Sandra | Hallo eerste trimester!

Inmiddels heb ik mij onder het kopje ‘Gastbloggers’ voorgesteld als Sandra, moeder van dreumes Amber en hebben jullie eindelijk een gezicht bij de blogs over deze zwangerschap!

Hallo eerste trimester…

Goed, zwanger dus. Waar mijn man meteen dolblij was, moest ik toch even aan het idee wennen. Ik stippel m’n leventje graag een beetje uit en ik had al bedacht dat ik na de tweede verjaardag van Amber wel weer voor een tweede wilde gaan. Zo konden we in de zomer nog met z’n drieën op vakantie en in de herfstvakantie ook nog een keer. Ook ben ik een fervent wijndrinker en met de decembermaand die eraan zat te komen, keek ik alweer uit naar de lekkere maaltijden met een goede rode wijn. Die vlieger ging dus niet op.
Na ongeveer een week was het een beetje geland en begon ik voor het eerst oprechte blijdschap te voelen. We stonden op het punt te verhuizen van flat in de stad naar een heus ‘grotemensenhuis’ met tuin, bad en alles wat ik maar wenste in een dorp. Het had zo moeten zijn.

Hallo eerste-trimester-zwangerschapskwalen. Wat. Een. Ellende. De verhuisdozen waren amper uitgepakt en ik belandde op bed en op de bank. Misselijkheid, overgeven, extreme vermoeidheid. Ik kreeg niks meer uit handen en kon de kracht niet vinden om Amber te verzorgen.
Je probeert je te bedenken wat de vorige keer hielp tegen zwangerschapsmisselijkheid, maar niets leek te helpen.
Ik kreeg medicatie (Emesafene) tegen misselijkheid voorgeschreven en mocht deze maximaal tien dagen gebruiken. Ik heb weinig van de medicatie gemerkt. Naast deze tabletten probeerde ik gember, lichte ontbijtjes als crackers, beschuit, vla… alles kwam me steeds na een paar dagen al m’n neus uit. Je denkt van te voren: ik houd dit nooit weken vol. Maar weken gaan voorbij en je doet het elke dag opnieuw. Elke dag voelt als overleven en voor je het weet ben je inderdaad weken verder dat je je ellendig voelt. Dit klinkt allemaal heel dramatisch, maar ik vond het echt even niet leuk. Was ik na een paar dagen gewend aan het idee van opnieuw zwanger zijn en blij met het baby’tje dat in mijn buik groeide, kon ik niet genieten van mijn zwangerschap.

Ondertussen heb ik wel 3 (!) goede echo’s gehad. Tijdens de eerste echo was ik 6 weken en 5 dagen zwanger en er was al een kloppend hartje te zien en te horen! Verder was er uiteraard met deze termijn nog niet veel te zien, maar wel een hartje dat het deed. Ook werd er naast de baarmoeder een holte met bloed geconstateerd. De echoscopist waarschuwde me dat ik bloed kon gaan verliezen. Dit hoefde niets te betekenen, maar ik moest het wel even melden. Een week later inderdaad bloedverlies en lichte krampen. Ik schrok hier dankzij de waarschuwing niet van, maar hij wilde me toch even zien. Dit vond ik natuurlijk helemaal niet erg! Eén week na die eerste echo en er was al een heel minibaby’tje te zien! Met een hoofdje, een lijfje, armpjes en beentjes. Wat een wonderlijk gebeuren zeg. Wat gebeurt er veel in zo’n week.
Naast een gezond minibaby’tje van bijna 8 weken, werd wederom nog een beetje bloed geconstateerd. Ik kon nog steeds bloed verliezen. Wat dit precies is, is niet duidelijk, maar het schaadt de zwangerschap niet en dat is het belangrijkste.
De termijnecho had ik met 10 weken. Tijdens deze echo werd ik helemaal verliefd op het kleine wonder dat in mijn buik groeit! Ik zag het al druk bewegen en stiekem kreeg ik even 3D beeld te zien, wauw! De uitgerekende datum is gezet op 13 juli 2017.
We kregen de vraag of we het geslacht te zijner tijd willen weten. Volmondig antwoordden mijn man en ik beide: “Ja!” De geslachtsbepalende echo krijgen we eind januari. Ik ben erg benieuwd of Amber een broertje of een zusje krijgt!

Op het moment van schrijven ben ik 11 weken zwanger en ik durf sinds twee dagen te zeggen dat ik me beter voel. Eten gaat nog steeds moeizaam, maar ik ben niet meer de hele dag door misselijk en wat knap je daar al van op, zeg.
Ik kijk enorm uit naar de rest van de zwangerschap.