Ik geef het eerlijk toe, ik ben echt vreselijk als ik zwanger ben. Echt hulde aan Richard dat hij niet meteen na het twee streepjes plassen ervandoor is gegaan! En zelfs nog een tweede en derde keer bleef. ( ok ok, twee schuld hier! Haha)
Nou moet ik zeggen dat ik de eerste twee keren wel een hormonale jankerd was, af en toe even flink onredelijk en vooral als dingen niet lukten of niet meezaten een kreng. Redelijk normaal dus! Hoop ik.. Haha!
Maar deze keer lijken alle remmen los te gaan. Misschien komt het doordat deze zwangerschap zoceer zwaarder is door alle kwaaltje of door de vermoeidheid van nog twee kinderen waar ik toch wel grotendeels alleen voor zorg. Maar tijdens deze zwangerschap ben ik zo verschrikkelijk dat ik eigenlijk wel een ereplaats op de ‘pregzilla’ galerij verdien!
Zucht, het ergste is nog, dat ik weet dat ik gewoon een kreng ben, maar ik kan er gewoon niks aan doen. Wanneer ik boos ben, ben ik niet een beetje boos, maar ik ontplof! Wanneer ik verdrietig ben, is het niet snif, snif en weer door.. Nee er komt meteen een enorme tsunami van tranen en snot die maar blijft stromen met tussendoor oorverdovend gesnik en gepiep.
Als er iets is waar mijn hormonsters niet blij van worden dan is het uitstel. Nu konden we bijvoorbeeld echt niet aan de babykamer beginnen omdat Floris er nog sliep, daarna hadden we wat andere dingen die echt voorrang hadden. Waar een normaal rationeel denkend mens, denkt: ohhhhh nou het komt echt allemaal wel goed, sta ik constant nog net niet te stampen tijdens mij : ‘IK WIL EEN BABYKAMER EN IK WIL HET NU’ buien.
Helaas moet Richard het steeds ontgelden, dus lieverd, mocht je ooit vreselijk verdwaald zijn en op mijn blog terecht komen… Het spijt me!
Maar goed, deze buien, plus de kwaaltjes, plus het eindeloze gejank en gepieker hebben me er maar eens extra van overtuigd dat een vierde echt geen goed idee is. Neee ik vind het het best! Doe mij over een paar weekjes maar Good Old lieve, redelijke, grappige niet Superkrengtothemax Tamara terug!
Was jij ook zo’n vreselijk wandelend hormonster toen je zwanger was?
10 comments
Heel herkenbaar. Ik huil dan wel niet, maar voel me af en toe zooooooo depri. Dan deugt er niks en moet ik echt de motivatie uit mijn kleine teen naar boven halen. Vandaag weer zo’n dagje. Wil eigenlijk de hele dag al slapen, maar afspraken en moet op de post wachten. Pffff. Schreef vorige week trouwens over 5 tips tegen stemmingswisselingen in de zwangerschap. Om die reden nu aan een glas heet water met citroen. Hopelijk doet de overdosis aan Vitamine C zometeen zijn werk.
Ok ik zal eens een kijkje nemen! Dat herken ik ook heel erg! Zou de hele dag wel in bed kunnen liggen maar heb de jongens ook nog
Gelukkig voor de mannen zijn het maar 9 maanden hihi. Ik was ziek en niet mezelf. Chapeau voor het geduld van de hubby <3
Met Jazz was ik gewoon een wandelende tiran! Boos moest je me niet krijgen en zeker niet verdrietig. Nu valt het wel mee. Ik heb zo mijn hormonale buien, dat mag toch? Al lijkt de man in huis nu sinds een paar weken wel een hormonster, kan dat eigenlijk wel?
Heel herkenbaar !
En dat niet alleen. Nu ik bevallen ben ben ik nog steeds zo !
Heb het echt te doen met m’n vriend. Eerst de zwangerschapshormonen en nu de kraamtranen….
Ik vind het zelf wel meevallen, al zal manlief daar wel heel anders over denken ;-). Ik kan het voor mezelf ook relativeren; als ik echt in een emotionele bui zit dan denk ik ook bij mezelf “het zijn gewoon de hormonen’ en dan moet ik er stiekem ook wel om lachen 🙂 Voor de rest ben ik wel iets scherper dan normaal, dat merken vooral mijn collega’s heel erg!
Hahahaha, ja dat heb ik ook tijdens huilbuien.. Stomme hormonen!
Mijn opa en oma waren 50 jaar getrouwd trouwens:P
Als ik boos ben ga ik het liefste erg hard schreeuwen of met deuren gooien. Nu mijn zoontje geboren is doe ik dat uiteraard niet en tijdens mijn zwangerschap heb ik ook echt tot 10 leren tellen. Wel bij elk boe’tje of bah’tje moest ik huilen en inderdaad niet een paar krokodillentraantjes, maar een hele zee aan tranen. Wat voelde ik me zielig toen zeg en iedereen om me heen deed iets fout behalve ik. Toen ik zo rond de 32 weken zwanger was waren mijn opa en oma 25 jaar getrouwd en in de auto er naar toe had ik weer een hyperventilatie aanval, onwijs vervelend. Maar ik werd ook boos op mijn vriend, kwam ik daar huilend aan. Voelde me ontzettend zielig, ook nog eens mijn nichtje van 12 aan het huilen gemaakt:’).
Ahhhhhhh je arme nichtje! Ook een wandelend hormonster dus! Haha