‘Waar neem je me wel niet mee naartoe joh.’ vroeg ik terwijl ik aan de borden langs de weg zag dat we Nederland uitreden en nu in België waren.
‘Kun je me nou niet gewoon vertrouwen? Ik beloof je dat we niets geks gaan doen.’
‘Ik vertrouw je wel, ik ben gewoon nieuwsgierig!’ zuchtte ik.
‘Nou je nieuwsgierigheid wordt beloond, want we zijn er bijna. Nog heel even geduld.’
Toen Noah had gezegd dat hij me zou meenemen voor een weekend weg, had ik verwacht dat hij snel ergens een huisje in Nederland geboekt had ofzo. Maar inmiddels reden we in de Ardennen, waar het heel hard sneeuwde en ik vroeg me af of Noah de weg wel wist. Als dat zo was vond ik het ontzettend knap, want alles leek hier op elkaar en door de sneeuw kon je niet echt goed zien welke kant we uit gingen.
Noah nam een afslag die naar een weg leidde die door het bos heen ging en ineens hield ik het niet meer. Wat nou als we zouden verdwalen? Of autopech zouden krijgen?
‘Noah? Sorry dat ik heb gezegd dat we nooit tijd samen hebben, maar dit hoeft echt niet. Wat nou als we pech krijgen met de auto. Of we krijgen een ongeluk? Dan…’
‘Rosie… Rustig nou.’
‘Nee niet rustig. Straks vriezen we dood en dan vinden ze ons pas aan het einde van de winter en..’
‘Rosie… dramaqueen.’
‘Maak niet altijd grapjes. Je neemt me mee en je kunt me niet eens vertellen waar we naartoe gaan? Wat ben je van plan?’
Rosie…’ zuchtte hij en ineens merkte ik dat de auto tot stilstand was gekomen.
‘Wat?’
‘We zijn er.. Kijk!’
Hij wees naar iets buiten en toen ik keek, zag ik een groot houten chalet staan, met een groot balkon aan de voorkant. Door de sneeuw kon ik het niet goed zien, maar hetgeen wat ik kon zien was prachtig.’
Hij stapte uit, opende mijn deur en stak zijn hand uit, die ik dankbaar aanpakte. Ik voelde meteen hoe mijn voeten wegzakten en de dikke laag sneeuw en volgde hem naar de deur.
‘Moeten we niet eerst ergens een sleutel halen? Waar is de eigenaar?’
‘Dat ben ik.’ grinnikte hij.
‘Heb je dit zomaar gekocht? Zonder te overleggen?’
Ik zette mijn handen in mijn zij en keek hem boos aan. Oké dat hij wel eens veel te dure schoenen kocht zonder het te overleggen, maar een heel huis?
Hij draaide zich naar me toe en zuchtte.
‘Rosie.. lastpakje! Nee natuurlijk niet. Dit huis is al tientallen jaren in onze familie. Ik kwam hier als kind al en eigenlijk is het nog van mijn vader, maar mijn moeder heeft het aan Logan en mij gegeven als goedmaker voor wat hij gedaan heeft.’
‘Oh. Nou maak open dan. Ik wil het wel eens zien!’ zei ik.
Lachend schudde hij zijn hoofd en draaide de sleutel om.
De binnenkant was precies zoals ik het verwacht had. Een grote stenen open haard, houten muren en vloeren en het zag er ontzettend knus en gezellig uit, hoewel het huis absoluut niet klein was.
‘Ga jij maar heel even rondkijken, ik haal onze spullen vast uit de auto.’ Ik knikte en liep een beetje rond door de woonkamer, die aan een enorme woonkeuken grensde. Achter de keuken was een trap naar boven, met daaronder een doorgang naar een hele grote slaapkamer. Het huis was geweldig en ik had er ontzettend veel zin in om dit weekend hier te mogen verblijven.’
‘Vind je het wat?’ vroeg Noah die helemaal besneeuwd weer binnen kwam.
‘Vind je het wat? Het is geweldig! Waarom heb je me nooit verteld over dit huis?’
Hij hing zijn jas op en kwam bij me staan, met een ernstige blik in zijn ogen.
‘We kwamen hier altijd met mijn ouders en ik vond het gewoon heel erg moeilijk om hier naartoe te gaan na wat er met mijn vader is gebeurd. Maar Logan wees me erop dat we hier zoveel mooie herinneringen hebben en dat het misschien goed is om nog meer mooie herinneringen te maken… En laat jij nou mijn favoriete persoon zijn om nieuwe herinneringen mee te maken.’
Zonder iets te zeggen sloeg ik mijn armen om hem heen. Dit was voor het eerst sinds maanden dat ik hem weer eens over zijn vader had gehoord. De vorige keer was tijdens onze bruiloft, toen iemand opmerkte dat hij het vast jammer vond dat zijn vader er niet bij kon zijn. Ik wist dat hij het enorm lastig vond wat er gebeurd was en hij wilde er absoluut met niemand over praten. Dus dat hij me dit vertelde was een enorm grote stap.
‘Dank je wel Noah. Het is hier geweldig en ik kan niet wachten om hier allemaal mooie nieuwe herinneringen te gaan maken. Eerst samen en straks misschien wel met de baby.’
Hij lachte en kuste me.
‘Het voelt nu al als een goede beslissing. Hoewel ik zonet wel even twijfelde toen je in de auto zo aan het mopperen was.’
‘Sorry.. ‘ zei ik een beetje beschaamd.
‘Geeft niets, ik zou ook een beetje argwanend worden als ik door een woest aantrekkelijk blondje ontvoert zou worden.’
‘Noem je jezelf nou een woest aantrekkelijk blondje?’ proestte ik.
‘Oh ja zeker, en deze blondie heeft zijn favoriete brownie meegenomen naar zijn favoriete plek. Samen met de mini cupcake in haar buik.’
‘Je bent echt een mafkees.’ grinnikte ik.
Hij sloeg zijn armen om mijn middel en lachte.
‘Ik hou zo ontzettend veel van je Rosie.. Ik meen het, ik ben ontzettend blij dat je hier bij me bent.’
‘Ik hou ook heel erg veel van jou! En ik ben blij dat je me meegenomen hebt.’
Ik voelde een koude rilling over mijn rug gaan. Meteen liet hij me los en liep naar de grote haard.
‘Heb je het koud? Zal ik de haard aansteken?’
‘Wat? Kan dé Noah Marcus een haard aansteken?’
‘Oh Rosie, je wilt niet weten wat ik allemaal kan. Ik ben een volleerd pyromaan.’
Ik ging lachend op de bank zitten, terwijl hij de haard zonder moeite aan kreeg en ondertussen vertelde over een paar dingen die hij vroeger samen met Logan had gedaan. Kennelijk was pyromaan niet overdreven, want die twee hadden heel wat uitgevreten vroeger.
Noah had werkelijk aan alles gedacht. Ik weet niet hoe hij het had gedaan, maar hij had een heel krat met eten mee. Er zaten allerlei heerlijke dingen in en hoewel ik nog vol zat van het avondeten bij Logan thuis, kon ik niet stoppen met eten. Pas ver in de nacht voelde ik me ineens zo moe worden, dat ik mijn ogen niet meer open kon houden en ineens in slaap viel op de bank. Ik merkte maar half dat Noah me optilde en in het grote bed in de slaapkamer legde, waar hij me toedekte.
Inmiddels ging het harder en harder sneeuwen. De sneeuwstorm die er heerste was ongekend en de ergste die ze in deze omgeving in meer dan honderd jaar hadden gezien. Hij was zo erg dat door de zware sneeuwstorm een elektriciteitsmast beschadigd raakte waardoor de stroom uitviel.
Maar daar kwamen we pas de volgende ochtend achter. Die nacht was er iets verschrikkelijks gebeurd en we hadden er niets van meegekregen.
