Terug naar jou | Hoofdstuk 27

Noah.

Ik zag aan de blik in haar ogen dat ze het meende en dat deed me meer pijn dan alles wat ze daarvoor tegen me had gezegd. Ze zag geen toekomst meer voor ons, ze wilde geen tweede kind.. Was onze relatie zo slecht dat ze opgelucht was dat ze niet nog meer aan me vast zou zitten? Of was ze opgelucht omdat er iets niet goed was met de baby? Of misschien wel omdat ze die hele ellende van na de geboorte van Ava niet nog eens hoefde mee te maken. Ik snapte het ergens wel van haar kant, maar op dat moment was ik zo boos, dat ik niet na kon denken. Ik wilde gewoon weg. Weg van haar voordat onze ruzie zou escaleren en ik dingen zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen. 

‘Je hebt mijn hart gebroken Noah! En ik ben opgelucht ja! Want ik wil absoluut geen tweede kind met iemand die zoiets doet en er niet eens spijt van heeft.’

Ik wilde weg, dus ik ging naar de enige plek waar ik naartoe kon, de enige plek waar ik alleen zou kunnen zijn en weer een beetje rustig zou kunnen worden. 

Ik stapte in de lift en drukte het nummer van de afdeling waar ik moest zijn in. De lift zoefde naar boven en kwam tot stilstand op de middelste afdeling van FIXXIT, het centrum van het bedrijf. De liftdeuren gingen langzaam open en verslagen liep ik de lege afdeling op, die helemaal verlaten was. Het deed me denken aan de tijd dat ik nog bij Nieland Marcus werkte en in de ochtend als eerste binnenkwam en in de avond als laatste vertrok. Ik vond het heerlijk om over de lege afdeling te lopen en in alle stilte te werken, zonder gestoord te worden door collega’s met domme vragen.. 

Er schoot een beeld door mijn hoofd van de eerste keer dat ik Rosie zag. Dat was op zo’n zelfde stille avond geweest, die bruut werd onderbroken door haar gevloek omdat ze het koffieapparaat niet aan kreeg. Zachtjes grinnikte ik, het was een voorbode geweest van onze relatie en later ons huwelijk, waarin vrijwel alle ruzies over het koffieapparaat gingen waar ze maar geen vrienden mee kon worden, of werden uitgevochten in de buurt van datzelfde apparaat. Regelmatig was ik in de ochtend zachtjes naar beneden geslopen om naar haar zachte gevloek en gescheld op het apparaat te luisteren en dacht dan terug aan die eerste keer dat ik haar zag. 

Ik opende de deur van mijn kantoor en met een zucht ging ik op mijn stoel zitten. Ik haalde mijn laptop uit mijn tas en legde mijn telefoon ernaast, om te kijken of ze misschien iets zou sturen.

Oh, ik was boos op haar. Ik kon niet geloven dat ze opgelucht was dat de baby er niet meer was.. Maar ik hield zo ontzettend veel van haar. In de blik die ze in haar ogen had, had ik gezien dat ze het op wilde geven, dat ze niet meer wilde en dat het voorbij was. Het was mijn eigen schuld, waarom was ik dan ook zo dom geweest om Rebecca te zoenen?

Ik wist wel waarom. In de laatste tijd was de relatie tussen mij en Rosie veranderd. Na haar depressie was de veranderd. Misschien was het omdat mijn broer niet meer in ons leven was? Misschien was het omdat ze het moederschap af en toe lastig vond? Ik weet niet wat het was, maar ze was anders dan hiervoor en hoewel ik heel af en toe een sprankje van de impulsieve, wilde, sexy, oude Rosie terugzag, werd die overschaduwd door de serieuze moeder die vaak moe was en veel te hard werkte. Ik hield van haar, zoveel dat ik het verschrikkelijk vond om zo vaak weg te zijn, maar ik miste de oude versie van haar misschien nog net ietsje meer. 

Ik was veel op reis en was heel erg eenzaam. Rebecca voelde die eenzaamheid aan en vulde hem op. Er was weer iemand die om mijn grapjes lachte, die niet alleen over kinderen sprak en mij ook het gevoel gaf dat ik ertoe deed. Tijdens een zwak moment, toen ik net ruzie over de telefoon had gehad met Rosie en ik even niet meer wist waarvoor ik het allemaal deed, had ze een luisterend oor geboden. Het was alsof ze alle juiste dingen zei, alles wat ik wilde horen zei ze en toen ze dichterbij me kwam zitten, kon ik het niet laten om haar te zoenen. 

Mijn hoofd schreeuwde dat ik een klootzak was, maar mijn lichaam negeerde die stem. Ik had iets nodig, iets om me weer een man te voelen, hoe stom dat ook klinkt. 

Wat Rebecca zei toen we in Nederland in mijn kantoor gezoend hadden was waar. In Londen waren we betrapt door een collega die mee was, die terloops opmerkte of mijn vrouw hier oké mee was, anders waren we veel verder gegaan en had ik misschien dingen gedaan waar ik spijt van had. 

Ik zuchtte en staarde naar het scherm van mijn laptop, die inmiddels weer op de screensaver was overgegaan. Ik wreef in mijn vermoeide ogen en stond op om naar de koffieruimte te gaan, om een extra sterke koffie te maken. 

Ik drukte net een knopje in en zette een mok eronder, toen ik het getik van hakken op de harde vloer hoorde. Ik draaide me om, in de verwachting Rosie te zien, maar het was Rosie niet. 

‘He.. Wat doe je hier zo laat nog Noah?’ Vroeg ze met een zwoele stem. 

‘Ruzie thuis..’ Mompelde ik, terwijl ik mijn blik afwende en weer naar het koffieapparaat keek. 

‘Kan ik je misschien opvrolijken?’ 

Ik hoorde haar dichterbij komen, zo dichtbij dat ik haar parfum in mijn neus voelde kriebelen. 

‘Ik denk het niet. Ik…’

Ik keek om en keek haar verbijsterd aan. Net had ze nog een lange jas aangehad, nu was die jas open en ze had er helemaal niets onder aan. Haar borst ging snel op en neer op de maat van haar ademhaling en toen ik naar haar gezicht keek, zag ik een zelfvoldane grijns op haar gezicht. 

‘Bevalt het je een beetje?’

‘Becks, dit kun je niet doen.. Ik..’

Ze kwam dichterbij en liet haar jas vallen. Ze sloeg haar lange armen om mijn hals en drukte haar lichaam tegen me aan, terwijl ze me met haar grote ogen aanstaarde. 

‘Wat kan ik niet doen? Dit?’

Ze legde haar hand op de bolling in mijn broek, waardoor ik slikte. 

‘Nee, dat kan niet..’

‘Waarom niet Noah, je huwelijk is over. Accepteer dat nou eens. Als je wilt, kun je elke dag dit krijgen.’

Ze ging moeiteloos op de koffietafel zitten en liet zichzelf een beetje naar achteren vallen, terwijl ze leunde op haar armen. Ik hoorde dat stemmetje diep in mijn hoofd steeds harder schreeuwen, maar ik kon het niet. Ik voelde niets voor haar, maar ik kon geen nee zeggen. Ik kon me niet inhouden. 

Ik zag aan haar gezicht dat ze mijn gedachten kon lezen en voor ik het wist, zoende ze me en begon ze mijn overhemd los te knopen. Haar handen glipten mijn broek in en zachtjes lachte ze toen ze merkte dat ze haar doel bereikt had. 

Ik wist niet wat me bezielde, maar op dat moment kon ik me niet meer inhouden. Ik duwde haar op de tafel en stortte me bovenop haar. Zachtjes hoorde ik haar mijn naam kreunen, maar het deed me niets. 

Ik

Moest

Gewoon…

Één keer….

Bijna was het moment daar, bijna kon ik me overgeven aan mijn lichaam en was ik zo ver dat dat stemmetje in mijn hoofd slechts gefluister was. Ik sloot mijn ogen en wachtte op dat gevoel, toen ik ineens mijn naam hoorde. Ik keek op zij en zag haar. Donkere haren en blauwgroene ogen, zoveel mooier dan die vrouw die hier voor me op tafel lag en ik voelde zoveel meer voor haar. 

Ik wilde stoppen, maar ik kon het niet meer tegenhouden. Ik kneep mijn lippen op elkaar en net op het moment dat mijn lichaam samenspande, zag ik haar haar hoofd schudden en een traan over haar wang rollen. In haar blik zag ik dat ik haar hart nu echt kwijt was. De scherven die nog over waren geweest na de vorige keer, waren veranderd in stof en er was geen weg terug. Ik was haar voorgoed kwijt.

Je bent een lul Noah.. Wat ben jij een ongelofelijke klootzak..