komen moeten zijn?’ hoorde ik Noah zeggen.
‘Uw vrouw was er behoorlijk ernstig aan toe. Hoe heeft u nou niet kunnen zien dat ze zo erg uitgedroogd was?’
‘Ik zat in het buitenland voor werk…’ hoorde ik hem zeggen.
‘Die mannen ook altijd. Altijd maar aan het werk en de vrouwen maar kinderen uitbroeden. Ze zijn ook allemaal hetzelfde! Mijn ex man zei ook dat hij de wereld overtrok, maar ondertussen was hij in een flatje zes hoog achter met een chick van twintig aan het wippen.’
Ik hoorde de frustratie in de stem van de vrouw en zou er een heleboel voor geven om de blik in Noah’s ogen te zien, maar het lukte me niet echt om iets te zien.
‘Dat spijt me heel erg voor u.. maar niet alle mannen zijn zo. Ik hou ontzettend veel van mijn vrouw en zou haar nooit pijn doen.’
‘Nee, dat zien we..’ mopperde de vrouw.
Ik hoorde iemand de kamer uitlopen, waarna een warme hand de mijne vastpakte.
‘Kom op Rosie. Word wakker.. Zeg me alsjeblieft dat dit niet mijn schuld is..’
‘Het is niet jouw schuld’ zei ik met krakende stem.
Ik opende mijn ogen en keek hem aan, terwijl hij bezorgd naast mijn bed zat.
‘Oh god, Rosie! Waarom heb je niets gezegd? Je was ziek! Dan had ik toch gewoon naar huis kunnen komen?’
‘Nee, want je was aan het werk en je werk is belangrijk.’ zei ik zachtjes.
‘Jij bent toch veel belangrijker dan mijn werk! En de baby ook! Dat heb ik toch al heel erg vaak tegen je gezegd.’
Ik zuchtte en ging zitten. Het viel me meteen op dat ik me al een stuk beter voelde dan eerst en dat was waarschijnlijk vooral te danken aan het infuus dat ik in mijn arm had.
Hij stond boos op en liep naar het raam, waar hij diep zuchtte.
‘Rosie.. heb je enig idee hoe erg ik geschrokken ben? Ik was net een meeting aan het afronden zodat ik naar huis zou kunnen gaan en toen belde Darius dat je in elkaar was gezakt.. Ik geloof niet dat ik ooit zo snel gereden heb.’
‘Het spijt me.’ zei ik zachtjes.
‘Mooi zo.’
Ik had het gevoel dat ik hier niet zo makkelijk vanaf zou komen en wilde net iets zeggen toen er ineens een vrouw met een echoapparaat binnen kwam lopen.
‘Meneer Marcus? U was degene die gevraagd had een echo te maken van de baby toch?’
Noah knikte en ging weer op de stoel naast het bed zitten.
‘Wat? Waarom?’ vroeg ik verbaasd.
‘Waarom denk je Rosie? Ik wil gewoon even kijken of alles goed is met de baby..’
Mopperend ging ik liggen en trok mijn shirt omhoog, waarna de vrouw wat gel op mijn buik spoot.
Het echoapparaat in het ziekenhuis was een stuk duidelijker en ik wilde niet eens weten hoeveel Noah betaald had voor deze echo, maar we konden een half uur in 3d naar onze baby kijken, terwijl ze ondertussen helemaal nagekeken en opgemeten werd.
‘Het gaat goed met de baby.. Ze is wel wat aan de kleine kant en ik vermoed dat het door de stress van uw baan komt mevrouw Marcus. Is er misschien een mogelijkheid dat u Parttime gaat werken? Of misschien met vervroegd verlof gaat?’
‘Nee’ ‘JA’ zeiden we tegenlijk.
‘Noah! Ik kan niet minder gaan werken en al helemaal niet stoppen. Het gaat net goed.’
‘Dat kan wel Rosie. Ik regel wel wat. Ik vind de baby en jouw gezondheid belangrijker dan al die stomme klanten. Wat nou als je was flauwgevallen in de auto naar een afspraak toe?’
Ik zuchtte en keek hem kwaad aan.
‘Sorry mevrouw Marcus, maar uw man heeft wel gelijk. Als het aan mij zou liggen dan schreef ik u bedrust voor om te zorgen dat u niet meer gaat werken. Al snap ik dat dat lastig is.’
‘Ik kan niet stoppen met werken! Ik moet nog zes weken tot mijn verlof!!’ zei ik boos.
De vrouw ging op het bed zitten en keek me serieus aan.
‘Rosie.. Ja, ik noem je gewoon Rosie.. Je moet even goed naar mij luisteren. Je bent nu dertig weken zwanger en je baby groeit voor zover ik kan zien al een paar weken heel weinig. Als je zo doorgaat met merken en jezelf uitputten, dan is de kans heel erg groot dat ze helemaal stopt met groeien en ze eerder gehaald moet worden omdat ze het dan buiten je buik fijner heeft dan erin.. Ik neem aan dat je dat wilt voorkomen?’
Ik knikte en keek naar mijn handen. De vrouw gaf Noah een hand en samen liepen ze naar de gang, waar Noah nog kort even met haar praatte.
Toen hij weer terug kwam, zat ik met mijn armen over elkaar, mokkend op hem te wachten.
‘Mag ik al naar huis?’
‘Nee, ik heb net geregeld dat je hier blijft tot de baby goed genoeg gegroeid is.’
Mijn ogen werden groot en boos keek ik hem aan.
‘Dat kun je niet maken Noah! Ik blijf toch niet zo lang in het ziekenhuis liggen zonder reden?’
‘Oh jawel hoor, alles voor de baby.’
‘Maar het is bijna sinterklaas… En daarna is het bijna kerst. Ik wil best thuis blijven en daar een beetje werken, maar alsjeblieft, laat me niet in het ziekenhuis blijven?’
Hij deed of hij heel hard nadacht en knikte.
‘Oké.’
‘Zo makkelijk?’
‘Ja, jij wilde gewoon doorgaan met werken, dus ik dacht: Als ik haar nou wijsmaak dat ze hier moet blijven, dan gaat ze vast wel akkoord met thuis werken en rustig aandoen.’
Ik pakte een kussen van het bed en gooide hem keihard naar zijn hoofd.
‘Je bent echt een eikel Noah.’
Hij grinnikte en ging op bed zitten.
‘Daar meen je helemaal niets van. Je houdt heel erg veel van me.’
‘Steeds minder.. Zeker als je zulke dingen uitvreet.’ zuchtte ik.
Er kwam een verpleegster binnen die mijn infuus eruit haalde en om een handtekening vroeg, zodat we weer naar huis konden gaan.
‘Ben je klaar om naar huis te gaan mevrouw Marcus?
‘Marcus-Vreugdenhil.. En om het goed te maken wil ik dat onze dochter beide achternamen krijgt.’
‘Nope, ik kan je hier nog steeds achterlaten he?’
‘Zucht.. Onmogelijke vent.. Nou.. Laten we dan maar gaan!’
