Heden.
Na een lange dag vol frustraties, liep ik naar Noah zijn kantoor om hem gedag te zeggen. Hij had in de avond nog een meeting samen met Darius, dus ik had met Lou afgesproken om samen te gaan eten.
Zachtjes klopte ik op de deur en opende hem, hij was aan de telefoon en gebaarde dat ik wel even mocht gaan zitten omdat hij zo klaar was.
Na al die jaren vond ik het nog steeds lastig om in Noah zijn kantoor te komen. Elke keek als ik de deur opende en het bureau zag staan, flitste dat beeld van hem en Lola weer door mijn hoofd en voelde ik een steek in mijn maag. Hoewel het bureau dat er stond nieuw was en het al bijna vier jaar geleden was dat het gebeurde, kon ik me er toch niet helemaal overheen zetten.
Ik nam plaats op een stoel bij het raam en keek naar de bootjes die door de grachten vaarden. Het was herfst, maar het was verschrikkelijk koud voor de tijd van het jaar en er was voorspeld dat we een horrorwinter zouden gaan krijgen. Dat het bijna oktober was, betekende ook dat ik alweer halverwege mijn zwangerschap was. Morgenmiddag had ik een afspraak bij de verloskundige om even te kijken en volgende week moesten we naar het ziekenhuis voor de twintig weken echo. Dan zouden we er ook eindelijk achterkomen of we een zoon of een dochter zouden krijgen. Noah was er zo van overtuigd dat het een meisje was, dat hij geslachtsbepalende echo’s onzin vond. Tot grote frustratie van mij natuurlijk.
Ongeduldig trommelde ik met mijn vingers op mijn knie, tot hij eindelijk het gesprek afrondde.
‘Mevrouw Marcus, wat kan ik voor u doen vandaag?’
Hij draaide zich naar me toe en glimlachte naar me, waardoor ik meteen weer die kriebels in mijn buik kreeg die ik al had sinds het eerste moment dat ik hem had gezien. Nog steeds kon ik af en toe niet helemaal geloven dat we nu echt getrouwd waren en dat het zijn kindje was dat hier in mijn buik zat.
‘Mevrouw Marcus-Vreugdenhil voor jou.’ grinnikte ik.
‘Als je maar weet dat zij gewoon mijn achternaam krijgt hoor!’
Het was al een tijdje een discussie bij ons thuis. Ik vond het wel leuk als ons kind mijn achternaam zou krijgen, zeker omdat het voor mijn vader nog heel erg lang zou duren voor Jesse kinderen zou krijgen en op deze manier werd onze naam toch nog doorgegeven. Maar Noah was het er absoluut niet mee eens, hij vond dat de baby gewoon zijn naam moest krijgen.
‘Hou eens op met je zij. Je weet nog niet eens of het een meisje wordt. Maar ehh.. Ik ga zo naar Lou, kom jij daar nog naartoe vanavond? Of zie ik je thuis?’
Hij keek een beetje bedenkelijk en pakte zijn agenda erbij, wat meestal geen goed teken was.
‘Ik heb vanavond eerst die meeting en daarna moeten we nog naar een klant toe, maar ik beloof dat ik daarna naar huis toe kom.. Oké?’
Ik knikte en stond op om hem een kus te geven. Ik wist dat hij waarschijnlijk alsnog pas na middennacht thuis zou zijn, maar in de afgelopen tijd was ik niet anders gewend. Het was dat we in hetzelfde bedrijf werkten, anders zagen we elkaar nooit meer. Het was de laatste maanden al een uitzondering als we elkaar in de ochtend zagen. Meestal vertrok hij al voordat ik wakker werd en was hij pas thuis als ik al heel erg lang sliep. Ik kon me de laatste keer dat we samen gegeten hadden of samen op de bank hadden gezeten niet eens meer herinneren.
‘Succes met je meeting.. En doe de groetjes aan Dari oké?’
Hij knikte en liep met me mee naar de deur van zijn kantoor, waar hij me nog eens kuste.
‘Het spijt me Rosie.. Het is nu even druk, maar..’
‘Ja, als de baby er is wordt het beter.. Ik ben heel benieuwd..’
Hij zuchtte en zonder verder iets te zeggen liep ik zijn deur uit naar de lift.
Ik liep langs een groepje collega’s waar ik tijdens mijn stage veel mee praatte en zei ze gedag. Zij deden hetzelfde, maar toen ik voorbij was, hoorde ik ze ineens heel hard lachen en mijn naam zeggen. Ik probeerde me er niets van aan te trekken, maar het was lastig. Ik snapte gewoon echt niet waarom ze zo raar tegen me deden. Dat ik nu getrouwd was betekende toch niet dat ik ineens een heel ander persoon was? Tijdens mijn studie had ik veel vrienden hier op kantoor gehad en kon ik niet wachten om hier echt aan de slag te gaan zodat ik hier elke dag zou kunnen zijn. Maar toen Noah en ik trouwden en hij me dat kantoor gaf was het ineens omgeslagen. Iedereen keek me met de nek aan en zelfs Lotte, die ik echt als één van mijn beste vriendinnen had beschouwd, praatte amper nog tegen me. Als ze me überhaupt gedag zei was het al heel erg bijzonder.
Ik stapte in de auto en reed naar het huis van Lou en Darius. Sinds ik mijn stage in IJsland afrondde, was er een heleboel gebeurd tussen hun. Op de avond dat ze elkaar ontmoetten was de vonk overgeslagen en tijdens onze trip daarna waren ze onafscheidelijk geworden. Als er iemand blij was met het besluit van Darius om naar Nederland te komen en samen met Noah FIXXIT op te zetten, dan was het Lou wel. Ze waren vrijwel meteen samen gaan wonen in het appartementje van Lou en na een maand bleek ze zwanger te zijn van hun dochter Lara. Toen hij haar na drie maanden ten huwelijk vroeg, verhuisden ze naar een huis in een wijk buiten de stad. Een jaar na hun ontmoeting hadden ze een prachtige bruiloft in IJsland, tussen de rotsen, met uitzicht over de zee. Het was een geweldige dag geweest. Er zwommen papegaaiduikers op de achtergrond en toen we na de ceremonie met zijn allen met de boot een stuk waren gaan varen, hadden we de groep orka’s gezien, die helemaal compleet was en waar zelfs weer nieuwe jongen bij waren.
Natuurlijk was het weerzien van die dieren die ik gered had heel bijzonder en moest ik een traantje laten. Wie weet wat er was gebeurd als Noah en ik niet naar die veiling waren gegaan om ze vrij te laten? Waarschijnlijk was de hele groep dan uit elkaar gevallen en hadden ze overal ter wereld in aquaria gezeten.
Na de ceremonie hadden we een feest in het grote kantoor van Seafluence, waar ik mijn oude collega’s en Alvin weer had gezien. Ik had helaas met bijna niemand meer contact, alleen Alvin zag ik af en toe eens als hij weer in Nederland was om zijn kleinkinderen te bezoeken. Want ehh, ja.. Darius en Lou hadden niet bepaald stilgezeten sinds hun ontmoeting.
Ik reed hun oprit op en hoorde het gegil van de kinderen en zag de tuin voor speelgoed al. Ik stapte uit en zag een klein meisje de tuin in rennen.
‘Mama!!! Tante Rosie is er en ze heeft een hele dikke buik! Maar niet zo dik als die van jou!’
Lou liep naar buiten en pakte Lara bij haar hand.
‘Ssst! Niet zo klieren. Tante Rosie heeft ook een kindje in haar buik. Net als mama had.’
‘Nou zelfs toen Viktor en Gunnar in jouw buik zaten was je niet zo dik hoor!’
Grinnikend liep ik naar Lou toe en kuste haar op haar wang, waarna ik Lara van de grond pakte.
‘Je bent veel te bijdehand voor een meisje van drie.’
‘Ja, volgens papa komt dat door hem. Omdat hij altijd zoveel praatjes heeft en ik ben al bijna vier hoor!.’
Lachend zette ik haar weer neer en knikte.
‘Oh, ja dat klopt! Als er één veel praatjes heeft is het jouw vader wel.’
