Ik kon veel van Noah hebben en had er echt wel begrip voor dat hij het druk had en daarom niet vaak thuis was, maar dat hij me nu gewoon had laten zitten en niets van zich had laten horen, dat schoot me een beetje in het verkeerde keelgat. Bewust stuurde ik hem de rest van de dag niets meer, zodat mijn berichtjes het eerste waren dat hij zou lezen als hij ons gesprek opende. Maar hij las ze niet en hij liet ook niets van zich horen. Normaal zou ik me zorgen maken of er iets gebeurd was, maar ik was zo ontzettend boos op hem, dat ik zelfs dat nu niet had.
De dag ging voorbij en toen ik om zeven uur klaar was met eten, besloot ik in bad te gaan en daarna te gaan slapen. Ik stapte in het warme water, liet me achterover zakken en hoopte dat ik me hierdoor beter zou gaan voelen. Ik maakte net mijn haren nat, zodat ik ze kon wassen, toen ik iets in mijn buik voelde.
Het was een klein duwtje, of een plopje en even twijfelde ik of ik het wel goed gevoeld had. Ik ging liggen en legde een hand op mijn buik, maar voelde niets meer.
‘Hmm.’ zei ik teleurgesteld en smeerde wat haarmasker in mijn haren. Ik deed net mijn haar vast toen ik het weer voelde, een klein zacht duwtje, dat vanaf de binnenkant van mijn buik leek te komen. Deze keer kon ik niet twijfelen, want ik voelde het nog een keer en daarna nog een keer.
‘He kleintje, ben je daar? Wilde je even laten weten dat je er bent?’ vroeg ik zachtjes. Ik legde een hand op mijn buik en lachte, terwijl ik genoot van het gevoel in mijn buik.
Het ging nog een tijdje door, tot het weer stopte en ik mijn haar uitspoelde en uit bad besloot te gaan. Ik droogde me af en ging zonder me aan te kleden in bed liggen, waar ik meteen in slaap viel.
Uren later werd ik wakker van het geluid van iemand die de trap op liep. Op mijn telefoon zag ik dat het half twee was en zag dat Noah nog steeds niet naast me in bed lag.
Ik rolde met mijn ogen en ging weer liggen, terwijl Noah de slaapkamer binnenkwam. Hij legde zijn horloge op zijn nachtkastje en begon zich uit te kleden.
‘Ben je ook eindelijk eens thuis?’ vroeg ik chagrijnig.
‘Rosie, sorry heb ik je wakker gemaakt?’
Hij was zich overduidelijk van geen kwaad bewust en hing op zijn gemakje zijn pak in de kast en gooide zijn overhemd in de wasmand.
‘Jep.’ zei ik kortaf en draaide me om om weer te gaan slapen.
Hij ging naast me liggen en kroop tegen me aan.
‘Zo, lig je me zomaar zo op te wachten. Heb je wilde plannen?’
Ik duwde hem weg en zuchtte.
‘Nee Noah, ga slapen….’
Hij ging zitten en pakte mijn hand.
‘Wat is er aan de hand Rosie? Ben je boos?’
‘Ehh, ja? Ben je niet iets vergeten vandaag?’
Ik ging zitten en zag dat hij nadacht over hetgeen wat hij vergeten was.
‘Misschien dat je mee zou gaan naar de verloskundige? Een afspraak die ik voor jou verzet heb?’
Ik zag zijn gezicht betrekken en meteen boos hij zijn excuses aan.
‘Oh nee.. Rosie, het spijt me echt heel erg! Ik was aan het werk en….’
‘En dat was weer belangrijker. Ik weet het. Welterusten Noah.’
Boos ging ik weer liggen en trok de dekens over me heen.
Hij zuchtte en legde een hand op mijn zij.
‘Rosie.. Je weet dat mijn werk niet belangrijker is dan jij.’
Boos ging ik weer zitten en sloeg mijn armen over elkaar heen.
‘Echt Noah? Ik merk er anders bar weinig van. Kun jij je de laatste keer nog herinneren dat we elkaar overdag op een andere plek hebben gezien dan op kantoor? Of dat we samen hebben gegeten? Ik zie je nooit meer! Altijd heb je het te druk! En ik snap echt wel dat je een drukke baan hebt en dat daar nu je prioriteiten liggen, maar ik kan me herinneren dat je ooit zei dat je meer van mij hield dan van je werk en ik merk daar momenteel gewoon helemaal niets van. Al maanden niet.’
Verbaasd keek hij me aan en zuchtte.
‘Wat wil je dan Rosie? Ik kan toch geen dingen af gaan zeggen omdat jij graag samen wil eten?’
‘Denk je dat het me daarom gaat Noah? Ik ben altijd alleen, hoe moet het nou straks als de baby er is? Ben je dan ook altijd weg? Want ik heb er geen zin in om een alleenstaande moeder te worden.’
‘Doe niet zo dramatisch Rosie, je wordt echt geen alleenstaande moeder. Ik heb je al gezegd dat…’
‘Dat je minder gaat werken als de baby er is. Geloof je het zelf Noah? Heb je dan ineens minder werk te doen ofzo? Of neem je dan iemand aan die het werk voor je gaat doen? Want ik hoor je dat steeds heel hard roepen, maar ik geloof er helemaal niet meer in.’
Hij zuchtte boos en ik besloot het erbij te laten en op mijn zij te gaan liggen. Het was inmiddels bijna twee uur en over vier uur moest hij alweer opstaan om te gaan werken. Het was nu niet het tijdstip om ruzie te gaan maken.
Ik voelde dat hij ook ging liggen en zonder iets te zeggen, gingen we voor het eerst in al die jaren dat we samen waren, slapen met ruzie.
Ik herinnerde me ineens de ruzies van mijn ouders van vroeger. Mijn ouders hadden altijd de regel dat ze nooit gingen slapen met ruzie. Ze maakten wel eens verschrikkelijke ruzie met elkaar, zo erg dat mijn moeder met deuren gooide en mijn vader op de motor een stuk ging rijden, maar voordat ze gingen slapen, losten ze het altijd weer op. Een regel die er wel eens in resulteerde dat ze om drie uur ’s nachts nog aan het praten waren over hun ruzie.
Ik vond het een goede regel en het was één van de eerste dingen die we afspraken toen we gingen samenwonen. Maar helaas was hij nu, slechts drie maanden nadat we getrouwd waren, al gebroken.
Ik voelde een warme traan over mijn wang glijden en veegde hem snel weg, toen ik een hand op mijn zij voelde.
‘Rosie.. Het spijt me heel erg. Ik heb vandaag gewoon niet op mijn telefoon gekeken en ik ben het vergeten. Hoe kan ik het goedmaken?’
Ik draaide me om, zodat ik hem aan kon kijken en zuchtte.
‘Het is oké, als je vanaf nu je telefoon maar bij je houdt. Straks was er iets niet goed met de baby, dan moet ik je toch kunnen bereiken?’
Hij knikte en streek een plukje haar uit mijn gezicht. In het maanlicht dat onze kamer in scheen leken de lichtblauwe vlekjes in zijn ogen licht te geven en zachtjes beet ik op mijn lip om niet te gaan huilen.
‘En je moet volgende week mee naar de twintig weken echo. Ik wil er samen met jou achterkomen wat we krijgen.’
‘Ik heb die plek al vrijgehouden in mijn agenda. Komt helemaal goed.’
‘Oké.. Nou, kan ik dan nu weer gaan slapen?’
Hij knikte en sloeg zijn armen om me heen. Hoe boos ik ook nog was, dit was de plek waar ik het liefste was en waar ik me het fijnste voelde.
Samen vielen we in slaap, tot vier uur later die verrekte wekker weer ging.
