He Luke!
Jij bent vlug op de hoogte! Lijkt me leuk! Hoe laat en waar?
Het duurde maar een paar seconden voor ik een berichtje terug had.
Ik heb mijn bronnen 😉 Ik kom je om half 8 halen, trek je wat moois aan?
Ja daar had ik toch helemaal niets aan? Hoe moest ik nu een outfit kiezen als ik niet eens wist waar we naar toe gingen. Straks zat ik daar opgedirkt in de plaatselijke snackbar! Ik opende mijn kastdeuren en hield wat jurkjes voor die ik altijd heel mooi had gevonden. Het enige probleem was dat ik op vakantie wat was afgevallen en al mijn mooie kleren, die me eerst als gegoten zaten, niet meer pasten. Ik rommelde wat achter in mijn kast tussen de kleren uit mijn superslanke periode en trok een jurkje tussen de stapel weg dat ik ooit eens in een opwelling had gekocht. Maandenlang had het zwarte kanten jurkje me aangestaard vanuit de etalage naast de schoonheidssalon waar ik werkte toen ik net afgestudeerd was. In de winkel waren geen paskamers en toen ik hem voor de zoveelste keer voor hield voor de spiegel en de verkoopster zei dat hij me vast beeeeldig zou staan en het de laatste was, besloot ik hem mee te nemen.
Thuis trok ik meteen alle kaartjes eraf en hing ik hem in de kast voor een speciale gelegenheid en toen die gelegenheid zich aandiende en ik het jurkje uit de kast pakte, leek ik net op een rollade en wilde zelfs de rits niet helemaal dicht. Boos had ik hem achterin mijn kast gesmeten, waar hij nu na al die jaren nog lag. ‘Ach, ik kan het proberen toch?’ mompelde ik tegen mezelf toen ik hem over mijn hoofd trok. Het jurkje ging verbazingwekkend makkelijk aan en ook de rits ging zonder moeite dicht. Ik keek naar mezelf in de spiegel en giechelde, als ik mezelf al niet herkende, hoe moest dat dan wel niet voor Luke zijn? Ik pakte een paar zwarte suede naaldhakken van de plank en nadat ik mijn haar had geföhnt en wat make-up had opgedaan, keek ik tevreden in de spiegel. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al bijna half 8 was. Net toen ik de woonkamer in wilde lopen hoorde ik de bel gaan. Ik ademde diep in en met een hart dat als een razende tekeer ging, liep ik naar de deur.
Daar stond hij, helemaal strak in het pak, zijn lichtgroene ogen fonkelend in het licht en een enorme bos rode rozen in zijn armen. ‘Isa?’ zei hij terwijl zijn mond openviel. ‘He!’ probeerde ik nonchalant te zeggen, maar ik voelde dat mijn wangen rood werden. Hem terugzien na wat er allemaal gebeurd was deed me meer dan ik had gedacht. We stonden daar een tijdje naar elkaar te kijken, niet wetende wat we tegen elkaar moesten zeggen. Mijn mond werd droog en ik voelde mijn hele lichaam warm worden. In die drie maanden dat ik hem niet had gezien was ik vergeten wat voor een uitwerking hij op me had.
Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en nam hij het woord. ‘Jeetje Isa, je ziet er echt prachtig uit. Wat ben je veranderd.’ Ik giechelde : ‘Ja, jij ziet er ook wel oké uit.’ Beteuterd keek hij me aan. ‘Wel oké? Ik heb nog wel zo mijn best gedaan.’ Ik moest lachen van zijn teleurgestelde gezicht en toen hij doorhad dat het een grapje was, lachte hij en pakte hij mijn hand. Hij trok me naar zich toe tot zijn gezicht op enkele centimeters van het mijne was verwijderd. Ik keek in zijn lichte ogen en moest me ontzettend inhouden om hem niet te kussen. ‘Je gaat me niet zitten klieren hé mevrouw De Waal?’ Ik slikte en schudde van niet en terwijl hij me zachtjes losliet, zag ik dat hij naar me grijnsde. ‘Ben je klaar om te gaan?’ vroeg hij. Ik knikte en zei dat ik even mijn jas moest pakken. Terwijl ik me omdraaide voelde ik zijn ogen in mijn rug branden en ik haalde diep adem. Dit ging een lange avond worden.
Nadat ik mijn jas had aangetrokken en de rozen in een vaas op het aanrecht had gezet, volgde ik hem naar zijn auto. Galant hield hij de deur voor me open en daarna liet ik me in de zachte stoelen zakken. Met mijn hand streek ik over het gladde leer van de stoel, terwijl ik bewonderend naar de auto keek. Hij stapte naast me in en keek me een moment aan voor hij de auto startte. ‘Vergeet je niet je gordel om te doen?’ mompelde hij terwijl hij naar mijn benen keek die onder het wel heel korte jurkje uitkwamen. Ik knikte en pakte de gordel waarna ik hem vast deed. We zaten minuten lang doodstil in de auto terwijl we richting de stad reden en ik naar het geluid van de motor van de snelle sportwagen luisterde. ‘Heb je een nieuwe auto?’ vroeg ik in een poging om het ijs te breken. Hij lachte: ‘We hebben elkaar maanden niet gezien en dat is hetgene wat je wil weten?’ Blozend keek ik naar mijn jurkje en plukte er een onzichtbaar pluisje af terwijl ik sorry mompelde. Hij stak zijn hand uit en legde hem op mijn been. ‘Je hoeft je excuses niet aan te bieden Isa, ik vind het ook moeilijk na alles wat er gebeurd is. Ik denk dat we gewoon even de tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen.’ Ik knikte en luisterde naar hem terwijl hij vertelde dat zijn ex vrouw zijn vorige auto gesloopt had met zijn golfclubs toen hij vertelt had dat hij wilde scheiden. Verder was de scheiding vrijwel vlekkeloos verlopen. Zij bleek al maanden een minnaar te hebben die ze had ontmoet toen ze voor haar werk in Zwitserland was. De beste man was in de tachtig, ontzettend rijk en op de dag dat de scheiding rond was, schoof hij een prachtige diamanten ring met talloze karaten om haar vinger. Zij was vertrokken naar Zwitserland en had alleen haar eigen spullen meegenomen. Luke had het appartement waar ze samen hadden gewoond te koop gezet en een ander appartement gekocht in het midden van de stad. Terwijl hij beloofde het me een keer te laten zien, viel het me op dat we de stad inmiddels voorbij waren en we ergens door een klein dorpje reden.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik terwijl ik hem aankeek. Ik hoopte toch niet dat hij me echt naar één of andere snackbar zou brengen, daar had ik niet zo mijn best voor gedaan. Hij grinnikte zachtjes: ‘Altijd nieuwsgierig hé mevrouw? We zijn er zo, dan zul je het wel zien.’ Inmiddels reden we aan de rand van het dorp en zag in in de verte een donker bos. Wat was die vent van plan? Konden we niet gewoon in de stad gaan eten? Moest hij zover rijden omdat hij niet met me gezien wilde worden? Mokkend deed ik mijn armen over elkaar heen en keek uit het raam. Natuurlijk wilde hij niet gezien worden met Invisible Isa, hij zag me gewoon nog steeds als het dikke puisterige meisje van school.
Ik merkte dat hij vaart minderde en we stopten bij een prachtig landhuis aan de rand van het bos. Het leek in de verste verte niet op een restaurant en ik vroeg me af wat we hier deden. Hij stopte de auto en liep om om de deur voor me open te doen. Mijn pumps zakten weg in de kiezels van de oprit en hij pakte mijn hand terwijl we naar de voordeur liepen. Toen die open ging zag ik iemand die ik al jaren niet had gezien.
Dit verhaal is het vervolg op  het boek ‘Onbereikbare liefde’ Dit boek koop je hier.
Dit verhaal meteen verder lezen? Het ebook ‘Tussen twee vuren’ is hieronder onder de blauwe knop verkrijgbaar!
