De volgende dag was het dan eindelijk zo ver. De echo waar we beide erg naar uit hadden gekeken. De twintig weken echo. Niet alleen omdat we dan zouden weten hoe het met ons kindje ging en of het helemaal gezond was, maar ook omdat we er hopelijk achter zouden komen of het een jongen of een meisje was.
Of nouja, we zouden het nog niet te weten komen, want we wilden het laten opschrijven en dan een taart laten make met een roze of blauwe binnenkant, die we dit weekend met Noah zijn verjaardag zouden aansnijden.
Hoewel ik me heel erg lang op deze dag verheugd had, kon ik wat er gisteren was gebeurd toch niet helemaal van me afzetten. Het voelde alsof ik iets verkeerds had gedaan, terwijl er helemaal niets gebeurd was. Toen ik weer op het werk kwam, merkte Noah op dat ik wel heel erg chagrijnig was.
Ik kon hem niet vertellen wat er was gebeurd met Logan, dus ik zei maar dat al het gedoe me een beetje teveel werd momenteel en dat snapte hij gelukkig heel erg goed. Logan was natuurlijk wakker geworden, dus ik hoefde niet meer naar hem toe. Het was niet dat ik bang was dat ik iets bij hem zou doen of dat ik bang was dat ik weer gevoelens voor hem zou krijgen. Maar ik was er wel bang voor dat hij weer in zijn hoofd zou krijgen dat hij een kans maakte bij mij.
Samen zaten we al een tijdje in de wachtkamer te wachten tot we opgehaald zouden worden, toen er ineens een man met grijs haar binnenkwam, die onze namen riep.
We liepen achter hem aan het kamertje in, waar we eerst aan een bureau gingen zitten om wat vragen te beantwoorden.
‘Zijn er erfelijke aandoeningen in jullie familie?’
Ik schudde mijn hoofd en Noah deed hetzelfde. Er volgden nog een aantal vragen en tot slot vroeg hij of we het geslacht wilden weten, waarbij Noah zei dat we het wilden laten opschrijven.
Ik mocht gaan liggen en meteen spoot de man wat gel op mijn buik. Meteen toen hij de Doppler op mijn buik zette kwam de baby in beeld, die druk op zijn of haar duimpje aan het zuigen was. In een ruime twintig minuten keek hij alles na, de organen, het hartje, de hersentjes en nog veel meer. Tussendoor spiekte hij ongemerkt even tussen de beentjes en schreef het geslacht voor ons op, zodat we dat samen met onze familie konden ontdekken. Niet veel later stonden we weer buiten met de bevestiging dat ons kindje helemaal gezond was en dat hij of zij alleen nog maar heel veel hoefde te groeien.
We liepen net beneden de grote hal weer in, toen we Anna zagen met een oudere vrouw, waarvan ik me herinnerde dat het haar moeder is. Meteen toen ze ons aan zag komen zei ze haar moeder gedag en kwam ze naar ons toe gelopen.
‘He! Was de echo helemaal goed?’ vroeg ze enthousiast.
‘Ja! We krijgen een prachtige gezonde baby!’ antwoordde ik.
‘Mooi zo! He hebben jullie even? Ik moet jullie wat vragen, misschien dat we even in het restaurant kunnen gaan zitten?’
Noah knikte en zei dat hij wel over een uurtje weer een meeting had, maar zo lang zou het niet duren.
Noah en Anna bestelden beide een grote koffie en ik besloot maar een thee te bestellen, omdat ik vandaag al genoeg koffie gehad had.
‘Ik heb vanmorgen met de artsen overlegd en ze vermoeden door de hele voorgeschiedenis met Logan zijn duizeligheid enzo, dat hij een erfelijke hartritme stoornis heeft. Het is niet heel zeldzaam, maar wel raar dat het pas zo laat ontdekt wordt. Ze zeggen dat we door Logan zijn gezonde levensstijl zo lang niets gemerkt hebben, maar dat hij hier al jaren mee rond moet lopen. Nu heb ik aan jullie moeder gevraagd of er in haar familie wat zit, maar ze zegt van niet. Heb jij soms last van druk op je borst, hartkloppingen of spontane duizeligheid Noah?’
Noah keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd.
‘Nee, nooit last van.. Hoezo dan?’
‘Hmm.. Daar waren we al bang voor..’ zuchtte ze.
‘De artsen zeiden al dat het vaak van vader op zoon doorgegeven wordt, maar Logan kent zijn vader natuurlijk niet. Ik wilde het wel heel graag weten zodat we er bij Ollie rekening mee konden houden, maar dan houdt het op.’
‘Weet jullie moeder ook niet wie de vader is dan?’ vroeg ik verbaasd.
‘Jawel, maar ze wil het er niet over hebben. Ik weet niet wat die man bij haar gedaan heeft, maar het was zo erg dat ze hem compleet uit haar leven verbannen heeft.’
Ik zag in Anna’s ogen dat ze een beetje moedeloos werd en zuchtte. Ze had duidelijk de hoop dat wij wat zouden weten over de vader van Logan, maar we konden haar ook niet verder helpen. We wisten even weinig als zij..
‘Dus een hartritme stoornis he? En nu? Kan hij er wel gewoon mee leven?’ vroeg Noah.
‘Oh ja hoor. Hij mag zich alleen niet teveel opwinden, moet rustig aandoen en gezond blijven leven. Nu is die laatste niet zo’n probleem, maarja, jullie kennen Logan.. Rustig aan doen en niet opwinden is nogal lastig voor hem. Maar goed, als hij zich daaraan houdt, dan kan hij heel erg oud worden. Ik wilde alleen zo graag weten of het erfelijk is.. En Ollie is de jong om te testen.’
‘Ik praat nog wel een keer met mijn moeder…’ zei Noah, terwijl ik me ineens iets herinnerde.
‘He waar hebben we die oude dozen met mijn studeerspullen enzo?’ vroeg ik aan Noah.
‘Op zolder volgens mij. Achter de schotten.. Hoezo?’
‘Omdat daar volgens mij wel iets in zit dat ons hiermee kan helpen. Wil jij me thuis afzetten? Dan ga ik meteen op zoek!’
Even later stond ik op de zolder van ons huis, een ruimte die enorm groot was, maar die we amper gebruikten, behalve als opslag voor een heleboel spullen. Ik opende één van de schotten en haalde er een verhuisdoos achter vandaan. Het was een doos waar mijn oude studieboeken in zaten, maar behalve dat, zaten er ook nog drie witte multomappen in. Het waren drie mappen die ik al jaren niet had gezien, maar die me wel nog steeds de kriebels gaven. Het waren de drie mappen die ik jaren geleden uit het huis van Lola had gestolen en die als bewijs in de zaak tegen Benjamin hadden gediend. Althans, de kopietjes die ik van de documenten had gemaakt, want ik had nooit aan iemand verteld dat ik de originele documenten had of hoe ik eraan gekomen was.
Ik bladerde een beetje door de papieren en kwam weer bij het grootste bewijsstuk aan, de opdracht voor de moord op de vriendin van Logan, Natalia.. Een in scene gezet ongeluk waarbij Logan ook had moeten omkomen. Met trillende handen opende ik de volgende map, waar het papier in zat wat ik zocht. Het was een mapje met allerlei informatie over Logan. Zijn lengte, haarkleur, opleiding en baan, maar ook de naam van zijn biologische vader. Een naam die hij zelf niet eens kende.
Diego Oliveira
Ik bladerde was verder naar een aantal bladzijden die ik destijds niet had gelezen en kwam een heel verslag over de zoektocht naar de vader van Logan tegen. Het was grotendeels in het Portugees geschreven en het enige dat ik ervan snapte was dat Diego uit Brazilië kwam, dat Logan zijn zoon was en dat hij niet getrouwd was. Er stond een vage zwartwit foto bij van een stevige man met een grote zwarte baard.
Ik pakte zorgvuldig alle documenten uit de map en nam ze mee naar beneden. Ik belde Anna om te vragen of ze nog in het ziekenhuis was, maar tot mijn grote verbazing zei ze dat Logan en zij thuis waren.
Vol zenuwen stapte ik in de auto. Niet alleen omdat ik Logan weer onder ogen zou moeten komen, maar ook omdat ik informatie voor hem had die misschien wel zijn hele leven zou veranderen. Als hij dat wilde natuurlijk.
