Rozen in de winter | hoofdstuk 32

by Tamara

De weken verstreken en langzaam maar zeker kon je in ons huis steeds beter zien dat er een baby kwam. De box stond al in de woonkamer, met daarin het mooie grijze boxkleed dat ik had uitgekozen en een enorme roze beer die Noah had gekocht. Inmiddels was ik drieëndertig weken zwanger en de baby was in de afgelopen weken heel goed gegroeid. Ik vond zelf dat ik wel weer aan het werk kon, maar toen ik even op kantoor ging kijken of ik gemist werd, zag ik dat Rebecca ervoor zorgde dat alles op rolletjes liep en ze verzekerde me ervan dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.

Met kerst waren we uitgenodigd bij Anna en Logan thuis en het was iets waar ik stiekem best wel tegenop zag. Ik had Logan niet meer gezien sinds Noah zijn verjaardag en was stiekem best bang dat hij weer raar zou gaan doen. Maar Noah had een paar keer met hem gesproken en verzekerde me ervan dat hij normaal tegen me zou doen en dat hij heel erg goed wist dat hij flink fout zat met zijn gedrag.

De dag voor kerstmis hadden we nog een afspraak bij de verloskundige. Omdat mijn baarmoedermond al een beetje verweekt was, moest ik elke week langs komen op controle, omdat het absoluut geen ontsluiting mocht worden. Als ik iets van harde buiten of weeën zou gaan voelen moest ik meteen gaan zitten en naar het ziekenhuis bellen zodat ik weeënremmers zou kunnen krijgen. Maar voorlopig ging alles nog goed en er was geen reden om me zorgen te maken.

De verloskundige voelde voorzichtig en fronste een beetje.

‘Hmm. Hij is wel iets meer verweekt dan vorige keer.. Ik kan er bijna een vingertopje in krijgen.. Maar je baby doet het goed en je hebt geen last van weeën he?’

Ik schudde mijn hoofd en duimde heel erg hard dat ik niet naar het ziekenhuis hoefde te gaan.

‘Oké, nou als je gewoon rustig aan doet, mag je van mij gewoon kerst gaan vieren. Maar doe alsjeblieft rustig. Niet onnodig lang gaan staan en geen drukke dingen doen. Gewoon rustig aan doen en het liefst zoveel mogelijk zitten en liggen.’

Ze schreef het nog een keer voor me op om te zorgen dat ik het niet zou vergeten en wenste ons een hele fijne kerstmis.

We reden door de sneeuw naar huis en begonnen de cadeautjes in te pakken die we voor Logan, Anna en Olivier hadden gekocht. We wisten niet of zij ook aan cadeautjes zouden doen, maar we vonden het wel leuk om iets mee te nemen, zeker omdat we Ollie al zo lang niet meer hadden gezien.

Maar ergens had ik een beetje een vreemd gevoel. Alsof er iets ergs zou gebeuren… Een gevoel dat ik niet helemaal kon verklaren.

‘Rosie? Mag ik de plakband?’ Hoorde ik op de achtergrond.

‘Rosie??’

‘Joehoe, dromer, mag ik de plakband?’

Ik keek op en zag dat Noah naar me keek en begon te lachen.

‘Sorry ik was even weg..’ zei ik zachtjes.

‘Waarover was je aan het dagdromen? De baby?’

‘Nee.. Ik heb een raar gevoel.. Alsof er vanavond iets heel vervelends gaat gebeuren, maar ik weet niet precies wat.’

Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me bij zich op schoot.

‘Komt het niet omdat je er tegenop ziet om die verschrikkelijke grote broer van me weer te zien?’

‘Misschien….’ zuchtte ik.

‘Ik heb met hem gepraat Rosie.. Hij heeft beloofd niets te doen, zeker niet omdat je nu rustig aan moet doen en geen stress mag hebben.. En als hij toch vervelend doet gaan we meteen naar huis.’

Ik knikte en sloeg mijn armen om hem heen.

‘Mochten we nou wel of geen seks hebben?’ vroeg hij ineens.

‘Geen, dat goedje van jou kan meer ontsluiting opwekken.’

‘Verdorie.. Wil je dan misschien eens stoppen met van die korte jurkjes te dragen? Nog zeven weken geen seks kan ik niet aan hoor.’

Ik sprong op en stroopte mijn jurk een klein beetje omhoog.

‘Oké, tot hoe kort mogen ze? Tot hier?’

Ik trok hem omhoog tot hij net mijn billen bedekte en zag hem slikken.

‘Je bent echt een heks.’ zuchtte hij.

‘Wat nou? Dat je hem daar niet in kunt stoppen wil niet zeggen dat we niets kunnen doen toch? Kom mee naar de slaapkamer, dan laat ik je wat andere opties zien.’

Uiteindelijk kostte het wel wat meer moeite dan verwacht en vond ik het heel erg jammer dat we het niet écht konden doen, maar het was voor een goed doen en we wilden kostte wat het kost voorkomen dat de baby nu al zou komen.

Met een rood gezicht gingen we verder met het inpakken van de cadeautjes en verbaasden we ons hoeveel we er voor Olivier hadden gekocht.

Toen we klaar waren was het tijd om te gaan, op naar Logan en Anna, iets dat ik stiekem enger vond dan ik had gedacht…

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.