De hele week na de diploma uitreiking stond in het teken van de bruiloft. Hoewel mijn hoofd nu helemaal niet naar een feest stond, was ik blij met alle afleiding en had ik gewoon ontzettend veel zin in onze bruiloft. Toen Noah me drie jaar geleden ten huwelijk vroeg, hadden we nog niet een idee wanneer en waar we wilden trouwen. We bekeken een heleboel opties, maar hadden niet echt de tijd om samen iets uit te werken. Voor we het wisten waren er bijna drie jaren voorbij en waren we nog steeds niet getrouwd. Op een avond zaten we bij elkaar een programma over grote bruiloften te kijken toen Noah ineens mijn hand vastpakte.
‘Ik heb eens zitten denken, wat nou als we je ouders vragen of we de bruiloft in hun tuin mogen vieren? Ze hebben een prachtig huis, met een enorme tuin en achter hun tuin is het strand. We kunnen de ceremonie op het strand doen en dan het feest in hun tuin.’
Verbaasd keek ik hem aan.
‘Weet je het zeker? Ik dacht dat jij een enorme bruiloft wilde.’
‘Haha, ja.. Ik weet het zeker. Ik twijfel er al een tijdje over, maar door dit programma weet ik wat ik wil. Een kleine bruiloft met alleen de mensen die voor ons belangrijk zijn lijkt me veel leuker.’
‘Maar onze collega’s dan? Ik denk niet dat ze het leuk vinden als ze niet uitgenodigd zijn.’
‘Laat ze lekker, we geven wel een borrel als we terugkomen van huwelijksreis ofzo.’
En zo werd het geregeld. Binnen een paar maanden regelden we de bruiloft en hoewel het kleiner was dan ik van te voren had verwacht, vond ik dat die week voor de bruiloft juist heel erg fijn. Ik had al genoeg aan mijn hoofd en wist dat ik helemaal gek zou worden als er nu meer dan honderd mensen zouden komen. We hadden nu iets minder dan de helft en dat was voor ons perfect. Alleen de mensen die heel erg belangrijk voor ons waren, kwamen op de bruiloft.
Hoewel het een kleine bruiloft was, betekende dat niet dat het weinig werk was. Mijn moeder en Lou namen veel dingen van me over en Anna hielp heel veel met de planning, maar er was nog zoveel te doen en in die paar dagen voor de grote dag werd ik helemaal gek van de spanning. Niet alleen om de bruiloft maar ook om de baby.
Ik had gelukkig geen bloed meer verloren en begon me nu elke ochtend wat misselijk te voelen, dus ik hoopte maar dat dat goede tekenen zouden zijn.
‘Ben je al klaar Rosie?’ vroeg Noah vanuit de woonkamer.
Ik liep rondjes door de slaapkamer en badkamer omdat iets niet kon vinden, maar inmiddels wist ik al niet eens meer wat ik zocht. Het heen en weer lopen was nu alleen nog maar een afleiding voor mijn zenuwen.
‘Rosie?’ vroeg hij nogmaals.
Ik liet mezelf op bed vallen en voelde de tranen in mijn ogen branden.
‘Roos?’ Noah kwam onze slaapkamer binnen en ging naast me zitten.
‘Rosie.. Hé? Wat is er nou liefje?’
‘Ik ben zo bang dat het niet goed zit..’
Hij legde een arm om mijn schouders en trok me naar zich toe.
‘Ik ook, maar het komt goed.. Echt.. Wat de uitslag ook is.’
‘Maar we waren zo gelukkig met de baby.. Wat nou als de baby er niet meer is?’
‘Dan zijn we weer met zijn tweetjes en dan zijn we nog steeds heel gelukkig. Ooit als we er dan beide klaar voor zijn kunnen we wel weer proberen een kindje te maken dan.. Goed?’
Ik knikte en hij pakte mijn hand vast waaraan hij me omhoog trok.
Bij de verloskundige waren we de enige in de wachtkamer en we waren al snel aan de beurt.
‘He! Hoe gaat het met jullie? Nog twee dagen he?’ vroeg Elise terwijl ze ons meteen naar de echoruimte bracht. Ik knikte en ging liggen, terwijl ze het apparaat meteen aanzette.
‘Oké, als het goed is ben je nu zeven weken zwanger. Ik ga het eerst even met het uitwendige apparaat proberen en als ik het niet kan zien dan pak ik de andere erbij, goed?’
Knikkend deed ik mijn broek los en mijn shirt omhoog, terwijl mijn hart bijna mijn borstkas uitklopte van de spanning.
Ze spoot wat koude gel op mijn buik en zette de Doppler erop, waarbij er meteen iets in beeld kwam.
‘Kijk!! Dat is jullie baby!’ Zei ze enthousiast.
Wat er in mijn buik zat was een heel stuk groter dan vorige week en het hartje klopte heel snel. Ik keek naar Noah die een enorme lach op zijn gezicht kreeg en pakte zijn hand vast.
‘Het ziet er supergoed uit hoor! Ik meet de baby even snel na, maar zo te zien is alles heel erg goed.’
Opgelucht keek ik naar het scherm waar het kleine knipperlichtje keihard tekeer bleef gaan en voelde meteen alle spanning van me af glijden. Het zou helemaal goed komen met onze baby!
Ze keek even naar de baby en mat wat dingen op.
‘Je bent nu zeven weken zwanger en je baby doet het heel goed. Ik zie een mooie hartslag en de baby is precies groot genoeg voor deze termijn. Over vijf weekjes heb je de termijnecho, dan kun je iets beter kijken naar de grootte van de baby.’
‘Dus over vijf weken hebben we weer een afspraak?’ Zei Noah.
‘Ja, als er iets is, of jullie twijfelen of het allemaal goed gaat, mag je altijd bellen. Dan kan ik zo een echo maken om te kijken hoe jullie kindje het doet.
Bij de woorden ‘jullie kindje’ kreeg ik het helemaal warm van binnen. Ik was echt zwanger, het ging goed met de baby en we konden eindelijk gaan genieten.
Maar eerst gingen we trouwen, en daar keek ik verschrikkelijk naar uit!
