In Tweestrijd, hoofdstuk 13.

by Tamara
Het eerste hoofdstuk.

In het vorige deel keerde Marit terug naar het huis van haar moeder. Het huis waar ze nu eigenaresse van was. In de stal kwam ze een knappe medewerker tegen die meer met haar deed dan ze had verwacht.

Heb je de vorige delen gemist? Je vind ze hier! Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4deel 5, deel 6, deel 7, deel 8. Deel 9, deel 10. deel 11, deel 12.

In Tweestrijd,

hoofdstuk 13.

Bibberend en nat deed ze haar jas uit. Ze had het ijskoud en ze was helemaal doorweekt van de regen. Ineens hoorde ze achter zich iemand lopen. Ze draaide zich om en keek recht in het gezicht van Julian. ‘Ik vroeg me al af wanneer je een keer zou komen.’ zei hij met een lach. Geschrokken voelde ze haar wangen weer rood worden. ‘Uhm, ja ik zag het licht branden en ik wilde even kijken wat er was.’ zei ze met trillende stem door de kou. ‘Kom!’ zei hij. ‘Hier ligt nog wat kleding die je moeder gebruikte als ze in de stal was, misschien zit er nog wat voor je tussen.’ Hij deed de deur van het bij gebouwtje van de stal open en knipte het licht aan. Hij pakte een trui en een broek van de plank en legde het op tafel. Hij liep weer naar haar toe en een moment bleef hij voor haar stil staan. Langzaam bracht hij zijn hand naar haar gezicht en hij kuste haar zacht. Ze schrok van de reactie van haar lichaam, hoewel ze het ijskoud had, werd ze ineens warm van binnen. Ze voelde hoe hij zijn handen onder haar natte kleding wurmde en haar langzaam uitkleedde. Ze voelde zijn warme ruwe handen tegen haar koude huid en wilde ineens niets liever dan hem overal voelen. Ze ging op haar tenen staan, woelde haar handen door zijn haar en drukte haar lippen op zijn mond. Even schoot door haar heen dat ze deze man helemaal niet kende, maar het voelde zo goed dat ze niets liever wilde dan doorgaan.

Toen ze later op een warme denken tussen het stro lag met een slapende Julian naast haar, voelde ze zich ontzettend schuldig. Ze had verwacht dat ze zich veel beter zou voelen, of op zijn minst gelukkig. Het had niet aan hem gelegen, Julian was op elk vlak fantastisch geweest. Maar zij kon maar aan 1 ding denken. Hij was hém niet. Ze had niet het geweldige gevoel gehad wat ze bij Frank wel had. Ze hield niet van deze man, ze kende hem zelfs amper. Ze voelde zich schuldig, schuldig naar hem, maar ook schuldig naar Frank omdat ze hem geen tweede kans had gegeven. Plotseling mistte ze hem weer verschrikkelijk en terwijl ze zich voorzichtig uit Julians armen bevrijdde, nam ze zich voor om hem te bellen. Ze trok de broek en de lange wollen trui aan die Julian voor haar had klaargelegd, pakte haar natte kleren en liep naar buiten waar het eindelijk gestopt was met regenen.

Terwijl ze in een warm bad zat, scrolde ze door haar contacten om het nummer van Frank te bellen. Met een hart dat in haar keel bontste tikte ze zijn nummer aan en belde ze hem. De telefoon ging een paar keer over en even twijfelde ze om op te hangen toen ze zijn stem hoorde: ‘Marit? Ben jij dat? Ik ben zo blij dat je belt! Hoe is het met je?’ Ze was zo blij om zijn stem te horen dat ze zich echt moest inhouden om niet te gaan huilen. ‘Frank, het spijt me zo verschrikkelijk!’ was het enige wat ze uit kon brengen. Ze hoorde hem slikken aan de andere kant van de lijn en net toen ze hem wilde vertellen dat ze hem mistte, hoorde ze een vrouwenstem op de achtergrond zeggen dat hij op moest schieten. Hoe had ze ook kunnen verwachten dat hij alleen was gebleven? Natuurlijk was hij meteen naar Cassie toegerend nadat ze hem weggestuurd had. ‘Sorry ik had niet moeten bellen.’ zei ze en nog voor hij antwoord kon geven hing ze op.

Ze stapte uit bad, droogde zich af en kleedde zich aan. Ze voelde zich zo dom. Dom omdat ze hem niet geloofd had, dom omdat ze had verwacht dat hij wel op haar zou wachten. Snel veegde ze een traan van haar wang terwijl ze beneden naar de keuken liep. Terwijl ze bij het aanrecht stond en de waterkoker aanzette, zag ze Julian bij het raam staan. ‘Zeg, je gaat er toch geen gewoonte van maken om weg te rennen zonder iets te zeggen he?’ lachte hij. Met de beste wil van de wereld lachte ze terug en bood ze hem een kop koffie aan. Ze praatten een paar uur en terwijl zij aan het werk ging, ging hij terug naar de stallen. Die avond bleef hij bij haar eten en nadat ze het veel te laat hadden gemaakt en veel te veel wijn hadden gedronken, belandde hij weer bij haar in bed.

Ze probeerde er met alle macht van te genieten en hoewel hij ontzettend zijn best deed, was ze blij toen het voorbij was. Toen hij naast haar lag te slapen, glipte ze uit bed en liep ze naar beneden. Ze veegde het stof van de piano, zette de klep open en begon die ene melodie te spelen. Die ene melodie van die ene perfecte avond met Frank. Terwijl ze speelde, rolden de tranen over haar wangen en op haar vingers en de toetsen. Ze merkte niet dat er iemand achter haar stond te luisteren. Toen ze ineens een warme hand op haar schouder voelde, dacht ze even dat het Frank was die achter haar stond. Ze legde haar hoofd in zijn hand en toen ze de ruwe huid voelde, wist ze dat het Julian was.

Zijn ogen stonden treurig en zacht vroeg hij: ‘Aan wie heb jij je hart verloren meisje?’ Ze stortte het hele verhaal eruit. Over Robert, over zijn ontrouw. Over Frank en de afspraak die ze maakten. Over de dood van haar moeder en over die ene nacht, dat ze precies op deze plek had gezeten, maar dan met Frank naast zich. Nadat ze haar verhaal gedaan had, sloeg hij een arm om haar heen en hij knuffelde haar. Hij veegde de tranen uit haar gezicht en ze dat het wel goed zou komen. Doodmoe viel ze in slaap en ze merkte het niet eens dat hij haar naar boven tilde, in bed legde en vertrok.

 

Misschien vind je dit ook leuk

4 comments

Irene 11 december 2016 - 09:46

Eerlijk gezegt ben ik echt geen lezer maar deze delen heb ik toch allemaal in 1 keer gelezen ik wil meer !!

Reply
Jeanne 8 december 2016 - 16:32

Ahh steeds stop je op de meest spannende momenten haha.
Je hebt echt talent Tamara!
Ga zo door!

Reply
Kelly 8 december 2016 - 15:54

Meer meer meer meer! Super leuk! Ik lees het zo graag. Ben nu al benieuwd naar de volgende.

Reply
Lotte en Saar 8 december 2016 - 06:43

Ik was gister zó blij dat ik de hoofdstukken had opgespaard! ?
(Ziek… ?)
maar hier had ik wel een heel boek van weg kunnen lezen!
Ga zo door! Ik kan niet wachten op meer!

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.