De dagen verstreken en voor het eerst sinds tijden voelde mijn leven.. Normaal.
Toen ik bij het huis van Darius en Lou aan kwam, sliep iedereen nog en stuurde Darius me naar bed, waar ik nog uren geslapen had. Daarna had ik Ava opgehaald bij mijn vader en kort verteld wat er gebeurd was, dat ik Noah had betrapt en dat we uit elkaar zouden gaan. Mijn vader had me een knuffel gegeven en gevraagd of hij zijn neus moest breken, iets dat een familiegrapje bij ons was geworden aangezien mijn opa Joost dat ooit bij hem had gedaan.
Samen met Lou werkte ik heel hard aan The Mom Retreat en het weekend waarin alle influencers zouden komen, was een welkome afleiding. Kort had ik Brigitte uitgelegd wat er was gebeurd en dat zorgde ervoor dat ze heel veel werk uit handen nam. Alles liep op rolletjes en de reviews waren geweldig. De boekingen stroomden binnen en toen we in plaats van om de week, elke week retreats aan gingen bieden, begon het alleen nog maar beter te lopen. Stiekem fantaseerden we over tweede locatie, maar dat was iets dat nog ver weg was.
Ik zat met Lou aan de keukentafel, achter haar laptop toen ze ineens zuchtte. Rosie? Ik moet nu al een half uur aanhoren hoe langzaam mijn computer is, waarom haal je jouwe niet gewoon op van kantoor? Moet ik Dari vragen of hij hem meeneemt?’
Ik schudde zachtjes met mijn hoofd en wreef in mijn vermoeide ogen.
‘Nee.. Ik moet nog een paar spullen hebben.. Dari zei dat Noah vanmiddag niet aanwezig is, dus dan ga ik even naar kantoor om alles op te halen.’
‘Wil je dat ik met je mee ga?’
‘Nee.. Waarom?’
‘Omdat Noah de laatste tijd nogal onvoorspelbaar is, had je al gehoord dat ze hem na jullie ruzie bewusteloos op de vloer van de koffieruimte hebben gevonden?’
Ik knikte, Darius had me verteld dat hij die ochtend, nadat hij mij naar zijn huis had gebracht, vroeg naar kantoor was gegaan, om verhaal te halen bij Noah. Daar had hij hem gevonden, helemaal buiten westen op de vloer van de koffieruimte, terwijl hij hem met geen mogelijkheid wakker kreeg. Met veel moeite was het hem gelukt om heb naar de bank van zijn eigen kantoor te tillen, waar hij pas uren later wakker werd en geen idee meer had wat er gebeurd was. Pas toen Darius hem boos vroeg wat hij nu weer had uitgevreten, kwam het allemaal boven en begon hij verschrikkelijk te huilen. Darius was te boos op hem om hem te kalmeren en toen hij even later bij hem ging kijken, was Noah spoorloos. Uiteindelijk bleek dat hij weer naar Londen was vertrokken, waar hij binnen een paar dagen de deal rondmaakte, maar niet naar huis kwam. In plaats daarvan hoorde niemand meer van hem en was het onduidelijk of hij überhaupt nog terug zou komen.
Het allerergste vond ik nog wel dat iedereen wist wat er was gebeurd. Iemand had de beveiligingsbeelden van de camera’s bekeken en zo wist iedereen van Noah zijn slippertje. Darius deed zijn best om te achterhalen wie het was, maar hij had nu in zijn eentje een bedrijf te leiden en dat was al meer dan genoeg werk voor nu. Het was één van de redenen dat ik nog niet eerder mijn spullen had opgehaald, ik had geen zin in meelijwekkende blikken en vragen of het allemaal wel goed met me ging. Dat had ze het afgelopen jaar op niet kunnen schelen en ik had geen zin om hun nieuwsgierigheid te voeden.
Ik bracht Ava naar bed en zei Lou gedag, waarna ik in de auto stapte.
Een beetje onwennig stapte ik de lift uit en vermeed de koffieruimte zoveel mogelijk, evenals het maken van oogcontact met mijn collega’s. Ik kwam alleen om mijn spullen te halen en wilde daarna gewoon zo snel mogelijk weer weg.
Ik liep Noah zijn kantoor in, waar niets veranderd leek. Er stond nog steeds een trouwfoto van ons op zijn bureau, met een babyfoto van Ava ernaast.
Ik pakte de foto van ons samen op en voelde een steek. Het was ooit mijn lievelingsfoto van ons tweetjes geweest, maar nu deed het alleen maar pijn om ernaar te kijken. Zonder na te denken hief ik hem hoog boven mijn hoofd en smeet hem kapot op de grond.
‘Rosie?’
Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken en draaide me niet om. In plaats daarvan keek ik naar de foto op de grond, waarin een glasscherf stak, recht tussen ons in.
‘Rosie.. Wat doe je hier.. Ik..’
Ik draaide me om en keek naar hem. Hij zag er anders uit, diepe wallen onder zijn ogen, een ongestreken overhemd en haren die in de war zaten. Het was alsof hij al nachten niet had geslapen en jaren ouder was geworden.
‘Ik kom mijn spullen ophalen. Darius zei dat je er niet zou zijn, maar dat had hij kennelijk mis.’
Ik pakte mijn laptop van mijn bureau en stopte hem in mijn tas, waarna ik bukte om wat andere dingen uit mijn la te pakken.
‘Kunnen we misschien praten?’
‘Nee, ik heb je niets te zeggen.’
‘Maar Rosie.. Ik moet je iets uitleggen.. Je moet naar me luisteren.. Ik.’
Boos keek ik hem aan.
‘Nee, ik moet helemaal niets. Ik kom alleen mijn spullen halen en dan ga ik weer. Nu dus.’
Ik liep naar de deur, maar hij was sneller en duwde hem voor mijn neus dicht.
‘Je moet naar me luisteren Rosie.. We zijn erin geluisd.. Jij en ik.. Rebecca..’
‘Hou op Noah! Stop met het goedpraten van je fout. Jij bent degene die dit gedaan heeft. Laat me gewoon gaan.’
Ik bracht mijn hand naar de deurklink, maar hij greep hem stevig vast en trok eraan.
‘Luister naar me Rosie.. Het was een vooropgezet plan… Ze wilden ons uit elkaar hebben.’
Ik zag de wanhoop in zijn ogen en probeerde mijn hand los te trekken, maar zijn greep verstevigde.
‘Ik laat je niet gaan Rosie. Eerst moet je naar me luisteren.’
‘Je doet me pijn Noah.. Laat me los.’ Zei ik.
‘Wat is hier aan de hand? Noah, laat haar onmiddellijk los!’ Schreeuwde Darius die binnen kwam stormen.
‘Jullie moeten naar me luisteren. Alsjeblieft.. Het is een vergissing!’
Ik rukte mijn arm los, die pijnlijk rood aanvulde en schudde mijn hoofd.
‘De enige vergissing waar hier sprake van is, is de mijne. Het was een vergissing om hier te komen.. Ik ga weer naar huis..’
Ik pakte snel mijn tas en probeerde de deur uit te lopen, maar Noah blokkeerde hem.
‘Nee, alsjeblieft. Luister nou naar me, ik kan alles uitleggen.’
‘Ze is duidelijk geweest Noah. Laat haar gaan.’
Ineens dook Noah op Darius af en gaf hem een duw.
‘Bemoei je er niet mee! Dit is tussen mij en Rosie.’
‘Rosie is mijn beste vriendin en ik zal er alles aan doen om haar te beschermen, dus laat haar nu gaan, anders heb je een probleem.’
Noah begon spottend te lachen en voor ik het wist, had Darius hem beetgepakt en tegen de grond gewerkt, waar Noah hem kwaad aan keek.
‘Laat me los.’
‘Rosie, je moet nu gaan. Ik regel dit wel.’ Zei Darius.
Ik knikte snel en wierp nog één blik op Noah, die zijn hoofd schudde en mompelde dat ik niet moest gaan. Maar ik kon niet anders.. Ik moest hier weg, voor het uit de hand zou lopen.
