Ik had me voorgenomen om die avond met Noah te praten als hij thuis zou komen, maar toen hij iets na middennacht thuis kwam en overduidelijk heel erg moe was, besloot ik het er maar bij te laten. Het was niet Noah zijn schuld dat Rebecca zo raar deed en zo te horen deed hij er niets mee.
De dag erna had ik een belangrijke afspraak. Lou en ik hadden meteen wat vaart achter ons plan gezet en besloten direct locaties te gaan bekijken. Één van die locaties was een oud landhuis aan de rand van het bos, vlak buiten de stad. We hadden de eigenaresse gemaild en ze was direct heel erg enthousiast over ons idee. Als moeder van vier wist ze maar al te goed hoe weinig tijd je voor jezelf hebt als moeder en ze nodigde ons uit om het landhuis te bekijken en wat dingen door te spreken.
‘Lukt het met Ava vandaag?’ vroeg ik aan Noah die helemaal afgepeigerd aan het ontbijt zat.
‘Jawel, ik probeer vanmiddag wel even naar bed te gaan als zij ook slaapt.’
Ik knikte en gaf een kus op zijn voorhoofd. Ava zat op de grond te spelen met haar blokjes en nadat ik haar over haar donkere haartjes geaaid had, liep ik naar de gang om mijn jas te pakken.
Noah liep mee naar de deur en onderdrukte een gaap, waarna hij me een knuffel gaf.
‘Weet je zeker dat het gaat lukken? Ik kan Ava wel even bij mijn moeder afzetten?’
‘Nee, het lukt wel. Afgelopen paar dagen waren gewoon zwaar. Ik geloof dat ik deze week maar vier uur per nacht geslapen heb..’
Ik knikte en gaf hem snel een kus. Hij zag er heel erg slecht uit en ik vermoedde dat hij ziek aan het worden was, maar Noah kennende zou hij dat niet toegeven. Tenslotte hadden we het hier over een man die vorig jaar met bijna veertig graden koorts nog een presentatie stond te geven omdat hij het niet uit handen wilde geven. Voor de zekerheid stuurde ik mijn moeder een berichtje dat ze misschien even ‘spontaan’ op visite moest gaan en reed de oprit af, onderweg naar Lou.
Bij haar huis aangekomen, liep ze net de oprit af en zwaaide naar Darius en de kinderen, die allemaal in hun pyjama stonden. Zuchtend stapte ze bij me in en gebaarde dat ik moest gaan.
‘Je hebt nog een beetje pindakaas op je wang zitten.’ grinnikte ik.
‘Pindakaas? Ze hebben helemaal geen pindakaas gegeten.. Oh gadver!’
Ze keek met een vies gezicht naar zichzelf in de spiegel en pakte een pakte billendoekjes uit haar tas waarmee ze de verdachte bruine vlek van haar wang poetste.
Het landhuis was niet zo heel erg lang rijden en toen we de lange oprijlaan opreden waren we meteen onder de indruk. Het was een prachtig huis van bijna tweehonderd jaar oud met een groot bos en meer aan de achterzijde. Het was een perfecte plek voor onze Mom Retreat.
Bij het uitstappen werden we meteen begroet door Brigitte, de eigenaresse van het landhuis. Het was een prachtige oudere vrouw, met kunstig opgestoken grijswit haar en helder blauwe ogen.
‘Jullie zijn Rosie en Marilou toch?’ zei ze nadat ze ons een hand had gegeven.
‘Gewoon Lou is prima hoor, mijn oma heette Marilou.’ grinnikte Lou.
‘Helemaal goed, ik vond jullie idee aan de telefoon ontzettend leuk klinken en heb zelfs een paar leuke ideeën waar jullie misschien iets mee kunnen. Maar ik laat jullie eerst het landhuis zelf zien.
We liepen de grote hal in, waar mijn mond openviel van verbazing. De buitenkant van het gebouw was mooi geweest, maar de binnenkant was adembenemend. Hoge plafonds, een prachtige trap met een leuning vol met houtwerk, marmeren vloeren en een enorme kristallen kroonluchter die schitteringen door de hele ruimte wierp.
‘Goede eerste indruk?’ lachte ze bij het zien van onze gezichten.
‘Oh absoluut!’
‘Oké, ik ga jullie rondleiden en als jullie iets willen weten, vraag het me gerust.’
We knikten beide en volgden haar de trap op naar de bovenverdieping, maar twaalf slaapvertrekken waren.
Ze vertelde ons van alles over het pand. Van de rijke geschiedenis, tot aan hoe het in haar familie beland was en wat voor dingen ze al had georganiseerd. Het landhuis werd regelmatig afgehuurd voor grote evenementen zoals veilingen en een tijdje geleden zelfs een bal. De bovenverdieping telde twaalf slaapkamers, met elk een eigen badkamer. Een aantal dat ideaal was voor ons project, omdat we met groepjes van tien wilden werken en we zo beide zelf ook nog konden blijven.
We liepen één van de kamers in, waar ze de gordijnen openschoof en het uitzicht liet zien. Er was een groot meer met een grote fontein in het midden, een groot grasveld waarop we misschien wat leuke dingen konden organiseren en ook nog een zwembad.
Nadat we het uitzicht bekeken hadden, gingen we naar beneden, waar ze ons een aantal ruimtes liet zien waar workshops gegeven konden worden, een grote eetzaal met uitzicht op het meer en een grote keuken waarin allerlei maaltijden bereidt konden worden.
Maar de grootste verrassing kwam toen ze ons naar de kelder bracht, waar een heuse welnessruimte gerealiseerd was. Er waren jacuzzi’s., een sauna en een relaxruimte, waar je helemaal tot rust kon komen.
Toen we alles bekeken hadden liepen we weer naar boven en namen we plaats in de serre, waar een complete high tea voor ons klaarstond.
‘Wat vinden jullie ervan?’ vroeg Brigitte.
‘Het is geweldig! Ik dacht dat we een beetje een idee hadden van waar we naar op zoek waren, maar dit overtreft alles.’ zei Lou.
‘Goed! Ik heb misschien een leuk voorstel voor jullie. Ik heb vier dochters en alle vier doen ze iets in de beautyindustrie. Lina is visagiste, mijn middelste twee dochters zijn schoonheidsspecialistes en mijn jongste dochter Marie is yoga instructrice en weet allerlei dingen over ontspannen enzo.
Misschien is het een idee om eens met zijn allen om de tafel te gaan? Ik denk dat ze heel erg goed bij jullie project zullen passen.’
Lou en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen. Dit was een beter aanbod dan we ooit hadden durven hopen en het kon niet anders dan dat dit een mega groot succes zou gaan worden!
