Mijn zoons gaan voortaan voetballen zonder doel. Figuurlijk. Want ze gaan spelen voor hun plezier en niet meer voor een eventueel kampioenschap. De KNVB heeft namelijk besloten te stoppen met het bijhouden van de standen. Uiteraard hebben ze daar een hele theorie over bedacht, maar dat terzijde.  Kinderen voetballen volgens de KNVB met hun hart en het zijn vooral de ouders die  met deze vernieuwing een probleem hebben.

Voetballen zonder doel.

Zowel in het betaald voetbal als in het amateurvoetbal is het tussen de ‘jeugd’ en het eerste elftal moeilijk voor spelers om regelmatig competitieve wedstrijden te spelen en om uiteindelijk de stap van jeugd naar het eerste elftal te kunnen maken. In de fase dat spelers (nog) niet in het eerste elftal spelen, maar ook geen jeugdspelers meer zijn, was er tot dusver geen goede competitie los van de betaald voetbalclubs die al een team in de voetbalpiramide hebben. Dit beperkte de ontwikkeling van veel jonge spelers terwijl de ambitie juist is om talent te ontwikkelen.

bron KNVB.

Okay, even weer landen graag, want die realiteit komt dus straks snoeihard terug he? Want in hun puberteit – dat brein maakt dan al overuren, laat staan het testosteron wat alle kanten op knalt – dan moeten ze dus leren omgaan met verlies. Zie je het voor je? Kun je straks een puber gaan uitleggen dat hij niet stampend van woede van het veld mag lopen op het moment dat de tegenstander met 6-0 voorstaat. Of erger? Allemaal van die theatershow’s a la Cristiano Ronaldo.

Dat is de enige profvoetballer die ik me kan bedenken die nog steeds, als een baby die zijn zin niet krijgt, staat te janken op het veld als hij een belangrijke wedstrijd verliest. Ziet er toch niet uit?!

Ik ken dan ook niemand die een trauma heeft overgehouden, omdat hij ergens op een zaterdag in 1997 met 24-2 van Fc Dribbel heeft verloren. En hij was ook nog de keeper, die madeliefjes plukte en naar vliegtuigen keek.

Opvoeden in het hier en nu, omgaan met teleurstellingen, successen ervaren en complimenten krijgen voor je inzet, ondanks dat je verloren hebt. Niet zo betuttelend. Dit hoort bij voetbal, bij sport, bij het leven.

Ik ben benieuwd of dit een domino-effect gaat veroorzaken in de rest van de sportwereld. Één van mijn zoons neem ik volgende week mee naar De Kuip, met de kans dat hij gaat huilen, omdat zijn favoriete ploeg verliest. Komt hij wel weer over heen. Of zoals mijn man zou zeggen: “Dan moet hij maar voor een club kiezen met meer win-kans”.

P.s. Morgen 8.00 uur aanwezig. 25 kilometer verderop. Voor de lol. Met doel: winnen!