Minutenlang zat ik huilend op de grond, totdat ik in mijn tas mijn telefoon over hoorde gaan. Eigenlijk wilde ik niet opnemen, maar het kon zijn dat het dringend was. Misschien was het mijn vader omdat er iets met Ava was.
Voorzichtig krabbelde ik overeind en liep naar de tafel, waar mijn tas op lag.
‘Lou?’ Vroeg ik zachtjes.
‘Rosie! He.. Gaat het een beetje? Waarom huil je?’
‘Ik weet niet waar ik moet beginnen…’ snikte ik.
‘Vertel maar gewoon, doe maar rustig aan.’
‘Ik was zwanger.. Maar de baby is weg.. Ik heb een miskraam gehad.’
‘Jeetje Roos. Wist je het al lang?’
‘Nee, pas sinds vanmiddag.. Maar ik ben naar de verloskundige geweest en ze vertelde me dat mijn lichaam het aan het opruimen is.’
Zachtjes vertelde ik over de echo en mijn gevoelens daarbij. Lou snapte heel erg goed dat ik me zo voelde en ik was blij dat ze wat begrip had voor mijn gevoelens.
‘Heb je het al aan Noah verteld?’
‘Hij was hier.. Hij heeft de test gevonden en was helemaal blij.. Het was zo erg Lou.. Zij gezicht toen ik zei dat het mis was.. en dat ik het niet eens erg vond. Het was verschrikkelijk.’
‘Waar is hij nu?’
‘Weet ik niet.. Weg..’
‘jemig.. Wat een gedoe.. Vind je het niet eng dat hij zo boos is weggegaan? Straks gebeurd er iets. Moet ik Darius vragen om hem te zoeken?’
‘Nee.. Maar ik maak me inderdaad wel zorgen.. Straks krijgt hij een ongeluk.. Net als mijn stiefvader destijds….’
‘Kun je niet op je telefoon kijken waar hij is?’
Ik zette haar op luidspreker, terwijl ze me liet zien hoe ik zijn telefoon op kon sporen. Zoals verwacht was hij op kantoor.. Waar zou hij ook anders zijn.
‘Hij is op kantoor…’
‘Rosie?’
‘Ja?’
‘Je houdt van hem toch?’
‘Lou.. Ik..’
‘Hou op Rosie.. Ik weet dat je van hem houdt. Ik denk dat dit je laatste kans is Roos.. Ik snap dat je boos op hem bent, maar jullie hebben een kind samen. Een kind dat haar moeder en haar vader nodig heeft. Ik denk dat je het echt moet uitpraten, voor jullie straks in een vechtscheiding belanden en jullie niet eens meer door één deur kunnen.’
‘Lou.. Ik wil niet..’
‘Je moet. Voor Ava.. Dus spring onder de douche, neem een paracetamol en stap in de auto. Darius brengt vanavond jouw auto terug.’
Ik zuchtte en knikte, zonder dat zij het kon zien. Ik wist dat ze gelijk had. Als ik nu niet zou gaan, zou dit voor altijd tussen ons in blijven staan en dat mocht niet. Ava had twee ouders nodig en ook al was Noah er misschien amper nu, hij was wel een hele goede vader en ik zou hem nooit zijn kind ontzeggen.
‘Ik ga.. Ik laat je weten hoe het gegaan is oké?’
‘Topper! Is goed. Succes Roosje.’
Ze hing op en met knikkende knieën van de zenuwen liep ik naar boven om snel te douchen en me om te kleden. Onbewust deed ik een jurkje aan waarvan ik wist dan Noah hem mooi vond en nam zelfs vlug de tijd om me op te maken. Snel nam ik nog wat pijnstillers tegen de hoofdpijn en stapte in de grote auto van Noah, die veel te groot voor mij was, maar net als vanmiddag had ik weinig keuze.
De stad was donker en rustig, dus ik was redelijk snel bij het kantoor van FIXXIT, waar ik de auto voor parkeerde. Volgens mij telefoon was Noah nog steeds op kantoor en ik nam even een momentje om mezelf moed in te praten.
Waarom vond ik dit nou zo eng? Ik kende Noah toch? We waren al jaren bij elkaar en hadden een kind samen. We hadden veel pieken gekend en een heleboel dalen en hoewel ik er bijna wel zeker van was dat we niet meer bij elkaar zouden komen, was er ergens toch dat kleine flintertje hoop dat hem wilde vergeven en gewoon terug wilde gaan naar hoe het vroeger was. Naar de momenten die ik me het liefste herinnerde, zoals samen appels plukken uit de appelbomen in de tuin, of samen op de bank met een film onder een dekentje. Juist die gewone momenten miste ik altijd zo ontzettend als hij er niet was. Met zijn drietjes samen aan tafel in de avond of in de ochtend samen voor de spiegel onze tanden poetsen.
Ik pakte mijn telefoon en zag een foto van tweede kerstdag vorig jaar, Ava’s eerste verjaardag. Mijn moeder had de foto op precies het goede moment genomen, Ava en ik bliezen het kaarsje uit en Noah keek met een enorme lach op zijn gezicht naar ons. Toen mijn moeder die foto stuurde, kreeg ik een helemaal warm gevoel van binnen. Dit was het gezin dat ik altijd al had gewild en ik zou er alles aan doen om het te redden.
Ik stapte uit en liep over de straat heen naar het gebouw. Ik besloot het trappenhuis te nemen, zodat hij me niet aan hoorde komen en toen ik eenmaal boven was, liep ik rechtstreeks naar zijn kantoor. Ik klopte zacht op de deur en toen ik geen gehoor kreeg, opende ik de deur en liep de donkere ruimte binnen. Op zijn bureau lagen zijn laptop en zijn telefoon. Zijn laptop stond nog aan, alsof hij alleen maar even weg was om koffie te halen en ik twijfelde even of ik zou wachten of naar de koffieruimte zou lopen,
Ik koos voor dat laatste en liep naar de koffieruimte.
Ik hoorde een beetje een vreemd geluid en even dacht ik dat ik het niet goed hoorde, maar meteen daarna hoorde ik het weer. Het was iemand die Noah zijn naam zei.. Maar dan op een manier waar ik kippenvel van kreeg. Ik trok mijn hakken uit en hield ze in mijn hand, om maar geen geluid te maken.
Schoorvoetend liep ik naar het raam van de ruimte, waar ik de contouren van iemand zag. Langzaam liep ik naar de deur die op een kier stond, terwijl ik een geluid hoorde, waar ik spontaan misselijk van werd.
Ik keek om het hoekje en sloeg van schrik een hand voor mijn mond. Ik kon niets uitbrengen, niet ademen en niet bewegen..
Wat ik daar zag, was erger dan alles wat ik ooit had gezien en het was alsof ik mijn hart in duizenden stukjes voelde breken.
Als verlamd stond ik bij de deur, tot ik twee woordjes uit mijn mond hoorde komen, die meteen zijn aandacht trokken..
‘Noah… Nee….’
