Na die middag wist ik dat het niet anders kon. Ik moest met Noah praten, we moesten de scheiding in gang zetten, een omgangsregeling voor Ava maken en niet geheel onbelangrijk, ik moest mijn ontslag indienen bij FIXXIT. Het was iets dat ik al een tijdje voor me uit schoof, maar inmiddels was ik al een hele poos niet meer op kantoor geweest en wilde ik me gewoon kunnen focussen op The Mom Retreat en niet meer afgeleid worden door een stemmetje in mij achterhoofd dat zei dat ik nog een andere baan had.
Ik besloot Noah een berichtje te sturen om af te spreken en met trillende handen drukte ik op verzenden.
Hé, we moeten wat dingen doorspreken. Kunnen we misschien vanmiddag ergens afspreken?
Vrijwel meteen kreeg ik een berichtje terug.
He Rosie. Ja heel graag. Wil je op kantoor komen? Of thuis?’
Kantoor is prima, ik ben er rond één uur.
Ik stopte mijn telefoon in mijn tas en keek met een zucht naar Ava, die buiten met de kinderen van Lou aan het spelen was. Ze was nog maar zo klein en kreeg gelukkig niet zoveel mee van dit hele gedoe, maar ik vond het zo erg voor haar. Ze had Noah al een hele tijd niet meer gezien en om eerlijk te zijn vond ik het een beetje een gek idee om haar na al die tijd ineens bij hem te brengen en bij hem achter te laten. Maar dat was een zorg voor later, eerst moesten we namelijk de scheiding doornemen en alles wat daarbij kwam kijken.
Iets voor één uur liep ik het kantoor binnen, waar iedereen me aangaapte. Ik besloot ze te negeren en liep rechtstreeks naar Noah zijn kantoor, die al op me zat te wachten. Hij zag er iets beter uit dan vorige keer, nog steeds de enorme wallen, maar niet meer zo onverzorgd en hij leek blij om me te zien. Hij liep meteen naar me toe en leek me een kus te willen geven, maar toen ik terugdeinsde, stak hij zijn hand uit, die ik aannam.
‘Je ziet er goed uit Roos..’ Zei hij zachtjes.
‘Tja de overgebleven zwangerschapskilo’s vliegen eraf momenteel..’
Hij glimlachte een beetje en haalde de stoel aan de andere kant van zijn bureau onder de tafel weg en schoof hem weer aan toen ik zat.
‘Je komt je ontslag indienen?’ Vroeg hij zachtjes toen hij weer zat.
‘Ja.. En we moeten iets regelen voor Ava.. Je hebt haar al maanden amper gezien..’
‘Ik mis haar.. Gaat het goed met haar?’
‘Heel erg goed. Ze begint nu twee woord zinnetjes te maken en heeft het woord ‘MIJ’ ontdekt. Maar ik geloof niet dat ik daar zo blij mee ben.’
Samen lachten we eventjes en ik pakte mijn telefoon uit mijn tas om een foto te laten zien. Hij pakte hem vast en ik zag dat het hem pijn deed.
‘Wauw.. Ze wordt groot.. En ze lijkt precies op jou.’
‘Niet als ze boos is, dan kijkt ze precies zoals jij.’ Gniffelde ik.
Even zaten we in stilte tegenover elkaar, waarna ik zuchtte en mijn handtekening op de ontslagformulieren zette. Hij draaide het papier om en zette zijn handtekening eronder.
‘He, je gebruikt je eigen naam weer?’
‘Ja.. Ik kreeg die Rosie Marcus-Vreugdenhil handtekening nooit helemaal onder de knie, dus dit is makkelijker.’
Hij knikte en keek me een beetje verdrietig aan.
‘Nu we dit achter de rug hebben, wil je alsjeblieft luisteren naar wat ik je wil vertellen?’
‘Als je dat heel graag wil.’
Hij knikte en begon te vertellen. Hij vertelde over de dingen die Rebecca tegen hem had gezegd, dat ze eerst helemaal niet met elkaar in verband leken te slaan, maar dat hij wat dingen had uitgezocht en had ontdekt dat Lola en Rebecca nichtjes waren, die waren opgevoed door dezelfde moeder. Er was niet veel over beide bekend, behalve dat Rebecca al een aantal keren kort vast had gezeten voor diefstal, vervalsing van documenten en roofovervallen. Vlak nadat ze voor de laatste keer vrij was gekomen, was ze aangenomen in IJsland, waar ze een heel verhaal had verzonnen over haar schotse ouders. Een verhaal dat Noah geloofd had.
De hele affaire was een vooropgezet plan geweest. Een soort wraak, beraamd door Lola en Benjamin, die ondanks dat ze beide in de gevangenis zaten, op de één of andere manier toch contact met elkaar hadden kunnen maken. Ik snapte niet hoe dat kon in een goed beveiligde gevangenis, maar Noah vertelde dat mijn vader met geld waarschijnlijk heel ver was gekomen.
Hij keek me hoopvol aan nadat hij zijn verhaal had verteld en met een zucht legde ik mijn hand op de zijne, waarna ik hem zachtjes vastpakte.
Ik vind het heel erg dat dit gebeurd is en snap dat het niet allemaal aan jou te verwijten is.
Zijn gezicht klaarde een beetje op en hij pakte mijn hand stevig vast.
‘Maar.. Dit kon alleen gebeuren omdat jij je ervoor opengesteld hebt Noah. Natuurlijk deed ze er alles aan om je te verleiden, maar je had het af moeten kappen, je had duidelijk moeten zijn.. Ik snap het van jouw kant wel, maar toch ben jij degene die een fout gemaakt heeft..’
Hij knikte en keek naar onze handen, die elkaar losjes vasthielden.
Met een zucht liet ik de zijne los en schoof mijn trouwring van mijn vinger.
‘Rosie.. Nee…’ zei hij zachtjes.
‘Ik wil dit niet Noah.. Ik wilde gewoon verder met hoe het was, ik had je die kus wel kunnen vergeven, maar iedere keer als ik naar je kijk of aan je denk zie ik je gezicht op dat ene moment en het doet me zoveel pijn.. Ik vind het zo verschrikkelijk wat er gebeurd is, dat ik gewoon geen toekomst met jou voor me zie…’
Ik hield de ring een paar seconden tussen mijn duim en wijsvinger, zodat het kleine diamantje schitterde in het zonlicht dat door de ramen viel en legde hem voor me neer op de ontslagbrief.
Ik stond op en wilde zonder iets te zeggen naar de deur lopen, maar ik hoorde dat hij naar me toe liep en draaide me om.
Hij stopte vlak voor me, legde zijn handen om mijn gezicht en kuste me.
‘Het spijt me Rosie.. Ik vind het zo erg.. Ik hou zoveel van je..’
Ik knikte en gaf hem een vlugge kus op zijn wang.
‘Dat weet ik Noah, maar soms is houden van niet genoeg.
