In Tweestrijd, het hele verhaal.

by Tamara
Het eerste hoofdstuk.

1
BAM! Met een grote zwaai gooide ik mijn hakken in een hoek en plofte ik huilend op bed. Het had een perfecte avond moeten worden. Maanden planning waren er aan vooraf gegaan en nu was het allemaal voor niks geweest! Hoe kon dat nou? Hoe kon hij me dit nou aan doen? En met haar??? Serieus? Die sloerie van kantoor? Zuchtend stond ik op en liep ik naar de keuken, waar ik een glas wijn in schonk, dat ik in 1 keer achterover sloeg. Meteen schonk ik nog een glas in en terwijl ik mijn telefoon van tafel pakte, zag ik dat ik een gemiste oproep van mijn beste vriend Frank had. Oh god ja! Ik had hem zullen bellen zodra het feest afgelopen was. Ik veegde mijn tranen van mijn wangen, zuchtte eens diep en tikte zijn nummer in. Hij moest eens weten.

Urenlang praatte ik met hem. Over mijn ‘nu ex’ Robert, over de surprise party die ik al maanden voor hem aan het plannen was geweest, over al het spaargeld dat ik in zijn feest gestoken had en over het feit dat hij, op het grote SURPRISE moment , half ontkleed en zoenend met zijn secretaresse binnen kwam lopen. In het bijzijn van al onze vrienden had hij met die vreselijk arrogante kop van hem gezegd dat hij ‘het’ niet meer voelde en dat hij nu verder ging met Jolanda. Geen excuses en niks. Terwijl ik vechtend tegen mijn tranen het appartement uit liep, hoorde ik hem nog een fles champagne ontkurken en proostten op zijn nieuwe geluk. Weg relatie van 2 jaar, weg spaargeld, weg toekomstplannen.
2014 had toch ons jaar moeten worden? We zouden eindelijk samen gaan wonen. Hij zou me eindelijk ten huwelijk gaan vragen, ( ik had de ring al in zijn sokkenla zien liggen) en dan zouden we dan eindelijk een baby krijgen.
Het domste was nog dat ik het hele stuk naar huis had moeten lopen op mijn enorme hakken, omdat ik op de heenweg de taxi had genomen. Ik was er dan ook niet vanuit gegaan dat ik weer naar huis zou moeten na het feest. Met een ruk maakte ik mijn nieuwe beha los die ik speciaal voor deze avond gekocht had en gooide hem in de hoek bovenop mijn pumps. Nog even nasnikkend kroop ik in bed en viel ik in slaap.

TRRRRRRR TRRRRRRR TRRRRRRRR. Ik opende mijn ogen en knippende een paar keer tegen het felle zonlicht. Mijn ogen deden zeer en mijn keel brandde. Ineens herinnerde ik me wat er de voorgaande avond was gebeurd en weer rolde er een traan over mijn wang, die ik met een boos gebaar wegveegde. TRRRR TRRRRR TRRR. Ik pakte mijn telefoon van mijn nachtkastje en zag de naam van mijn moeder op het scherm. Allemachtig, mevrouw de krant had het ‘goede nieuws’ dus ook alweer gehoord. Mijn moeder belde nooit zomaar eens om even leuk te kletsten of om te informeren hoe het met me ging. Meestal belde ze zelfs niet eens met verjaardagen. Nee, mijn moeder was zo’n iemand die alleeeeen maar belde als ik in de shit zat en ze het even in kon wrijven. Met een geërgerde zucht nam ik de telefoon op en begroette ik mijn moeder.
‘He lieverd, ik belde Robert net, wat vervelend meisje dat jullie uit elkaar zijn, misschien was jij toch niet de juiste vrouw voor hem!’ Natuurlijk, ze kon het niet laten om het voor hem op te nemen. Ik had altijd al het idee gehad dat ze hem leuker vond dan mij en het werd zo dus weer flink bevestigd!
‘Nee, hij valt kennelijk op blond’ zei ik sarcastisch. ‘ Nou Maartje, hoor ik daar nou een geërgerde toon? Ik heb al even op facebook zitten neuzen en ik moet zeggen dat het een knappe dame is hoor! Weet je dat ze in haar vrije tijd spinningles geeft? Dat kun je wel zien aan haar figuur zeg! Zeg, ga jij nog naar de sportschool?’ Wat? stonden er ook al foto’s van hun op facebook? Met een smoes kapte ik snel het gesprek met mijn moeder af en klapte ik mijn laptop open. Meteen bij de eerste foto in mijn tijdlijn was het al raak. Daar stonden Barbie en Ken hoor. Zij met haar felle blauwe ogen, lange blonde haar en haar zongebruinde huid. Hij met zijn scheve jongensachtige grijns waar ik 2 jaar terug stapelverliefd op was geworden, zijn donkerblonde haar dat licht krulde en die felgroene ogen. Het was een perfect stel, net alsof ze al jaren bij elkaar waren. Haar perfecte figuur in een loeistrak iniminie jurkje, terwijl ze een hand op zijn borst hield. Wacht… Zag ik daar nou iets glinsteren om haar vinger? Was dat.. Neee toch?  Snel zoomde ik wat in en ja hoor! Het was dé ring.
De ring die in de sokkenla had gelegen, waar ik in aan het zoeken was toen ik een shirt zocht om in te slapen. De ring die ik met moeite om mijn vinger had gekregen ( en met nog meer moeite er weer af).Ik had bewonderd naar mijn vinger gekeken, terwijl ik met mijn allerbeste acteertalent verbaasd probeerde te kijken. Een simpele witgouden ring met een flinke diamant. De ring waar ik zo bewonderend naar had gekeken en waarvan ik had gedacht dat hij voor mij bestemd was, glinsterde nu op mijn scherm, aan de vinger van sloerie Jolanda. Onder de foto reageerden Robert zijn collega’s en vrienden met felicitaties. Niemand die het ook maar een beetje raar scheen te vinden dat hij gister nog gewoon een relatie met mij had.  Met een steek van jaloezie gooide ik het scherm van de laptop dicht en liep ik naar de badkamer. Terwijl ik de douche aanzette bekeek ik mijn gezicht in de spiegel.  Ik had dikke rode ogen van het huilen en over mijn beide wangen liep een spoor van uitgelopen mascara richting mijn hals. Mijn donkerbruine haar zat in de war en mijn lippen waren uitgedroogd en kapot. ‘Jeetje Maar, wat zie je eruit!’ zei ik tegen mezelf. Onder de douche zakte ik op de grond en liet ik de tranen weer lopen.

2
‘He Bren! Ik kom vandaag niet op het werk hoor! Ik ben ziek.’ voor de vorm hoestte ik nog twee keer en wachtte ik op antwoord dat ik thuis kon blijven. ‘Marit, je bent niet ziek, ik heb gehoord wat er is gebeurd en ik vind het heel kut voor je, maar het is al twee weken geleden en je komt gewoon werken. Ik geef je een uur!’

ADVERTISEMENT

Het was dan misschien al wel twee weken geleden dat Robert op zo’n rotmanier een einde aan onze relatie had gemaakt, maar dat wilde niet zeggen dat ik er overheen was. Het voelde nog steeds alsof het pas gister gebeurd was en ik herinnerde zich van de afgelopen twee weken geen dag dat ik niet gehuild had. Twee weken lang zat ik al in mijn appartementje, geen dag was ik buiten geweest en de gordijnen waren al die tijd gesloten. De enige keer dat ik de deur had open gedaan, was toen mijn eten werd bezorgd. Pas toen de pizzabezorger zijn neus dichtkneep voor de walm die van me afkwam, besloot ik maar eens een bad te nemen.
Met moeite wist ik uit mijn bed te klimmen en liep ik naar de badkamer. Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel. Diepe donkere wallen hingen onder mijn ogen, mijn huid zat onder de puistjes en vlekjes, mijn haar zat in een vette knot op mijn hoofd en ik droeg 1 van Roberts hoodies die nog op de stoel bij het bed had gelegen. Mijn uniform van de laatste twee weken. De eerste dagen had hij nog heerlijk naar zijn geur geroken en kon ik het niet laten om de kraag over mijn neus te trekken en die geur diep in te ademen en zich in te beelden dat ik weer in zijn armen lag. Dat was dan weer zo’n moment dat de tranen flink stroomden.
Maar na twee weken stonk de trui zo verschrikkelijk naar een mengelmoes van zweet, wijn en gemorste salami, dat zelfs de wasmachine niet goed genoeg was. Dus ik gooide hem in een hoek en nam zich voor om hem later weg te gooien. Terwijl ik onder de douche stond en ik me insmeerde met mijn favoriete douchegel, voelde ik me langzaam maar zeker wat beter. Uit de kast pakte ik mijn favoriete jeans, met een blouse en een blazer. Mijn haren in een knot en ik was klaar.
Terwijl ik door de galerij naar de trap liep zag ik dat mevrouw Peters naar me stond te gluren. Mijn buurvrouw was een oud vrouwtje van in de zeventig met zoveel katten dat ze de tel was kwijtgeraakt. In de vijf jaar dat ik in mijn appartement woonde had ik nog nooit een woord met mijn buurvrouw gewisseld, maar ik vond wel altijd kortingsbonnen voor van alles in mijn brievenbus.
Bij mijn auto aangekomen bedacht ik me dat ik helemaal geen lunch mee had genomen en dus besloot ik om onderweg naar mijn werk nog even brood te halen. Kauwend op mijn broodje gezond liep ik het kantoor binnen waar ik inmiddels alweer 7 jaar werkte. Bij een  tijdschrift werken was altijd mijn grote droom geweest en in de afgelopen jaren had ik mij opgewerkt van stagiaire tot redacteur met een eigen column. Hoewel ik ontzettend had opgezien tegen het terugkeren op mijn werk, voelde het goed om terug te zijn.
Ik had een eigen kantoortje in de hoek van het gebouw met een prachtig uitzicht. In het verleden grapte ik wel eens dat ze mijn appartement zou opzeggen om in mijn kantoor te gaan wonen. Toen ik mijn kantoor binnenliep viel mijn oog meteen op de enorme stapel werk die zich in de afgelopen 2 weken had opgestapeld. Ik zette mijn computer aan en net toen ik aan de eerste stapel wilde beginnen kwam mijn baas Brenda binnen gestormd.
Brenda was zo’n vrouw waar mannen een beetje bang van worden. Met haar 1.85, enorme bos knalrode krullen en diepgroene ogen was ze een verschijning die altijd opviel. In het begin van mijn stage was ik vreselijk bang geweest voor Brenda, tot ik haar een keer  thuis had gebracht na een personeelsfeest en we vele wijntjes en uren later ineens beste vriendinnen waren.
‘God Maart! Wat zie je eruit kind! Gaat het met je? Wat ben je mager geworden!’ Brenda had altijd de behoefte om aan iedereen bijnamen te geven en nadat ik aangaf dat ze Dopoog en cameltoe geen leuke namen vond, werd Ik al snel omgedoopt tot Maart.
Nadat ik het hele verhaal vertelt had gaf Brenda me een dikke knuffel. ‘Jeetje, wat een hufter is het ook zeg! Hij laat jou twee jaar wachten en mevrouw snollemans krijgt na de eerste blowjob al een ring om haar vinger geschoven!’ Het gekke is dat Brenda nou juist diegene was die mij en Robert twee jaar geleden aan elkaar had voorgesteld. Hij was een vriend van haar broer en Brenda en ik kwamen ze regelmatig samen tegen in de stad. Meteen die eerste keer dat ze hem aan me voorgesteld had sloeg de vonk over bij mij, Dat dit geheel wederzijds was merkte ik toen ik twee dagen later in een wc hokje van de plaatselijke kroeg de meest heerlijke seks van mijn leven tot daar aan toe had. Sindsdien waren we onafscheidelijk geweest.. Natuurlijk hadden we wel eens wat ruzie gehad en was het vuur tussen ons de laatste tijd wat minder. Maar ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht dat hij er met een ander vandoor zou gaan.
Brenda was weer naar haar eigen kantoor vertrokken en uur na uur verstreek terwijl ik me door de stapel werk heen ploeterde. Pas toen de schoonmaakster mijn kantoor binnen kwam om te stofzuigen, kreeg ik door dat iedereen al naar huis was. Toen ik op mijn horloge keek zag ik dat het al half tien was en snel pakte ik mijn spullen bij elkaar om naar huis te gaan. Bij de straat aangekomen stapte ik in mijn rode Mini Cooper die ik als examencadeau van mijn moeder had gekregen. Net toen ik in de auto zat piepte mijn telefoon. Van het berichtje gingen de haren in mijn nek overeind staan.
He Mar.. Ik moet je even zien, heb je tijd? Robert.

3
Mijn hart bonkte in mijn keel. Het liefst wilde ik mijn telefoon in mijn tas gooien en gewoon niet meer pakken, maar ik was tegelijkertijd zo benieuwd naar wat hij te zeggen had. Was dat snollemens bij hem weg? Wilde hij me terug? Zag hij eindelijk in dat ik toch echt de ware voor hem was? Weer bliepte mijn telefoon:
Ben je zo thuis?
Shit! Wilde hij nu langs komen? Maar mijn huis was een puinhoop! En ik zag er niet uit! Ik had me twee weken niet geschoren en het woekerde allemaal een beetje downunder. Hoe konden we zo goedmaakseks hebben? Ik pakte mijn telefoon en stuurde een berichtje terug.
Ben nog aan het werk, over anderhalf uur? Ik mis je! Kus!

Oke, dat laatste had ik misschien beter niet kunnen zeggen. Hij reageerde met ‘OK’ iets wat hij alleen deed als hij geïrriteerd was. Of zenuwachtig.. Misschien was hij wel zenuwachtig omdat hij zijn excuses ging aanbieden en me ten huwelijk kwam vragen. Ja! dat moest het zijn! Ik zou dan natuurlijk wel heel erg twijfelachtig gaan doen en dramatisch. Hij zou flink door het stof moeten, maar onze relatie zou weer net zo zijn als eerst.
Thuis aangekomen zette ik de douche aan en twijfelde ik kort tussen ontharingscrème en scheren. Ik besloot voor het eerste te gaan en smeerde me in waarna ik door het huis racete en alle lege pizzadozen en wijnflessen weggooide. Net toen ik haarloos, aangekleed en opgemaakt was, hoorde ik de deurbel. Ik sprayde nog snel even wat Boss Femme in mijn hals, zijn lievelingsgeurtje en liep naar de deur. Met elke stap die ik nam begon mijn hart harder te kloppen. Hoe moest ik hem begroeten? Met een kus? Met een knuffel? Of gewoon met een hand?
Ik haalde nog een keer diep adem en opende de deur. Ik keek recht in het gezicht van de man waarop ik de afgelopen twee jaar smoorverliefd was geweest en ik voelde meteen weer vlinders in mijn buik. Hij keek me aan, gaf me zo’n scheve grijns waar vrouwen week van worden en boog zich naar me toe om me een knuffel te geven. Ik snoof zijn geur op. Och wat had ik die geur gemist.  ‘Hé Mar, wat zie je er goed uit!’ zei hij. Hij liep langs me heen en ik voelde dat ik helemaal week werd. Hij plofte op zijn plek op de bank en klopte op het kussen naast hem. Ik ging naast hem zitten op de bank en voelde tintelingen over mijn hele lichaam. ‘Hoe is het met je?’ vroeg hij. Jeetje, zag hij dan niet dat ik geen zin had om over koetjes en kalfjes te praten? Met elke vezel van mijn lichaam wilde ik hem bespringen en ik moest echt moeite doen om me in te houden. ‘Ja, goed… En met jou?’ stamelde ik. Hij vertelde allerlei dingen over zijn werk en over zijn aankomende skivakantie waar hij met zijn vrienden naar toe ging, maar ik luisterde niet. Ik keek alleen naar die mond van hem en wilde niets liever dan hem daarop kussen.
‘Mar? Wat ben je afwezig! Hoorde je wat ik vroeg?’ Ik  voelde dat ik rood werd en vroeg of hij het nog eens wilde herhalen. ‘Of je weet waar die grijze hoodie van mij is, er zit nog wat in de zak dat ik nodig heb.’ Nee, kwam hij echt hier naartoe voor zijn stomme trui? Die trui waar ik de afgelopen 2 weken in gewoond had? ‘Uhh, nee niet gezien! Wat zit erin dan?’ Hij negeerde mijn vraag en stond op: ‘Vind je het goed als ik even in de slaapkamer kijk?’ Nog voor ik  antwoord kon geven liep hij naar de slaapkamer en keek hij wat rond. Ik besloot hem te volgen en bij de deur botste ik tegen hem op. We keken elkaar een moment in de ogen en ineens bracht hij zijn hoofd naar beneden en zoende me. Daarna ging het ineens heel snel, kledingstukken die overal lagen, huid op huid en ik voelde me alsof ik zweefde. Toen ik na een paar uur tegen hem aan in slaap viel, voelde ik me gelukkiger dan ik me in maanden had gevoeld.
De volgende ochtend werd ik ineens wakker van een luid gevloek en keek ik om zich heen waar het vandaan kwam. Naast het bed stond Robert zich gehaast aan te kleden, terwijl hij ontdekte dat ik naar hem keek. ‘Sorry Mar, dit had niet mogen gebeuren! Ik ben dom geweest. Sorry!’ ‘Maar ik vond het juist fijn dat het gebeurde! Het moest zo zijn dat dit gebeurde om te laten zien dat we voor elkaar bestemd zijn!’ ‘Een moment keek hij me verbaast aan en schudde zijn hoofd, ‘Nee Mar, snap je het dan niet? Ik kom niet meer bij je terug. Er is geen ons! Ik hou van Jolanda! Sorry dat ik je al die maanden voorgelogen heb, maar ik kon niet anders. Ik wilde je niet kwetsen. Misschien is het beter als ik nu ga en we elkaar niet meer zien.’ Ik voelde de tranen opwellen in mijn ogen en het enige wat ik uit kon brengen was datgene wat ik zich de afgelopen twee weken had afgevraagd: ‘Wat heeft zij wel dat ik niet heb?’
Een moment keek hij naar me en zei: ‘Ze is zwanger Mar, ik word vader.’

4
Verslagen en alleen bleef ik huilend achter in bed. Hoe had ik ook zo stom kunnen zijn om met hem naar bed te gaan? In de afgelopen twee weken was ik door een hel gegaan door hem. Had ik dan verwacht dat hij mij terug zou nemen? Dat we door zouden gaan alsof er niks aan de hand was? Dat hij die blonde snol, die nog ook nog eens zwanger was, opzij zou zetten voor mij? Hoe kon ik nou zo dom zijn? Weer voelde ik een traan over mijn wang rollen en ik zag hem belanden op de dekens. De dekens waar ik de hele nacht samen met hem onder had geslapen. Boos rukte ik de lakens van het dekbed af en propte ze in de wasmachine. Ineens viel mijn oog op de grijze trui die in de hoek lag te stinken. Had hij die trui niet terug willen hebben? Om iets dat in de zak zat? Met ingehouden adem pakte ik de trui op en voelde ik in de zakken. Ik haalde er een klein papiertje en een zakje uit. Op het papiertje stond een telefoonnummer en toen ik het zakje openmaakte en de inhoud in mijn hand liet glijden, zag ik dat er 2 prachtige kleine diamanten oorbellen in zaten. Allemachtig, in die twee jaar had ik nooit een sieraad van hem gekregen en mevrouw snollebol kreeg én een diamanten ring én oorbellen?
Ik keek naar mezelf in de spiegel met de oorbellen in mijn hand en besloot ze gewoon in te doen. Als wraak voor vannacht en omdat hij me alweer had laten stikken. Met het papiertje in mijn hand tikte ik het nummer in op mijn smartphone. Na een paar keer overgegaan te zijn, nam er een jonge vrouw op. ‘Ro? Ben jij dat? Wat doe je bij Marit? Waar ben je? We zouden toch naar mijn ouders gaan om het nieuws over de zwangerschap te vertellen?
Nu had ik natuurlijk kunnen ophangen, maar boos als ik was, besloot ik dat niet te doen. ‘Hoi, ja dit is Marit! Robert is net weg, we hebben een heeerlijke nacht samen gehad. Ik denk dat hij zo wel thuis is. Doe hem de groetjes! Toedeloe!’ Hoewel ik meteen spijt van mijn actie had, voelde het toch als een soort van genoegdoening. Zij hadden mijn leven verpest, dus net goed!
De agenda van mijn telefoon gaf een melding aan en ik zag dat Frank vandaag eindelijk terug zou komen uit Amerika! Hij was daar de afgelopen twee maanden geweest, deels voor zijn werk, deels om gewoon wat rond te reizen. Frank en ik kenden elkaar al sinds onze studie journalistiek en hoewel we echt perfect bij elkaar zouden passen, was er nooit wat opgebloeid tussen ons. Twee jaar geleden, net voordat ik wat met Robert kreeg, waren we wel een keer bij elkaar in bed beland, maar omdat onze vriendschap zo sterk was, hadden we  besloten dat dat nooit meer mocht gebeuren. Brenda grapte altijd waarom ik hem niet gewoon aan de haak sloeg, zo’n knappe kerel liet je toch niet lopen? Daar had ze natuurlijk wel gelijk in. Frank was een stuk langer dan ik en doordat hij altijd aan het sporten was, ontzettend gespierd. Tel daar donkerbruin haar en donkerblauwe ogen bij op en je hebt wat voor veel vrouwen een droomman zou zijn. Maar toch zag  ik hem niet zo, hij was gewoon Frank, verder niets!
Ik sprong onder de douche en besteedde daarna wat extra aandacht aan mijn uiterlijk. Ik  merkte dat het me op de een of andere manier goed had gedaan dat ik een soort van wraak had genomen. Ik föhnde mijn haar en deed make-up op. Toen ik klaar was, zag ik dat ik 5 gemiste oproepen had van Robert. Meteen begon mijn hart weer te bonzen en klikte ik mijn voicemail aan.
‘Ja, Mar? Met Robert! Jeetje mens wat heb je gedaan? Jolanda is door het dolle heen! Hoe kon je dat nou vertellen? Je hebt het nu echt verpest, ik hoef je nooit meer te zien! Stom takkewijf dat je bent!’
Trillend legde ik mijn telefoon op tafel. Ja, misschien was het niet zo heel erg slim wat ik had gedaan. Misschien had ik gewoon moeten ophangen toen ik hoorde dat Jolanda aan de telefoon kwam. Maar wat hun gedaan hadden was nog veel erger! Ze hadden maanden achter mijn rug om een relatie gehad! Ineens herinnerde ik me al die keren dat hij over moest werken, dat hij s’avonds nog even snel naar zijn vriend Willem ging. Dat hij af en toe naar vrouwenparfum rook en die keer dat hij condooms in zijn tas had zitten. Ineens drong het tot me door hoe lang dit al bezig moest zijn. Vlak na hun vakantie naar Italië begon hij zich raar te gedragen, maar dat was al een half jaar geleden. Zou het al zo lang bezig zijn?
Lang kon ik er niet over nadenken, want mijn deurbel ging. Als het Robert maar niet was, ik kon die leugenachtige kop van hem niet aan. Terwijl ik mijn adem inhield, deed ze de deur open en ik bleef met open mond staan.
‘Wat doe jij nou hier!!!??’

5
In de deuropening stond Frank, met zijn enorme lach en een prachtige bos bloemen. ‘Nou Maartje! Ik had wel een leukere begroeting van jou verwacht! Ben je niet blij om me te zien?’ Ik  vloog hem om de hals en knuffelde hem helemaal plat. In mijn ogen welden meteen tranen op, ik had hem zo ontzettend gemist. Samen liepen we naar binnen en terwijl we op de bank ploften vertelde ik het hele verhaal. Frank was zo’n zeldzame man die echt luisterde als je iets vertelde en die me altijd goed advies kon geven. Toen ik klaar was met mijn verhaal en ook had verteld over de zwangerschap en wat er in de afgelopen nacht gebeurd was, schoof hij naar me toe om me een flinke knuffel te geven. Precies wat ik nodig had.
‘Net goed voor dat kreng dat ze van jullie weet!’ zei hij. ‘Maar hij is jou ook niet waard hoor als hij jou zo bedriegt!’ Hij stond op en liep naar de keuken om een kop thee voor me te maken. ‘Je hebt waarschijnlijk meer behoefte aan een glas wijn, maar vanwege het tijdstip en die enorme hoeveelheid lege flessen daar in de hoek, kun je nu beter een kop thee drinken!” lachte hij. ‘Hoe kan het dat je al zo vroeg terug bent? Ik had je van het vliegveld willen halen.’ zei ik terwijl ik mijn handen warmde aan de mok met thee. ‘We hadden wind mee en het leek me leuk om je te verrassen!’   De rest van de middag praatten we een heleboel en vertelde hij over zijn reis van de afgelopen twee maanden. Hij had een meisje leren kennen op reis, maar het was niks geworden vanwege de afstand. Ik wist hoe erg hij dat vond, want als er iemand was die zich graag zou willen settelen en kinderen wilde krijgen was hij dat wel.
‘Moet je ons nou zien zitten.’ zei ik. ‘Allebei zijn we eind 20, hebben een goede baan, alles wat we willen hebben en het enige wat we willen is trouwen en kinderen krijgen. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om een partner te vinden die dat ook met ons wil?’ Ineens voelde ik me boos om de afgelopen twee jaar die ik aan Robert verspilt had. Ik had echt verwacht dat hij de ware zou zijn en dat we binnen een jaar zouden trouwen, een huis zouden kopen en samen zouden gaan wonen. Om de een of andere reden wilde hij nooit samenwonen totdat we op zijn minst verloofd zouden zijn, dus ik had verwacht dat die ring elk moment zou komen. Was dat even een domper.
‘We zouden eigenlijk gewoon met elkaar moeten trouwen.’ zei Frank ineens. ‘Wat zeg je nou?’ zei ik verbaasd. ‘Ja, nou, kijk ons! We zijn al jaren vrienden, zouden perfect bij elkaar passen en we houden van elkaar. Er is 1 ding dat we allebei het liefste willen en dat is trouwen en een gezin. Het zou kunnen werken toch?’ Even was ik stil, ik moest nadenken. Nee, met Frank zou het nooit echte liefde zijn, niet de passie waar ik naar verlangde, maar zou het genoeg zijn? ik zou dan wel kunnen hebben waar ik altijd naar verlangd had, een gezin. ‘Maartje, je hoeft niet nu te beslissen, maar ik denk dat dit wel dé oplossing kan zijn. Ik word deze maand 33 en jij wordt volgend jaar 30. Misschien kunnen we dat als ultimatum stellen. Als we op jouw 30ste verjaardag nog geen serieuze relatie hebben, gaan we ervoor!’ Stiekem begon ik steeds meer te voelen voor dit idee. Frank en ik, zou dat kunnen werken? Iedereen zei altijd al dat we het perfecte stel zouden zijn en we hielden toch van elkaar? Frank zou behalve een geweldige man, ook een geweldige vader zijn. Bovendien had ik nog bijna anderhalf jaar de tijd voor ik 30 werd. ‘Oké, we doen het!’ zei ik. ‘We proberen komend jaar een serieuze relatie te krijgen en als het niet lukt, mag jij mij op mijn 30ste verjaardag ten huwelijk vragen.
De rest van de middag praatten we over hoe leuk het zou zijn, we praatten over hoe we elkaar als ouders zagen en bedachten voor de grap al namen voor onze kinderen. Frank gaf aan dat hij bij een dochter graag zijn overleden moeder wilde vernoemen en ik schrapte alvast een paar namen van zijn namenlijstje. Tegen 7 uur kwamen we erachter dat we best wel honger hadden gekregen en besloten we een hapje te gaan eten. Er was in de stad net een nieuw restaurant geopend en ik had er graag een keer met Robert willen eten, maar elke keer als ik het voorstelde, wilde naar een ander restaurant.
Terwijl ik aan Frank zijn arm over straat liep, voelde het eigenlijk heel erg vertrouwd, hier zou ik wel aan kunnen wennen. Bij het restaurant aangekomen, hielp hij me uit mijn  jas en schoof hij mijn stoel aan. ‘We zijn net een echt stel he?’ zei hij met een knipoog. De menukaarten werden opgeslagen en samen besloten we om gewoon een aantal gerechten te bestellen die we samen konden delen. We lachten en kletsten wat af. We grapten over hoe ons huwelijk zou zijn. We zouden gaan trouwen in het buitenland, op een eiland ofzo, met alleen de mensen die we er echt bij wilden hebben. Daarna zouden we op wereldreis gaan en eenmaal thuis zouden we zijn appartement te koop zetten en samen op zoek gaan naar een écht volwassen huis.
De avond was helemaal perfect, tot ik over Frank zijn schouder keek en recht in de kwade ogen van een blonde vrouw keek. Een vrouw die ik meteen herkende, ook al had ik haar nog maar één keer gezien. Het was Jolanda die net samen met Robert en een ouder echtpaar binnenkwam. Een moment lang keken we elkaar recht in de ogen. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte.

6
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, daar aan de overkant van het restaurant bij de garderobe stond een woedende Jolanda kwaad naar me te kijken. Je kon duidelijk aan haar gezicht zien dat ze gehuild had en zelfs vanaf deze afstand kon ik een spiertje bij haar slaap zien trillen. Frank zag dat ik naar iets achter hem keek en stopte met praten. Hij keek om en meteen kijk hij weer naar mij. ‘Zo, dat is die feeks dus? Zo te zien heeft ze het goede nieuws niet goed opgevat!’ grijnsde hij. ‘Sssst, wat moet ik nou? Straks komt ze hierheen!’ zei ik. Ineens zag ik dat Robert ook naar ons keek, eerst verschrikt en daarna ook boos. Hij was één van de weinige mensen die niet had gelooft dat Frank en ik alleen vrienden waren. Hij had het er altijd over, dat Frank zodra hij de kans zou krijgen, meer zou willen. Ik  had dat altijd weggewimpeld, maar aan zijn gezicht kon ik zien dat hij dacht dat hij gelijk had.
Robert en Jolanda werden door een ober samen met haar ouders aan een tafeltje ergens aan de andere kant van het restaurant neergezet. We konden elkaar nog steeds zien, maar we konden elkaar niet meer horen. Het was zo’n leuke avond geweest, waarom hadden hun het nou zo verpest? We wilden nog even blijven zitten om wat te drinken, maar we zagen dat zowel Jolanda als Robert de hele tijd boze blikken naar ons aan het werpen waren. Ineens zag ik dat Jolanda een pakketje aan haar vader gaf en nadat haar vader het geopend had, sprong het hele stel op om elkaar te omhelzen. Robert legde een hand op de buik van Jolanda en Jolanda’s vader maakte een foto van het stel. ‘Laat ze joh!’ zei Frank. ‘Ze zijn je echt niet waard!’ Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik wel naar huis wilde, de avond was toch al verpest. Frank stond op om de rekening te betalen en ik liep vast naar de garderobe om mijn jas te pakken.
Toen ik mijn jas gevonden had, voelde ik dat er iemand achter me stond. Ik wilde Frank zijn jas geven, toen ik ineens zag dat het Frank helemaal niet was. Het was Robert die met een woedende blik naar me stond te kijken. ‘Zo, dus jij en die stumper zijn nu een stel he? Ik wist wel dat hij je meteen zou pakken zodra hij de kans zou krijgen! Heb je het vandaag ook al met hem gedaan? Jij vuile sloerie?’ Ik wilde mijn mond opendoen om iets te zeggen toen Frank binnenkwam en meteen een arm om me heen sloeg. Hij trok me dicht tegen zich aan en gaf me een kus. Vervolgens liep hij naar Robert, die elk moment leek te kunnen ontploffen en gaf hem een por tegen zijn schouder. ‘Dat jij haar hebt laten lopen zeg! Ze is toch de meest geweldige vrouw op deze wereld? Maar ehh, bedankt! Want als jij haar niet had laten gaan, had ik haar nu niet gehad.’ Ik kon aan Robert zien dat hij kwader en kwader werd en dat hij van woede niks meer kon uitbrengen. Frank pakte de jassen van me aan, hielp me in mijn jas en pakte mijn hand om naar buiten te lopen.
Eenmaal buiten barstte hij in lachen uit. ‘Zag je die kop van hem? Hij wist niet meer waar hij het zoeken moest!’ Een beetje beduusd van Robert zijn uitval en de kus van Frank was het enige wat ik kon uitbrengen:’ Waarom deed je dat nou? Zo wordt hij alleen maar bozer op me!’ Verward keek Frank haar aan. ‘Maar dat maakt toch niets uit? Je wil toch niet zeggen dat je nu nog naar hem terug zou willen toch?’ Boos keek ik hem aan. ‘Nou en als ik dat wel zou willen? Dan had jij daar toch niks mee te maken? Hij ziet vroeg of laat wel in dat ik de ware voor hem ben en dan gaat hij bij dat blonde mens weg hoor!’ ik zag de verwarring in zijn ogen en dat maakte me eigenlijk alleen maar bozer. Waarom dacht hij dat ik hem op zou geven? Was er geen kans meer voor ons dan?
‘Ja, zeg Maartje’ zuchtte Frank ‘Ik dacht dat het nu klaar voor je was, zoals je vanavond was, was je echt weer jezelf, de Marit die ik de laatste twee jaar niet heb gezien. Ik denk echt dat je veel gelukkiger zult worden als je hem kunt loslaten. Ze is zwanger van hem Maar, ZWANGER! Hij gaat echt niet zomaar bij haar weg nu!’ Nu werd ik pas echt echt nijdig, ‘Hoezo niet dan? Als je mij de afgelopen twee jaar anders dan normaal vond dan ken je me gewoon niet goed genoeg. Echt jammer dit Frank. Fijne avond. ‘
Ik liep de donkere nacht in richting mijn huis, Frank verward op straat achterlatend. Toen ik de hoek om was voelde ik de tranen alweer over mijn wangen lopen, alsof ik wist dat ze mijn beste vriend nu ook kwijt was.

7
‘Ik moet echt eens stoppen met mezelf in slaap huilen’ sprak ik mezelf toe terwijl ik voor de zoveelste keer die week mijn dikke ogen en wallen probeerde weg te werken met consealer. Het was twee dagen geleden dat ik voor het laatst van Frank had gehoord. Hij had me een berichtje gestuurd of ik wel veilig thuis was gekomen. Ik had er niet op geantwoord omdat ik nog steeds boos was. Op Facebook zag ik dat hij inmiddels voor een spoedklus naar het buitenland vertrokken was en dat het niet duidelijk was hoelang hij weg zou blijven. Ik had met Brenda afgesproken dat ik tijdelijk thuis mocht werken terwijl het kantoor gerenoveerd werd. Enige tijd geleden had het kantoor van het bedrijf boven ons lekkage gehad, waardoor ook onze vloerbedekking en plafons waren aangetast. Die dag was ik op mijn werk gekomen en direct uit de lift stapte ik op de natte vloerbedekking.  Brenda wilde het pand al een tijdje laten renoveren en nu de verzekering rond was, pakte ze het meteen groots aan. Gelukkig kon ik vrijwel al mijn werkzaamheden ook thuis doen, dus was het voor mij geen probleem om thuis te werken.
Ik bracht mijn dagen door als een soort kluizenaar en vluchtte in mijn werk. Ik kwam alleen buiten om boodschappen te doen en om af en toe eens een vriendin te bezoeken, maar altijd was ik snel weer weg als het gesprek over Robert ging. Ik had nog een keer op zijn Facebook proberen te kijken, maar na die bewuste avond in het restaurant, had hij me geblokkeerd en kon ik niets meer zien. Van mijn moeder ( die hij niet geblokkeerd had) hoorde ik dat ze een bruiloft op Ibiza aan het plannen waren bij het vakantiehuis van haar ouders. Mijn moeder hield er maar niet over op wat een prachtige vrouw Jolanda was en dat ze vast een prachtige blozende bruid zou zijn. Of ik ook niet dacht dat ze er mooi uit zou zien in een strakke jurk waarin haar babybuik mooi uitkwam. Ik mompelde wat en verbrak de verbinding, omdat ik geen behoefte had aan het geluk van Robert. Niet nu ik mezelf zo ongelukkig voelde.
De dagen verstreken tot die ene dag daar ineens was. Mijn 29ste verjaardag. De verjaardag waar ik sinds de break-up vreselijk tegenop zag. Het was altijd mijn droom geweest om voor mijn 30ste moeder te worden en toen ik na jaren scharrelen op mijn 27ste Robert ontmoette en eindelijk een serieuze relatie had, leek die droom voor het grijpen te liggen! Nu was ik 29, had ik nog een jaar tot ik 30 werd en leek die wens verder weg dan ooit. Natuurlijk was het geen ramp als ik  later moeder zou worden of een relatie zou krijgen. Ik wilde ook niet zwanger worden van de eerste de beste one night stand. Maar ik was zo bang dat ik altijd alleen zou blijven. Mijn moeder was 45 toen ze mij gekregen had. Een nakomertje uit haar 4e huwelijk. Ik had nog twee zussen en een broer uit 2 van de vorige huwelijken van mijn moeder, maar die waren het huis al uit toen ik geboren werd en inmiddels woonden ze allemaal in het buitenland. Vroeger zat ik alleen maar bij meisjes met jonge moeders in de klas. Moeder die mee op schoolreis gingen, die meededen met in plassen springen en ze meenamen naar pretparken. Dan voelde ik altijd die jaloezie. Mijn moeder reed dan wel in de duurste auto en ik kreeg alles wat ik maar wilde hebben, maar ik had zo graag een goede band met mijn moeder gehad in plaats van al die dure spullen.
Inmiddels was het 10 uur in de ochtend en ik had nog geen berichtje of felicitatie gehad. Ik sleepte mezelf uit bed om bij mijn brievenbus te gaan kijken om te kijken of ik misschien nog een kaartje van mijn oma had gehad. Mijn eigen oma’s leefden al jaren niet meer, maar de buurvrouw van het huis waar ik opgegroeid was, stuurde me elk jaar een kaartje. De buurvrouw was misschien 10 jaar ouder dan mijn moeder, maar had al een hele bos met grijs haar en ik wist eigenlijk niet beter dan dat zij mijn oma was. Ik wist zelfs haar eigen naam niet.
In de brievenbus lag inderdaad een kaartje. Een kaartje met een poes die een ballon vasthield en op de achterkant stond in een keurig handschrift:
Gefeliciteerd met je 29ste verjaardag Marit!
Dat er nog maar vele hele gelukkige jaren mogen volgen!
Veel liefs, Oma.

Ik zette het kaartje op de kast en liep naar mijn kledingkast, wat voor kledingstijl moest een 29 jarige hebben? Kwam een bijna dertiger weg met een jeans en een t-shirt? Twijfelend voor mijn kast bedacht ik dat ik mezelf best wel mocht verwennen voor mijn verjaardag. Ik pakte mijn portemonnee, jas en tas en liep de deur uit. Mijn telefoon op tafel achterlatend.
Uren later kwam ik weer binnen gelopen. Ik durfde niet op mijn rekening te kijken want ik  wist dat ik daar niet vrolijk van zou worden. Toch was ik ontzettend blij met mijn nieuwe aankopen! Ik had een prachtige lange zwarte trenchcoat gekocht van wol, twee paar laarzen, een paar blouses, die pumps die ik al tijden wilde hebben en een hele tas make – up. Moe plofte ik op de bank en zag ineens mijn telefoon knipperen. Ik had 23 gemiste oproepen, o.a. van een paar nummers die ik niet kende. Het nummer dat me het vaakst had geprobeerd te bellen was van Oma en meteen belde ik terug. Met bibberende stem hoorde ik de vrouw opnemen en vertellen wat er aan de hand was. Geshockt gleed ik van de bank op mijn knieën op de grond..
Mijn moeder had een ongeluk gehad en was overleden…

8
Minuten tikten voorbij maar het leken wel uren. Mijn moeder was dood. De moeder  waar ik nooit een goede band mee had gehad en waarbij ik de laatste dagen niet eens meer opnam als ze belde. De moeder aan wie ik  de afgelopen jaren steeds meer een hekel had gekregen en die ik eerder als een last had gezien, dan als iemand waarvan ik hield. Die moeder was er niet meer. Ik had Oma niet lang aan de telefoon gehad, maar wat ik ervan had begrepen was ze in haar eentje gaan paardrijden toen er ineens een vrachtwagen langs reed. Tjibbe, het paard waar op ik als klein meisje nog gereden had, was geschrokken, had haar afgeworpen en was op haar borstkas gaan staan. Ze was op slag dood.
In een waas pakte ik wat spullen bij elkaar, gooide ze in een koffer en trok mijn jas aan. Ik stapte in mijn auto en reed naar de stad waar ik was opgegroeid. In het uur dat ik  in de auto zat dacht ik eigenlijk nergens aan. Op de automatische piloot reed ik de lange oprijlaan op naar het enorme huis waar mijn moeder woonde. Er stonden een paar auto’s, 1 van mijn moeder en 2 auto’s die ik niet herkende. Ik parkeerde mijn auto naast die van mijn moeder en stapte uit. Ik liep om het gebouw heen naar de zijingang en zag in de tuin de schommel aan de grote eik hangen. De schommel waar ik bij gebrek aan vriendjes en vriendinnetjes, uren op had doorgebracht toen ik klein was. Ik stapte bij de zijingang naar binnen en rook meteen de geur van het parfum van mijnmoeder. Ze had altijd zoveel parfum op gehad,  dat ze overal waar ze kwam een vleugje parfum achterliet. Zelfs weken nadat ze op bezoek was geweest, zat haar parfumgeur nog in de kussens van de bank.
Ik liep via de keuken naar de woonkamer en verbaasde me erover dat er in al die jaren niks veranderd was. Mijn moeder had het huis gekocht na haar derde scheiding en was er daarna nooit meer weggegaan. Elk meubelstuk en elke decoratie stond al zeker dertig jaar hetzelfde en toch leek alles nog als nieuw. Het was vier jaar geleden dat ik voor het laatst bij mijn moeder op bezoek was geweest, op haar zeventigste verjaardag. Maar toch voelde het huis nog net als vroeger echt als thuis. In de woonkamer zaten twee vrouwen die me bekend voorkwamen, een man in pak en Oma. Oma liep meteen naar me toe, zo snel als een vrouw van haar leeftijd kon lopen en omhelsde me. ‘Fijn dat je er bent meisje!’ fluisterde ze in me oor. ‘Jeetje Marit, wat ben je groot geworden! Ik herken je helemaal niet!’ zei  één van de vrouwen die op de bank zaten. Het duurde even voor het tot me doordrong, maar op de bank zaten mijn zussen Anna en Lia. De laatste keer dat ik hun had gezien was toen ik vier jaar was, net voordat ze naar Australië vertrokken. Mijn broer, die Brent heette, had ik zelfs nog nooit in het echt gezien omdat die net voor ik geboren was naar Amerika was verhuisd. Het was heel gek om mijn zussen te zien en eigenlijk voelden ze helemaal niet als familie. Ik kende zelfs mijn buurvrouw mevrouw Peters beter.
‘Waar is mama?’ was het eerste dat ik zei. ‘Mama ligt in de kamer hiernaast, ze zijn haar nu aan het aankleden en klaarmaken, we mogen haar straks zien.’ zei 1 van mijn twee zussen. Ik had geen idee wie wie was. De één droeg een kleurige maxi-rok en slippers, had dreadlocks met kraaltjes en een enorme ring in haar neus, terwijl de ander een net mantelpak aan had met enorme hakken en gitzwart haar dat als een gordijn om haar heen viel. ‘Ze weet niet wie we zijn’ zei zus in mantelpak. Meteen stond zus met dreadlocks op en gaf me een hand. Ik ben Lia en dat is Anna. Wij zijn je zussen! Of nouja halfzussen. Je weet wel, uit mama’s huwelijk met Bart.’ Bart had ik nooit ontmoet aangezien hij al overleden was voor ik geboren werd. Maar ik had wel veel over hem gehoord. Hij was degene die moeder een fortuin na had gelaten en het haar mogelijk had gemaakt om dit enorme huis te kopen.
De man in pak stond ook op en stelde zich voor als de notaris. ‘Je moeder heeft alles heel goed geregeld de laatste jaren en in het contract stond dat ik meteen moest komen zodra ze zou overlijden. ‘ De man leek een beetje ongemakkelijk in het huis en met de stilte tussen de familieleden. Hij excuseerde zich en liep de kamer uit. ‘Zijn jullie hier al lang?’ vroeg ik aan mijn zussen. ‘Nee we zijn meteen op het vliegtuig gestapt toen we het nieuws  hoorden. We waren toevallig voor ons bedrijf in Duitsland, anders had het veel langer geduurd.’ zei Lia. Anna haalde haar handen met felrode nagels door haar lange haar en tikte de Ipad die op tafel lag aan. ‘Heb je al enig idee wat je wil hebben? We kunnen de erfenis maar het best zo snel mogelijk regelen, zodat wij weer naar huis kunnen. ‘ Verbijsterd keek ik mijn zussen aan. Hoe konden ze nou zo koud zijn? Onze moeder was net dood en ze zaten nu al op haar spullen te azen? Gelukkig kwam er een vrouw in een zwarte jurk binnen die gebaarde dat ze mochten komen om naar hun moeder te kijken.
Wat ik zag had ze nooit verwacht..

9
Toen ik mijn  moeder zag, herkende ik haar eigenlijk niet. Mijn moeder was altijd een prachtige vrouw geweest, zelfs in de 70 had ze nog amper rimpels en zelfs een beter figuur dan ik zelf. Maar ze had nooit die rust uitgestraald die ze nu had. Ze had altijd een norse uitstraling, vriendinnetjes van vroeger durfden vaak niet eens gedag te zeggen omdat ze altijd zo boos keek. Haar gezicht had er nooit zo ontspannen uitgezien als nu. Als ik mijn moeder niet gekend had, dan had ik kunnen zweren dat dit een ontzettend liefdevolle en aardige vrouw was geweest. Zacht raakte ik met mijn vingertoppen de hand van mijn moeder aan. Met nog altijd de vlijmscherpe acrylnagels die ze elke week liet opvullen. Haar hand voelde ijskoud en ik schrok een beetje van de kou tegen mijn vingers. Op de achtergrond hoorde ik mijn zussen met de notaris praten over de erfenis, maar die wilde niks loslaten tot hun broer er ook was.
Ik liep via de woonkamer naar de hal en nam de enorme trap naar boven. Ik telde de deuren aan mijn rechterkant en bij de derde deur stopte Ik. Mijn naambordje hing nog aan de deur. De deur klemde een beetje, maar met een beetje kracht kreeg ik hem open en de kamer die ik binnenstapte was nog precies zoals ik hem herinnerde. Dit was mijn kamer. De kamer waar ik tot ik ging studeren in had geslapen en waar al mijn spullen van vroeger nog stonden. Al mijn knuffels stonden nog op bed, de posters van mijn favoriete boyband van vroeger hingen nog aan de muur en zelfs al mijn oude kleding hing nog in de kast. Op het bureautje waar ik vroeger mijn huiswerk aan maakte, stonden nog de foto’s van mij en mijn vriendinnen, een foto van mij op Tjibbe, een foto van mij toen ik net een beugel had en een foto van Frank en mij. Ik pakte de foto van ons tweetjes op en plofte op mijn bed. God, wat mistte ik hem verschrikkelijk. Ik had hem nu zo ontzettend hard nodig. Voor het eerst had ik spijt van onze ruzie. Hij had volkomen gelijk gehad dat ik niet moest verwachten dat ik  en Robert ooit nog bij elkaar zouden komen. Wat was ik ontzettend dom geweest. Ik durfde hem niet te bellen, hij zat nu vast niet op mij te wachten. Ik slikte een keer en ineens begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ze drupten op de foto en met mijn mouw veegde ik eraf. Ik had me al vaak eenzaam gevoeld, maar nog nooit zo erg als nu.
In de dagen daarna moest er vooral veel geregeld worden. Mijn moeder had heel precies op papier gezet hoe ze alles wilde hebben en ze had eigenlijk al ontzettend veel zelf geregeld. Elke dag kwamen er mensen bloemen brengen en elke dag mopperden mijn zussen dat ze hun deel van de erfenis wilden hebben, omdat ze graag weer naar huis wilden. Nog geen traan hadden ze gelaten om het verlies van hun moeder. Lia zat vaak afwezig in een hoekje met haar ipod in haar handen en Anna liep de hele dag te bellen of zat achter haar laptop te werken. In al die dagen hadden ze nog steeds niks van hun broer Brent gehoord en niemand wist ook eigenlijk waar hij was. De laatste keer dat de zussen hem gesproken hadden zat hij in Afrika, maar dat was maanden terug.
De begrafenis van mijn moeder zou op maandag zijn en ik probeerde zoveel mogelijk te doen en elk moment dat het nog kon bij mijn moeder door te brengen. S’nachts sliep ik op mijn oude kamer in mijn oude bed en soms duurde het even voor ik doorhad waar ik was. De maandag brak aan en het huis stroomde vol mensen die mijn moeder de laatste eer wilden bewijzen. Steeds keek ik uit of er ook iemand was die ik kende, maar van al die tientallen mensen die het huis binnenliepen kende ik niemand. Anna en Lia  kenden daarentegen bijna iedereen. Ze beheerden een deel van het bedrijf van hun vader en hadden het flink uitgebreid. Ze bleven maar mensen groeten en de hand schudden, maar niemand nam de moeite zich aan mij voor te stellen. Ineens zag ik een boomlange zongebruinde man in een strak zwart pak binnenlopen, ik had mijn zussen niet herkend, maar deze man herkende ik wel van foto’s. Het was mijn broer Brent. Kennelijk herkende hij mij ook, want zodra hij mij zag kwam hij naar me toe en gaf hij me een knuffel. Meteen voelde het heel vertrouwd, terwijl  ik de man nog nooit ontmoet had. Voor iemand die al 30 jaar de wereld overtrok had hij wonderbaarlijk genoeg geen accent,We kletsen wat en hij vertelde dat hij getrouwd was geweest en 2 dochters had, Sacha en Emily. Die woonden samen met zijn ex-vrouw in Italië en na de begrafenis zou hij naar hun toe gaan. Al snel was het tijd om naar de kerk te gaan waar de afscheidsdienst gehouden werd en stroomde het huis weer leeg.
In die paar uur leerde ik mijn moeder beter kennen dan in de afgelopen 29 jaar. Mensen vertelden over haar goede daden, dat ze een donateur was van vele goede doelen en dat ze zelfs een stichting had opgericht om kinderen uit arme gezinnen te laten studeren. Allemaal mensen die goede herinneringen aan haar hadden als een warme en hartelijke vrouw, niet de afstandelijke vrouw die ik mijn hele leven had gekend. Had ik niet willen zien dat mijn moeder ook een andere kant had? Of had mijn moeder die kant gewoon nooit aan me laten zien? Vooral de toespraak van Brent was prachtig geweest. Als eerste kind kende hij haar het langste en vertelde hij over een liefdevolle moeder die nooit de moed op gaf, zelfs niet toen ze het echt heel erg krap hadden.
Terwijl we  in een grote groep om de kist heen stonden en een paar mensen nog hun laatste aardige woorden zeiden, pakte iemand mijn hand ineens vast. Geschrokken keek ik op. Hé? Ik kon niet geloven wie er naast me stond. Hij was gekomen!

10
Ik knipperde met mijn ogen en keek recht in het gezicht van Frank. ‘Je bent er, hoe wist je dat… Ben je niet meer boos? Het spijt me zo! ‘ Hij sloeg een arm om me heen en zei: ‘ Natuurlijk niet Maar, ik ben er altijd voor je, wat voor ruzie we ook maken.’ Totdat de kist naar beneden zakte bleef hij bij me staan. Iedereen gooide een prachtige pioenroos, de favoriete bloem van mijn moeder, op het graf en daarna liep de begraafplaats leeg. De heenweg had ik met Brent meegereden, de terugweg reed ik met Frank mee. Bij het huis aangekomen leidde ik hem wat rond en liet ik  hem alle vertrekken zien waar ik vroeger gespeeld had. Ik had hem zo vaak over het huis verteld en het was een hele fijne afleiding om hem nu alles te laten zien. Bij mijn kamer aangekomen plofte ik op bed en hij ging naast me liggen. Uitgeput van alle emoties viel ik in een diepe slaap.
Midden in de nacht werd ik ineens wakker. Frank lag niet meer naast me, maar zijn kleren lagen wel op een stoel naast het bed. Snel verwisselde ik de strakke zwarte jurk die ik die dag had gedragen voor een wijd t-shirt. Ik liep naar beneden om te kijken waar de muziek vandaan kwam. Beneden zag ik Frank achter de piano zitten in de woonkamer. Hij speelde een melodie die ik hem wel vaker had horen spelen en ik liep zachtjes naar hem toe. Hij zag me niet, dus ik  bleef zachtjes op een afstandje staan kijken. In het schemerlicht zag ik hoe zijn spieren bewogen en hoe zijn vingers over de toetsen gleden. Toen hij klaar was draaide hij zich om en zei:’ Sorry, ik kon niet slapen, heb ik je wakker gemaakt? Ik kwam naast hem op de stoel zitten en zei: ‘Nee, ik merkte dat je weg was en toen hoorde ik muziek.’ Een moment keken we elkaar diep in de ogen en ik  merkte had mijn hart sneller begon te kloppen. Hij pakte  mijn hand en ik voelde de warmte van zijn huid tegen mijn  schouder. Langzaam kwam hij dichterbij, steeds in mijn ogen kijkend, alsof hij om goedkeuring vroeg. Zacht raakten zijn lippen die van mij en opende ik mijn mond. Ik had nooit verwacht dat dit zo fijn zou voelen, het voelde alsof het zo zou moeten zijn. Ik legde mijn hand op zijn borst en hij raakte zacht mijn nek aan.
Minuten lang zaten we daar, zoenend alsof we als jaren op dit moment gewacht hadden. Mijn bandje was van mijn schouder afgegleden en toen hij me daar kuste, ontsnapte er een kreun uit mijn mond. Hij leek ervan te schrikken, want hij stopte en keek me aan. ‘Als je dit niet wil dat stop ik.’ Ik beantwoorde zijn woorden met een kus en samen geleden we op de grond. Het was zo anders dat al die andere keren dat ik dit gedaan had. Het ging zo liefdevol, zo teder. Het leek net alsof ik thuiskwam, alsof mijn lichaam het zijne herkende. Uitgeput lagen we een paar uur later op de bank in de woonkamer, ik had mijn hoofd op zijn borst en luisterde naar zijn hartslag. Hij drukte een kus op mijn hoofd en zei zacht: ‘Ik hou van je.’ Ik keek naar hem op en werd overspoeld door emoties. Ik zei dat ik ook van hem hield en kuste hem zacht. Langzaam vielen we weer in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker van een geluid dat ik nog herkende uit haar jeugd. Het gezang van de vogels in de grote boom naast het huis. Ik herinnerde me ineens wat er die nacht gebeurd was en keek omhoog naar het slapende gezicht van Frank. Ik voelde me, ondanks het overlijden van mijn moeder, zó ontzettend gelukkig. Ik pakte mijn badjas van de grond en schonk in de keuken een glas sap in dat nog over was van de vorige dag. Daarna  zette ik  de deuren naar de tuin open en liep ik zacht over het gras richting de schommel . Toen ik erop zat keek ik naar het prachtige huis. Het zou wel verkocht moeten worden, geen van allen hadden we genoeg geld om het huis te onderhouden. Het deed me ontzettend veel pijn dat er iemand anders in het huis zou gaan wonen waar ik mijn hele jeugd gewoond had. Ineens zag ik dat Frank in de deuropening stond in zijn jeans, zonder shirt. God, waarom merkte ik nu pas op hoe knap hij was. Als ik terugdacht aan afgelopen nacht kreeg ik het helemaal warm van binnen. Hij grijnsde naar me en ik voelde zich rood worden. Wat betekende dit nu? Waren we nu een stel? Wilde hij dat wel? Hij liep naar me toe en hij gaf me een kus. ‘Goedemorgen Maartje’ zei hij. Even stonden we daar, terwijl we in elkaars ogen keken en opnieuw zoenden we, even heftig als die nacht. Hij tilde me op en tilde me naar boven, waar we de nacht nog eens over deden.
We brachten de hele ochtend in bed door en kletsten wat af, op een gegeven moment stapte hij onder de douche en bleef ik nog even nagenietend liggen in bed. Ik hoorde iets zoemen en zag dat het Frank zijn telefoon was. Ik wilde eigenlijk niet kijken, maar ik zag op het scherm een bekende naam staan. Cassie.. Was dat niet de naam van dat meisje waar Frank wat mee gehad had in Amerika? Ik nam op om een boodschap aan te nemen toen ik zag dat ik te laat was. De telefoon piepte en er kwam een berichtje binnen.


He Schatje! Hoe is het daar in Nederland?
Ik miste je vannacht wel hoor!
Lag je maar weer naast me. Love You!
Ik hoorde een deur opengaan en keek woedend in het geschrokken gezicht van Frank.

11

De maanden na die ene nacht vlogen voorbij. Ik stortte zich vol uit op mijn werk, sloot me hele dagen op in mijn appartement en kwam alleen buiten als ik echt geen andere keuze had. De nachten huilde ik, totdat ik op een gegeven moment geen tranen meer over had en het stukje bij beetje steeds beter ging. Brenda had een paar keer gedreigd me te ontslaan als ik niet op kantoor zou komen. Maar toen ze me kwam opzoeken en zag wat voor schim er nog over was van de Marit die ze ooit gekend had, begreep ze ineens waarom ik niet gekomen was. Brenda schrok van mijn bleke gezicht, de wallen onder mijn ogen en hoe dun ik was geworden. Meteen gaf ze me vrijaf, zolang als ik nodig had.
Vaak dacht Ik terug aan die ene nacht en ochtend met Frank. Ik was zo ontzettend gelukkig geweest, ik had het gevoel gehad dat ik de hele wereld aan kon en binnen een paar seconden was alles kapot gegaan. Ik had die momenten in mijn hoofd zo vaak als een film afgespeeld. Ik wist nog precies hoe Frank me geschrokken had aangekeken terwijl ik met zijn telefoon in mijn handen stond. Hoe ik hem het berichtje had laten lezen en vroeg wie Cassie was en waarom ze zei dat ze van hem hield. Eerst had hij alles ontkent, maar later gaf hij toe dat ze een weliswaar korte, maar heftige relatie hadden gehad in de tijd dat hij in Amerika was. Toen hij na de ruzie met mij voor het restaurant terug was gegaan naar Amerika,  had hij even bij haar gewoond en bloeide er weer wat op. Toen  hij hoorde dat mijn moeder was overleden, had hij meteen zijn spullen gepakt en was hij naar me toe gekomen. Hij vertelde dat het voor Cassie serieuzer was geweest dan voor hem.  Hij vond haar leuk, maar hij hield niet van haar.
Ik geloofde hem niet. Ik kon niet geloven dat er weer een man was die mijn hart op deze manier gebroken had. Ik voelde me misbruikt en het voelde alsof mijn hart in stukken was gescheurd en was overreden. Over Robert kon ik nog heen komen. Ik had me gerealiseerd dat hij voor mij meer een middel was geweest om mijn allergrootste wens uit te laten komen. Bij Frank was het anders, we kenden elkaar al zo ontzettend lang. Hij wist alles over mij en ik over hem. En nu had hij mijn hart gebroken en het voelde alsof het nooit meer heel kon worden. Hij was naar huis gegaan en had me verslagen en alleen achter gelaten. In de weken daarna had hij me meerdere keren per dag gebeld en een paar voicemails ingesproken.  Maar ik negeerde de telefoontjes en wiste de berichtjes en voicemails zonder ze te lezen. Na een tijdje stopte hij met bellen en hoewel het me pijn deed dat hij het opgegeven had, was het misschien maar beter zo.
Mijn zussen waren de dag na de begrafenis meteen weer naar Australië vertrokken om daar het testament af te wachten. De enige van wie ik af en toe wat hoorde was Brent. Hij zocht me een paar keer op wanneer hij op doorreis naar zijn dochters was en we haalden alle tijd in die we in onze jeugd zo gemist hadden.
Op een dag kwam dan eindelijk het telefoontje waar ik al zo lang op had gewacht. De notaris was eindelijk klaar met het bij één voegen van alle wensen van onze moeder en de erfenis kon verdeeld worden. Lia en Anna kwamen meteen terug uit Australië en Brent verschoof een paar afspraken zodat hij erbij kon zijn. Toen ze allemaal rond de tafel zaten en de notaris een enorme map uit zijn koffer haalde, was ik even bang dat het een enorm lange zit zou worden. Maar de wensen van mijn moeder besloegen slechts 1 a4tje. Het bedrijf van Bart en alles wat daarbij hoorde werd toegewezen aan zijn dochters Anna en Lia. Brent kreeg 2 auto’s die kennelijk in de garage stonden, plus het beheer over de stichting en een aanzienlijk bedrag. Even slikte ik. ‘Zie je wel’, dacht ik, ‘ik krijg niets’.
Maar toen begon de notaris voor te lezen en mijn mond viel letterlijk open. Alles wat mijn moeder verder bezat, had ze aan mij toegewezen. Het huis, de paarden, al haar juwelen en alle bezittingen in het huis werden toegekend aan Mariette van Dalfsen, ik dus. Anna riep kwaad dat ze haar advocaat hierop zou zetten en Lia beende achter haar aan de kamer uit. De notaris gebaarde aan Brent dat hij even alleen met mij moest praten en nadat hij afscheid had genomen, vertrok hij ook. Uit de map haalde hij een briefje, geschreven in het keurige handschrift van mijn moeder. De notaris verliet de kamer en ik bleef alleen achter. Met trillende handen las ik de lieve woorden van mijn moeder.


Allerliefste Marit,
Mijn jongste dochter. Als je dit leest ben ik er niet meer. Of het als een verrassing kwam of niet, dat zal ik nooit weten, maar ik weet wel dat het ongetwijfeld goed is zo. Ik heb een prachtig en vol leven gehad met allerlei dingen en personen die mij gelukkig maakten en daar was jij er 1 van. Ik weet dat ik het je nooit heb vertelt, maar van mijn vier kinderen hou ik het meeste van jou. Jij was mijn cadeautje na de dood van Bart en hoewel we er altijd alleen voor hebben gestaan, heb ik altijd geprobeerd je alles te geven wat je maar wilde. Ik weet dat ik het je niet makkelijk heb gemaakt en niet de liefdevolle moeder ben geweest die je verdiende. Je moest eens weten hoe trots ik op je was dat je, terwijl ik aan de zijlijn stond, keihard werkte voor je studie en later je carrière. Je broer en zussen kregen alles altijd in hun schoot geworpen, maar jij hebt altijd je best gedaan en nooit ergens om gevraagd. Dat is de reden dat ik jou alles na laat Marit. Je zussen zouden het huis meteen te koop zetten, maar ik weet dat het voor jou ontzettend veel waarde heeft. Ik hoop dat je net zo’n prachtig en vol leven als ik zult hebben, zodat je als je net als ik een oude vrouw bent, met trots terug kunt kijken.
Lieve Marit, het ga je goed.
Veel liefs,
Je moeder.


Aan het einde van de brief rolden de tranen over mijn wangen, waarom had mijn moeder dit nooit gezegd toen ze nog leefde? Waarom had zee altijd het gevoel gegeven dat ik niet belangrijk was en er niet toe deed? Toen de notaris binnen kwam, veegde ik snel de tranen van haar wangen. Hij pakte een map uit zijn tas, waaruit hij begon voor te lezen. De werknemers die de afgelopen jaren voor het huis en de dieren hadden gezorgd bleven dat gewoon doen en de administratie werd geregeld door de boekhouder van mijn moeder dus ik had nergens omkijken naar. Alles wat nu nog gedaan moest worden was het zetten van mijn handtekening en dan waren alles definitief van mij.
Met trillende vingers pakte ik de pen aan. Even twijfelde ik om te tekenen, alles zou immers zo anders worden wanneer ik dit aan zou nemen. Na een moment bezinning zette ik mijn handtekening. Een handtekening die alles zou veranderen.

12
Ik stond voor het huis waar ik was opgegroeid. In de zak van mijn jas lag de zware sleutel in mijn hand. De vorige keer dat ik hier was geweest had ik net afscheid genomen van mijn moeder en nu maanden later kwam ik terug als de eigenaresse van het huis. In de maanden dat ik weg was geweest leek het huis veranderd. De rozenstruik die tegen de voorgevel groeide woekerde over de ramen van de bovenverdieping, de oprit was leeg en ondanks alle goede zorgen van het personeel, zag het eens zo prachtige huis er verlaten en verwaarloosd uit. Terwijl ik moed verzamelde liep ik naar de zijdeur. Ik stopte de sleutel in het gat en met gesloten ogen liep ik het huis binnen. Even waande ik me weer in mijn jeugd. Ik rook de vertrouwde geur van het parfum van mijn moeder nog heel licht en even leek het alsof ze gewoon binnen kon komen lopen.
In de woonkamer trof ik een enorme chaos aan. Hoewel de meeste spullen van beneden in de eerste weken na de begrafenis naar de opslag waren gebracht, omdat we er allemaal vanuit gingen dat het huis verkocht zou worden, waren er nog wel een paar dingen blijven staan. Helaas was het verlaten huis niet onopgemerkt gebleven bij inbrekers, die een paar weken terug midden in de nacht binnen waren gedrongen en elk laatste beetje waarde uit het huis meegenomen hadden.
Een moment bleef ik in de woonkamer staan en voelde ik de tranen opwellen bij het zien van de gescheurde gordijnen en de kapotte bank. Niets was gespaard gebleven. Ik rende naar boven naar wat eens mijn kamer was geweest en ik trof een enorme bende aan. Lades waren open gerukt en alles was overhoop gehaald. Ik stapte over een paar spullen heen tot ik iets zag wat nog niet kapot was. Op de grond in de hoek lag een lijstje met daarin de foto van mij en Frank. Even herinnerde ik me die avond en nacht weer en voor het eerst in al die maanden miste ik hem. Al het verdriet wat ik de laatste maanden weggestopt had kwam er dubbel en dwars uit. Ik zakte op het enige stukje vloer wat tussen alle verwoesting nog vrij was en barstte in tranen uit.
In de weken daarna werkte ik samen met een heel team van klussers om het huis weer helemaal te herstellen. Bijna niets was gespaard gebleven, maar de dingen die nog over waren kregen hun oude plek terug in huis. Inmiddels was de herfst aangebroken en toen het huis helemaal klaar was, zat ik regelmatig ademloos op de oude schommel naar het prachtige huis te kijken. Het voelde weer als mijn thuis. Langzaam pakte ik mijn werk weer op en in mijn vrije tijd liep ik regelmatig naar de stallen om bij de paarden te gaan kijken. Hoewel het heel raar was om mijn oude vriend Tjibbe weer te zien, zeker na het ongeluk, voelde het meteen heel vertrouwd. Jarenlang had ik niet gereden, maar toen ik voor het eerst weer op zijn rug zat, ging het als vanzelf.
In de maanden dat ik weg was geweest had er een werknemer van mijn moeder voor de paarden gezorgd. Hoewel de rest van het huis verwaarloosd was geweest, zagen de stallen en de dieren er prachtig verzorgd uit. Ik herinnerde me nog onze ontmoeting. Ik liep afwezig met mijn telefoon de stal in, botste zo tegen hem op en viel zo achterover in het stro. Blozend had ik me verontschuldigd terwijl hij me overeind hielp en toen hij zich voorstelde, was ik zo afgeleid door zijn knappe verschijning dat ik hem 2 x naar zijn naam had moeten vragen. Julian, zo heette hij, was echt zo’n man die je meestal in van die bouquetreeks boekjes tegenkomt. Halflang donkerblond haar, een geweldig lichaam en ogen zo blauw dat ik al een paar keer had getwijfeld of het geen gekleurde lenzen waren. Ik voelde mijn hart sneller kloppen toen hij zich naar me toe boog om wat stro uit mijn haar te plukken en kon me niet inhouden om hem te zoenen.

Ik schrok er zo van dat ik hem gekust had dat ik me verontschuldigde en wegrende richting het huis. Sindsdien durfde ik bijna niet meer naar de stallen omdat me zo schaamde en ging ik alleen s’ochtends voor hij er was en s’avonds nadat hij weg was.  Op een dag stond ik hem stiekem vanachter de gordijnen te bespieden toen hij me opmerkte en zijn hand opstak. Beschaamd trok ik snel de gordijnen dicht en ik had daar meteen spijt van, waarom zwaaide ik niet gewoon terug? Ik merkte steeds vaker dat ik weg zwijmelde als ik aan hem dacht en hoewel ik er niet aan toe wilde geven, merkte ik dat ik steeds sterkere gevoelens voor die knappe onbekende had. Hij was zo ontzettend onbereikbaar en toch zo dichtbij. Als ik nou alleen maar het lef had om hem aan te spreken.
Tijdens 1 van de vele regenstormen van dat seizoen, keek ik s’avonds vanaf mijn bureau naar buiten en zag ik dat er in de stallen nog licht brandde. Dat vond ik heel raar, want ik had Julian een paar uur daarvoor horen vertrekken. Ik keek naar buiten, waar de regen over het raam stroomde en waar de wind door de bomen waaide. Met tegenzin trok ik mijn jas aan en trotseerde ik het weer terwijl ik met mijn handen de regen ui mijn ogen probeerde te houden. Drijfnat schoof ik de deur van de stallen open en terwijl ik mijn natte jas uit deed, hoorde ik iemand achter me.
‘Ik vroeg me al af wanneer je zou komen.’

13
Bibberend en nat deed ik mijn jas uit. Ik had het ijskoud en ik was helemaal doorweekt van de regen. Ineens hoorde ik achter me iemand lopen. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Julian. ‘Ik vroeg me al af wanneer je een keer zou komen.’ zei hij met een lach. Geschrokken voelde ik mijn wangen weer rood worden. ‘Uhm, ja ik zag het licht branden en ik wilde even kijken wat er was.’ zei ik met trillende stem door de kou. ‘Kom!’ zei hij. ‘Hier ligt nog wat kleding die je moeder gebruikte als ze in de stal was, misschien zit er nog wat voor je tussen.’ Hij deed de deur van het bij gebouwtje van de stal open en knipte het licht aan. Hij pakte een trui en een broek van de plank en legde het op tafel. Hij liep weer naar me toe en een moment bleef hij voor me stil staan. Langzaam bracht hij zijn hand naar me gezicht en hij kuste me zacht. Ik schrok van de reactie van mijn lichaam, hoewel ik het ijskoud had, werd ik ineens warm van binnen. Ik voelde hoe hij zijn handen onder mijn natte kleding wurmde en me langzaam uitkleedde. Ik voelde zijn warme ruwe handen tegen mijn koude huid en wilde ineens niets liever dan hem overal voelen. Ik ging op mijn tenen staan, woelde mijn handen door zijn haar en drukte mijn lippen op zijn mond. Even schoot door me heen dat ik deze man helemaal niet kende, maar het voelde zo goed dat ik niets liever wilde dan doorgaan.
Toen ik later op een warme denken tussen het stro lag met een slapende Julian naast me, voelde ik me ontzettend schuldig. Ik had verwacht dat ik me veel beter zou voelen, of op zijn minst gelukkig. Het had niet aan hem gelegen, Julian was op elk vlak fantastisch geweest. Maar ik kon maar aan 1 ding denken. Hij was hém niet. Ik had niet het geweldige gevoel gehad wat ik bij Frank wel had. ik hield niet van deze man, ik kende hem zelfs amper. Ik voelde me schuldig, schuldig naar hem, maar ook schuldig naar Frank omdat ik hem geen tweede kans had gegeven. Plotseling mistte ik hem weer verschrikkelijk en terwijl ik me voorzichtig uit Julians armen bevrijdde, nam ik me voor om hem te bellen. Ik trok de broek en de lange wollen trui aan die Julian voor me had klaargelegd, pakte mijn natte kleren en liep naar buiten waar het eindelijk gestopt was met regenen.
Terwijl ik in een warm bad zat, scrolde ik door mijn contacten om het nummer van Frank te bellen. Met een hart dat in mijn keel bontste tikte ik zijn nummer aan en belde ik hem. De telefoon ging een paar keer over en even twijfelde ik om op te hangen toen ik zijn stem hoorde: ‘Marit? Ben jij dat? Ik ben zo blij dat je belt! Hoe is het met je?’ Ik was zo blij om zijn stem te horen dat ik me echt moest inhouden om niet te gaan huilen. ‘Frank, het spijt me zo verschrikkelijk!’ was het enige wat ik uit kon brengen. Ik hoorde hem slikken aan de andere kant van de lijn en net toen ik hem wilde vertellen dat ik hem mistte, hoorde ik een vrouwenstem op de achtergrond zeggen dat hij op moest schieten. Hoe had ik ook kunnen verwachten dat hij alleen was gebleven? Natuurlijk was hij meteen naar Cassie toegerend nadat ik hem weggestuurd had. ‘Sorry ik had niet moeten bellen.’ zei ik en nog voor hij antwoord kon geven hing ik op.
Ik stapte uit bad, droogde me af en kleedde me aan. Ik voelde me zo dom. Dom omdat ik hem niet geloofd had, dom omdat ik had verwacht dat hij wel op me zou wachten. Snel veegde ik een traan van mijn wang terwijl ik beneden naar de keuken liep. Terwijl ik bij het aanrecht stond en de waterkoker aanzette, zag ik Julian bij het raam staan. ‘Zeg, je gaat er toch geen gewoonte van maken om weg te rennen zonder iets te zeggen he?’ lachte hij. Met de beste wil van de wereld lachte ik terug en bood ik hem een kop koffie aan. We praatten een paar uur en terwijl ik aan het werk ging, ging hij terug naar de stallen. Die avond bleef hij bij me eten en nadat we het veel te laat hadden gemaakt en veel te veel wijn hadden gedronken, belandde hij weer bij mij in bed.
Ik probeerde er met alle macht van te genieten en hoewel hij ontzettend zijn best deed, was ik blij toen het voorbij was. Toen hij naast me lag te slapen, glipte ik uit bed en liep ik naar beneden. Ik veegde het stof van de piano, zette de klep open en begon die ene melodie te spelen. Die ene melodie van die ene perfecte avond met Frank. Terwijl ik speelde, rolden de tranen over mijn wangen en op mijn vingers en de toetsen. Ik merkte niet dat er iemand achter me stond te luisteren. Toen ik ineens een warme hand op mijn schouder voelde, dacht ik even dat het Frank was die achter me stond. Ik legde mijn hoofd in zijn hand en toen ik de ruwe huid voelde, wist ik dat het Julian was.
Zijn ogen stonden treurig en zacht vroeg hij: ‘Aan wie heb jij je hart verloren meisje?’ Ik stortte het hele verhaal eruit. Over Robert, over zijn ontrouw. Over Frank en de afspraak die we maakten. Over de dood van mijn moeder en over die ene nacht, dat ik precies op deze plek had gezeten, maar dan met Frank naast me. Nadat ik mijn verhaal gedaan had, sloeg hij een arm om me heen en hij knuffelde hij me. Hij veegde de tranen uit mijn gezicht en zei dat het wel goed zou komen. Doodmoe viel ik in slaap en ik merkte het niet eens dat hij me naar boven tilde, in bed legde en vertrok.

14
De volgende ochtend werd ik wakker en voelde ik zich beter dan verwacht. Ik deed mijn ochtendjas aan en liep naar beneden waar ik in de keuken een roos op tafel zag liggen met een briefje erbij. Ik pakte de roos op en terwijl ik eraan rook, las ik het briefje, waarop eigenlijk maar een paar woorden stonden.
Marit,
Na vannacht denk ik dat het beter is als ik vertrek. Ik gun jou je tijd om erachter te komen wat je graag wilt en ik heb tijd nodig om een paar zaken te regelen.
J.

Ik voelde zich plots schuldig. Had ik hem gebruikt om achter mijn gevoelens voor Frank te komen? Zelfs toen we vannacht seks hadden gehad, kon ik niet stoppen met aan die ene nacht met Frank te denken. Maar terwijl ik daaraan dacht, voelde ik ineens dat verdriet weer. Hij was verder gegaan, zonder mij. Het maakte me niet uit hoeveel ik nog voor hem voelde, ik wilde niet die vrouw zijn die een relatie kapot maakte. Ik keek om me heen en besloot dat het wel goed zou zijn als ik een paar dagen weg zou gaan. Ik pakte snel wat spullen bij elkaar en terwijl ik me aankleedde, belde ik Brenda om te kijken of ze thuis was.
Brenda had mijn oude appartement over genomen toen ik vertrok naar het huis van mijn moeder. Ik had haar verplicht te beloven dat ik altijd langs zou mogen komen om in de logeerkamer te slapen. Sinds ik was vertrokken had ik daar nooit gebruik van gemaakt, maar het leek me nu wel heel fijn om een paar dagen weer in de stad te zijn.
Brenda nam niet op, dus ik besloot het onderweg nog eens te proberen. Terwijl ik tegen de tuinman zei dat ik een paar dagen weg zou gaan, stapte ik in mijn auto en reed terug naar de stad waar ik al die jaren gewoond had. Het eerste wat me opviel bij het terugkomen, was hoeveel lawaai er was. Thuis was het enige geluid wat ik hoorde de wind en af en toe een vogel. Toen ik bij mijn oude appartement aan kwam, merkte ik op dat de sloten niet vervangen waren. Ik liep het appartement binnen en wat me meteen opviel was de rommel. Er hingen kleren over de bank, er stonden halfvolle glazen wijn op tafel en er lag een half opgegeten afhaalmaaltijd op het aanrecht.
Ik hoorde zacht gesnurk uit mijn oude slaapkamer en toen ik de deur open deed, zag ik een enorme bos rode krullen boven het dekbed uitpiepen. Maar dat was niet het enige, naast haar lag een man die ik niet direct herkende, maar toen ze beter keek schrok ik. Het was mijn broer Brent die daar naast Brenda in bed lag. Ik grinnikte zacht, sloop de kamer uit en zette mijn spullen in de logeerkamer. Terwijl ik het hele appartement opruimde en ontbijt maakte, kwam Brenda ineens binnen gelopen. ‘Jeetje Maart! Ik schrik me kapot joh! Wat doe jij nou hier?’ Meteen vloog ik haar om haar nek en knuffelde ik haar. ‘Zeg, ken je mijn broer al?’ grinnikte ik. Met een rood hoofd legde Brenda uit dat hij een paar weken terug had aangebeld in de veronderstelling dat zijn zusje er nog woonde en dat hij na die avond niet meer weg was gegaan. Hij vloog 1x per 2 weken naar Italië om zijn dochters te zien en de rest van de tijd was hij bij haar geweest. Eergisteren had hij haar tijdens een etentje ten huwelijk gevraagd en ze liet de prachtige antieke ring zien die ze van hem gekregen had.  Ik moest ontzettend lachen. Als er 1 ding was wat ik nooit had verwacht dan was het wel dat mijn baas en mijn broer ooit een stel zouden worden. Toen even later mijn broer de kamer kwam binnengelopen kon ik het niet laten om hun twee een knuffel te geven. Ik was zo blij dat hun elkaar hadden gevonden, dat ik mijn eigen verdriet een beetje vergat.
Die avond ging ik uit eten met Brenda, het was zo heerlijk om even bij te kunnen kletsen. Ik vroeg van alles over het aanzoek en de afgelopen tijd, maar vertelde niks over mezelf. Brenda vertelde dat Robert en Jolanda inmiddels weer uit elkaar waren. Ze waren de baby verloren en daarna was het mis gegaan tussen hen. Zij was weer bij haar ouders gaan wonen en hij werkte inmiddels in een andere stad. Om de een of andere reden voelde ik niets toen ik dat hoorde. Ik had al zo lang niet meer aan Robert gedacht dat het me gewoon niet kon schelen.
Pas toen Brenda vroeg of ik nog iets van Frank gehoord had, durfde ik te vragen hoe het met hem ging. Het bleek dat hij na die nacht bij mij naar  Brenda toe was gegaan. Helemaal in tranen had hij verteld dat hij het verprutst had en dat hij bang was dat ik hem nooit meer wilde zien. Op aanraden van Brenda belde hij me keer op keer en gaf hij niet op, totdat hij doorhad dat het geen zin meer had. Daarna was hij naar Amerika gegaan om alles te beëindigen met Cassie, tot hij daar een baan aangeboden had gekregen en besloot te blijven. Toen ze beschreef hoe verloren en verdrietig hij was geweest, voelde ik me opnieuw schuldig en realiseerde ik me wat ze weg had gegooid. Zou ik ooit nog een tweede kans krijgen?
Toen ik die avond in mijn bed lag, realiseerde ik me dat als ik hem terug wilde, ik naar hem toe zou moeten. Op mijn laptop boekte ik voor de volgende dag een reis naar Amerika en viel daarna in slaap. Nog even en ik zou hem weer zien.

15
Toen ik die volgende ochtend wakker werd, kon ik niet geloven dat ik echt een vlucht had geboekt. Mijn vlucht zou die middag om 2 uur vertrekken, dus ik had nog genoeg tijd om me klaar te maken. Brent en Brenda verklaarden me eerst voor gek toen ze mijn plannen hoorden. Ging ik nou helemaal naar Amerika voor hem? we ontbeten samen en hoewel ik geen hap door mijn keel kreeg, genoot ze ervan om hun twee zo gelukkig te zien. Ze vroeg zich af of zij en Frank ooit ook zo gelukkig zouden kunnen worden. Ik kocht nog de laatste dingen en daarna bracht Brenda me naar het vliegveld. Mijn vriendin knuffelde me en wenste me veel succes. Met lood in me schoenen liep Ik over het vliegveld naar de gate waar ik moest zijn en ging zitten. Ik probeerde wat te lezen in 1 van de tijdschriften die Brenda me had mee gegeven, maar ik kon mijn hoofd er niet bij houden. Het bleef steeds maar door mijn hoofd heen gaan dat ik hem morgen weer zou zien.
Ook vroeg ik mezelf af waar ik nu mee bezig was. Hij wist niet eens dat ik kwam en ik wist niet of hij wel op me zat te wachten. Ik legde mijn tijdschrift weg, keek voor de zoveelste keer op mijn horloge en zag dat ik nog een behoorlijke tijd moest wachten. Ik besloot naar mijn huishoudster te bellen om te vragen of alles goed ging en ik vroeg nog snel of Julian alweer thuis was, maar dat was niet zo. Niemand had meer van hem gehoord. Na een kop thee en 2 kleffe broodjes was het dan eindelijk tijd om aan boord te gaan. Ik zat bij het raam en naast me zat een ouder echtpaar, die zo te horen hun dochter in New York op gingen zoeken. De man viel na een tijdje in slaap en terwijl ik aan de praat raakte met de vrouw, vertelde ik mijn hele verhaal en de reden waarom ik naar Amerika ging. De vrouw luisterde en zei dat ze het ontzettend knap vond dat ik dit deed. Als Frank me niet terug zou willen, was hij gewoon niet mijn grote liefde en zou ik wel iemand anders tegenkomen. Na nog wat gepraat te hebben, viel ik in slaap en ik werd pas weer wakker toen het vliegtuig geland was.
Op het vliegveld zonk de moed even in mijn schoenen. Ja, ik had wel een vlucht geboekt, maar wat moest ik nu? Ik besloot een auto te huren en het laatste stuk te rijden, terwijl in een nacht in een motel zou slapen. Na een paar uur rijden vond ik een motel en ontzettend moe van de jetlag en de vlucht, besloot ik een kamer te boeken en meteen naar bed te gaan. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, moest ik eerst even nadenken waar ik ook al weer was. Ik keek om zich heen en zag de gebloemde gordijnen van het motel. Toen Ik me realiseerde dat ik op maar een paar uur afstand van Frank was, belde ik Brenda om nog eens te checken of ik wel het goede adres had.
Terwijl ik me aankleedde, keek ik in de spiegel. Ik was het laatste jaar zo veranderd. Mijn haar was enorm lang geworden, mijn gelaatstrekken waren scherper en mijn figuur vrouwelijker. Ik was niet meer het meisje dat ik al die jaren nog was geweest. Ik was een vrouw geworden. Ik twijfelde tussen jurkje en een simpele outfit en besloot vanwege de autoreis die ik nog moest maken voor dat laatste te gaan. Ik deed een klein beetje make-up op, borstelde mijn haar en pakte mijn spullen in. Terwijl ik nog een laatste keer achterom keek, stapte ik in de huurauto en reed ik naar het adres dat ik gekregen had.
Uren verstreken en terwijl ik door niet noemenswaardige stadjes reed, voelde ik me steeds gelukkiger worden. Ik stopte een paar keer om de navigatie te checken en eindelijk kwam ik na een paar uur in de stad aan waar hij zou wonen. IK stopte voor een groot wit huis met een enorm grasveld ervoor en zonder te twijfelen stapte ik uit de auto. Ik opende het hek en liep over het pad naar de deur. Nadat ik aangebeld had, hoorde ik al snel dat er iemand naar de deur toe kwam. Mijn hart klopte in mijn keel, eindelijk zou ik hem terugzien. De deur ging langzaam open en ineens stond er een bekende in de deuropening. Maar niet de bekende die ik verwacht had. Het was Cassie.
Ik herkende haar van de foto die Frank me had laten zien. Nadat ik van de eerste schok bijgekomen was, viel me iets anders op aan Cassie. Of nou, het wat eigenlijk iets waar je moeilijk omheen kon. Ze was overduidelijk hoogzwanger. Cassie zuchtte geërgerd en vroeg wat ik kwam doen. Ik schraapte mijn keel en vroeg ‘Ik, uhmm, ik kom voor Frank, is hij hier?’ Cassie kreeg een gemene blik in haar ogen en zei: ‘Nee, hij is hier nu niet en hij wil je ook niet zien. Je hebt zijn hart gebroken weet je nog?  Bovendien word hij vader en ik neem niet aan dat je deze lieve baby haar vader wil afpakken?’ Ze legde een hand op haar buik, glimlachte een keer en smeet de deur dicht.
Ik had me dit zo ontzettend anders voorgesteld. Ik had verwacht dat Frank de deur open zou doen, dat hij blij zou zijn om me te zien en dat ik eindelijk de kans kreeg om alles goed te maken. Ik had zo gehoopt dat er nog een kans voor ons was. Verdoofd liep ik naar de auto en achter het stuur brak ik. Ik was hem nu voorgoed kwijt. Ik reed het dorp uit, op weg terug naar het motel. Ik had er moeite mee om me op de weg te concentreren door alle tranen die over mijn gezicht liepen en de mascara die in mijn ogen prikte. Ik zette de muziek wat harder en probeerde me te focussen op de weg. Boos veegde ik de tranen uit mijn ogen, net op het moment dat er een andere auto aangeraced kwam. Ik zag de auto met grote snelheid op me afkomen en terwijl ik aan het stuur rukte om de auto te ontwijken, werd ik met een enorme klap geraakt.
In één keer werd alles zwart.

16
Piep. Piep. Piep. Piep. Ik knipperde met mijn ogen en toen ik niet wist waar ik was, probeerde ik overeind te komen. Ik schrok van de pijn die ik door mijn lichaam voelde en kreunde. In het Engels hoorde ik iemand ‘painkillers’ mompelen en langzaam zakte ik weer weg. De daarop volgende dagen trokken in een waas voorbij. Af en toe werd ik even wakker en probeerde ik me te herinneren waar ik was, maar de pijn was te erg en na een paar seconden viel ik steeds weer weg. Af en toe dacht ik bekende stemmen te horen, maar voordat ik doorhad wie het waren, sliep ik weer.
Op een dag werd ik wakker en was de pijn iets minder. Ik was me iets bewuster van mijn omgeving en had voor het eerst door dat ze in een ziekenhuis lag. Iemand hield mijn hand vast, maar omdat ik me niet kon bewegen kon ik niet zien wie. Ik hoorde een vrouwenstem wat zeggen wat als ‘Ze komt bij.’ klonk. Ik probeerde rond te kijken of ik iemand zag, maar iedereen in de ruimte was net buiten mijn zichtveld. Ik voelde een traan over mijn wang rollen, toen ik ineens een bos rood haar boven me zag. Brenda hing boven me met een bezorgde blik in mijn ogen. Ik wilde iets zeggen maar het lukte me niet. ‘Sssst..’ zei Brenda, ‘Doe maar rustig aan, wij blijven bij je.’ Ik kon niet zien wat ze met ‘wij’ bedoelde en ik had geen tijd om erover na te denken, want ik voelde mijn ogen alweer dicht zakken.
De volgende keer dat ik wakker werd was het donker in mijn kamer. Ik knipperde wat om aan het donker te wennen en kon zowat een woord uitbrengen. Met veel pijn en moeite zei ik: ‘Hallo?’ meteen stond iemand naast me op en pakte mijn hand vast. Ik kon niet zien wie het was, maar door de hand had ikwel een vermoeden wie het was. Langzaam viel ik weer in slaap.
‘Marit? Ben je daar?’ ik hoorde Brenda mijn naam zeggen en werd meteen wakker. Ik merkte dat er een paar draadjes van mijnlichaam verwijderd waren en dat ik wat minder pijn had. Praten lukte nog niet echt, maar ik kon wel het woord :’Water’ zeggen waarna ik wat water kreeg. Ik voelde het koude water in mijn zere keel en voelde me ineens een stuk beter. Ik probeerde omhoog te komen en meteen zette Brenda het hoofdeinde van mijn bed een stukje omhoog. Zo kon ik eindelijk in de kamer rondkijken en kon ik kijken of diegene die ik verwachtte er ook was. Maar hij was er niet. Teleurgesteld liet ik zich een beetje in de kussens zakken en luisterde ik naar Brenda’s verhaal over wat er met me gebeurd was. Het laatste ik me herinnerde was dat ik bij het huis weg reed en daarna was alles zwart.
Kennelijk had ik een botsing gehad, waarna mijn auto over de kop was geslagen en ik in een lege greppel geslingerd was. De artsen spraken er een wonder van dat ik het overleefd had en al helemaal omdat ik behalve een gebroken arm, een heleboel blauwe plekken en een paar schrammetjes niks had. Ze hadden me een paar dagen in slaap gehouden omdat ik overduidelijk veel pijn gehad had. Brenda was zodra ze het nieuws hoorde meteen overgevlogen en was sindsdien altijd bij haar geweest.
‘Van wie hoorde je dat ik hier was?’ vroeg ik zacht. ‘Van Frank natuurlijk.’ zei Brenda. ‘Hij heeft hier dag en nacht bij je bed gezeten en heeft je geen moment alleen gelaten. Het is dat ik hier nu even bij je ben en ik hem weg heb gestuurd om te gaan eten, anders had hij hier nog gezeten. ‘ Net op dat moment kwam hij binnen gelopen. Hij zette een kopje koffie op het tafeltje en wilde al gaan zitten, tot hij zag dat ik mijn ogen open had. Recht keek hij me aan, twijfelend hoe hij moest reageren. Hij liep snel naar me toe en kuste me. Ik kreunde van de pijn en geschrokken keek hij me aan en ging hij naast me zitten. Brenda stond op: ‘Ik laat jullie even alleen, rustig aan met de patiënt he Frankie?’ grinnikte ze.
Toen ze weg was keek ik in zijn ogen. ‘Het spijt me zo!’ zei ik, terwijl er weer een traan over mijn wang rolde. ‘Maartje, wil je me alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken?’ zei hij terwijl hij mijn hand in zijn handen nam. Ik keek hem aan en zag zijn bezorgde blik. Hij had zich al een paar dagen niet geschoren en hij had verschrikkelijke wallen onder zijn ogen. Toen hij zag dat ik van zijn uitspraak schrok, stond hij op en kuste hij zacht mijn voorhoofd. ‘Het spijt mij juist, ik had je nooit mogen opgeven.’ Ineens flitsten er weer delen van die dag door mijn hoofd, hoe ik naar zijn huis reed, hoe Cassie de deur open had gedaan en die buik. Ze was zwanger.. Ik probeerde te glimlachen en zei: ‘Ik hoorde dat je vader word.’ Even keek hij me verbijsterd aan. ‘Heeft ze dat gezegd?’ vroeg hij. ‘Ik weet niet van wij ze zwanger is, maar het is niet van mij. Ze was die dag in mijn huis om wat spullen op te halen. Heeft ze echt gezegd dat het van mij is? Was je daarom zo… ?’ Hij stopte met praten omdat hij zag dat ik begon te huilen. Hij kwam bij me op bed zitten en ik kroop zo goed als het ging tegen hem aan. Het voelde zo goed om hem aan te kunnen raken en om weer in zijn armen te liggen. Met een glimlach op mijn gezicht viel ik rustig in slaap.

17
Die dagen die daarop volgden haalden we alle gemiste tijd samen in. Uren lang lag ik tegen hem aan te slapen terwijl hij zachtjes over mijn haren aaide en wanneer ik wakker was, hadden we hele gesprekken over de afgelopen tijd  Hij vertelde dat hij een wrak was nadat ik hem weg had gestuurd en  dat hij geen andere uitvlucht wist dan weer naar Amerika terug te gaan. Daar aangekomen had hij Cassie aangetroffen in zijn huis, kennelijk had ze nog een reserve sleutel gehad en had ze al die tijd in zijn huis gewoond. Ze had verteld dat ze zwanger was, maar ze wilde niet zeggen van wie en elke keer als hij er naar vroeg vertelde ze smoesjes om er onder uit te komen. Ze had hem gesmeekt om haar weer terug te nemen, maar het was voor hem duidelijk dat er maar één vrouw voor hem was en dat was ik.  Hij wilde me zo graag terug maar hij wist niet hoe hij het ooit nog goed kon maken na wat er allemaal gebeurd was. Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets van me hoorde, tot de dag kwam dat hij dat ene telefoontje kreeg. Hij was zo ontzettend blij geweest dat ik hem belde, ookal was het gesprek maar heel erg kort geweest,  het horen van mijn stem had hem weer nieuwe hoop gegeven. Hij moest wat dingen afronden in Amerika voor hij terug naar Nederland kon, maar daar zou hij zijn uiterste best gaan doen om mij terug te krijgen.
Op een van die laatste dagen was hij thuis aan het werk, zijn koffers waren al ingepakt en ergens die week zou hij weer terug vliegen. Cassie zou wat laatste spullen ophalen en daarna weggaan. Weer hadden ze ruzie gehad over het feit dat hij haar niet terugwilde en omdat hij geen zin in haar gezelschap had, was hij boven in zijn kantoor gaan zitten.  Toen hij Cassie beneden de voordeur hoorde openen, dacht hij dat er een verkoper aan de deur was. Er kwamen de laatste dagen nogal wat kinderen aan de deur om dingen te verkopen. Toen hij haar de  deur keihard hoorde dichtslaan keek hij uit het raam van zijn kantoor. Verbijsterd keek hij naar buiten, hij kon niet geloven wat hij daar zag. Hij zag mij naar de auto rennen en hij bonsde op het raam maar helaas hoorde ik hem niet. Hij zag dat ik in de auto stapte en hij rende naar beneden. Net toen hij zijn sleutels wilde pakken,  kwam hij een woedende Cassie tegen die boos naar hem riep dat ‘die hoer’ hem nu toch niet meer zou willen. Kwaad had hij gezegd dat ze haar spullen moest pakken en weg moest zijn als hij terugkwam. Snel stapte hij in zijn auto, maar hij zag me nergens meer en hij wist ook niet welke kant ik op was gegaan. Na een paar rondjes in de buurt gereden te hebben, besloot hij de stad uit te rijden, in de hoop dat ik daarheen was gegaan, toen hij ineens een ambulance voorbij zag racen. In de verte zag hij alle zwaailichten al en terwijl hij uitstapte kon hij nog net zien hoe ik in een ambulance gelegd werd. De afgelopen week had hij aan mijn zijde doorgebracht in het ziekenhuis.


Ik vertelde hem alles, over de periode na onze ruzie, dat ik zoveel verdriet had gehad dat ik niet had verwacht dat het ooit nog goed zou komen. Over de brief van mijn moeder met al haar prachtige woorden en over het prachtige huis dat nu van mij was. ik legde mijn hoofd tegen zijn borst, ‘Kom je met me mee naar huis?’ Ik schrok van mijn eigen woorden, had ik dat nou echt gezegd? We waren nog niet eens weer écht bij elkaar. Hij keek me aan en streek wat haar uit mijn gezicht: ‘Wil je dat dan?’ vroeg hij. Ik knikte en hij pakte mijn hand vast terwijl hij zei: ‘Ik wil niets liever. Nooit meer wil ik zolang van jou gescheiden zijn. ‘
Een week later werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en met de eerste vlucht die beschikbaar was, vlogen we terug naar huis. Na een hele lange terugreis, kwamen we aan bij het prachtige huis en het voelde voor mij meer dan ooit als thuiskomen. Per dag herstelde ik wat meer en dankzij de goede zorgen van Frank, die me letterlijk op handen droeg, werd ik al snel weer de oude. Elke keer als ik naar hem keek werd ik warm van binnen, eindelijk durfde ik aan mezelf toe te geven hoe ontzettend verliefd ik was geworden in het laatste jaar. Mijn gevoelens voor hem waren zoveel sterker dan alles wat ik ooit eerder had gevoeld. Regelmatig lag ik dromerig op de bank naar hem te kijken en kon ik eigenlijk niet geloven dat hij er echt was, dat hij eindelijk weer terug was! Het enige wat ontbrak was de seks. Het was alsof we bang waren dat het nooit zo perfect zou zijn als die ene nacht maanden terug.


Overdag werkte hij thuis aan de dingen die hij nog moest doen en zorgde hij dat ik niks te kort kwam.  S’avonds praatten we uren en haalden we alle verloren momenten in. Ik vond het heerlijk om hem zoveel thuis te hebben. Elke ochtend als ik naast hem wakker werd realiseerde ik zich hoe erg ik hem gemist had. Toen ook de laatste blauwe plekken wegtrokken, voelde ik me weer helemaal zichzelf. Ik was gelukkig en mijn leven voelde compleet.
Julian had niets meer van zich laten horen en dus kwam de zorg voor de paarden op mijn schouders terecht. Ik nam me elke keer voor iemand in dienst te nemen om me te helpen,  maar stiekem genoot ik ontzettend van het verzorgen van de dieren waar mijn moeder zoveel van gehouden had. Vaak ging ik voor ze naar bed ging nog even bij de paarden kijken. Op een avond regende en stormde het keihard. De wind waaide door de bomen en om het huis en toch liet ik dat me er niet van weerhouden om nog even te gaan kijken.  Ik had gemerkt dat één van de veulens een beetje onrustig was door de storm en Ik besloot daarom iets langer in de stal te blijven. Ik was kennelijk de tijd vergeten, want na een tijdje kwam Frank een kijkje nemen waar ik bleef. Hij was doorweekt van de regen en toen hij daar in het schemerdonker stond, voelde ik me ineens meer verliefd dan ooit te voren. Ik rende naar hem toe en zoende hem. Samen stonden we in de stromende regen en alles om ons heen leken we te vergeten. Langzaam drongen de regendruppels door in onze kleding en binnen de kortste keren waren we helemaal doorweekt. Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me stevig tegen zich aan. Ondanks de koude regen voelde ik me helemaal warm van binnen. Hij tilde me op terwijl ik mijn benen om hem heen sloeg en zo bracht hij me naar binnen. Voor de open haard trokken we elkaars natte kleding uit, terwijl we geen moment stopten met zoenen. Zijn handen gleden overal over mijn naakte lichaam en ik drukte me meteen tegen hem aan. Zachtjes zakten we op het kleed voor de haard en zacht kreunde ze terwijl hij bij me binnendrong. Dit was perfect, nog beter dan de voorgaande keer. Ik kromde mijn rug en genoot van zijn aanraking. Ik zag hoe hij vol liefde naar me keek en kuste hem. Toen ik even later uitgeput tegen hem aan lag, zei ik die woorden die  hij al die maanden daarvoor tegen me had gezegd: ‘Ik hou van je!’


Die weken daarna waren meer dan perfect. We genoten van elkaar, van alle vrijheid samen en hoewel ik me een beetje anders dan anders voelde, probeerde ik van elk moment te genieten. We maakten lange wandelingen, gaven de laatste spulletjes die hij uit zijn oude huis had gehaald  een plekje en besproken onze plannen voor de toekomst.  Ik sprak Brenda bijna dagelijks. De huwelijksvoorbereidingen waren in volle gang en ik vond het heerlijk om mee te mogen denken met alle details. Sinds het ongeluk had ik ontslag genomen en hoewel Brenda het eerst heel erg gek had gevonden dat ik niet meer bij haar werkte, was onze vriendschap hechter dan ooit. We bespraken alles en toen ik haar vertelde over haar vreemde klachten, grapte Brenda dat ik maar eens een zwangerschapstest moest doen. Ik wuifde het weg, ik was immers net nog ongesteld geweest. Toch bleef het ergens op de achtergrond hangen, zou het kunnen? Zou ik zwanger zijn?  Snel pakte ik haar agenda erbij en zag ik dat mijn menstruatie al 6 weken geleden was. Mijn hart begon te bonzen. Het zou toch niet?
Ik rommelde wat in een tas met mijn spullen uit mijn oude appartement en kwam een zwangerschapstest tegen die nog net niet over datum was. Met trillende vingers las ik de gebruiksaanwijzing en toen de wachttijd in ging, durfde ik niet te kijken. Op van de zenuwen stond ik een paar minuten naar buiten te kijken, terwijl ik mijn opperste best deed om  de test te negeren. Uiteindelijk pakte ik de test en zag ik wat ze eigenlijk al verwacht had. De test had 2 dikke rode strepen. Ik wist niet hoe ik dit aan Frank moest gaan vertellen. We waren nog maar net weer bij elkaar. Het ging allemaal net zo perfect, wat als hij dit niet zou willen? Wat als het hem te snel ging? Of erger, wat als hij helemaal geen vader meer wilde worden?
Met lood in mijn schoenen liep ik naar het kantoortje waar hij zat te werken. Daar zat hij, achter het grote  bureau,  te tikken achter zijn computer. Ik bleef een tijdje staan kijken en liep daarna naar hem toe, terwijl mijn hart tekeer ging. Toen hij me naast zich zag staan keek hij op. ‘Wat is er lieverd?’ zei hij toen hij mijn geschrokken gezicht zag. Ik slikte, hoe moest ik dit nou gaan vertellen?  ‘Ik. Ik ben zwanger.. ‘ stamelde ik. Even keek hij me verbaasd aan, maar daarna lachte hij van oor tot oor. Hij tilde me op en draaide me een rondje in de lucht. ‘Maar dat is geweldig!’ riep hij. ‘Echt?’ zei ik verbijsterd door zijn reactie. Hij kuste me, legde een hand op mijn buik en zei: ‘dat is het beste nieuws dat ik ooit gehad heb’

Drie maanden later was het zover. De datum waar  ik al  die maanden tegenop had opgezien. Mijn 30ste verjaardag. Hoe anders was mijn leven vorig jaar geweest? Nog maar een jaar geleden was ik alleen geweest, met een gebroken hart en ik had nooit durven hopen dat mijn leven nu zo zou zijn.  Dit jaar had ik alles gekregen wat ik altijd al had willen hebben. Ik had een man waar ik ontzettend veel van hield en een klein meisje in haar al iets opbollende buik. ik kneep mezelf af en toe even omdat ik het gevoel had dat ik in een droom leefde. Op mijn verjaardag werd ik al vroeg wakker en ik sloop zachtjes naar beneden om Frank niet wakker te maken. Ik zat in de woonkamer achter de piano waar ik die ene melodie speelde die inmiddels omgedoopt was tot ons liedje. Ik hoorde achter me zijn voetstappen en ik draaide me om om hem een kus te geven.
Tot mijn verbijstering zat hij op 1 knie, met een klein doosje in zijn hand. Hij schraapte zijn keel, maar voordat hij wat kon zeggen gilde ik al: ‘Jaaaa!!’ en dook ik op hem af. Hij viel achterover en lachend lagen we op de vloer. Zacht fluisterde hij in mijn oor: ‘Ik heb altijd geweten dat jij de ware was, zelfs toen jij dat nog niet wist.’ Ik keek hem aan en kuste hem. Eindelijk had ik de ware gevonden, eindelijk kwam mijn droom uit.. Hij legde een hand op mijn buik en net op dat moment begon de baby te bewegen. Hij lachte en zei: ‘Ons leven is nu al geweldig en ik voel me gelukkiger dan ooit, maar ik weet zeker dat dit kleine meisje het nog perfecter gaat maken.’ Ik lachte en kuste hem, want ik wist dat hij gelijk had.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.