Rillend van de kou stond ik in de stromende regen onder de luifel bij de verloskundige te wachten op Noah. Eigenlijk hadden we om tien uur in de ochtend een afspraak gehad, maar ik had hem weten te verplaatst naar één uur, omdat Noah dan lunchpauze had en erbij kon zijn. Maar inmiddels was het al één uur en was hij in geen velden of wegen te bekennen en reageerde hij niet op mijn berichtjes.
Ik vond het geen probleem om alleen naar een afspraak te gaan, behalve naar de eerste twee afspraken was Noah niet mee geweest en dat snapte ik heel erg goed. Hij hoefde van mij echt niet elke keer vrij te nemen om mee te gaan. Maar omdat ze tijdens de vorige afspraak hadden gezegd dat ze deze keer wel naar het geslacht van de baby kon kijken, stond hij erop dat hij mee wilde gaan. Ik had hem nog gevraagd of hij het zeker wist, of hij wel tijd vrij zou kunnen maken, maar het was geen probleem. Als ik die afspraak naar zijn lunchpauze zou kunnen verplaatsen zou hij komen.
Natuurlijk had ik er een hard hoofd in gehad, maar ik geloofde hem en verzette de afspraak zodat hij mee zou kunnen gaan.
Maar hier stond ik dan, al een kwartier in de regen, te wachten op Noah die waarschijnlijk toch niet zou komen.
‘Rosie! Wat doe je buiten joh? Kom binnen, je bent aan de beurt.’
Elise de verloskundige stond achter me en hield de deur open, zodat ik naar binnen kon gaan.
‘Stond je op iemand te wachten?’
‘Ja, Noah zou komen.. Maar ik denk dat hij het vergeten is..’ zei ik zachtjes.
‘Oh, uhmm. Nouja, ik wil wel wachten, maar degene die na jou komt is er ook al. Of wil je dat ik jullie afspraken omdraai?’
Ik keek naar het meisje in de wachtkamer dat me hoopvol aankeek en knikte.
‘Ja, is goed. Dan wacht ik hier even, hij komt vast zo.’
‘Oké, maar ga alsjeblieft niet weer buiten staan, het is ontzettend koud.’
Ik knikte en hing mijn natte jas aan de kapstok, waarna ik op een stoel ging zitten.
Een half uur verstreek er, terwijl ik in een aantal tijdschriften bladerde en me probeerde te concentreren op de woorden. Ondertussen keek ik steeds naar buiten of ik Noah ergens zag en probeerde ik hem te bereiken, maar hij reageerde nergens op.
12.00: Hé liefje, vergeet je onze afspraak bij de verloskundige zo niet? Je moet er om één uur zijn.
13.00: Noah? Waar ben je? We hadden om één uur een afspraak.
13.10: Wil je alsjeblieft laten weten of je nog komt?
13.30: ???????
Ik rolde met mijn ogen en zag dat mijn berichtjes ongelezen en onbeantwoord bleven.
‘Waar zit hij toch?’ mompelde ik.
‘Goed, dan zie ik je over drie weken weer! En proberen te minderen met roken he?’ hoorde ik Elise zeggen.
Het meisje mompelde iets en liep de praktijk weer uit. Elise kwam naar me toegelopen en keek rond in de wachtkamer.
‘Heb je hem inmiddels te pakken gekregen? We kunnen nog wel even wachten?’
Ik schudde mijn hoofd en stond op. Noah bekeek het maar.
‘Nee, hoor. Hij komt niet meer denk ik. Ik ga nu wel.’
Ze liep voor me uit naar de echoruimte, waar ze eerst mijn bloeddruk opnam.
‘Helemaal goed hoor. Hoe gaat het met je? Voel je je goed?’
‘Ja, een beetje last van maagzuur en duizeligheid, maar de misselijkheid is helemaal weg.’
‘Oh! Dat is fijn. Voor de maagzuur mag je wel wat innemen, de duizeligheid komt door je lage bloeddruk. Gewoon rustig aandoen. Ben je erg moe?’
Ik schudde mijn hoofd en ging op de weegschaal staan.
‘Nee, valt heel erg mee. Niet meer dan anders.’
‘Fijn! Hoeveel staat er op de weegschaal?’
‘Negenenzestig kilo.’
‘Netjes! Dan heb je er nu vier bij. Heel normaal voor deze termijn. Ga je mee? Dan kunnen we even naar je kindje kijken.’
Ik liep achter haar aan naar het echoapparaat en knoopte mijn blouse los voordat ik ging liggen.
‘Ik ga eerst even voelen hoor!’ zei ze, waarna ze haar handen om mijn buik legde. Ze knikte goedkeurend en spoot wat gel op mijn buik en zette de Doppler op mijn buik.
‘Oh kijk! Daar is de baby al. Kijk, hij of zij ligt met de handjes voor het gezicht verstoppertje te spelen. Zie je dat?’
Ik knikte en vertederd keek ik naar mijn kindje op het scherm, die allerlei capriolen aan het uithalen was.
‘Je voelde de baby nog niet toch?’ Vroeg ze.
‘Nee, gisteren dacht ik dat ik wat voelde, maar het was maar één keertje en ik kon het niet helemaal plaatsen.’
‘Oké, ik zie dat je placenta tegen de voorkant van de buik ligt. Dit gebeurd heel vaak hoor, maar het zorgt er wel voor dat je de baby minder voelt. De baby wordt in de komende tijd steeds groter en sterker, dus dan zul je hem of haar wel gaan voelen.’
Ik knikte en keek naar hoe ze wat dingen controleerde.
‘Oh, de baby ligt er heel mooi voor. Wil je weten wat het geslacht is?’
Ik dacht even na.. Natuurlijk wilde ik het heel erg graag weten. Stiekem had ik al talloze keren met de leukste kleertjes in mijn handen gestaan en baalde ik elke keer dat ik ze terug moest leggen, omdat ik nog niet wist wat het geslacht van de baby was. Ik wilde heel erg graag ja zeggen en erachter komen wat we zouden krijgen, maar ik wilde het niet te weten komen zonder dat Noah erbij was, dus ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, ik wacht wel tot de twintig weken echo volgende week. Dan is Noah er als het goed is wel bij.’
Ze knikte en haalde de Doppler weer van mijn buik, waarna ze mijn buik wat schoonveegde.
‘Goed, nou dan plan ik je weer in voor over drie weken. Succes met de echo volgende week!’
Ik bedankte haar en liep de wachtkamer weer in, waar twee nieuwe stelletjes zaten te wachten. Eigenlijk had ik me voorgenomen om nog aan het werk te gaan, maar ik had niets te doen en ik had absoluut geen zin om Noah tegen het lijf te lopen nu. Dus nadat ik door de regen naar mijn auto was gelopen en in de auto naar mijn telefoon keek en zag dat hij nog niet eens had gelezen wat ik had gestuurd, ging ik maar gewoon richting huis.
Ik was benieuwd met wat voor excuus hij deze keer weer zou komen.
