Rozen in de winter | hoofdstuk 29

by Tamara

Dinsdagochtend voelde ik me ietsje beter, al was ik nog wel heel erg slap en kon ik maar beter niet teveel eten. Ik had een hele belangrijke afspraak met een nieuwe klant, die me had benaderd nadat Nico me had aangeraden. Ik wilde Nico absoluut niet teleurstellen en dus had ik geen andere keuze dan gewoon naar de afspraak te gaan. Die ochtend kon ik gelukkig eerst een beetje rustig aan doen en ik ontbeet met een beetje vla en wat fruit, waarna ik uitgebreid ging douchen en mijn best deed om er een beetje acceptabel uit te zien. Ik camoufleerde de donkere kringen onder mijn ogen en trok een nieuwe jurk uit de kast, waarbij mijn buik extra mooi uit kwam.

Onderweg naar FIXXIT voelde ik me wel een klein beetje duizelig worden, maar als ik gewoon rustig achter mijn bureau zou gaan zitten kwam het vast en zeker allemaal goed. Toen ik de afdeling op liep, kwam Lotte meteen naar me toe.

‘He Rosie.. Gaat het een beetje? Kan ik je ergens mee helpen?’

‘Nee dank je.’ zei ik kortaf.

‘Ik meen het Rosie.. Je bent zwanger en… Je ziet er zo breekbaar uit de laatste tijd. Als het je allemaal teveel wordt wil ik je gerust helpen hoor.’

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd.

‘Nee, het lukt prima zonder jouw hulp. Bovendien heb ik er geen zin in dat ik dan over een tijdje weer moet aanhoren dat ik hier alleen werk omdat Noah mijn man is en dat ik zelf verder niets presteer.’

‘Rosie het spijt me dat ik da…’

‘Doei Lotte.’ snauwde ik en liep naar mijn kantoor, waar ik meteen ging zitten.

Alles draaide en het kostte me wel een paar minuten voordat ik me weer een beetje oké voelde.

Rond de middag maakte ik net mijn meegebrachte bakje vla open, toen ik een bekende stem hoorde.

‘He Rosie! Hoe gaat het me.. Jeetje wat is er aan de hand?’

Ik trok een wenkbrauw op naar Darius die bij de deur stond en zuchtte.

‘Wat ben je lekker complimenteus vandaag..’

Hij kwam mijn kantoor binnen en deed de deur dicht, waarna hij op de stoel tegenover me ging zitten.

‘Ik hoorde al dat je flink ziek was, maar je ziet er nog niet beter uit hoor. Ga alsjeblieft weer naar huis om uit te zieken.’

Ik zuchtte en nam demonstratief een hap uit mijn bakje.

‘Nee, dat kan niet. Ik heb die afspraak met Nivoma vanmiddag, dat elektriciteitsbedrijf.’

‘Dan ga ik met je mee.’ zuchtte hij.

‘Waarom? Ik kan het best zelf!’

‘Ja tuurlijk. Ik denk ook dat ze daar heel erg onder de indruk van je zullen zijn als je de tafel onderkotst. Ik ga met je mee en daarmee uit. Na het gesprek bel je Noah om te zeggen dat hij naar huis komt omdat het niet goed met je gaat.’

Ik rolde met mijn ogen en mompelde iets lelijks, waardoor hij moest lachen.

‘Ik heb het beste met je voor Rosie.. Ik weet dat je mijn kinderen als je neefjes en nichtjes beschouwd, dus dat doe ik ook bij jou. Je bent familie voor mij en Lou en familie zorgt voor elkaar. Bovendien doet Noah me wat aan als ik niet een beetje op je zou letten.’

‘Oké, ga maar mee. Maar je laat mij het woord doen!’

Niet veel later zat ik bij hem in de auto naar het bedrijf buiten de stad. Nivoma regelde de elektriciteit voorzieningen voor alle parken en hotels van Van der Boom en was dus een hele grote klant, die ik niet kon laten schieten omdat ik me niet lekker voelde. Hoewel ik het eerst onzin vond, was ik nu wel blij dat Darius mee was. Al was het maar omdat mijn vingers steeds trilden en ik het eng vond om zo te rijden.

Samen liepen we het kantoor van Nivoma in, waar het behoorlijk warm was. Dat lag niet alleen aan mij, maar Darius mompelde ook iets over de warmte. Terwijl we door de gang liepen, voelde ik ineens een pijnlijke kramp in mijn buik, waardoor ik ‘auw!’ riep.

‘Ja dag Rosie, je gaat niet bevallen hoor, het is veel te vroeg en..’

‘Hou je kop nou even.. Het is gewoon een harde buik. Dat trekt zo wel weer weg.’

Hij haalde opgelucht adem en ondersteunde me een beetje.

‘Ohja, die had Lou ook vaak op het einde, maar zo ver ben je nog niet toch?’

‘Bijna dertig weken.. Kom, ga je mee? We komen te laat.’

We liepen de vergaderruimte in waar we het gesprek hadden en er kwam meteen een wat oudere man zich voorstellen. Ik kreeg niet helemaal mee hoe hij nou heette en wat voor functie hij had, maar ik verstond wel dat het warm was omdat ze vandaag met de verwarmingen bezig waren en ze alles aan het controleren waren.

Hij wees me een stoel aan, waar ik ging zitten en nam tegenover me plaats.

‘We zijn heel erg blij dat jullie ons nog als klant willen aannemen, ik had gehoord dat het bedrijf van Noah Marcus en Darius Amherst vol zat en daarom heb ik jullie meteen gebeld toen Nico vertelde dat jullie nog plekken vrij hebben bij FIXXIT.’ Zei de man.

‘Ja.. Ik neem wat klanten aan, ik ben er nog niet zo lang… maarr…’

Alles begon te draaien en ik knipperde een paar keer met mijn ogen om bij te blijven, maar dat hielp niet echt.

Darius legde een hand op mijn arm en kneep er zachtjes in.

‘Ohja.. Ik heb stage gelopen bij FIXXIT en werk er nu een tijdje fulltime. Vandaar dat er plek was voor nieuwe klanten..’

‘Nou daar zijn we heel blij mee.’ zei de man opgelucht.

‘Ik zie dat je zwanger bent, je bent getrouwd met Noah Marcus toch?’

‘Ja, dat klopt!’

‘Wat leuk, mijn dochter is ook net getrouwd en zwanger. Ik zou alleen willen dat die slapjanus waar zij mee getrouwd is zo’n man als Noah Marcus was. Ik vind het zo knap dat hij een nieuw bedrijf opgezet heeft na wat zijn vader gedaan heeft en…..’

Ik hoorde de man nog wel praten en knikte een paar keer om te doen alsof ik naar hem luisterde, maar ik kreeg er niets van mee. Alles draaide en ik voelde me ontzettend misselijk worden. Mijn ogen zakten dicht en ik hoorde Darius vaag roepen dat iemand het alarmnummer moest bellen en een raam open zetten.

Glimlachend mompelde ik dat dat niet hoefde, terwijl ik op de grond neergelegd werd en iemand mijn hoofd ondersteunde.

Niet veel later kwamen er twee mannen het kantoor binnen die me op iets legden en overlegden wat ze moesten doen.

Ik hoorde Darius tegen iemand roepen dat hij naar huis moest komen omdat het niet goed met mij ging en ik hoopte heel hard dat het niet Noah was waar hij mee aan het praten was.

Het volgende dat ik me herinnerde was dat ik liggend in een soort bus vervoerd werd, terwijl iemand naast me steeds zei dat ik wakker moest blijven.  Maar van daarna herinnerde ik me niets meer.

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

G 25 december 2021 - 17:45

Mooi verhaal mis alleen hoofdstuk 27

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.