Zij vertelt| Lauries zoontje raakte besmet met de Streptokokken bacterie (GBS)

by Tamara

De Streptokokken bacterie oftewel GBS, een bacterie waar 20% van de vrouwen ongemerkt draagster is. Zo ook Laurie, ze is draagster van deze bacterie en na de bevalling bleek haar zoontje deze bacterie ook gekregen te hebben. De nachtmerrie waarin ze daarna belandden wens je geen enkele ouder toe. Meerdere keren was deze bacterie haar zoontje Vinz bijna fataal geworden. Ze mailde mij een tijdje terug met haar verhaal omdat ze meer openheid en bekendheid aan deze ziekte wilde geven. Vandaag kun je deel 1 van haar verhaal lezen.

Zij vertelt.

Lauries zoontje raakte besmet met de Streptokokken bacterie (GBS)

Wij wilden graag een kindje. We behoorden tot de gelukkigen die snel zwanger raakten. Met 24 weken zwangerschap zijn we getrouwd. Niet uit geloofsovertuiging, maar er moest toch wat geregeld worden.  We hebben het toen direct goed gedaan. Een groot feest met alles er op en er aan! Veel geregel in een paar weken tijd maar het was een topdag! So far, so good…

Ik was 26 weken zwanger toen ik voor het eerst met heftige pijn in mijn bovenbuik werd opgenomen in het ziekenhuis. In de eerste instantie dachten ze aan zwangerschapsvergiftiging. Toen dit werd uitgesloten, werd er met een echo gekeken of ik galstenen had. Dit was niet het geval. Toch leek het verdacht veel op een koliek aanval. Na een paar dagen mocht ik naar huis. Ik was net weer een beetje bekomen, toen ik binnen een week weer zo’n aanval kreeg. Deze keer nog heftiger, en de verloskundige twijfelde geen moment toen ze me lijkbleek over de grond zag kruipen van de pijn en belde direct een ambulance. Gelukkig zakte na een uur of 10 de pijn eindelijk een beetje af en na een paar dagen en veel onderzoeken mocht ik naar huis. Ze konden niets vinden maar de baby deed het goed en ik voelde me ook weer goed. Wel bleef ik zowel bij het ziekenhuis als bij mijn eigen verloskundige onder controle en viel ik nu onder de “medium risk”. Dit betekende dat ik in het ziekenhuis moest bevallen, maar dat wilde ik toch al. Ook werd ik twee keer getest op zwangerschapdiabetes doordat ik erg veel vruchtwater had, maar daar kwam niets uit.

Een lange en moeizame bevalling begint.

In de dagen voor de bevalling zagen ze dat de baby nog niet was ingedaald en ik werd er op geattendeerd dat als mijn vliezen braken, ik direct plat op de grond moest gaan en de verloskundige of ambulance moest bellen. Ze wilden niet het risico lopen dat het kindje zuurstofgebrek zou krijgen doordat de navelstreng beklemt zou komen te zitten, ondanks dat de kans maar 10% is dat de bevalling begint met het breken van de vliezen.
Dit gebeurde uiteindelijk wel. ‘s nachts in bed, dus gelukkig lag ik al. Ik ben met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht, waar ik vervolgens kreeg te horen dat het waarschijnlijk een moeizame bevalling zou worden. De baby zou eerst het hele stuk nog moeten indalen, voordat we het überhaupt over ontsluiting hadden. Voor het inleiden van de bevalling konden ze niks anders doen dan de weeën opwekkers vol aan te zetten. Door de gebroken vliezen mocht er niets meer ingebracht worden (geen ballon, gel of dergelijke) wegens de kans op infectie gevaar. Ook moest ik plat op mijn rug blijven liggen zolang de baby niet was ingedaald. Dus daar gingen we dan… ik zat nog potdicht, had weeën stormen en mocht geen fijne houding zoeken om het op te vangen. Bye bye pufcursus en techniekjes… Uiteindelijk na 12 uur had ik 3 cm ontsluiting en persweeën. Het ziekenhuis besloot een ruggenprik te geven, zodat ik niet mee zou gaan persen. Ze waren bang dat dit averechts zou werken.

Helaas werkte de ruggenprik niet. Blijkbaar kon dat dus ook nog… Gelukkig wist ik toen nog niet dat ik nog 12 uur lang persweeën op zou moeten vangen.  Na een natuurlijke bevalling van 24 uur werd op 14 maart om 1:56 onze zoon Vinz van 3850 gram geboren.  Hij zag er goed uit, krijste de hele boel bij elkaar, poepte en plaste de weegschaal nog even onder, en had een hoge apgarscore. In de tijd dat ze nog even met mij bezig waren, heeft hij bij mij gelegen. Terwijl mijn man onze ouders opbelde dat ze opa en oma geworden waren van een gezonde kleinzoon. Niet wetende dat hij ons aan het ontglippen was en het weken zou duren voordat we hem weer vast zouden mogen houden.

streptokokken

Ineens werd hij meegenomen.

Ik was bijna 2 liter bloed verloren en zat tegen een bloedtransfusie aan, maar ik voelde me best goed. Daardoor wilde het ziekenhuis het toch nog even aankijken.  Emiel (mijn man) was Vinz aan het aankleden en het viel hem op dat zijn borstkas wat raar introk. De verpleging was even weg , en ik wuifde zijn zorgen weg. Het mannetje was net op de wereld! Vast nog wat schrikkerig en net helemaal goed gekeurd.  Hij werd in bedje gelegd en ik ben gaan douchen. Toen ik klaar was zagen we dat de verpleegkundige hem een hartslagmetertje had gegeven. Ze stelde ons gerust en zei ons dat we ons niet te veel zorgen moesten maken. Zijn hartslag daalde constant en ze dachten dat hij wat vruchtwater in zijn longetjes had gekregen. Dus wilden ze hem toch even checken en werd hij meegenomen. Ook wilden ze een GBS test bij mij afnemen. Op dat moment wist ik niet wat dit inhield en drong de ernst van de situatie totaal niet tot me door. Ik was moe, en de verpleegkundige was erg lief en geruststellend. Emiel sliep inmiddels en heeft hier niet eens wat van meegekregen.

Met de ambulance naar het ziekenhuis.

Een uur later stond de kinderarts bij ons op de kamer. Het was inmiddels vroeg in de ochtend. Hij vertelde dat het foute boel was. Waarschijnlijk had Vinz longbloedingen, en hij ging zo hard achteruit dat ze niet wisten of hij het wel ging halen. We mochten even bij hem kijken en de artsen waren vanuit het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht al onderweg om hem op te halen. Wij zouden er met een ambulance achteraan gaan zodra er één beschikbaar was. Mijn man belde onze ouders om de situatie door te geven. Ik wilde heel graag mijn moeder bij me hebben, maar mijn man zei dat ze niet hoefden te komen. Voor hetzelfde geld waren we dan toch al weg. Gelukkig kwamen mijn ouders een kwartier later de kamer binnen stormen en hebben ze zelfs nog een glimp van hun kleinzoon op kunnen vangen toen hij op de  brancard werd weggereden.  Ook Emiel was toch blij met de afleiding van mijn ouders toen we tot 3 uur ‘s middags op een ambulance hebben moeten wachten.

In Utrecht mochten we naar hem toe. Onze ouders waren ook naar Utrecht gekomen. Hier zagen mijn schoonouders voor het eerst hun kleinzoon.. aan alle bedrading. Het gevoel van onmacht is vreselijk. Ik had constant het gevoel dat ik hem mee moest nemen, hem moest knuffelen. Want in mijn buik had hij het immers goed gehad en was er niks aan de hand. Alleen Emiel en ik mochten hem aanraken. Niet aaien of kriebelen. Een hand rustig neerleggen op zijn armpje of voetje en meer kon het kereltje niet aan.

Volgende week lees je deel twee van het verhaal van Laurie. Hierin vertelt ze over de verschrikkelijke maanden die na haar bevalling volgden en over hoe het nu met Vinz gaat. 

 

Misschien vind je dit ook leuk

17 comments

Hendrika 27 juli 2016 - 23:23

Preventief antibiotica nemen kan ook maar weet niet of dat een goed idee is, zie deze site hierover:

https://dekritischeverloskundige.wordpress.com/tag/gbs/

Beter is het om gewoon iedereen preventief te vaccineren lijkt mij, in combinatie met de kinkhoest en griep prik tijdens je zwangerschap en dan je pasgeboren baby een coctail van hepatitis B en GBS te geven om te voorkomen dat je ziek wordt.

Reply
Hendrika 27 juli 2016 - 23:06

Wat erg zeg om te lezen!
Ik hoop dat er snel een vaccinatie komt om alle zwangeren hiertegen in te enten uit voorzorg en alle baby’s direct na de geboorte hiertegen kunnen worden ingeënt zodat dit nooit meer kan gebeuren.

Ga snel je volgende deel lezen want ik hoop dat het goed af loopt.

Reply
Ilona 17 juli 2016 - 13:46

Ik vind het doodeng om te lezen omdat ik zelf ook gbs draagster was. Mijn dochter is 3 maanden geleden gelukkig helemaal gezond geboren! Toen mijn weeën begonnen moest ik ook gelijk naar het ziekenhuis en werd ik aan de antibiotica gelegd. Heel erg om te lezen hoe het ook had kunnen lopen!

Reply
Simone 16 juli 2016 - 23:06

Oh verschrikkelijk… ben benieuwd hoe het afloopt. Wat lijkt me dat erg zeg…

Reply
Ilse van Kreanimo 16 juli 2016 - 15:33

Hier in België test men standaard of je die bacterie al dan niet hebt. Ik was 1 keer van de drie positief en moest dan ook onmiddellijk antibiotica krijgen toen mijn water brak.
Mijn man werkt in Nederland en zijn collega verloor zijn kindje aan diezelfde bacterie.
Ik vind het zo jammer dat ze die test in Nederland niet doen.

Heel heftig verhaal….

Reply
Laurie 16 juli 2016 - 14:55

Wat een lieve reacties en wat een heftige verhalen allemaal. Belachelijk dat je zo op je strepen moet staan om hier aandacht voor te krijgen. Zo ook mijn nichtje nadat ze veel last van blaasontsteking kreeg tijdens de zwangerschap. Met ons verhaal in haar achterhoofd heeft ze de huisarts bijna moeten smeken om een gbs test. Belachelijk gewoon. Ik wil vrouwen hier ook absoluut niet bang mee maken, maar wel alert. Want zo’n start gun je niemand♡ Volgende week de rest van ons verhaal…

Liefs Laurie & Vinz

Reply
Mariëlle 16 juli 2016 - 14:19

Jeetje wat een nachtmerrie!! En wat een armoede aan zorg dat hier niet op getest wordt in nl. Ik ben namelijk ook draagster van de gbs bacterie en daar zijn we pas bij de tweede zwangerschap achter gekomen. Ik kreeg namelijk bij 35 weken weeën en bij een ziekenhuisopname is urine afgenomen en kwamen ze er achter dat ik vermoedelijk al maanden lang met een urineweginfectie rondliep wat ook de weeën op wekte. Ik ben dan ook ingeleid en heb tweemaal antibiotica gehad (ben dus adequaat behandeld) voor de uitdrijving(het persen). Samen met mijn zoon moest ik nog een nacht ter observatie blijven en is hij door de kinderarts onderzocht. Bij ons eerste kind had ik dezelfde klachten als nu maar is er nooit verder naar gekeken. Ook nu er gbs was bleef ik in principe onder de vk vallen maar moest ik wel in het ziekenhuis bevallen. Het ziekenhuis zou dan de antibiotica aanhangen en mijn verloskundige zou de bevalling mogen begeleiden. Dit heb ik geweigerd en was sowieso geen optie aangezien ik op pijnstilling stond. Ivm de mogelijke kans op vroeggeboorte die ik had en het snelle bevallen (waarbij het risico zou zijn dat ik geen twee giften antibiotica zou kunnen krijgen ) werd ik alsnog medisch gemaakt en kon ik met de klinische verloskundige bevallen. Heerlijke pijnloze snelle bevalling zonder angsten of het wel goed zijn gaan. Dit zou heel anders zijn geweest als ik niet op mijn strepen had gestaan. Het voordeel is dat ik medisch geschoold ben en daardoor wel iets weet van de protocollen etc. Maar je moet overal continu achteraan. Ik hoop dat we in het tweede deel kunnen lezen dat het goed gekomen is, maar wat een schrik.

Reply
Astrid 16 juli 2016 - 11:17

Wat een heftige ervaring moet dit voor jullie geweest zijn, Laurie! Ik hoop dat nu alles goed is met Vinz. IK had nog nooit gehoord dat baby’s besmet konden raken met streptokokken via de bevalling.

Reply
Nienke 16 juli 2016 - 10:00

Heftig verhaal… Ik werk op n lab en we doen ook gbs diagnostiek. Over de bacterie weet ik dus vanalles, maar de persoonlijke verhalen erachter hoor ik nooit. Toch heftig om lezen 🙁

Reply
joyfromjoyce 16 juli 2016 - 09:25

Oh jeetje wat heftig! Lijkt mij doodeng om mee te maken.

Reply
Nienke 16 juli 2016 - 09:22

Helaas een zeer herkenbaar verhaal. Onze zoon is ook direct na de geboorte zeer ernstig ziek geworden door een GBS infectie. Hij kreeg hersenvliesontsteking en algehele bloedvergiftiging. Binnen een paar uur na zijn geboorte (thuis) lag hij voor zijn leventje te vechten op de neonatologie. Gelukkig is hij er volledig bovenop gekomen en heeft hij er niets aan over gehouden, iets waar we nog dagelijks dankbaar voor zijn. Ik hoop dat het met Lauries zoon uiteindelijk ook helemaal goed gekomen is!

Reply
evecee 16 juli 2016 - 09:02

Wat een heftig verhaal. Hoop dat nu alles goed gaat met jullie mannetje xx

Reply
Nicole 16 juli 2016 - 08:07

Wat een enorme nachtmerrie! Ben benieuwd hoe het afloopt!

Reply
Michelle 16 juli 2016 - 07:38

Ohh dit klinkt écht als een nachtmerrie.. Wat een heftig verhaal!

Reply
Nathalie 16 juli 2016 - 07:24

Wat erg…

Reply
Channa 16 juli 2016 - 07:21

Jeetje, klinkt echt heel heftig! Wat verschrikkelijk 🙁

Reply
Nicole 16 juli 2016 - 07:10

Oh als ik dit verhaal zo lees dan herken ik veel van het verhaal wat mijn schoonmoeder vertelt heeft over haar bevalling van haar zoon, mijn man..

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.