Tussen twee vuren hoofdstuk 3.

by Tamara

In paniek toetste ik mijn moeders nummer in en wachtte ongeduldig tot ze eindelijk de telefoon op nam. ‘Isa! Waar zat je nou? Ik probeer je al uren te bereiken!’ Ik onderdrukte een snik en gaf haar antwoord. ‘Sorry mam, ik sliep! Hoe is het met Kate?’ Ik hoorde haar zuchten. ‘Isa, waarom slaap je nu nog? Ik weet dat het aan die kant van de wereld bijna middag is.’ Ik rolde met mijn ogen. Typisch iets voor mijn moeder om me op zo’n moment uit te gaan foeteren. ‘Mam, hoe is het met Kate? Het is toch veel te vroeg? Hoe ver is ze?’ Ik hoorde haar stem wat milder worden en er ontsnapte een snik uit haar keel. ‘Ze is nog maar 35 weken zwanger. 5 weken te vroeg. Isa, ze heeft zwangerschapsvergiftiging en ze weten niet of het allemaal goed gaat komen. Je moet nu naar huis komen.’ Ik sloeg een hand voor mijn mond. Mijn zus Kate was altijd mijn grote steun en toeverlaat geweest. Nadat onze vader weg was gegaan, was het altijd mijn moeder, Kate en ik geweest, tot mijn moeder hertrouwde met mijn stiefvader Ben. Ik verheugde me enorm op de komst van de baby, zeker toen ik hoorde dat het een meisje was en ik moest er niet aan denken dat ik hun nu beide zou kunnen verliezen. Ik beloofde mijn moeder dat ik meteen zou komen en maakte Ric wakker.

Terwijl ik huilend aan hem vertelde wat er gebeurd was, aarzelde hij geen moment en boekte een ticket voor me. Razendsnel pakten we al mijn spullen bij elkaar en een uur later waren we op het vliegveld. Hij streek met zijn vingers over mijn rood betraande gezicht en zei dat het hem speet dat hij niet mee kon gaan. Hij kon de verhuur van de huisjes niet aan iemand anders uitbesteden, maar hij zou zijn best doen om een keer langs te komen. We namen afscheid en na een innige zoen, liep ik naar de poortjes waar ik kon inchecken. Ik keek nog een keer achterom en zag hem nog zwaaien. Opnieuw rolde er een traan over mijn wang. Hoe kon alles een paar uur geleden nog zo perfect zijn? Het was alsof mijn leven ineens in een nachtmerrie was veranderd.

Mijn moeder hield me op de hoogte met smsjes totdat ik het vliegtuig instapte en mijn telefoon uit moest zetten. Tijdens de uren dat ik in het vliegtuig zat, deed ik mijn best om wat te slapen, maar het lukte niet echt. Mijn hoofd stroomde over van verdriet en zenuwen, over Kate en haar dochter. Toen we eindelijk geland waren, zette ik zo snel als het kon mijn telefoon weer aan en belde mijn moeder. Na 3 keer geen gehoor gekregen te hebben, rende ik naar de uitgang van het vliegveld, waar ik een taxi staande hield. Ik stapte in de auto en gaf hem de opdracht om naar het ziekenhuis te rijden. Door alle zenuwen was ik vergeten om geld te halen, dus ik had alleen nog buitenlands geld bij me. Gelukkig toonde de taxichauffeur begrip voor de situatie en rekende hij niets voor de rit. Ik bedankte de man en rende het ziekenhuis in. Bij de receptie vroeg ik naar mijn zus en ze wees me de juiste afdeling aan. Ik rende door de lange witte gangen en in mijn jeans shorts en witte blouse leek er geen plek op de wereld te zijn waar ik minder thuis hoorde. Zeker omdat het in Nederland inmiddels al bijna herfst was.

Toen ik eindelijk mijn moeder in de wachtkamer zag staan, vloog ik haar in haar armen. Ze pakte me stevig vast en ik liet mijn tranen de vrije loop. ‘Hoe gaat het mam?’ Ik ben zo snel gekomen als ik kon.’ Mijn moeder wreef de tranen uit mijn ogen en glimlachte verdrietig. ‘Je bent tante geworden! Van een piepklein, maar heel sterk meisje. Ze heet Jasmijn’ Ik keek haar met grote ogen aan. Ze gaf me een kus en gebaarde naar Ben om haar haar telefoon te geven. Ze liet een foto zien van een heel klein mini meisje, dat overduidelijk een evenbeeld van Kate was met haar lange vingers en donkere ogen. ‘Ze is prachtig!’ snikte ik. Op dat moment kwam er een arts de wachtkamer binnengelopen die zich tot mijn moeder richtte. ‘Bent u de moeder van mevrouw de Waal?’ vroeg hij. Mijn moeder knikte, waarop hij antwoordde: ‘De patiënt is stabiel, ze is nog niet wakker uit de narcose, maar ik denk dat ze elk moment kan ontwaken. Er mogen twee personen bij haar.’ Ik keek naar mijn moeder en samen volgden we de arts naar de kamer waar mijn zus lag. We namen elk plaats aan een kant van het bed en pakten Kates handen vast. ‘Waarom is ze onder narcose geweest?’ vroeg ik mijn moeder. ‘De weeën kwamen niet goed op gang en er was haast om de baby er uit te krijgen dus ze heeft een keizersnede onder algehele narcose gehad.’ fluisterde ze. Ik schrok van hoe Kate eruit zag. Mijn grote zus, die er altijd prachtig en sterk uit had gezien, leek nu op een ziek vogeltje aan alle slangetjes op het bed. Het duurde lang voor ze wakker werd en na een tijdje kwam de arts de kamer binnen. ‘Ik denk dat mevrouw meer last heeft van de narcose dan we dachten. We gunnen haar even de tijd om zelf wakker te worden, maar ik denk dat dat wel even gaat duren.’ We knikten en de arts keek me een beetje gek aan. ‘Als u zich wilt omkleden mevrouw, er is hiernaast een kleedkamer.’ Ik voelde dat ik rood werd en bedankte de arts. Ik excuseerde me snel bij mijn moeder en liep met mijn rugzak naar de kleedkamer. Daar was gelukkig ook een wasbak, dus ik friste mezelf een beetje op, terwijl ik de kleren aan deed die ik drie maanden geleden had gedragen toen ik vertrok. Na al die maanden korte rokjes en shorts, was het dragen van een spijkerbroek en sneakers wel even wennen. Snel propte ik mijn andere kleren weer in mijn tas en liep weer naar de kamer van Kate. Daar aangekomen zag ik dat mijn moeder voor de deur stond te wachten. ‘Ze moeten even een paar dingen onderzoeken, maar we mogen bij kleine Jasmijn kijken als we dat willen. Wil je dat Ben je de weg wijst? Dan blijf ik hier wachten tot Kate wakker word.’ Ik knikte en volgde mijn stiefvader over de lange gang. Wonder boven wonder was Jasmijn helemaal gezond en dus mochten we vanachter een raam heel even naar haar kijken. Daar lag ze, een ontzettend klein meisje met een roze mutsje op. Ik herkende het roze dekentje dat Kate voor voor haar gehaakt had en waarvan ze trots een foto had laten zien. Natuurlijk zag ik de slangetjes, maar het lukte me om daarom heen te kijken. Het enige wat ik zag was een prachtig meisje dat precies op mijn zus leek en dat ontroerde me ontzettend. Ben gaf me een klopje op mijn schouder en liep weer terug naar de wachtkamer. Ik bleef staan tot de verpleegster de luxaflex weer dicht deed en liep toen terug naar de wachtkamer. Mijn moeder was doodmoe van alle spanningen in slaap gevallen tegen Ben aan en ik gebaarde naar hem of hij wat wilde eten. Hij knikte en ik pakte mijn portemonnee uit mijn tas en liep naar beneden, waar ik een winkeltje had gezien. Daar pakte ik wat broodjes en wat te drinken uit de koeling en liep toen door naar de kraamcadeaus. Ik stak mijn hand uit naar een grote roze knuffel en zag tegelijkertijd een andere hand hetzelfde doen. Snel pakte ik de knuffel uit het schap en keek de andere persoon boos aan, tot ik hem ineens herkende. Ik keek in twee ogen die zo blauw waren als de zee waar ik maanden over uit had gekeken. Ik zag in die ogen dat hij net zo verbaast was om mij te zien als ik hem. Ik voelde mijn mond droog worden en ik slikte.

‘Hoi Joris…’

Dit verhaal is het vervolg op  het boek ‘Onbereikbare liefde’ Dit boek koop je hier.

Dit verhaal meteen verder lezen? Het ebook ‘Tussen twee vuren’ is hieronder onder de blauwe knop verkrijgbaar!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.