Sandra | 29 weken zwanger, zwangerschapsdementie en vermoeidheid.

by Tamara

29 Weken zwanger. Hoe gaat het? Ik. Ben. Moe. MOE! De dagen kom ik zonder middagdutje nauwelijks door en ik lig ’s avonds het liefst rond 9 uur in bed. Ik wil de hele dag wel liggen. Niet zozeer slapen, maar wel liggen. Niet bewegen, niets doen. Maar met een peuter in huis is dat geen optie.
Vorige week moest ik bloed prikken vanwege mijn rhesusfactor. Ik ben rhesus negatief. Dit betekent dat mijn bloed wordt gecontroleerd op eventuele antistoffen tegen mijn baby. Hierbij is ook meteen mijn ijzer gecontroleerd vanwege mijn vermoeidheid. Hier heb ik tot dusver niets van gehoord, dus ik neem aan dat die wel goed is. Wel moet ik mijn zwangerschapsvitaminen in blijven nemen.

Hier was ik al een tijdje mee gestopt, omdat ze op waren en ik vergat steeds nieuwe te halen. Nu heb ik weer nieuwe gehaald en hopelijk geeft me dat ook iets meer energie. Verder probeer ik het nu ook bewust wat rustiger aan te doen. Ik ben iemand die niet graag een hele dag thuis om hangt. Het liefst ga ik er elke dag even op uit. Al is het maar ergens een kop koffie drinken, een rondje door de stad of ergens lunchen, ik wil er op uit. De laatste weken probeer ik zeker een of twee volledige rustdagen thuis in te plannen. Ik merk dat ik hier baat bij heb en dat Amber dat eigenlijk ook wel prettig vindt, zo’n hele dag thuis omhangen.
Verder mag ik niet klagen hoor. Ik voel me, naast mijn vermoeidheid, hartstikke goed. Ik merk dat ik wat sneller last krijg van harde buiken, na een wandeling bijvoorbeeld of als ik veel in beweging ben, en ik heb nog steeds wat last van een lage bloeddruk. Maar ik kan hier inmiddels goed mee omgaan. Ik voel dit op tijd aan en zorg dat ik dan kan zitten.
Wat misschien nog wel in ergere mate toeneemt dan vermoeidheid is die zwangerschapsdementie. Jongens, dit is echt om te janken. Ik weet altijd precies wat ik doe, waar ik alles heb, wat ik heb gepland, maar ik heb nu echt een hoofd als een vergiet! In de ene winkel koop ik iets, in de volgende winkel laat ik het liggen. Hier kom ik uiteraard thuis pas achter. Ik maak continu lijstjes waar ik alles opschrijf, voornamelijk tijdens mijn werk, raak ik vervolgens die lijstjes meerdere keren per dag kwijt. Ik ga van huis zonder de deur af te sluiten of sleutels mee te nemen. Ik doe de auto niet op slot. Ik schrijf op briefjes om brood uit de vriezer te halen, dit vergeet ik alsnog en bedenk ik me drie uur ’s nachts. Ik heb een voorraad aan wc papier in de garage, omdat ik tijdens de boodschappen steeds vergeet of ik nu wel of geen wc papier meer had. Ik vergeet vervolgens dat ik deze voorraad in de garage heb opgeslagen, dus ik koop weer nieuwe als ik zie dat het wc papier ‘op’ is. Ik laat mijn telefoon, portemonnee, sleutels in openbare gelegenheden onbeheerd achter. Mijn man vindt het allemaal wel grappig. Het valt mij vooral zo tegen van mezelf, omdat ik altijd zo precies ben. Ik kan mijn eigen hoofd niet vertrouwen. Ik voel me echt dom. Als ik vervolgens in een artikel lees dat de hersenen van een vrouw na een zwangerschap nooit meer helemaal zullen worden zoals die waren, dan belooft dat niet veel goeds.
Maar het belangrijkste, met mijn kleine meisje in mijn buik gaat alles ontzettend goed. Ze is onwijs druk waar ik enorm van geniet. Nooit eerder voelde ik zoveel beweging in mijn buik als deze weken. Ik voel haar letterlijk groeien. Waar het eerst schopjes waren, voel je nu complete draaibewegingen en ze zit geregeld tegen mijn ribben. Dit laatste is wat minder fijn, zeker omdat ik nog ruim tien weken te gaan heb en ik mij afvraag hoe krap het allemaal nog gaat worden. Wel is het zo dat de baby helemaal omhoog kruipt in mijn baarmoeder. Onderin mijn baarmoeder zit vrijwel niets. Dit maakt dat mijn baarmoeder twee á drie weken voorloopt op groei, maar er wordt niet vermoed dat mijn kindje ook groot is, omdat er onderin nog zoveel ruimte is. Dit was overigens bij de zwangerschap van Amber ook zo. Amber is dan ook nooit echt ingedaald, wat niets zegt over wanneer een bevalling begint overigens, en ik vraag me af of haar kleine zusje dit wel gaat doen. Voor wat meer ademruimte en voor mijn ribben zou dat te zijner tijd misschien wel zo prettig zijn.
De babykamer is zo goed als klaar, we zijn uit over de naam en we hebben een geboortekaartje gekozen.
Ik heb zojuist twee weken vakantie gehad en het voelde alsof ik al een beetje van mijn verlof mocht proeven. Nog vijf weken werken en dan begint mijn verlof. En inmiddels zie ik het weer helemaal zitten! De vorige blog schreef ik onder invloed van een hoop hormonen en een emmertje dat erg vol zat, maar onder andere dankzij reacties van jullie en mensen om mij heen, heb ik er weer het volste vertrouwen in en kijk ik enorm uit naar de bevalling en alles wat nog komen gaat!

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

Sabrina 27 april 2017 - 17:44

Spannend allemaal. Het moe zijn is herkenbaar. Heb ik ook last van gehad. Komt nog wek goed 🙂

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.