Terug naar jou | hoofdstuk 33

by Tamara

‘Weet je het heel zeker? Je bent gewoon welkom hier hoor.’ Vroeg Lou terwijl ze op mijn koffer ging zitten zodat ik hem dicht kon ritsen. 

‘Ja Lou, ik ga een tijdje naar mijn ouders. Een beetje uitwaaien aan het strand, een beetje bijkomen.. Totdat ik een nieuw huis gevonden heb..’ 

‘Ik ga je wel missen hoor.. Het is zo gezellig om jullie hier te hebben.’ Zei ze een beetje verdrietig. 

‘Ach joh, we zien elkaar bijna dagelijks door The Mom Retreat. Dus heel lang hoef je me niet te missen.’

Ze lachte en ging verzitten zodat ik het laatste stukje nog kon dichtritsen. 

‘Heb je nog wat van Noah gehoord?’ 

‘Nee, maar ik breng Ava zo naar hem toe, dus dan zie ik hem weer.’

Lou knikte en snapte dat ze niet teveel vragen moest stellen. De situatie was nou eenmaal heel erg lastig en hoewel ik er het beste van probeerde te maken, waren er dagen dat ik gewoon in bed wilde liggen met een fles wijn en een stapel chocola. Maar dan knuffelde ik Ava nog eens extra hard en wist ik dat het allemaal goed kwam.

Ik pakte Ava’s koffertje en zette hem naast de mijne en te auto, waarna ik Lou een knuffel gaf. 

‘Bedankt voor alles.’

‘Ben je gek? Jij bent hier altijd welkom Rosie!’

‘Nee, ik meen het! Ik weet echt niet wat ik zonder jullie had gemoeten in de afgelopen weken.’

Lou hield me extra stevig vast en allebei deden we ons best om niet te gaan huilen, toen Darius erbij kwam staan en zijn armen om ons heen sloeg. 

‘Zeg Roos, jij bent nu vrijgezel toch? Dit bevalt me zo wel.’

‘Dari!’ Grinnikte ik, terwijl Lou hem een duw gaf.

Allemaal schoten we in de lach, waarna ik afscheid van ze nam en zei dat ik nog even zou laten weten hoe het met Noah was gegaan.

Met lood in mijn schoenen reed ik naar mijn oude huis, waar ik de oprit op reed. Sinds die ene nacht was ik hier niet meer geweest en toen ik naar het huis keek, voelde ik een steek. Het voelde niet meer als mijn huis, maar het was wel een plek waar ik vele mooie herinneringen had gemaakt en het was heel erg gek om hier nu ineens te staan, wetende dat ik hier niet meer woonde. 

Noah opende de deur en zag de blik in mijn ogen, waarna hij me een kleine glimlach toewierp, alsof hij snapte wat ik doormaakte. 

Ik pakte Ava uit haar stoeltje en zoals ik al had verwacht rende ze meteen naar Noah toe, die zijn tranen in moest houden terwijl hij haar oppakte. 

‘Ze is zo groot Rosie!’

‘Ja, ze groeit als kool.. Red jij het allemaal?’

Hij knikte en gaf Ava een kus op haar donkere haartjes. 

‘Wil je misschien binnenkomen?’

Ik keek langs hem in de hal en schudde kort mijn hoofd. 

‘Nee.. Ik kan het niet.. Sorry..’

‘Dat geeft niet Roos. Ik heb je spullen gewoon allemaal laten staan, dus als je er klaar voor bent dan haal je ze maar op, of pak ik ze voor je in.. Wat je maar wilt.’

Ik knikte en gaf Ava snel een kus, waarbij ik Noah perongeluk aanraakte. We staarden elkaar heel even aan en snel gaf ik hem een kus op zijn wang, waarna ik weg ging. 

Ik reed over de lange weg naar mijn ouders, terwijl de tranen over mijn wangen liepen en ik ondertussen keihard meezong met de speciale liefdesverdriet playlist die ik aan had gemaakt. Toen ik eenmaal bij het huis van mijn ouders aan kwam, stonden ze al bij de deur op me te wachten. 

Ze vroegen beide niks, maar sloten me in hun armen om me heel lang niet meer los te laten. 

‘Hoe ging het wegbrengen van Ava?’ Vroeg mijn vader zachtjes.

‘Ze was heel blij.. Maar ik vond het zo moeilijk.. Ook om dat huis te zien..’

‘Ik snap je..’ Zei mijn vader zachtjes waarna hij mijn spullen uit de auto ging pakken. 

Ava had een eigen kamer bij mijn ouders en aangezien mijn oude kamer werd gebruikt als logeerkamer, kon ik daar gewoon mijn spullen neerzetten en in mijn oude bed slapen. Natuurlijk was het best gek om weer thuis te wonen na al die jaren, maar het voelde wel heel goed. Toen ik die avond in bed kroop, viel ik voor het eerst sinds tijden zonder problemen in slaap. Iets dat natuurlijk geheel te wijten was aan het geluid van de zee die ik hoorde in mijn slaapkamer.

De volgende ochtend werd ik al heel vroeg wakker door het geluid van mijn telefoon die overging. Ik keek op het scherm en zag dat Noah belde.

‘Noah? Wat is er aan de hand? Het is half zeven.’

Op de achtergrond hoorde ik Ava heel erg hard huilen en meteen schoot ik overeind in bed.

‘Ik krijg haar niet rustig Rosie.. Ze is al vanaf gisteravond aan het huilen en aan het roepen om jou. Ik wilde mijn best doen en je niet storen, maar het lukt me gewoon niet. Wil je alsjeblieft komen?’ 

‘Ja, ik moet me even aankleden, zet je telefoon eens op camera?’

Ik hoorde een tikje en meteen ging de camera aan en keek ik in het slaperige gezicht van Noah, die er heel erg moe uitzag. 

‘Kijk Ava, hier is mama.’ Zei hij zachtjes terwijl hij de telefoon voor haar gezichtje hield. Haar grote oogjes waren dik van het huilen, maar toen ze me zag kwam er een klein lachje op haar gezicht. 

‘He meisje, ben je zo verdrietig?’

‘Mammie!’

Noah lachte opgelucht en knikte, terwijl hij haar op schoot nam.

‘Ja, dat is mammie he? Mis je mama?’

Ava knikte en kroop tegen Noah aan, waarna ze haar duimpje in haar mond stopte.

‘Rosie.. Dat liedje van jou.. Hoe ging het? Waar ze altijd van in slaap valt?’

Ik glimlachte en begon zachtjes te zingen.

Slaap maar, slaap maar zacht,

droom van elfjes en kabouters.

Slaap maar, slaap maar zacht,

droom van elfjes in de nacht.

Halverwege zong Noah mee en na twee keer gezongen te hebben, zakten haar oogjes dicht en viel ze bovenop Noah in slaap. Het was een vertederend beeld en even voelde ik een steek, omdat ik hier niet bij kon zijn..

‘Dank je Rosie..’ Fluisterde Noah.

‘Graag gedaan.. Als je haar handje optilt en laat vallen, zonder dat ze wakker wordt, dan slaapt ze diep genoeg om haar in bed te leggen.’

Hij lachte en schudde zijn hoofd. 

‘Volgens mij zit ik hier voorlopig wel even prima.. Probeer je nog wat te slapen?’

Ik knikte en zwaaide naar het scherm, waarna ik hem wegdrukte…

Het was moeilijk.. Maar ooit zou het makkelijker worden toch? Als we een beetje een goede omgangsregeling hadden, duidelijke afspraken en.. Ja… En als die scheiding erdoor was.. Alleen had ik die nog niet aangevraagd, dus dat zou nog wel even duren..

Misschien vind je dit ook leuk

2 comments

Anoniem 31 augustus 2022 - 11:43

Spannend weer

Reply
Natasja keizer 31 augustus 2022 - 10:56

Ik kan niet wachten op het volgende hoofdstuk

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.