Even leek alles stil te staan. Had hij die woorden nou echt uitgesproken? Had hij nou echt dé vraag aan me gesteld? Ik slikte en het zweet brak me uit. De ring in zijn handen was prachtig, het was de ring waar Liam me al over had verteld. Heel sierlijk en dun, maar ingelegd met een heleboel diamantjes en een enorme diepblauwe saffier. Ik voelde dat mijn hand begon te trillen in zijn hand en ik liet hem los. Ik zag de verbazing in zijn ogen. ‘Isa, je moet wel antwoord geven, het is erg ongemakkelijk om zo te blijven zitten.’ zei hij ongeduldig. Inmiddels kwam Stella weer binnengelopen en ze klapte enthousiast in haar handen. ‘Oooooh een aanzoek! Wat leuk!! En wat een prachtig stel zijn jullie! Heeft ze al antwoord gegeven?’ Ik schudde mijn hoofd en Luke keek me geïrriteerd aan. Paniekerig keek ik om me heen. Ik wilde hier weg en wel nu! ‘Ssssorry Luke!’ stamelde ik. ‘Ik kan niet met je trouwen.’ Ik rende naar de kledinghaken, pakte mijn handtas, kleding en jas en rende de winkel uit, waar ik Luke en Stella verbaasd achterliet.
Op straat keek iedereen me na, wat natuurlijk niet zo gek was aangezien ik in een avondjurk en zonder jas over straat rende, terwijl het vroor. Toen ik eindelijk een paar blokken verder was liet ik mezelf tegen een muur zakken. ‘Hij heeft me ten huwelijk gevraagd, hij heeft me echt ten huwelijk gevraagd.’ mompelde ik tegen mezelf. Mijn hart ging tekeer en ik stond te hijgen van het rennen. Hoe moest ik hem nu ooit weer onder ogen komen? Nu ik zijn aanzoek had afgewezen. En dat niet alleen, ik had hem afgewezen en daarna was ik weggerend, gevlucht voor hem. En Joris! Wat moest Joris nou? Luke zou meteen doorhebben dat er iets gebeurd was tussen ons en dat zou grote gevolgen hebben.
Ik hoorde iets trillen in mijn tas en ik pakte mijn telefoon eruit. Het was Kate. ‘Isa! Waar ben je? Ik ga in ondertrouw vandaag, je moet hier zijn want ik heb je handtekening nodig. Wat ben je aan het doen? Stella belt me net dat je hysterisch de winkel verliet in je jurk!’ Bij het horen van de stem van mijn zus barstte ik in tranen uit. ‘Oh Kate, ik heb er zo’n puinhoop van gemaakt! Luke was in de winkel, ik was de jurk aan het passen en ineens was hij er. Ineens pakte hij mijn hand en zakte hij door zijn knieën en had hij een ring. Kate, hij heeft me ter huwelijk gevraagd en ik ben weggerend. Wat moet ik nou?’ Ik hoorde Kate zuchten en wat mompelen. ‘Echt Isa, ik snap hoe kut het allemaal is, maar ik heb je nu echt nodig. Zullen we daarna een hapje gaan eten om te praten?’ Ik veegde snel mijn tranen weg en zei dat ik er zo aan zou komen.
Terwijl ik om me heen keek of ik Luke nergens zag, liep ik snel naar mijn auto toe. Oké, ik had natuurlijk beter naar de winkel kunnen teruglopen, maar ik was te bang dat Luke daar nog was en ik kon Stella nu echt niet onder ogen komen. Ik keek om me heen of iemand me zag en wurmde me snel uit de avondjurk en trok mijn eigen kleding weer aan. Oké, heel erg snel ging het niet, maar het lukte en toen ik klaar was reed ik zo snel mogelijk naar het gemeentehuis. Onderweg bleef mijn telefoon maar rinkelen en terwijl ik de parkeerplaats op reed, pakte ik hem uit mijn tas. Bij het zien van de naam nam ik meteen op.
‘Joris? Ik kan nu niet praten, ik moet naar Kate toe, ze gaat in ondertrouw ennn…’ ‘Isa!’ onderbrak hij me. ‘Wat is er gebeurd? Luke kwam hier een kwartier geleden kwaad binnen gelopen, hij heeft een bloempot gesloopt en liep keihard te schelden. Dat jij hem aan het lijntje houd en dat je van hem bent en blabla.’ Ik zuchtte en zette de motor van de auto uit. ‘Joris, ik moet het kort houden, maar het komt erop neer dat hij me ten huwelijk heeft gevraagd en ik weggerend ben.’ Aan de andere kant van de lijn was het ineens stil en toen hoorde ik ineens gegrinnik. ‘Joris! Het is niet om te lachen! Ik schaam me dood! Hoe moet ik hem nu onder ogen komen?’ Inmiddels hoorde ik dat Joris helemaal in een deuk lag en ik kon niet anders dan mee lachen. ‘Jij hebt ook altijd wel iets he? Lekker pijnlijk voor hem. Maar echt, hij is een grote jongen, dus hij komt er wel overheen. We moeten alleen hopen dat hij niet denkt dat ik de reden ben hiervoor.’ Ik giechelde, ‘Ja, wie zegt dat jij de reden bent? Misschien hou ik er nog wel een andere vent op na, weet jij veel!’ Ik hoorde hem weer lachen. ‘Nou mooi ben jij, ouwe hartenbreker die je bent! Je hebt me diep gekwetst! Maar eh, moet jij niet naar de afspraak met Kate?’ Ohja shit! Snel rondden we het gesprek af en rende ik naar binnen.
Daar zaten Kate en Liam al aan een tafeltje te wachten. Kate was duidelijk geïrriteerd en Liam had een grote grijns op zijn gezicht. ‘Hehe ben je er eindelijk? Waar zit die trouwzaak? Twee steden verderop?’ Ik rolde met mijn ogen en gaf haar een snelle kus. ‘Nou zullen we dan maar?’ Kate zakte achterover in haar stoel. ‘Nee, ze hebben hier nu eerst lunchpauze, dus we moeten wachten tot die voorbij is voor ze ons weer willen helpen.’ Ik voelde me heel schuldig tegenover Kate, maar ik moest altijd zo lachen als ze chagrijnig keek. Kate was bloedmooi, maar wanneer ze boos keek dan leek het net of ze aan een drol geroken had. Ze trok haar neus dan zo ver omhoog dat er rimpels in kwamen en trok een hele gekke mond.
‘Waarom ben jij zo vrolijk?’ vroeg ik aan Liam die nog steeds met een grote grijns op zijn gezicht zat. ‘Oh nee niks! Ik heb gewoon een binnenpretje. Willen jullie nog koffie?’ We knikten en terwijl hij koffie ging halen praatte ik Kate bij over wat er net was gebeurd. Hoewel ze nog steeds boos was dat ze had moeten wachten, moest ze toch wel heel erg hard lachen nadat ik haar vertelde over het aanzoek en zei ze dat het vast allemaal wel goed zou komen. We kletsten nog wat over Jasmijn die bij onze moeder was en voor we het wisten was de lunchpauze voorbij en werden we binnengeroepen. Eigenlijk stelde het allemaal niet zo heel veel voor. Ik moest een kopie van mijn legitimatie laten maken en moest een handtekening zetten en Kate en Liam moesten wat vragen beantwoorden.
Ineens viel het me op dat Liam helemaal geen getuige bij zich had, maar ik kreeg niet de kans om er naar te vragen aangezien de deur ineens open vloog en er iemand in de deuropening stond waarvan ik juist had gehoopt dat ik hem voorlopig niet hoefde te zien. Zijn hoofd was rood aangelopen en er klopte een adertje bij zijn slaap.
Liam stond op: ‘Hehe ben je daar eindelijk broertje? Ga snel zitten, dan kun je je verplichtingen als getuige doen.’
Dit verhaal is het vervolg op het boek ‘Onbereikbare liefde’ Dit boek koop je hier.
Dit verhaal meteen verder lezen? Het ebook ‘Tussen twee vuren’ is hieronder onder de blauwe knop verkrijgbaar!
