Na heel even bij Logan te hebben gezeten, merkten we dat we toch niets konden doen. Noah besloot terug te rijden naar het huisje om onze spullen op te halen en ik bleef bij Anna zodat ze niet weer alleen zou zijn. Mijn schoonmoeder en Marielle zouden aan het einde van de dag aankomen en Noah zou ze dan ophalen op het vliegveld en meteen naar het ziekenhuis brengen. Anna was in slaap gevallen op het bankje in de wachtkamer en dus besloot ik maar even door het ziekenhuis te wandelen en te kijken of mijn moeder ook aanwezig was.
In dit ziekenhuis waren een aantal belangrijke hoogtepunten voor onze familie geweest. Niet alleen waren mijn zusje en ik hier geboren, mijn opa en oma hadden elkaar hier ontmoet en mijn ouders hadden elkaar ontmoet in de school aan de zijkant van het gebouw, waar onder andere de nieuwe generaties verpleegkundigen werden opgeleid. Mijn opa Joost had hier net als mijn overgroot opa David gewerkt als chirurg en mijn oma Florine werkte als afdelingshoofd op de kinderafdeling. Mijn moeder had haar verpleegkundigenopleiding afgerond en was begonnen met haar opleiding geneeskunde, toen ze het ongeluk kreeg waarbij mijn broertje en stiefvader overleden. Nu werkte ze al jaren als verpleegkundige op de afdeling waar haar moeder ook gewerkt had, tussen de kinderen die haar heel hard nodig hadden.
Ik liep de afdeling op en werd meteen begroet door een collega van mijn moeder die zei dat ze in de koffieruimte zat omdat ze net pauze had.
Ik gluurde om het hoekje en zag haar zitten in haar donkerblauwe pak, waarbij haar nog altijd rode haren sterk afstaken.
‘Mam?’
‘Rosie! He meisje! Wat doe je hier? Er is toch niets mis met de baby?’
Ik lachte en schudde mijn hoofd, waarna ze me knuffelde.
‘Hoe is het met de kleine meid?’
‘Waarom denkt iedereen toch dat het een meisje is? Het gaat goed hoor, hij of zij begint steeds harder te schoppen!’
‘Mooi zo, dat deed jij ook bij mij.’ lachte ze.
Ze wees een plekje aan aan de tafel en schonk een kopje thee voor me in.
‘Wil je cake? Één van mijn collega’s is vader geworden en er staat cake in de koelkast.’
Ik knikte en ze sneed meteen een dikke plak voor me af, die ze voor me neer zette.
‘Waarom ben je hier? Je was toch met Noah in de Ardennen?’
‘Hoe weet jij dat nou weer?’
‘Dat vertelde hij je vader. Denk je nou echt dat hij je zomaar meeneemt zonder dat iemand weet waar jullie zijn?’ grinnikte ze.
Ik zuchtte en rolden met mijn ogen. Soms vergat ik dat Noah nog meer contact had met mijn ouders dan ik en dat hij wekelijks wel met ze belde om te vertellen hoe het met ons ging. Soms wilde ik iets aan mijn ouders vertellen, maar wisten ze het al omdat Noah had gebeld.
‘Daar waren we ook.. Maar Anna belde ons. Logan ligt in het ziekenhuis.. Hij heeft een hartstilstand gehad..’
Nu ik het zo uit mijn mond hoorde komen klonk het nog erger en ik voelde dat ik een brok in mijn keel kreeg.
‘Nee, dat meen je niet. Maar hoe kan dat nou? Hij is toch nog heel jong?’
Ik knikte en vertelde haar wat Anna me verteld had.
‘Maar waarom hebben ze ruzie gehad dan? Welke ruzie kan nou zo erg zijn dat er zoiets gebeurd?’
‘Ik weet het niet, ze zei dat ze al jaren over dit onderwerp ruzie hebben en dat het heel erg pijnlijk is… Maar ik wil haar er niet mee lastig vallen.’
Mijn moeders pieper ging af en ze dronk snel haar kopje leeg.
‘Ik moet gaan lieverd, hou je me een beetje op de hoogte? Ik ken hem niet zo goed, maar ik vind het wel heel erg..’
Ik knikte en gaf haar snel een knuffel, waarna ik weer naar de IC liep, waar Anna nog steeds lag te slapen. Het was inmiddels twaalf uur, dus ik besloot beneden in het winkeltje broodjes en koffie voor ons tweetjes te halen en toen ik weer boven was, werd ze net wakker.
‘Oh sorry! Heb ik lang geslapen?’ vroeg ze een beetje verward.
‘Ja, maar dat geeft niet, ik ben even bij mijn moeder geweest.’
Ze pakte de broodjes aan en had overduidelijk zo’n honger dat ik die van mij ook aan haar gaf.
‘Sorry, ik heb gisteren de hele dag niet gegeten. We kregen gisterochtend ruzie en toen ik het hoorde ben ik meteen naar het ziekenhuis gegaan.’
‘Het geeft niet! Maar wat vervelend dat jullie steeds zo’n ruzie hebben. Zeker omdat het al jaren duurt.’
Ze knikte en zuchtte diep.
‘Ja, heel erg vervelend.. Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet.’
Ik pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.
‘Kan ik misschien iets doen? Ik weet niet waar het over gaat.. Maar..’
‘Het gaat over jou.’ zei ze zachtjes.
‘Over mij? Maar wat heb ik gedaan?’
Ze liet mijn hand los en keek verdrietig voor zich uit.
‘Ik wil het je wel vertellen, maar zeg alsjeblieft niets tegen Noah. Ik kende Lo nog niet toen ze ruzie hadden, maar als ik zie hoe ze nu met elkaar omgaan… Ik wil niet dat dit tussen hun in komt te staan.’
‘Ik beloof het.’
‘Oké.. Het is niet iets wat je hebt gedaan.. Het is gewoon wat er gebeurd is tussen jullie. Logan is… Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen.. Maar hij houdt van je.. Hij is verliefd op je en hij vind het na al die jaren nog steeds heel erg dat hij zijn kans niet heeft gekregen met jou.’
Ik hoorde de woorden uit haar mond komen en keek haar vol verbazing aan.
‘Je maakt een grapje zeker? Logan is stapelgek op je. Jullie zijn getrouwd en hebben een kind samen. Logan heeft me twee keer afgewezen.. Ik volg je volgens mij niet helemaal.. Sorry.’
Ze kreeg een verdrietige lach op haar gezicht en knikte.
‘Logan heeft mij de afgelopen jaren al zo vaak verteld dat hij heel veel van Ollie houdt, maar dat hij, als ik niet zwanger geraakt was, absoluut voor jou had gekozen. Ik was bij hem toen hij je vertelde dat hij geen relatie met je wilde om Noah, terwijl we er toen in werkelijkheid net achter waren gekomen dat ik zwanger van hem was. Hij heeft dagen geen woord met me gewisseld daarna en toen we eindelijk weer met elkaar praatten, deed hij me ineens een aanzoek. Of nouja.. Hij zei dat we maar moesten gaan trouwen om de baby, iets dat we een paar dagen daarna op een ochtend deden.’
Ik keek haar verbijsterd aan. Al die jaren had ik geen idee gehad. Natuurlijk herinnerde ik me het gesprek nog wel in de stad, dat ik met Logan had vlak voordat ik weer naar IJsland zou vertrekken, maar ik had nooit verwacht dat hij er zo over dacht.
‘Ik geloof wel dat Logan tot op zekere hoogte van me houdt. Maar ik zal nooit jou zijn. Hij heeft me in de afgelopen jaren al zo vaak verteld dat jij altijd op nummer één zal blijven staan en na jullie bruiloft en de aankondiging van de zwangerschap, heeft hij me dagen genegeerd. Vrijdagavond toen jullie bij ons geweest waren, kregen we ruzie om dat stomme recept, ik wil het al tijden eens voor mijn moeder en zusjes maken, maar hij wil het me niet geven, dus ik werd boos. Zeker toen hij vertelde dat hij het wel aan jou had gegeven. Hij sliep in de logeerkamer en toen ik de volgende ochtend zei dat ik het zat was om op nummer twee te staan, zei hij dat ik de scheiding dan maar moest aanvragen. Ik reageerde met dat het ziekelijk was dat hij liep te geilen op de zwangere vrouw van zijn broertje, waarop hij boos werd en zonder iets te zeggen vertrok. Toen ik een uur later gebeld werd, brachten ze hem net naar het ziekenhuis.’
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen..’ zei ik zachtjes.
‘Je hoeft ook niets te zeggen. Ik verwijt jou niets.. Ik ben jaloers op je.. Dat wel. Maar ik verwijt je niets. Sterker nog, ik geef ze beide gelijk. Je bent een prachtige vrouw om te zien en je bent ook nog eens lief, verzorgend weet ik het wat nog meer. Hoe moet ik nou opboksen tegen jou?’
‘Zeg dat nou niet Anna, jij bent ook ontzettend knap en een hele goede moeder..’
‘Dat weet ik..’ zuchtte ze.
‘Maar ik zal nooit jou zijn…’
