Met een dubbel gevoel zat ik in de auto onderweg terug naar huis. Het was druk in de stad en dus duurde het wel even voordat ik weer thuis zou zijn, maar dat gaf niet. Het zorgde ervoor dat ik de kans had om een beetje na te denken. Natuurlijk, aan de ene kant vond ik het heel erg jammer en was ik best verdrietig dat ik dit kindje verloren was. Het was bij Ava ook niet makkelijk geweest, maar het was wel allemaal goed gekomen en ik was er zeker van dat dat bij dit kindje ook het geval was geweest.
Maar aan de andere kant.. Los van dat ik bang was op herhaling, ik wist gewoon niet hoe ik dit met Noah moest gaan doen. Hij was nooit thuis en als hij thuis was hadden we alleen maar ruzie. Bovendien wist ik niet of ik hem kon vergeven wat er was gebeurd, zeker niet omdat hij erover gelogen had. Ik had hem meerdere keren gevraagd wat er gebeurd was en of er iets gebeurd was en hij had het keer op keer ontkent.
Ik reed de straat in en toen ik de oprit op reed, schrok ik verschrikkelijk. Noah zijn auto stond op de oprit en in huis brandden de lampen. Hoe kon hij nu ineens thuis zijn? Als er iets was waar ik nu even geen zin in had, was het dit wel. Ik wilde gewoon naar bed, nog heel even uitrusten en dan straks voor het eten Ava ophalen.
Ik parkeerde de auto op de oprit en liep naar het huis, waar de voordeur openging voordat ik de sleutel erin kon doen.
‘Rosie! Oh, ik ben zo blij dat je thuis bent!’
Zonder dat ik iets kon zeggen sloeg hij zijn armen stevig om me heen en kuste me. Ik was te verbaasd om iets te doen en liet het over me heenkomen, maar net toen ik hem weg wilde duwen, liet hij me al los.
‘Kom binnen! Ik was zo ongerust! Ik dacht dat je weggevlucht was.’
‘Weggevlucht? Waarom zou ik dat doen?’
‘Nou.. Weet ik veel. Omdat je me niet wilde zien?’
Hij wees me een plek op de bank aan waar ik een beetje beduusd ging zitten en meteen een kop thee in mijn handen gedrukt kreeg en hij naast me kwam zitten.
Hij was overduidelijk meteen vanuit het vliegveld naar huis gekomen en had zijn pak, inclusief zijn stropdas nog aan, dus ik stak er behoorlijk bij af in mijn joggingpak.
‘Wat er ook gebeurd, het komt allemaal goed Rosie. Dit heeft gewoon zo moeten zijn, ik weet het zeker.’
Ik keek hem een beetje verbaasd aan en nam een slokje van mijn thee, terwijl ik zag dat hij tranen in zijn ogen kreeg.
‘Ik ben zo blij Rosie. Je hebt geen idee. Ik snap wel dat je bang bent, maar het komt echt allemaal goed. Ik ga minder werken zodat ik er meer voor jou en de kinderen kan zijn.’
Hij pakte mijn handen vast en keek me hoopvol aan, met vochtige ogen.
‘Noah? Waar heb je het in godsnaam over? Welke kinderen? Waar ben ik bang voor?’
Hij liet mijn handen los en liep naar de eettafel, waar hij iets vanaf pakte.
‘Ik vond deze in de wasbak, ik was je aan het zoeken.. Je bent zwanger toch? Oh Rosie.. Je hebt geen idee hoe blij ik hiermee ben! Het voelt als een nieuwe start voor ons!’
‘Noah..’
‘En hoe leuk is het voor Ava? Dan scheelt ze ongeveer twee jaar met haar broertje of zusje! Kunnen ze samen opgroeien!’
‘Noah!’
‘Het komt allemaal goed lieverd. Ik weet dat het nu lastig is, maar het komt goed. ALs je me vergeeft tenminste.
Ik rukte mijn hand los en stond boos op.
‘Jemig, luister nou even. Ik ben niet zwanger…’
‘Hoe kom je aan die test dan?’
Ik rolde met mijn ogen en ging weer zitten.
‘Ik was zwanger.. Niet meer.. Ik heb een miskraam gehad….’
Ik zag zijn gezicht betrekken en een traan over zijn wang lopen.
‘E-een m-miskraam?’
‘Ja.. Ik was net bij de verloskundige en wat er zat is al bijna helemaal weg..’
‘Je was net.. Maar je huilt helemaal niet.. Ben je niet verdrietig?’
Ik zuchtte en keek naar mijn handen.
‘Noah.. Natuurlijk wel.. Ik vind het jammer, want het was vast wel goed gekomen. Maar ik denk niet dat wij momenteel in staat zijn om voor een tweede kind te zorgen en ik weet niet of ik dat nu op dit moment wel wil, zeker na wat er is gebeurd.’
Hij veegde boos de traan van zijn wang en liep met grote passen naar het raam.
‘Meen je dit nou serieus Rosie? Je bent blij dat je een miskraam hebt gehad?’
‘Ehh nee, dat heb ik niet gezegd. Maar ik ben ergens wel opgelucht ja.’
Boos draaide hij zich naar me toe.
‘Dat meen je toch niet echt he? Opgelucht? Je bent een baby verloren en je bent opgelucht?’
Boos stond ik op en liep naar hem toe.
‘Ja, opgelucht ja! Is dat zo gek dan? Je bent er nooit! Je hebt Ava al meer dan een maand niet gezien. Niet alleen omdat je er nooit bent, maar omdat je het als je hier bent te druk hebt met je tong in de keel van een andere vrouw te stoppen!’
‘Dat is toch geen reden om blij te zijn? Jezus.. Rosie het spijt me oké? Het spijt me dat je dat hebt gezien. Maar dat is toch geen reden om blij te zijn dat je een kindje verliest?’
‘Ik ben helemaal niet blij! Natuurlijk ben ik verdrietig! Maar ehh, leuk om te weten dat het je alleen spijt dat ik het gezien heb Noah.. Want anders had je het me vast en zeker nooit verteld, of wel?’
‘Daar hebben we het nu niet over.’
‘Nou ik wel! Heb je enig idee wat het met mij deed toen ik je daar zag? Je hebt mijn hart gebroken Noah! En ik ben opgelucht ja! Want ik wil absoluut geen tweede kind met iemand die zoiets doet en er niet eens spijt van heeft.’
Verbijsterd keek hij me aan, waarna hij zonder iets te zeggen de sleutels van de sportwagen pakte en de deur uit liep. De voordeur sloeg met een knal dicht en niet veel later hoorde ik de zware motor van de auto op de oprit.
Langzaam stierf het geluid uit, en huilend liet ik mezelf op de grond vallen..
Ik had nog een klein beetje hoop gehad, dat er ergens een kans was dat het nog goed zou komen, maar inmiddels was die hoop verloren.. Het was echt over tussen ons.
