3 maanden geleden.
Ik knipperde met mijn ogen en zag op mijn telefoon dat het net zeven uur in de ochtend was. Vandaag was mijn diploma uitreiking en naast mijn bruiloft was dit de dag waar ik het meeste naar uit keek. Een beetje slaperig rekte ik me uit en keek naast me, waar Noah nog heerlijk lag te slapen. Zo gek! Over precies acht dagen zou hij niet meer mijn vriend zijn maar mijn man en zou ik niet meer door het leven gaan als Rosie Vreugdenhil, maar Rosie Marcus… Of Rosie Marcus Vreugdenhil, daar was ik nog niet helemaal over uit.
Ik ging op mijn rug liggen en legde een hand op mijn buik, waar ergens, diep verscholen, een baby zo groot als een rijstkorrel zat.
‘Goedemorgen kleintje.’ zei ik zachtjes.
‘Volgens mij heeft ze nog geen oren hoor.’ hoorde ik naast me.
Ik keek en dat hij met zijn ogen dicht aan het grinniken was.
‘Dat maakt toch niet uit? Ik heb gehoord dat het goed voor de baby is om er tegen te praten. Omdat je dan een goede band met je kind kan vormen.’
‘Jouw vader heeft ook nooit tegen je moeders buik gepraat toen ze zwanger van je was en jullie zijn twee handen op één buik, dus dat zal wel meevallen.’
Ik pakte mijn hoofdkussen en sloeg hem op zijn hoofd, waardoor hij heel hard moest lachen. Mijn vader zat, toen mijn moeder zwanger was van mij, op een zeilboot terwijl hij op wereldreis was en wist pas dat hij mijn vader was toen ik een jaar of vijf was. Maar Noah had gelijk, we hadden een hele goede band en ik was dol op hem.
Noah gooide het kussen op de grond en trok de dekens van me af, waardoor mijn nu nog helemaal platte buik zichtbaar werd. Hij ging met zijn hoofd boven mijn buik hangen en begon te kletsen.
‘Goedemorgen meisje! Heb je lekker geslapen?’
Ik giechelde en hij legde zijn hoofd op mijn buik.
‘Wat zeg je? Heeft mama gisteren die hele bak ijs opgegeten? Dat kan toch niet!’
‘Hoezo meisje? Denk je dat het een meisje is?’ vroeg ik.
‘Ja! Ik weet het wel zeker. Een mini lastpakje, net als haar moeder.’
Ik lachte en luisterde naar zijn gebrabbel tegen mijn buik, terwijl ik met mijn hand door zijn haren woelde.
‘Ik ben wel heel erg benieuwd hoe de baby eruit ziet. Of het een jongen of meisje is, blond of donker en of ze mijn ogen of die van jou heeft.’
‘Als ze op jou lijkt is het goed.’ grinnikte hij.
Hij sloeg zijn been over me heen en kuste me zachtjes.
‘Al hoop ik niet dat ze zo koppig is als jij hoor, dat trek ik niet.’
Lachend duwde ik hem van me af en liep naar de wc om te plassen. Gapend wachtte ik tot ik klaar was en veegde me af.
Ik wilde het papier net in de wc gooien toen ik ineens iets vreemds zag. Een helderrode streep bloed, in het midden van het papier.
‘Noah!!!’ gilde ik.
Hij kwam meteen de hoek om gerend en toen hij het papier in mijn hand zag, trok hij wit weg.
‘Noah.. ik…’ slikte ik.
‘Ik ga meteen de verloskundige bellen.’ zei hij.
We hadden de week erna pas een afspraak, vlak voor we gingen trouwen, maar konden meteen langskomen. Ze waarschuwde hem wel voor de mogelijkheid dat er nu nog niet zoveel te zien zou zijn, omdat ik nog maar heel kort zwanger was. Ik kleedde me aan, terwijl ik mijn best deed om niet te gaan huilen, maar dat was heel erg moeilijk. Twee weken lang hadden we op een enorme roze wolk gezweefd. Dat kon toch nu niet ineens voorbij zijn?
Samen zaten we te wachten in de wachtkamer van de verloskundige, waar ook nog een ander stel zat. De vrouw was overduidelijk hoogzwanger, maar dat was niet hetgeen wat mijn aandacht trok. In haar handen had ze een tijdschrift met daarop een foto van Logan en Anna-Marie.
Huwelijk Logan Marcus in zwaar weer?
Anna-Marie gezien met eigenaar Van Der Boom Vakantiegroep.
Ik rolde met mijn ogen en tikte Noah aan, die de titel las. Hoofdschuddend focuste hij zich weer op de folder waarin iets uitgelegd werd over de nub-theorie.
De roddels over de broer van Noah werden de laatste tijd steeds lachwekkender. Nu Logan vader was geworden, was hij een doelwit voor een heel nieuw soort roddels. Net na de geboorte van Olivier doken er roddels op over dat Logan zijn oude leven mistte en niet gelukkig zou zijn. Daarna dook er eens een foto op van hem terwijl hij met zijn buurvrouw stond te kletsen en werd hij beschuldigd van vreemdgaan.
Maar nu Logan zich gedroeg, viel Anna-Marie, die wij meestal Anna noemden, ten prooi aan alle roddels. Nico, de eigenaar van Van der Boom Vakantiegroep en zij werden vaak samen gezien. Niet omdat ze een relatie hadden, maar omdat Anna’s familie veel vastgoed bezat en Nico een paar gebouwen wilde overnemen om er hotels van te maken. Gelukkig konden ze zelf heel erg hard lachen om alle roddels en waren ze, zover wij wisten, heel gelukkig samen.
‘Noah Marcus?’ vroeg een blonde vrouw die de wachtkamer binnenkwam.
De zwangere vrouw keek meteen op en stootte haar man aan, waarna ze onze kant opkeken.
‘Ja, dat ben ik.’ zei Noah.
‘Goed loop maar mee.’ zei de vrouw.
Noah liep eerst naar de zwangere vrouw die het artikel over Logan aan het lezen was en grinnikte.
‘Het is allemaal onzin hoor wat ze over ze schrijven. Ik geloof niet dat er een bravere huisvader bestaat dan Logan.’
De vrouw bloosde en legde het tijdschrift snel weg. Noah met ons mee naar de behandelkamer en gaf de vrouw een hand.
‘Hoi! Ik ben Elise, jullie verloskundige. Je man vertelde me wat er was gebeurd vanmorgen, dus ik stel voor dat we eerst even gaan kijken.. Goed?’
Ik knikte en volgde haar naar de behandeltafel, waar ik op ging liggen. Ik zou een inwendige echo krijgen, waar ik een beetje van schrok, maar goed..Alles voor de baby.
Ze bracht het apparaat in en keek een beetje moeilijk naar het scherm.
‘Eens even kijken, hier is je baarmoeder.. Hij is al wat vergroot! Dat is meestal een goed teken.’
Ze toetste een paar knopjes in en tuurde op het scherm, terwijl ze het apparaat bewoog. Ik voelde mijn vingers trillen en was blij dat Noah mijn hand vastpakte, terwijl hij ook op het scherm keek. Ik zag helemaal niets op het scherm en kneep mijn lippen op elkaar in een poging om niet te gaan huilen. In gedachten verzonken keek ze naar het scherm, alsof ze iets aan het zoeken was wat er niet was. Ik hield het bijna niet meer van de spanning en keek haar hoopvol aan.
Ineens ademde ze opgelucht uit en wees naar het scherm.
‘Kijk, dit hier is jullie baby. Je bent nu ongeveer zes weken zwanger en je ziet al een klein beetje een hartslag.’
Ik tuurde naar het scherm en zag een heel klein knipperlichtje.
‘Maar hoe kan het dan dat ik bloed verloor?’
Ze maakte een foto van de baby en haalde het apparaat uit me.
‘Dat kan een heleboel oorzaken hebben. Het kan zijn dat je zwanger was van een tweeling en dat er eentje het niet overleefd heeft. Het kan ook zo zijn dat je een innestelingsbloeding gehad hebt.. Dat hebben sommige vrouwen ook.. Maar….’
Ze wachtte even en ik keek haar vragend aan.
‘Maar wat?’ zei Noah.
‘Maar het kan ook zo zijn dat het niet goed is met jullie kindje. Zoals ik al zei klopt het hartje en ziet het er voor de termijn prima uit. Maar het is te vroeg om er iets over te zeggen. Ik stel voor dat jullie volgende week terugkomen en dat we dan nog een keertje kijken. Is dat een goed idee?’
We knikten en namen afscheid, waarna we weer naar huis gingen. Daar was het bloeden opgehouden, wat een goed teken zou moeten zijn, maar de onzekerheid bleef. Met een masker op ging ik naar mijn diploma uitreiking, waar ik mijn best deed om zo vrolijk mogelijk te zijn, terwijl ik van binnen zo ontzettend verdrietig was.
Toen Lou een opmerking maakte met dat we na de bruiloft maar eens voor een baby moesten gaan, hield ik het vrolijk doen nog heel even vol, maar daarna sloot ik mezelf huilend op in de auto, tot ik me iets beter voelde.
Was het maar vast een week later, dan zouden we eindelijk weten waar we aan toe waren.
