Hoewel de rest van het pand een enorme puinhoop was geweest, was het appartement, of eigenlijk de kamer, van Diego netjes opgeruimd. Het rook er wel heel erg naar rook, maar toen hij mijn buik zag, drukte hij zijn sigaar meteen uit en zette hij een raam open, terwijl hij zich verontschuldigde dat hij ons niets te drinken kon aanbieden. Hij pakte wat kleding van de bank zodat we daar konden gaan zitten en pakte een stoel erbij, waar hij op ging zitten. Hij keek ons vragend aan en ik besloot me eerst maar eens voor te stellen.
‘Dag meneer Oliveira, bedankt dat we binnen mochten komen. Mijn naam is Rosie.’
Hij pakte mijn hand vast en drukte er een kus op, waarbij zijn dikke baard kriebelde tegen de bovenkant van mijn hand.
‘Aangenaam kennis te maken Rosie, je bent de vrouw van mijn zoon?’
Ik schudde mijn hoofd, maar voordat ik antwoord kon geven, stond Logan al op om zich voor te stellen.
‘Hoi, ik ben Logan Marcus.. Dit is Rosie Marcus-Vreugdenhil. De vrouw van mijn broertje.’
Hij sprak het op nogal een bittere toon uit, die ik maar probeerde te negeren.
‘Marcus he? Ik heb over je gelezen jongen, maar ik wist niet dat jij mijn zoon was. Hoe is het met Liz? Is je moeder nog steeds zo knap als vroeger?’
Ik lachte en zag dat Logan zich een beetje ongemakkelijk voelde, iets dat ik heel erg goed begreep.
‘Het gaat goed met haar, ze is net vanmorgen weer naar het buitenland vertrokken met mijn zusje…’
‘Fijn dat het goed met haar gaat. En hoe gaat het met jou? Mag ik je vragen hoe je me gevonden hebt en wat je hier komt doen?’
Logan schraapte zijn keel en leek even niet uit zijn woorden te komen, dus ik besloot het woord maar te doen.
‘Logan heeft een hartstilstand gehad en daardoor is er geconstateerd dat hij een hartritmestoornis heeft. Ze vermoeden dat het erfelijk is, maar ze weten het pas zeker als dat foutje wordt gevonden in het DNA van een direct familielid van hem. Zijn moeder heeft het niet, dus als het erfelijk is, moet hij het van u gekregen hebben…’
‘Oh, en ik maar denken dat je na al die jaren gewoon eens kennis wilde maken met je vader.’ grinnikte Diego.
Logan zuchtte en keek hem aan.
‘Ik heb een zoontje, hij is nog geen vier jaar en ze willen hem nog niet onderzoeken omdat hij nog te jong is. Dus ik moet het gewoon weten, omdat ik hem dan kan beschermen. Ik heb heel erg veel geluk gehad, maar het kan zijn dat hij dat niet heeft. Dat wil ik heel erg graag voorkomen.’
Diego knikte en stak zijn hand uit.
‘Ik wil alles wel doen wat er nodig is, al zou ik het ook wel heel erg leuk vinden om gewoon een beetje een band met je op te bouwen. Al mijn familie woont nog in Brazilië en ik ben hier alleen.’
Logan knikte en zei dat hij het ook erg leuk zou vinden om Diego te leren kennen. Ze kletsten wat met elkaar en ik merkte dat Logan het fijn vond om eens met iemand te kunnen praten. Diego was heel erg geïnteresseerd in Logan en dan met name in wat voor werk hij en zijn vrouw deden en wat andere dingen over geld. Een aantal keren vroeg hij ook of er meer tussen ons was en maakte hij wat vreemde opmerkingen over dat hij het best zou snappen als hij wat met mij zou beginnen. Logan had het overduidelijk niet van een vreemde.
Uiteindelijk werd het steeds later en toen het zeven uur was, vroeg ik zachtjes of het niet eens tijd was om naar huis te gaan, zeker omdat we nog behoorlijk ver moesten rijden. Logan nam afscheid van zijn vader en nodigde hem uit om eens een keer te komen eten. Samen zeiden we hem gedag en liepen terug naar de auto, waar we opgelucht instapten.
We keken naar boven en zagen dat Diego voor het raam naar ons stond te zwaaien, snel stapten we in de auto en reden de straat uit.
‘Ben je blij?’ vroeg ik zachtjes.
‘Ja! Ik had altijd verwacht dat het heel ongemakkelijk zou zijn om hem te ontmoeten, maar het was juist heel erg leuk en verhelderend. Vooral dat hij vertelde dat mijn moeder hem verteld had dat ze zwanger was van Benjamin en dat het niet van hem kon zijn. Hij heeft gewoon nooit van mijn bestaan geweten, tot nu dan.’
Hij had een grote glimlach op zijn gezicht en zag er gelukkig uit, iets waar ik echt heel erg blij om was.
Omdat het een behoorlijke rit naar huis was, besloten we onderweg wat te eten te halen, dat we op konden eten op de parkeerplaats. Hoewel ik had verwacht dat hij iets ongezonds wilde eten, stopte hij bij een benzinestation, waar hij twee salades voor ons haalde.
‘Blehh, ik had meer zin in frietjes.’ mopperde ik.
‘Ja zeg, ik ben nog herstellende van een hartstilstand hoor, voor mij geen frietjes.’
Ik lachte en nam een hapje van de kip. In stilte aten we onze salades op, terwijl we beide in gedachten verzonken waren.
‘Rosie?’
‘Ja Logan?’
‘Bedankt voor vandaag. Ik weet niet wat ik zonder je had gemoeten vandaag. Wat jij voor mij hebt gedaan is zo ontzettend bijzonder.. Ik weet gewoon niet hoe ik je moet bedanken.’
Ik zette mijn bakje weg en glimlachte naar hem.
‘Graag gedaan.. Het klinkt misschien stom, maar ondanks alles wat er is gebeurd zie ik je wel echt als een hele goede vriend. Ik had het verschrikkelijk gevonden als je er ineens niet meer was geweest… Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken oké?’
Hij knikte en haalde een hand door zijn haren, alsof hij niet zo goed wist hoe hij hier op moest reageren.
‘Kunnen we zo gaan? Het is al laat en….’
Voordat ik mijn zin af kon maken, boog hij zich naar me toe en voelde ik ineens zijn lippen op de mijne. Ze smaakten nog precies hetzelfde als al die jaren geleden. Zoet, met het frisse van munt. Hij liet een hand door mijn haren gaan en trok me iets dichter naar zich toe. Compleet overvallen door zijn kus wist ik even niet wat ik moest doen en ik voelde mijn lichaam verstijven. Waarom kon ik hem niet gewoon wegduwen? Waarom stopte ik niet? Waarom voelde iets dat zó verkeerd was, toch zó ontzettend goed?
Ineens voelde ik de baby wiebelen, Iets wat me terugbracht in de werkelijkheid. Met een boos gebaar duwde ik Logan weg en keek hem kwaad aan.
‘WAT doe je Logan?’
Een beetje verbaasd keek hij me aan, tot hij weer die vervelende grijns op zijn gezicht kreeg, waardoor ik besefte dat hij me door had.
‘Iets wat ik al heel lang wilde doen, en zo te voelen miste jij het ook!
