Het feit dat ik moest stoppen met merken viel me zwaarder dan gedacht, maar de klanten toonden allemaal heel veel begrip en Noah had een goede vervanger voor me gevonden, die mijn taken zou overnemen zolang ik weg was. Ze heette Rebecca, had rode haren, heel lichtgrijze ogen en was Noah’s assistente geweest toen hij nog in IJsland bij ProSea werkte. Ik herkende haar van die keer dat ik met Darius samen naar ProSea was gegaan en we erachter kwamen dat Noah degene was die ons met allerlei aanklachten bestookte. Ze zat toen achter de balie en ik had verwacht dat ze geen Nederlands zou spreken omdat ze IJslands met Darius praatte, maar het tegendeel was waar. Ze sprak Nederlands, IJslands en door haar Ierse vader sprak ze ook heel goed Engels.
Ik was een beetje huiverig om mijn werk over te laten nemen door iemand die ik bijna niet kende, maar Noah leek erop te vertrouwen dat zij de meest geschikte persoon was voor deze klus en daar vertrouwde ik dan maar op.
Stiekem moest ik toegeven dat het thuiszitten me wel goed deed. Ik sliep veel beter, voelde me wat fitter en na een paar dagen kreeg ik zelfs weer wat kleur in mijn gezicht. Noah had al mijn hakken in de kast gezet en hem dicht getapet met ducktape, dus die kon ik niet meer dragen. Gelukkig waren alle spullen voor de babykamer wel binnengekomen, dus ik kon me naar hartelust uitleven op de kamer van onze dochter.
Ik wist niet of het door Noah kwam, maar sinds ik thuis was gekomen uit het ziekenhuis, kwam er elke dag iemand langs. Ik wist niet of het was om me te controleren of om te kijken of het wel goed met me ging, maar ik had nog nooit zoveel visite gehad. Vandaag kwam Anna langs, om me te helpen met wat laatste dingen in de babykamer en dus stonden we in de kamer die bijna af was, met het beddengoed te klooien.
‘Maar hoezo kan een baby niet gewoon onder een dekbed slapen dan? Wat een geklooi met al die lakentjes.’ zei ik terwijl ik het bedje voor de vierde keer opmaakte.
‘Oh hou maar op! Je hebt ook nog een hele grote kans dat de kraamverzorgster het er allemaal af trekt.’
‘Great..’ mopperde ik.
‘Ik moest je trouwens de groetjes doen van Logan.. Hij schrok nogal van wat er met je gebeurd was en wilde je een berichtje sturen, maar dacht dat je daar niet op zat te wachten.’
Ik knikte. Door alles wat er gebeurd was had ik al een tijdje niet aan Logan gedacht, maar ik kon me de laatste keer dat hij hier was nog goed herinneren en herinnerde me ook nog dat mijn pols nog dagen pijn had gedaan.
‘Hoe gaat het met hem?’
‘Koppig.. Hij weigert rustig aan te doen.. Net als jij eigenlijk..’
‘Maar het gaat wel beter tussen jullie?’
Ze knikte en kreeg een glimlach op haar gezicht.
‘Ja.. Ik wil niet zeggen dat hij helemaal over jou heen is hoor… Want hij vermijdt het onderwerp Rosie nog altijd.. Maar hij is blij met de komst van de baby en ook blij dat hij zijn vader nu kent.. Ook al weet ik nog steeds niet of ik daar zo blij mee moet zijn.’
‘Weten jullie nou al of hij degene was die die sierraden gestolen heeft?’
Ze schudde haar hoofd en zuchtte.
‘Nee, maar hij vraagt Lo nu steeds om geld voor dingen. En Logan geeft het hem steeds.. Als het nou kleine bedragen waren oké, maar afgelopen week heeft hij hem al vijfhonderd euro gegeven..’
‘Vijfhonderd? Heeft die man zelf geen werk ofzo?’
‘Ik heb geen idee Rosie.. Logan wil het er ook niet over hebben.. Maar goed.. Uhm.. Ik wilde jullie uitnodigen voor Kerstmis.. Ik weet niet of jullie daar zin in hebben, maar Ollie mist zijn oom en tante heel erg en vraagt bijna dagelijks naar jullie.. Dus als jullie willen komen? Ik beloof dat ik Logan de keuken in stuur zodat jullie zelf niets hoeven te doen.’
Ik glimlachte en knikte.
‘Ja, natuurlijk.. Dat lijkt me heel erg leuk!’
Een paar dagen daarna was het weekend en gingen we naar het huis van mijn ouders om daar Sinterklaas te vieren. Het was een traditie die we weer in ere hadden geroepen toen Jesse werd geboren, want daardoor vierden we eigenlijk al jaren kerst. Maar ik was wel heel erg blij dat we het nu weer vierden, want stiekem vond ik het wel heel erg leuk en bovendien kon ik me nu ik zwanger was ongegeneerd volproppen met pepernoten.
Hoewel ik nog maar dertig weken zwanger was, had ik wel heel erg veel last van voorweeën en harde buiken. Volgens de verloskundige konden ze niet zo heel erg veel kwaad en was het gewoon een teken dat ik rustig aan moest blijven doen. Bij een controle bleek dat mijn baarmoedermond al een beetje weker aan het worden was, wat betekende dat ik me echt niet druk mocht maken, omdat de baby dan zou kunnen komen.
Tijdens het vieren van sinterklaas bleef ik dan ook rustig op de bank zitten, terwijl Jesse heen en weer rende om te kijken of de ‘pietjes’ en ‘sintieklaas’ al voor de deur stonden.
Mijn vader kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen.
‘Het lijkt nog maar zo kort geleden dat jij zo enthousiast was voor Sinterklaas.’
‘Pap, toen ik vier jaar was kende je me nog niet eens.’
‘Rosie… Daar moet je me altijd even aan herinneren he?’
Hij keek een beetje beteuterd en ik wilde net een opmerking maken toen ik schrok van een beweging die de baby maakte.
‘Zie je? Je dochter vindt ook dat je je vader niet zo mag klieren.’
Ik lachte en legde een hand op mijn buik.
‘Meisje, je moet opa niet te serieus nemen hoor, hij wilde je Ralphina noemen.’
Mijn vader moest heel erg lachen en stond op om mijn moeder te gaan helpen in de keuken.
Noah rende achter Jesse aan en samen keken ze overal in huis of ze de cadeautjes konden vinden, maar ze waren nergens.
En toen kwam het leukste gedeelte, mijn vader gebaarde naar Noah dat hij even met Jesse in de keuken moest gaan kijken, waarna hij snel samen met Flore en Lily de cadeautjes buiten voor de deur zette en heel hard op de deur klopte.
Jesse kwam met zijn mond open de kamer binnengelopen en keek om zich heen, waarna hij een vingertje naar zijn mond bracht.
‘SSST awwemaal. Ik hoor de pietjes!’ zei hij.
Hij pakte Noah zijn hand stevig vast en liep samen met hem naar de voordeur, die ze samen openmaakten.
‘Oh Jesse, wat zie je daar?’
‘Awwemaal kadoootiessss!! Kom oom Noah! We gaan ze pakken!!’
Samen met mijn vader tilde Noah alle cadeautjes weer naar binnen, terwijl Jesse in zijn handjes klapte en met de pakjes rammelde. Hij gebaarde dat Noah naast hem moest gaan zitten en samen brachten ze iedereen zijn of haar cadeautjes.
Nadat iedereen zijn cadeautjes gekregen had, begonnen we met uitpakken. We kregen een heleboel spullen voor de baby en daarnaast beide nog een flesje van ons favoriete parfum en een fotoboek van onze bruiloft dat mijn moeder zelf had gemaakt.
Na het uitpakken begon mijn vader met koken en gingen mijn zusje en haar vriendin naar haar kamer om de cadeaus naar boven te brengen.
Mijn moeder kwam naast me zitten en samen keken we naar Jesse en Noah, die druk iets aan het bouwen waren met het speelgoed dat Jesse net gekregen had.
‘Ik denk dat Noah een geweldige vader gaat worden.’ zei ze.
Ik lachte en kreeg een brok in mijn keel.’
‘Ja, dat denk ik ook!’
