‘Rosie? Geen paniek.. Het komt allemaal goed.’ was het eerste dat ik hoorde toen ik wakker werd.
‘Als je niet wil dat ik in paniek raak, moet je dat niet tegen me zeggen Noah. Wat is er aan de hand?’
Hij kwam op bed zitten en tot mijn grote verbazing was hij al helemaal aangekleed. Hij keek een beetje ernstig en dat zorgde ervoor dat ik me heel veel zorgden begon te maken.
‘Eh.. Blijf rustig oké?’
‘Noah!!’
‘We zitten ingesneeuwd en de stroom is uitgevallen. Maar verder is er niets en het komt allemaal goed.’
‘I-ingesneeuwd?’
‘Ja, ik krijg de deur niet open. Maar we hebben water, eten en de haard staat al aan, dus het wordt ook niet koud.’
‘Maar kunnen we niemand bellen? Dat ze de deur uitgraven?’
Hij zuchtte en schudde met een ernstige blik zijn hoofd kort heen en weer.
‘De stroom is uitgevallen, dus onze telefoons zijn helemaal leeg. We hebben een noodaggregaat achter het huis, maar daar kan ik niet bij komen omdat ik de deur niet open krijg.’
Ik zag aan zijn gezicht dat hij me probeerde te kalmeren, maar dat hij dit zelf ook niet fijn vond. Niet zo gek ook, we zaten in the middle of nowhere, zonder stroom en met een deur die niet open ging. Buiten sneeuwde het nog steeds zachtjes. Wie weet hoe lang we hier nog zouden zitten?
Ik ademde diep in en uit.
‘Oké, uhm.. Het komt vast wel goed. Heb je voor we weggingen naar de weersvoorspelling gekeken?’
‘Ja, het stopt als het goed is zo met sneeuwen en vanaf vanavond ging het weer dooien.’
‘Oké… Nou.. Het komt vast wel goed. We kunnen altijd elkaar warm houden toch? En zolang er maar genoeg te eten en te drinken is.’
Hij zuchtte en pakte mijn hand vast.
‘Shit! Ik wilde je zo graag een leuk weekend samen bezorgen..’
‘Wat nou? We zijn toch samen? Hoe kun je nou beter tijd samen door brengen dan wanneer de stroom is uitgevallen en je ingesneeuwd zit? We zitten met elkaar opgescheept, of je het nou leuk vindt of niet.’
We keken elkaar aan en begonnen ineens beide keihard te lachen. Dit was ook weer typisch iets voor ons hoor, het enige wat ik wilde was wat tijd samen doorbrengen en nou.. Mijn gebeden waren verhoord hoor.
‘Heb je honger? Wil je misschien wat eten?’
‘Nee, maar ik heb het wel koud, misschien kun je even bij me komen liggen om me op te warmen?’
Hij trok een wenkbrauw op en knikte naar mijn kleren. Hij had me gisteren in mijn trui in bed gelegd, dus ik had het alles behalve koud, maar dat was mijn intentie ook niet. Ik wilde gewoon dat hij naast me kwam liggen.’
‘Brrrrr.’ zei ik terwijl ik grinnikend wat warme lucht in mijn al warme handen blies.’
Lachend sloeg hij de dekens open en ging naast me in bed liggen, waar hij zijn armen om me heen sloeg.
‘Zo beter aansteller?’
‘Nee, kun je misschien je shirt uitdoen?’
‘Mijn shirt uit? Krijg jij het warmer als ik mijn shirt uit trek?’
‘Oh ja zeker weten.’ zei ik met een stalen gezicht.
Hij keek me hoofdschuddend aan en trok zijn trui over zijn hoofd heen uit.
‘Zo beter mevrouw?’
‘Hmm, nee, je moet je broek ook uit.’
Ineens snapte hij wat ik probeerde te doen en begon te lachen.
‘Je bent verschrikkelijk jij. Kleine nymfomane!’
‘Dat komt door de zwangerschapshormonen.. In het tweede trimes…’
Hij onderbrak me met een kus, waarbij ik gretig toehapte.
Binnen een mum van tijd lagen de rest van onze kleren ook op de grond en deden we een activiteit die heel erg goed paste bij de situatie waar we ons in bevonden. Ik bedoel, wat is er nou beter dan de hele dag seks met elkaar hebben als je toch ingesneeuwd zit?
En dus, dat deden we ook. Eerst in bed, daarna aan de ontbijttafel, onder de douche die we nou juist genomen hadden om weer af te koelen en zelfs nog een keer voor de open haard. Tussendoor sliepen we wat en aten we snel iets, voordat we elkaar weer besprongen. Je kon zeggen wat je wilde, dit weekend had zijn uitwerking niet gemist. We waren letterlijk veel closer met elkaar dan hiervoor en ik durf te wedden dat als ik niet al zwanger was geweest, dat ik dat nu wel zou zijn.
Na een nacht waarin we beide heerlijk geslapen hadden werd ik wakker. Ik zag dat Noah zich net aan het aankleden was en een lach op zijn gezicht had die ik al tijdens niet had gezien.
‘Ik heb zoveel spierpijnnn.’ mopperde ik.
‘Eigen schuld, jij bent degene die mij steeds bespringt zodra je de kans krijgt. Laat deze arme oude man ook eens rustig eten of slapen.’
‘Zo oud ben je niet aansteller.’ grinnikte ik.
Oké, hij was wel een stuk ouder dan ik. Ik was net vijfentwintig geworden en hij werd binnenkort vijfendertig. Toen we vijf jaar geleden net bij elkaar waren, vond ik dat wel heel heftig klinken, maar nu niet meer. Leeftijd maakte ons niet zoveel uit, want we waren heel erg gelukkig samen.
‘Ik ga even kijken of ik de deur alweer open krijg. Volgens mij was het vannacht aan het dooien.’
En alsof het zo moest zijn, sprongen ineens de lampen weer aan. Ik hoorde onze telefoons trillen als seintje dat ze opgeladen werden en toen Noah tegen de deur aan leunde, ging hij langzaam open.
Ergens vond ik het wel jammer, hoewel ik me eerst wel zorgen had gemaakt, was het een heerlijk weekend geweest en vond ik het ergens jammer dat het weer voorbij was.
‘Ik ga even bij de auto kijken.’ zei hij terwijl hij zijn kleren snel aandeed.
‘Wil jij even op de telefoons kijken of we iets gemist hebben?’
Ik knikte en rolde de deken om me heen die we op de grond voor de haard hadden gelegd. Mijn telefoon ging als eerste aan en toen ik mijn toegangscode ingevoerd had, begonnen direct de berichtjes, voicemails en gemiste oproepen binnen te stromen.
Geschrokken keek ik naar Noah zijn telefoon, waarop hetzelfde gebeurde.
Talloze gemiste oproepen en berichtjes van Anna met dat we haar terug moesten bellen. Dat er iets verschrikkelijks gebeurd was.
‘Rosie.. Wat is er?’ vroeg Noah toen hij mijn bleke gezicht zag.
Ik gaf hem zijn telefoon en meteen belde hij Anna om te vragen wat er aan de hand was.
Anna nam meteen op en door wat ze hem vertelde, sprongen de tranen in zijn ogen. Hij pakte mijn hand vast en zei tegen Anna dat we meteen naar huis zouden komen en dat ze rustig moest blijven.
Hij ging op en veegde de tranen uit zijn ogen voordat hij iets uit kon brengen.
‘Kom Rosie.. We moeten naar huis. Logan… Hij heeft een hartstilstand gehad…’
