Vaders en dochters en moeders en zoons. Ik snapte nooit zo waarom mensen dat zeiden, als kind hou j toch van beide ouders evenveel? Ik weet nog dat ik vroeger altijd meer naar mijn vader toetrok dan naar mijn moeder, misschien was dat omdat hij minder vaak thuis was? Hij minder streng was? We hetzelfde gevoel voor flauwe humor deelden? Ik weet niet wat het was, maar toch had ik toen ik klein was voor mijn gevoel toch altijd een betere band met mijn vader.
Toen ik zelf moeder werd, merkte ik al meteen dat Maxim heel erg naar mij toe trok, want natuurlijk logisch is aangezien baby’s sowieso al meer naar hun moeder toe trekken, maar ook nu hij ouder is wil hij nog steeds hele dagen knuffelen en is hij nog steeds dol op mama. Mijn andere kleine ventje Floris is ook al zo’n heerlijk mama’s kindje. Het liefst zou hij nog steeds elke nacht in mijn armen slapen en we knuffelen een eind weg.
Toen kregen we een dochter en ik kan niet anders dan beamen dat de band tussen mij en Lauren heel anders is dan tussen mij en de jongens. Ik kan niet uitleggen wat er anders is, maar op de een of andere manier herken ik heel veel van mezelf in haar, zo ook de liefde voor de grootste man in ons leven, Richard.
Al vanaf het moment dat ze na de bevalling in zijn armen werd gelegd hebben die twee zo’n speciale band met elkaar. Ze komt tot rust bij hem, lacht naar hem zoals ze nooit naar mij lacht en kijkt met een blik naar hem, waarmee ze hem zo om haar kleine vingertjes wind. Heeft ze een huildag? Ze hoeft zijn stem maar te horen en ze is meteen veel vrolijker. Als papa thuis komt begint ze meteen te trappelen en als ze hem ziet steekt ze meteen haar armpjes naar hem uit om uitgebreid te knuffelen.
Probeerde ik al dagen om haar aan het lachen te maken,kreeg hij zonder moeite haar eerste lachje. Maar dit heeft ze niet alleen met haar Papa, ook haar grote broers zijn stapelgek op haar en dragen haar op handen! Zelfs floris, die eerst echt niets van haar moest weten staat nu elke ochtend bij haar bedje : ‘Hoi lief zusje!’ te roepen en geeft haar de liefste knuffels als ze naar bed moet.
Bijna 5 jaar ben ik de enige vrouw geweest ben in mijn mannengezin, maar ik ben absoluut niet jaloers. Ik ben zooooo dolblij dat mijn kleine meisje niet 1, niet 2, maar drie mannen heeft die stapelverliefd op haar zijn, haar altijd op handen zullen dragen en er altijd voor haar zullen zijn. Met 3 van zulke mannen hoef ik me nooit zorgen te maken en zal ze nooit iets tekort komen.
Ons kleine meisje boft maar met die 3 mannen hier en ik heb mijn plekje met liefde afgestaan aan haar.
Herken jij dit? Heb jij papaskindjes of mamaskindjes?
14 comments
Wat een mooi artikel zeg. Ontzettend mooi hoe je de verschillen beschrijft. En een hele mooie foto!
Die van mij hebben geloof ik geen voorkeur. Wel vinden ze mij strenger.
Ah wat mooi om dit te lezen, zoveel liefde die erin zit! Leia is absoluut een papaskindje, zo speciaal om te zien!
Na vier jongens krijgen we in april ons eerste meisje ik ben zo benieuwd hoe dit zal gaan. Allemaal (papa inbegrepen) wilden ze nog een jongetje maar sinds ze het weten dat er een zusje opkomst is zijn ze reuze blij en naar mijn gevoel zal ze hier ook als een prinsesje verzorgd worden door al die stoere kerels. Papa wilde nooit een meisje nu pas weet ik waarom z’n kloeke mannen hart is veel te zoet, is er bij de jongens iets mis(pijn,ziek,..) dan raakt hem dat hard met een meisje gaat het dubbel zo hard zijn voor hem.
Vorige week kwam m’n zoontje met de spijtige mededeling dat k3 terug is, vertelde ik hem erbovenop dat z’n zus misschien wel graag naar die liedjes zou willen luisteren, zijn gezicht was goddelijk ging hij vlug plannetjes beden ken met grote broer om dit te voorkomen. Ik moest zo lachen, dacht wacht maar er komt nog veel meer girl stuff op je af.
Bijzonder zeg, dat je dat verschil echt merkt. Lijkt me prachtig om te zien hoe jouw man naar Lauren toetrekt en andersom. Ik heb zelf geen vergelijkingsmateriaal want heb geen zoons maar mijn meiden zijn ook echt dol op hun papa. Ik krijg Maisie soms helemaal niet aan het lachen en dan komt papa thuis en tadaaaa.. dikke lach op d’r gezicht. Net als jij ben ik absoluut niet jaloers, ik vind het prachtig juist.
Wat bijzonder om mee te maken lijkt me. Ik weet niet echt wat ik ben, maar ik lijk in veel dingen wel op m’n vader.
Dit herken ik ook!
De band tussen Maxime en haar vader is zo bijzonder en mooi.
Liefs xx
Zelf ben ik een papa’s kindje en ik merk dat Sophia dit ook is. Ik geniet er zo van hoe gek ze is op haar papa!
Dit herken ik heel erg! De band tussen Robert en Sofie is zo bijzonder en mooi om te zien. Ze krijgt nu al dingen voor elkaar die hij eerder niet deed en dit gaat alleen maar meer worden denk ik.
Ah papa’s en hun dochters ? Aukje is ook een tijdje wat meer naar papa getrokken maar nou lijkt het wel redelijk gelijk
Jaaa dat is echt waar! Ik ben echt een papa’s meisje ook 🙂
Snif, ik heb alleen maar dochters 🙁 Maar middelste is altijd een mama’s kindje geweest. Ze lijkt ook op mij…wereld weest gewaarschuwd.
Oudste dochter was tien ze kleiner was écht papa’s kleine meisje. Was ze de hele dag bij mij een draak geweest, was ze poeslief bij hem. En als ik dan zei dat ze best wel een boefje wad geweest, verbeterde ze mij met “Nee, ikke geen boefje, ikke papa’s prinsesje!” Dat duszzzz….
Bij ons in het eigenlijk hetzelfde en vindt ze het bij beide erg fijn. Ik hoop stiekem dat dat wel zo blijft, ik had als kind juist meer een band met mijn moeder, maar nu ook met beide! Fijn dat ze zo dol op Lauren zijn!
Ik herken het nog niet. Fenna zit huist in haar mama fase, maar als ik naar mezelf kijk dan kon ik altijd beter overweg met mijn vader. Nu eigenlijk gewoon met allebei, maar vroeger was ik echt een papa’s kindje 😉