De dagen verstreken en het kostte me heel erg veel moeite om het geheim voor me te houden. Ik snapte het ook gewoon niet. Logan had me twee keer afgewezen en nu wilde hij me ineens weer wel? Hij maakte al jaren ruzie met Anna omdat hij gevoelens voor mij had? Hij had alles wat hij ooit wilde, een vrouw en een kind.. Waarom zou hij dat op het spel zetten, terwijl ik getrouwd was met zijn broer en zelfs zwanger van hem was?
Wat ik wel wist, was dat het van mijn kant een gesloten boek was. Mijn relatie met Noah was niet perfect en af en toe was het lastig dat we elkaar zo weinig zagen, maar we hielden ontzettend veel van elkaar en keken samen ontzettend uit naar de komst van de baby. In de afgelopen jaren hadden we zoveel overwonnen dat ik het idee had dat we alles wel aan konden. Maar ik wist niet of onze relatie ook nog een ruzie tussen Noah en Logan zou overleven, dus ik hield me maar stil.
Inmiddels waren ook de moeder en het zusje van Noah en Logan aangekomen. Ik kon redelijk goed met mijn schoonmoeder opschieten, maar Marielle gunde me geen blik waardig en had niet eens de moeite genomen om naar onze bruiloft te komen. Ze was een ontzettend papa’s kindje en ik had gehoord dat ze vond dat het mijn schuld was dat haar vader in de gevangenis zat. Dat haar vader zelf de opdracht had gegeven om haar schoonzus en haar halfbroer te vermoorden.. Tja, dat was ze kennelijk even vergeten.
Met zijn allen wisselden we elkaar af, Noah en Anna deden wat ze konden, maar hadden het ontzettend druk met hun werk, dus wisselden Anna, Marielle, mijn schoonmoeder en ik elkaar zoveel mogelijk af.
Het enige positieve was dat het goed ging met Logan. Ze hadden inmiddels de beademing uitgezet en zijn lichaam deed het weer helemaal zelf. Hij moest alleen nog wakker worden. Iets wat al even duurde.
Op woensdagochtend herinnerde ik me ineens dat de twintig weken echo gepland stond, een hele slechte timing, want op dat tijdstip zou ik bij Logan blijven. Of het toeval was of niet weet ik niet, maar die ochtend werd ik gebeld met een excuses dat er een dubbele afspraak in het systeem stond en vroegen ze of het ook een dag later kon. Iets dat voor ons geen probleem was.
Ik merkte dat ik door alle stress en alle spanning heel erg moe was. Ik sliep heel er slecht en naast het zitten bij Logan had ik natuurlijk mijn eigen leven ook nog. Ik was nog steeds fulltime aan het werk, had daarnaast de zorg voor het huis nog en was ook zwanger. Iets dat ik soms door alle drukte wel een beetje vergat. Maar de baby zorgde er zelf wel voor dat ik hem of haar niet kon vergeten.
Grinnikend legde ik een hand op mijn buik terwijl ik op de harde stoel naast het bed van Logan zat.
‘Jaja, ik ben je niet vergeten kleintje. Je hoeft me niet te schoppen.’
Ik draaide me om en keek naar Logan zijn gezicht, dat al iets meer kleur had en pakte zijn hand.
‘Kom op Lo, wakker worden.. We maken ons allemaal zorgen over je en ik wil ergens met je over praten.’
Maar natuurlijk werd hij niet wakker en gaf hij geen antwoord. Soms voelde het wel een beetje gek om hier bij hem te zitten terwijl hij toch niet door had dat ik er was, maar alles was beter dan dat hij alleen wakker zou worden.
Met een zucht typte ik verder op de laptop en keek op mijn planner wat ik nog moest doen, toen ik ineens iets zag bewegen. Ik stond op en keek naar zijn gezicht, maar hij lag nog steeds met zijn ogen dicht, op zijn rug, te slapen.
‘Nou baby, volgens mij wil oom Logan nog steeds niet wakker worden.’
‘Oom Logan?’ hoorde ik een krakerige stem zeggen.
Ik keek naar zijn gezicht en zag dat zijn ogen open waren en dat hij iets van een glimlach op zijn gezicht had. Zonder na te denken boog ik over hem heen en omhelsde ik hem.
‘Ohhhhh jij vreselijke etterbak! Hoe kon je me dit nou aandoen?’ snikte ik.
‘Je plet me.’ hoorde ik hem zeggen en meteen liet ik hem weer los.
‘Sorry!! Ik ben gewoon zo blij dat je weer wakker bent! Ik zal meteen Anna bellen en.’
‘Nee.’
Ik keek hem verbaasd aan en zag dat hij gebaarde naar het bekertje water dat naast hem op het kastje stond. Ik deed het rietje erin en hielp hem een beetje te drinken, waarbij ik een beetje knoeide.
‘Sorry, ik heb zakdoekjes in mijn tas. Ik ga..’
‘Rosie.. Het is maar water.. Wat is er gebeurd? Waarom lig ik hier?’
Ik zuchtte en ging op het bed zitten, waarbij hij meteen mijn hand vastpakte.
‘Je hebt een hartstilstand gehad..’
‘Een wat? Hoe kan dat?’
‘Geen idee.. Maar ze gaan je nog helemaal onderzoeken, dus maak je niet druk. Het komt allemaal goed en je hoeft niet bang te zijn dat het nog een keer gebeurd, want ze gaan je goed in de gaten houden. Je moet je alleen rustig houden en…’
‘Kan ik nog wat van dat coma spul krijgen denk je? Ik ben net wakker en ik word nu alweer doof door dat gekwebbel van je.’
Ik gaf hem een duw en hij begon te lachen.
‘Doe eens lief tegen de patiënt.’
‘Dan moet die patiënt maar niet zo vervelend doen.’
Hij zuchtte en streek zachtjes met zijn duim over de bovenkant van mijn hand, wat ervoor zorgde dat ik het gesprek met Anna weer herinnerde en zijn hand zachtjes los liet.
‘Ik ehm.. Zal Anna even bellen… Ze zal wel blij zijn dat je weer wakker bent.’
‘Waarom?’
‘Waarom ze blij is dat je weer wakker bent? Nou omdat ze doodongerust is over je.’
‘Oh, ik zie haar nergens.’ Hij tilde zijn dekens op en riep haar naam, waardoor ik moest lachen.
‘Ze is aan het werk.. Ze had iets heel belangrijks en..’
‘Jij hebt toch ook een baan? En jij bent hier..’
Ik zuchtte en ging staan.
‘Ja, nou.. We zijn omstebeurten bij je geweest. Ze had gewoon iets belangrijks vandaag.. Maar ik zal haar bellen.’ Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas en zocht naar haar nummer.
‘Nee Rosie.. ik wil niet dat je haar belt.’
Zuchtend liet ik mijn telefoon zakken en keek hem aan.
‘Waarom niet? Ze is je vrouw, ze moet toch weten dat je weer wakker bent?’
‘Nee, want binnenkort is ze mijn vrouw niet meer. We gaan scheiden.’
Ik rolde met mijn ogen en pakte mijn tas van de stoel.
‘Logan.. Anna heeft me verteld over de ruzie en waarom jullie ruzie maakten. Ik heb je al vaker gezegd dat je je kans gehad hebt en niet hebt gegrepen. Het is nu te laat.’
Hij haalde zijn schouders op en zuchtte.
‘Dat weet ik.. Ik bedoel, de reden is moeilijk te missen.’
Hij wees naar mijn buik, waar ik snel mijn jas voor frummelde, die over de stoel had gehangen.
‘Ook als ik niet zwanger was geweest dan koos ik nog voor Noah.. Ik kan dit niet Logan.. Doe me dit alsjeblieft niet weer aan.. Ik ga, maar ik zal Anna even bellen als ik weer thuis ben…’
Een beetje geïrriteerd keek hij me aan en snel trok ik mijn jas aan.
‘Ze houdt heel erg veel van je Logan.. Ze is de moeder van je kind. Zet dat alsjeblieft niet op het spel voor iets dat toch nooit gaat gebeuren..’
Zonder zijn reactie af te wachten liep ik de kamer weer uit en liep naar de auto, terwijl ik onderweg Anna belde, die meteen naar het ziekenhuis zou komen. Ik vertelde haar maar niet over ons gesprek, omdat dat haar onnodig pijn zou doen. Maar toch zat het me dwars. Als hij nou maar niet van plan was om alles weer door de war te gaan schoppen.
