze besloot daarom iets langer in de stal te blijven. Ze was kennelijk de tijd vergeten, want na een tijdje kwam Frank een kijkje nemen waar ze bleef. Hij was doorweekt van de regen en toen hij daar in het schemerdonker stond, voelde ze zich ineens meer verliefd dan ooit te voren. Ze rende naar hem toe en zoende hem. Samen stonden ze in de stromende regen, maar alles om hun heen leken ze te vergeten. Langzaam drongen de regendruppels door in hun kleding en binnen de kortste keren waren ze helemaal doorweekt. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. Ondanks de koude regen voelde ze zich helemaal warm van binnen. Hij tilde haar op terwijl ze zijn benen om hem heen sloeg en zo bracht hij haar naar binnen. Voor de open haard trokken ze elkaars natte kleding uit, terwijl ze geen moment stopten met zoenen. Zijn handen gleden overal over haar naakte lichaam en ze drukte zich meteen tegen hem aan. Zachtjes zakten ze op het kleed voor de haard en zacht kreunde ze terwijl hij bij haar binnendrong. Dit was perfect, nog beter dan de voorgaande keer. Ze kromde haar rug en genoot van zijn aanraking. Ze zag hoe hij vol liefde naar haar keek en ze kuste hem. Toen ze even later uitgeput tegen hem aan lag, zei ze die woorden die  hij al die maanden daarvoor tegen haar had gezegd: ‘Ik hou van je!’

Die weken daarna waren meer dan perfect. Ze genoten van elkaar, van alle vrijheid samen en hoewel ze zich een beetje anders dan anders voelde, probeerde ze van elk moment te genieten. Ze maakten lange wandelingen, gaven de laatste spulletjes die hij uit zijn oude huis had gehaald  een plekje en besproken hun plannen voor de toekomst.  Ze sprak Brenda bijna dagelijks. De huwelijksvoorbereidingen waren in volle gang en Marit vond het heerlijk om mee te mogen denken met alle details. Sinds het ongeluk had Marit ontslag genomen en hoewel Brenda het eerst heel erg gek had gevonden dat Marit niet meer bij haar werkte, was hun vriendschap hechter dan ooit. Ze bespraken alles en toen Marit haar vertelde over haar vreemde klachten, grapte Brenda dat ze maar eens een zwangerschapstest moest doen. Marit wuifde het weg, ze was immers net nog ongesteld geweest. Toch bleef het ergens op de achtergrond hangen, zou het kunnen? Zou ze zwanger zijn?  Snel pakte ze haar agenda erbij en zag ze dat haar menstruatie al 6 weken geleden was. Haar hart begon te bonzen. Het zou toch niet?

Ze rommelde wat in een tas met haar spullen uit haar oude appartement en kwam een zwangerschapstest tegen die nog net niet over datum was. Met trillende vingers las ze de gebruiksaanwijzing en toen de wachttijd in ging, durfde ze niet te kijken. Op van de zenuwen stond ze een paar minuten naar buiten te kijken, terwijl ze haar opperste best deed om  de test te negeren. Uiteindelijk pakte ze de test en zag ze wat ze eigenlijk al verwacht had. De test had 2 dikke rode strepen. Ze wist niet hoe ze dit aan Frank moest gaan vertellen. Ze waren nog maar net weer bij elkaar. Het ging allemaal net zo perfect, wat als hij dit niet zou willen? Wat als het hem te snel ging? Of erger, wat als hij helemaal geen vader meer wilde worden?

Met lood in haar schoenen liep naar het kantoortje waar hij zat te werken. Daar zat hij, achter het grote  bureau,  te tikken achter zijn computer. Ze bleef een tijdje staan kijken en liep daarna naar hem toe, terwijl haar hart tekeer ging. Toen hij haar naast zich zag staan keek kijk op. ‘Wat is er lieverd?’ zei hij toen hij haar geschrokken gezicht zag. Ze slikte, hoe moest ze dit nou gaan vertellen?  ‘Ik. Ik ben zwanger.. ‘ stamelde ze. Even keek hij haar verbaast aan, maar daarna lachte hij van oor tot oor. Hij tilde haar op en draaide haar een rondje in de lucht. ‘Maar dat is geweldig!’ riep hij. ‘Echt?’ zei ze verbijsterd door zijn reactie. Hij kuste haar, legde een hand op haar buik en zei: ‘dat is het beste nieuws dat ik ooit gehad heb’

Drie maanden later was het zover. De datum waar  ze al  die maanden tegenop had opgezien. Haar 30ste verjaardag. Hoe anders was haar leven vorig jaar geweest? Nog maar een jaar geleden was ze alleen geweest, met een gebroken hart en ze had nooit durven hopen dat haar leven nu zo zou zijn.  Dit jaar had ze alles gekregen wat ze altijd al had willen hebben. Ze had een man waar ze ontzettend veel van hield en een klein meisje in haar al iets opbollende buik. Ze kneep zichzelf af en toe even omdat ze het gevoel had dat ze in een droom leefde. Op haar verjaardag werd ze al vroeg wakker en ze sloop zachtjes naar beneden om Frank niet wakker te maken. Ze zat in de woonkamer achter de piano waar ze die ene melodie speelde die inmiddels omgedoopt was tot hun liedje. Ze hoorde achter zich zijn voetstappen en ze draaide zich om om hem een kus te geven.

Tot haar verbijstering zat hij op 1 knie, met een klein doosje in zijn hand. Hij schraapte zijn keel, maar voordat hij wat kon zeggen gilde ze al: ‘Jaaaa!!’ en dook ze op hem af. Hij viel achterover en lachend lagen ze op de vloer. Zacht fluisterde hij in haar oor: ‘Ik heb altijd geweten dat jij de ware was, zelfs toen jij dat nog niet wist.’ Ze keek hem aan en kuste hem. Eindelijk had ze de ware gevonden, eindelijk kwam haar droom uit.. Hij legde een hand op haar buik en net op dat moment begon de baby te bewegen. Hij lachte en zei: ‘Ons leven is nu al geweldig en ik voel me gelukkiger dan ooit, maar ik weet zeker dat dit kleine meisje het nog perfecter gaat maken.’ Marit lachte en kuste hem, want ze wist dat hij gelijk had.