Noah.
Geschrokken duwde ik mezelf omhoog en trok snel mijn broek op.
‘Shit.. Nee..’ Mompelde ik.
‘Dat was perfect.’ Hoorde ik onder me.
‘Perfect?? Je zie toch… Ik moet…’
Ik wilde weglopen, maar Rebecca pakte mijn das vast en trok me naar zich toe.
‘Je moet helemaal niets. Het is voorbij tussen jullie. Eindelijk is het over…’
Verbaasd keek ik haar aan, waarna ik mijn das losrukte en de gang op rende. Ik hoorde Rebecca heel hard lachen, wat ik later wel zou oplossen, eerst moest en zou ik Rosie inhalen en proberen te redden wat er nog te redden viel.
Ik zag dat de liftdeuren net dichtgingen, dus ik besloot het trappenhuis te nemen. Met een enorme noodgang liep ik alle trappen naar beneden en helemaal uitgeput rende ik beneden de grote hal in, waar ik haar net door de glazen draaideur naar buiten zag lopen. Ze keek om en schudde haar hoofd, waarna ze begon te rennen.
Ik rende zo hard als ik kon naar de deur en probeerde haar in te halen, maar door alle trappen in het trappenhuis, was ik buiten adem en ondanks haar hakken was ze best snel.
‘Rosie! Wacht!’ Hijgde ik.
Tot mijn grote verbazing draaide ze zich om. Haar lange haren vielen als een gordijn van zwarte zijde om haar heen en haar vochtige ogen schitterden in het zachte licht van de maan.
Ik liep naar haar toe en voelde mijn hart bij elke stap zwaarder worden. Ik had het verpest, alles wat ik wilde stond hier voor me en ik had het gewoon weggegooid.
‘Rosie.. Ik.’
‘Hoe kun je Noah? Hoe kun je dit doen?’
‘Ik weet het niet.. Ik.. Zij…’
‘Hou je van haar?’
Haar borst ging snel op en neer en haar adem maakte wolkjes in de koude lucht van de donkere nacht.
‘Wat?’
‘Hou je van haar Noah?’ Vroeg ze met een gebroken stem.
‘Nee Rosie.. Ik hou niet van haar, ik voel helemaal niets voor haar.’
‘Waarom? Waarom laat je haar ons huwelijk verpesten? Als je gevoelens voor haar had gehad snapte ik het nog. Maar je voelt niets? Je houdt niet van haar? Het is gewoon zomaar?’
Ik deed een stapje naar haar toe om haar hand te pakken, maar snel deed ze een stap achteruit.
‘Waarom Noah? Ben ik niet goed genoeg voor je? Hou je niet meer van mij?’
Verbaasd keek ik naar haar verdrietige ogen en schudde mijn hoofd.
‘Rosie.. Natuurlijk hou ik van je! Ik hou zo ontzettend veel van je.. Je bent alles voor me.’
Zachtjes kwam ze een beetje dichterbij en schudde haar hoofd.
‘Ik snap het niet.. Ik snap het gewoon echt niet.. Hoe kun je dit doen.. Je hebt niet alleen mij kapot gemaakt… Je hebt ons gezin kapot gemaakt.. Ava… Oh god.. Ze zal nooit een gezin hebben om in op te groeien.’
Bij die woorden brak ik. Ze was zo lief.. Ze was er kapot van en ze dacht alleen aan ons kleine meisje, die door mijn fout in een gebroken gezin op zou groeien.
‘We kunnen dit oplossen, we kunnen opnieuw beginnen Rosie.. Kun je me nog een kans geven?’
Ze keek me aan en deed een poging de stromende tranen van haar wangen te vegen.
‘Noah.. Ik kwam hier om het uit te praten.. Ik wilde je vergeven.. Zodat we weer een gezin konden zijn.. i-ik…’
Ze snikte een paar keer, voor ze zichzelf weer herpakte.
‘Ik hou van je Noah.. Ik wilde dit niet kwijt.. Jullie zijn alles voor me, mijn thuis.. Jij en Ava.. ‘
‘Jullie ook voor mij Rosie.. Het komt allemaal goed.’
Ze zuchtte en schudde kort haar hoofd heen en weer.’
‘Nee Noah, die kus kon ik je vergeven. Maar dit? Dit kan ik niet vergeten. Ik kan niet eens naar je kijken zonder die blik op je gezicht te zien. Hoe je keek toen je in haar kwa…’
Ze trok een vies gezicht en slikte.
‘Dat was het ergste wat ik ooit heb gezien.. Ik kan me daar niet overheen zetten Noah.. Ik word misselijk als ik naar je kijk en dat beeld voor me zie.’
Ineens werd haar blik harder en intenser. Ik zag de oude Rosie weer voor me, impulsief, keihard en bloedmooi.. Ineens realiseerde ik het me.. Ik was het.. Ik was degene die die kant van haar onderdrukte en door mij stopte ze die kant weg. De avontuurlijke kant, de kant die nergens bang voor was en stevig in haar schoenen stond. Die kant onderdrukte ze als ze bij mij was.. Het was mijn schuld.
‘Kan ik iets doen..?’ Vroeg ik zachtjes.
‘Nee.. Sorry.. Ik wil je een tijdje niet meer zien. Doe alles wat je wil en dan neem ik over een tijdje wel contact met je op over Ava..’
‘Dus dit is het? Je gaat zomaar bij me weg? Dat kun je niet in je eentje beslissen.’ Zei ik boos.
Ze zuchtte en legde haar hand op mijn borst, terwijl ze met haar prachtige donkere ogen diep in de mijne keek.
‘Dat heb ik ook niet in mijn eentje besloten, jij hebt de beslissing voor ons gemaakt toen je besloot die hoer daar te neuken.. Ik hoop dat het het waard was.’
Ze liet haar hand van mijn borst glijden en liep langs me heen, de donkere nacht in. Langzaam stierf het geluid van haar hakken uit en toen ik in de verte een auto hoorde starten, realiseerde ik me dat dit het dan was.
Hoe had ik nou zo stom kunnen zijn?
