Rozen in de winter | hoofdstuk 35. Het einde!

by Tamara

Van de rit naar het ziekenhuis kreeg ik maar heel erg weinig mee. Het enige waar ik me mee bezig hield was het wegzuchten van de verschrikkelijke kramp en het bij elkaar houden van mijn benen zodat er zo min mogelijk vruchtwater uit zou komen, maar dat lukte niet echt. Bij elk hobbeltje in de weg kwam er weer een beetje vruchtwater uit en raakte ik meer in paniek. Het was veel te vroeg… De baby mocht nog helemaal niet komen.

Terwijl Noah met één hand aan het stuur tussen het verkeer door reed, probeerde hij met de telefoon die hij in zijn andere hand had, het ziekenhuis te bereiken, maar daar nam niemand op. Vloekend gooide hij zijn telefoon in zijn zijvakje en reed de parkeerplaats op, waar hij zo dicht mogelijk bij de ingang parkeerde. Hij opende de deur en pas toen realiseerde ik me dat het heel hard sneeuwde.

‘Rosie.. red je het naar de deur?’

Ik knikte en probeerde uit de auto te komen, maar werd overvallen door de pijn van weer een wee.

‘Kom maar, ik til je wel..’ zei hij, waarna hij me uit zijn auto tilde en me naar de ingang droeg.

Bij de receptie keken ze hem een beetje raar aan, tot ze mijn van pijn vertrokken gezicht zagen.

‘Ze is nog maar drieëndertig weken zwanger.. maar ze heeft weeën en haar vliezen zijn gebroken..’ zei Noah.

Meteen belde ze iemand en pakte ze een rolstoel waar ik in werd gezet.

‘Het komt goed kindje..’ zei de vrouw terwijl ze naar een verpleegkundige wenkte die eraan kwam rennen.

Ze zei tegen Noah dat ze snel naar boven moesten gaan en pakten de lift, die ons naar de afdeling verloskunde bracht. Daar riep ze een aantal collega’s die snel met ons naar een kamer renden en me op het bed hielpen.

‘Hoe lang geleden zijn je vliezen gebroken?’ vroeg een verpleegkundige die hielp mijn jas en panty uit te doen.

‘Een kleine twintig minuten geleden. Ze kreeg een wee en meteen braken haar vliezen.’ zei Noah.

‘We moeten kijken hoeveel centimeter ontsluiting ze heeft.. Zijn er bijzonderheden tijdens deze zwangerschap?’

‘Nee, alleen haar baarmoedermond was vanmorgen al wel flink verweekt..’

Ik zag in de ogen van de verpleegkundigen dat ze zich zorgen maakten en dat werd bevestigd toen er een verloskundige nog in haar gewone kleren binnen kwam.

‘Sorry ik kom net binnen, maar ik ga even kijken oké?’

Ze deed handschoenen aan en bracht haar hand tussen mijn benen, waar haar gezicht meteen bleek werd.

‘Ze heeft vier centimeter ontsluiting.. We kunnen niets meer doen om de bevalling tegen te houden..’ zei ze tegen Noah.

Noah knikte en meteen werd er een heel circus in werking gesteld. Er werden spulletjes voor de bevalling klaargezet, een couveuse voor de baby en nog veel meer dingen waarvan ik niet zo goed wist waar ze nou voor waren. Mijn jurk werd uitgetrokken en ik kreeg een operatiehemdje aan, omdat ik natuurlijk geen vluchtkoffer met eigen spullen bij me had. Één van de verpleegkundigen legde twee banden om mijn buik om de hartslag van de baby en de mate van de weeën in de gaten te houden, terwijl een andere verpleegkundige aan Noah vroeg wat er gebeurd was.

Hij vertelde heel kort dat er een familieruzie geweest was en dat ik een duw in mijn buik had gehad. Dat was natuurlijk niet de waarheid, maar ik snapte wel dat hij nu geen zin had om een hele verklaring te geven. Ik voelde weer een wee opkomen en kneep in Noah zijn hand, terwijl ik hem op commando van de verpleegkundige weg pufte.

‘Je doet het enorm goed hoor Rosie. Maak je maar geen zorgen, je kindje doet het prima en alles komt helemaal goed.’

Ik knikte en keek bang naar Noah, die ook moeite had om rustig te blijven. Opnieuw kwam er een wee op, die nog krachtiger was dan die ervoor en die ik maar met mate kon wegpuffen.

‘Ik kan dit niet Noah…’ zei ik.

‘Het doet zoveel pijn.. Ze is nog veel te klein.. Ik kan het gewoon echt niet.’

Hij ging staan en pakte met beide handen mijn rechterhand vast en drukte een kus op mijn trouwring.

‘Weet je nog wat we tegen elkaar zeiden toen we onze geloften tegen elkaar zeiden? ‘Elk verhaal is mooi, maar het onze is mijn favoriet en samen kunnen we alles aan. Je staat er niet alleen voor Rosie.. Ik blijf bij je en ga je helpen.. Wat er ook gebeurd.’

Ik knikte en kneep mijn ogen dicht tegen de pijn van de volgende wee, die ervoor zorgde dat zowel mijn buik als mijn rug helemaal verkrampten.

Uren en uren verstreken er en hoewel ik merkte dat mijn lichaam uitgeput raakte, probeerde ik te vechten voor dat kleine meisje in mijn buik, die het volgens de verloskundige steeds minder naar haar zin had. Ik had inmiddels bijna tien uur weeën en hoewel ik een prikje had gekregen tegen de pijn, leek het allemaal niet echt op te schieten en moest ik me inhouden om niet te gaan huilen bij elke wee die op kwam.

‘We moeten even kijken hoe ver je inmiddels bent Rosie.. Bij de volgende wee ga ik je toucheren goed?’ Zei ze tegen me. Ik knikte en voelde haar hand weer tussen mijn benen, waarna ze haar hoofd schudde.

‘Oké Rosie.. Je hebt nog geen volledige ontsluiting.. Dus we kunnen nu twee dingen doen.. Of we geven je weeën opwekkers of we maken de OK klaar voor een keizersnede.’

Ik keek naar Noah, die kalm vroeg hoeveel centimeter ik inmiddels had.

‘Een kleine zeven.. Ik denk dat we met de opwekkers een stuk sneller vooruit komen.. Het probleem is dat het nu wel echt haast heeft, want de baby vindt het momenteel niet zo leuk daarbinnen.’

Noah keek me aan en ik knikte.

‘Doe dat dan maar.’

Meteen werd er een infuus aangelegd en al snel voelde ik de weeën scherper worden. De baby werd goed in de gaten gehouden, maar dipte nog steeds af en toe een beetje, waardoor het apparaat ging piepen. De verloskundige bleef bij ons op de kamer en na nog eens twee uur voelde ik ineens verschrikkelijk veel druk van onderen. Het was alsof alle kracht in mijn lichaam naar dat punt geduwd werd en ik kon niets doen om het tegen te houden. De verloskundige voelde en zei dat ik bijna volledige ontsluiting had. Als ik een perswee voelde mocht ik beginnen met persen.

In alle verhalen die ik over bevallingen had gelezen, werd geschreven dat persen als een opluchting voelde. Dat het fijn was om eindelijk iets te kunnen doen en dat je nu een doel had om naartoe te werken. Dus met die gedachte in mijn hoofd, begon ik te persen en te persen. Ik hield mijn kin op mijn borst, mijn knieholtes in mijn handen en perste alsof mijn leven er vanaf hing..

Maar er gebeurde niets….

Ineens begon de machine naast ons keihard te piepen en de verloskundige schreeuwde naar de gang dat de OK klaargemaakt moest worden.

‘Wat? Nee! Ik hoef geen keizersnede.. Ik kan persen.. Kijk maar!’

Ik wachtte op de volgende perswee, maar die kwam maar niet.. In plaats daarvan leek mijn hele lichaam stil te vallen en kwam er een gevoel van mislukking over me heen.. Waarom lukte het me niet? Waarom kon ik niet gewoon bevallen?

Ik zakte helemaal weg in mijn eigen wereld en hoorde Noah vaag roepen dat ik begon te bloeden. Het bed kwam in beweging en het voelde alsof ik ergens naartoe gereden werd, maar ik zag niet waarheen.

Iemand liep allerlei moeilijke termen en daarna iets over een volledige narcose omdat de baby eruit moest. Ik kreeg een kapje op mijn gezicht, waardoor ik nog iets verder wegzakte en voordat ik het wist, voelde ik een scherpe pijn in mijn buik, gevolgd door een heleboel geduw en getrek. Ik wilde schreeuwen dat ze op moesten houden, dat ze me pijn deden en dat ik ik alles voelde, maar ik kon me niet verroeren.

Ineens stopte het geduw en getrek en hoorde ik een zacht gehuil, waardoor er een paar mensen gingen juichen. Maar dat gejuich werd al snel gevolgd door een schreeuw en weer een heleboel moeilijke termen.

‘Mevrouw?? Wakker blijven.. Het komt allemaal goed. Mevrouw???’

Mijn lichaam werd heen en weer geschud terwijl ik voelde dat ik steeds verder wegzakte, alsof er een warme deken over me heen werd gelegd en ik geen pijn meer had.

Het laatste wat ik hoorde was..

‘Shit.. We raken haar kwijt!!!’

Epiloog.

Ik opende mijn ogen en keek naar een groot wit vlak met allemaal lampjes erin. Leefde ik nog? Of toch niet?

Ik bewoog mijn hoofd naar links en zag iemand naast me staan met een telefoon in zijn hand.

‘Ze is geboren.. Ja, met de baby gaat het goed, maar Rosie is er verschrikkelijk aan toe. Ze heeft een spoedkeizersnede gehad en is ontzettend veel bloed verloren.. Ik dacht dat ik ze kwijt zou raken….’

Ik hoorde hem snikken en zei zachtjes zijn naam.

Meteen keek hij me aan en zag ik de tranen in mijn ogen.

‘Lexie? Ze komt een beetje bij.. Ik bel je later terug.’

Meteen kwam hij naast me zitten en kuste mijn voorhoofd.

‘He… Godzijdank.. Je bent wakker. Hoe voel je je?’

‘Ik heb pijn..’ piepte ik.

‘Ik zal vragen of ze je iets komen brengen oké?’

Ik knikte en zag hem naar de deur lopen, waar meteen iemand in een wit pak doorheen kwam lopen.

‘Hoe gaat het mevrouw Marcus? Misselijk? Duizelig?’

Ik knikte en mompelde dat ik een beetje duizelig was.

‘Dat geeft niet.. Het is niet zo gek nadat je zoveel bloed verloren bent.. Ik kom zo even bij je kijken, rust maar heel even uit.’

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen tot mijn zicht iets scherper werd en keek naar Noah, die zijn bebloede overhemd nog aan had en dikke zwarte wallen onder zijn ogen had.

‘Waarom huil je?’ vroeg ik zachtjes.

‘Ik was zo bang om je kwijt te raken.. Om jullie allebei kwijt te raken.. Toen ze je wegreden.. Ik dacht dat dat het was..’

Ik schudde mijn hoofd en probeerde te glimlachen, maar mijn gezicht werkte niet mee.

‘Mij krijg je niet klein hoor.. Dat ben ik namelijk al.’

Hij glimlachte een beetje en aaide wat haar uit mijn gezicht.

‘We hebben gewoon een dochter Rosie.. Ze is echt prachtig en ze doet het heel erg goed. Ze is alleen een beetje klein.’

Ik knikte en was een beetje verbaasd over mijn reactie. Ergens had ik verwacht dat ik heel erg benieuwd naar haar zou zijn, maar dat had ik totaal niet. Maar misschien kwam dat nog wel door de vele pijnstillers, dat ik daarom minder voelde.

‘Kijk, hier is een foto van haar.. Maar als het goed is kunnen we jou zo even naar haar toe brengen.’

Hij liet een foto zien van een ontzettend mooie baby. Kleine handjes en voetjes en mijn wipneus. Het was zo’n gek idee dat die baby van mij was.

‘Meneer en mevrouw Marcus?’ hoorde ik iemand bij de deur zeggen.

‘Jullie kunnen even naar jullie baby. Misschien wil mevrouw Marcus haar zien?’

Noah liep meteen naar de deur en hielp de verpleegkundige met het naar buiten rijden van mijn bed. We reden over de gang terwijl ik elk hobbeltje in mijn hele lichaam voelde, tot we bij een aparte ruimte kwamen waar ik zacht gehuil hoorde van een paar kindjes. Noah trok een gordijn open en reed het bed naar binnen tot we naast een wagentje dat op een soort vissenkom leek stonden, met daarin een piepklein meisje.

Noah hurkte naast het bed zodat ik het goed kon zien en pakte mijn hand vast/

Het meisje keek me aan met haar donkere oogjes en greep om zich heen met haar kleine handjes.

‘Kijk Ava, dit is je mama.. Al die weken heb je in haar buik mogen wonen.’ zei hij zachtjes.

Ik keek naar het meisje en wachtte op dat gevoel van alles overweldigende liefde. Het gevoel dat ik in de ogen van mijn moeder had gezien toen ze Jesse van me aanpakte, het gevoel waarover mijn moeder en Lou talloze keren hadden verteld. ‘Wanneer je je baby voor de eerste keer ziet, hou je meteen van haar.’

Ik sloot mijn ogen en keek nog een keer naar het kleine mini meisje, die stilletjes met haar donkere oogjes terugkeek.

En op dat moment..

Voelde ik helemaal niets…

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.