Sandra | Moeder van twee. I got this!

Op 18 juli ben ik bevallen van onze prachtige tweede dochter. Inmiddels zijn we vier weken verder. Hoe gaat het nu als moeder van twee meiden?

Ik had een prachtige kraamweek met een geweldige kraamhulp. Ik was vrijwel direct hersteld van de bevalling en dat maakte dat ik echt van de kraamweek kon genieten met weinig lichamelijke ongemakken. Als ’s ochtends de kraamhulp kwam, zaten mijn man en ik al aan het ontbijt met Amber en lag Nikki lekker te slapen. “I got this,” was wat ik meerdere keren dacht die eerste week. In tegenstelling tot de onzekerheid die ik na de kraamweek van Amber nog ervaarde, had ik nu echt het gevoel dit wel te redden zonder kraamhulp. Na acht dagen hulp van de kraamverzorgster ging ook mijn man weer aan het werk en was het aan mij: moeder met twee dochters.

Eerlijk is eerlijk, ik moest flink wennen. Op de eerste dag had ik alles redelijk onder controle, totdat ik de deur uit zou met de meiden. Na even goed nadenken wat er allemaal mee moet in de luiertas voor zowel een peuter als een newborn gingen we de deur uit. Bijna aangekomen op de plaats van bestemming (het restaurant van mijn man) kwam ik erachter dat mijn dames er piekfijn uitzagen, maar dat ik op mijn pantoffels in de auto was gestapt. Om het af te maken, spoelde ik die dag ook nog even mijn telefoon door het toilet.
Op dag twee dat ik er alleen voor stond, vielen alle voedingen van Nikki net samen met wanneer Amber wat ging eten of iets anders van me nodig had, had ik enorm last van naweeën, was de paracetamol op, was ik extra vermoeid en chagrijnig wat een enorme wisselwerking had op zowel Amber als Nikki. Een dag om snel weer te vergeten dus.
De dagen die volgden vond ik het lastig de aandacht te verdelen tussen Amber en Nikki. Wanneer ik met Nikki bezig was, voelde ik me schuldig naar Amber toe en miste ik de één op één momenten die we voor de bevalling zoveel hadden. Wanneer ik met Amber bezig was, voelde ik me schuldig naar Nikki toe dat ik haar niet altijd de aandacht kon geven die Amber als pasgeboren baby wel per direct kreeg. Gelukkig leerde ik van andere moeders dat deze gevoelens normaal zijn, maar emotioneel gezien had ik er wel moeite mee.

Aangezien mijn man druk is met zijn werk vond ik dat ik de nachten er uit moest, want daarvoor had ik verlof, toch? In de praktijk resulteerde dit er dus in dat ik dag en nacht voor beide kinderen zorgde. Na een paar weken zag ik dubbel van vermoeidheid, kon ik niet meer genieten en voelden de dagen meer als overleven. Sindsdien wisselen mijn man en ik de avonden en de nachten af. Wie er ’s nachts uit gaat, kan ’s avonds vroeg op bed en wie de hele avond opblijft, geeft de laatste voeding en mag daarna de hele nacht slapen.

Het gaat nu goed. Ik ben veel minder vermoeid en daardoor relaxter. Het belangrijkste wat ik afgelopen weken heb geleerd, is: loslaten. Dan blijft het huishouden maar een dag liggen. Dan loopt je dag maar niet zoals je van te voren in gedachten had. Dan wacht Amber maar even tot ik klaar ben met Nikki of dan huilt Nikki maar even. Ik ben ook maar een mens en ik kan niet alles tegelijk. En juist sinds ik er zo in sta, heb ik alles veel beter onder controle. Deze week deed ik in mijn eentje boodschappen met beide meiden. Iets waarvan ik van te voren steeds dacht dat dat een grote chaos zou worden. Het ging hartstikke goed.
Ik ben apetrots op mijn gezin van vier en kijk uit naar de tijden die nog komen gaan. “I got this!”

Tamara, met veel plezier heb ik afgelopen maanden mogen bloggen over mijn zwangerschap en bevalling. Met deze blog sluit ik dit online avontuur af. Bedankt voor deze geweldige kans!